บทที่ 145 ขอพรหน่อยได้ไหม
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 145 ขอพรหน่อยได้ไหม
วันต่อมา
หลิวเฟิงไม่ได้ไปเรียน ไม่ได้ไปส่งอาหาร หลี่ฉีฉีที่นั่งอยู่บนรถเข็นจึงมองเขาด้วยความแปลกใจ
“วันนี้…คุณไม่ไปไหนเลยเหรอ?”
ตลอดสองปีที่ผ่านมา หลิวเฟิงไม่เคยหยุดพักเลยแม้แต่สักวัน เขาทำงานหนักไม่หยุดเหมือนเครื่องจักร ขยันเหลือเกิน
หลี่ฉีฉีเคยเตือนเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล
ดังนั้น พอเห็นคนรักอยู่บ้านเฉย ๆ หลี่ฉีฉีจึงรู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางวัน ตะวันขึ้นทางทิศตะวันตกเลยทีเดียว
หลิวเฟิงยิ้มแล้วส่ายหัว เขากำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารในครัวให้หลี่ฉีฉี
“ช่วงนี้ผมไม่ไปไหนแล้ว ผมจะอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณ ผมรู้สึกว่ามีคนโรคจิตตามเราอยู่ ผมเลยไม่สบายใจเรื่องความปลอดภัยของคุณ”
หลี่ฉีฉีหัวเราะเบา ๆ
“คุณหมายถึงหลินเสวียนเหรอ? เขาดูไม่เหมือนคนร้ายเลยนะ…ถ้าเป็นคนร้ายจริง ๆ คงลงมือไปแล้ว”
“แล้วก็…เราก็กำลังจนอยู่ จะมีอะไรให้เขาเอาไปล่ะ?”
“ใช่ ผมก็แปลกใจเหมือนกัน” หลิวเฟิงลดไฟเตาที่ใช้ต้มโจ๊ก แล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก
“เขาเหมือนจะยึดติดกับหนังสือ《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》อย่างผิดปกติ ผมไม่เข้าใจเลยว่าเขาเอาความมั่นใจมาจากไหน”
“ผมอธิบายให้เขาฟังชัดเจนแล้วว่ามันผิด แต่เขาก็ยังไม่เชื่อ…มันแปลกจริง ๆ”
「เงินในถุงนั้น ผมจะคืนให้เขาคราวหน้าที่เจอกัน รับของฟรีไม่ได้ ผมให้สิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ ก็เลยไม่ควรจะรับเงินเขาด้วย」
「เมื่อวานตอนเช้า เขาพูดอะไรกับคุณบ้าง？」หลี่ฉีฉีเข็นรถเข็นไปพลาง จัดวางชามช้อนบนโต๊ะอาหารไปพลาง หันมามองหลิวเฟิง：
「ฉันเห็นพวกคุณสองคนคุยกันนานมากที่หน้าต่าง」
「……」
หลิวเฟิงเงียบ
เขาเงียบ ๆ ตักผัดจากกระทะใส่จาน เดินออกมาจากครัว วางบนโต๊ะ：
「ไม่ได้คุยอะไรมากหรอก แค่คุยเล่น ๆ 」
……
วันนั้น หลิวเฟิงอยู่บ้านดูแลหลี่ฉีฉีทั้งวัน
เขาถึงบางอ้อ รู้เลยว่าอาการป่วยของฉีฉีร้ายแรงแค่ไหน……
เธอกินยาแก้ปวดเหมือนกินข้าว แทบไม่หยุดเลย กินทีละกำมือ ๆ
แต่ถึงอย่างนั้น
ไม่นาน หลี่ฉีฉีก็หน้าซีด เจ็บปวดจนเหงื่อแตกพลั่ก
ก่อนหน้านี้หลิวเฟิงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย!
เขาออกไปทำงานแต่เช้ากลับดึกดื่น เวลาอยู่บ้านก็มีน้อย ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน สภาพของฉีฉีก็ดูดี เขาเลยคิดไปเองว่าฉีฉีสบายดีทั้งวัน
หลิวเฟิงรู้สึกเสียใจมาก
นานขนาดนี้……ตัวเองกลับไม่ทันได้สังเกตว่าอาการป่วยของหลี่ฉีฉีทรุดหนักขนาดนี้
เขายกขวดยาแก้ปวดขนาดใหญ่ขึ้นมา เขย่าเบา ๆ เหลืออยู่น้อยนิดเต็มที
「ฉีฉี……」หลิวเฟิงใจเจ็บ：
「เมื่อไหร่มันถึงแย่ลงขนาดนี้เนี่ย？」
หลี่ฉีฉีไอสองสามที ยิ้มบาง ๆ ：
「มะเร็งมันก็เป็นแบบนี้แหละ……ก็แค่เจ็บนิดหน่อย แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก」
「คุณน่าจะบอกผมนะ」หลิวเฟิงแสดงสีหน้าที่ซับซ้อน
「ฉันไม่สบายบ่อยขนาดนี้นะ พูดแล้วก็แปลก ดันวันนี้หนักกว่าปกติหน่อย เลยให้คุณเห็นเข้าพอดี」
หลิวเฟิงหันหน้าหนี
ทั้งคู่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาเข้าใจหลี่ฉีฉีดีเหลือเกิน
นี่มันแค่คำโกหกที่แฝงด้วยความหวังดีเท่านั้นเอง
เธอน่าจะกินยาแก้ปวดแทนข้าวมาเป็นเวลานานแล้ว……
และเพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง ทุกวันเธอจะเก็บความสดใสที่ดีที่สุดไว้ใช้ในเวลาจำกัดที่อยู่บ้าน
แล้วเวลาที่เขาไม่อยู่บ้าน ฉีฉีจะต้องใช้ชีวิตอย่างทรมานเพียงใดในแต่ละวัน?
วินาทีนั้นเอง หลิวเฟิงถึงเข้าใจสีหน้าหม่นหมองของฉีฉีเมื่อได้ยินเรื่องฝนดาวตกปลายปี
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป……
ฉีฉีคงอดทนรอไม่ถึงตอนนั้นแน่
อาการของเธอ แย่กว่าที่หมอบอกไว้เสียอีก
「ผมยังตั้งใจว่าจะ……」
เสียงหลิวเฟิงสั่นเครือ เขาจับมือหลี่ฉีฉีไว้
「ผมตั้งใจจะขอคุณแต่งงานตอนดูฝนดาวตก」
「เราก็ไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้วนี่นา จะขอแต่งงานกันทำไมกันเล่า！」
หลี่ฉีฉีทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ เธอก้มตัวกอดหลิวเฟิงไว้
「ฉันจะไปทำให้คุณลำบากขนาดนี้ได้ยังไง……」
……
ค่ำคืนนั้น
หลิวเฟิงเข็นรถเข็นพาหลี่ฉีฉีออกมาที่สนาม ทั้งคู่เงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ
พวกเขารู้ดีว่า ฝนดาวตกจะไม่มา
มองไปเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์
การเกิดฝนดาวตกนั้น ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับอนุภาคฝุ่นละอองที่เหลือจากดาวหางเมื่อโคจรผ่านไป……อนุภาคเหล่านั้นจะถูกแรงดึงดูดของโลกดึงดูดเข้ามา พุ่งเข้าสู่ชั้นบรรยากาศด้วยความเร็วสูงถึงหลายสิบกิโลเมตรต่อวินาที และเผาไหม้หมดไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นแสงวาบที่ปรากฏเพียงชั่วพริบตา
อาจจะเห็นดาวตกสักดวงสองดวงเป็นบางครั้ง แต่ฝนดาวตกนั้นไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติได้ง่าย ๆ
ทั้งสองคนต่างเงียบกริบ
หลิวเฟิงไม่เคยเล่าเรื่องที่หลินเสวียนพูดให้หลี่ฉีฉีฟัง
เพราะเขารู้ดีว่า……
การสร้างฝนดาวตกเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด ความมั่นใจลึกลับของหลินเสวียนในเรื่องนี้ เหมือนกับความมั่นใจลึกลับของเขาในเรื่อง《ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่ทางจักรวาลวิทยา》นั่นแหละ มันไม่สมเหตุสมผลเลย
แต่ตอนนี้ หลิวเฟิงที่เชื่อมั่นในความถูกต้องแม่นยำของคณิตศาสตร์และฟิสิกส์ ก็มีความหวังเล็ก ๆ แฝงอยู่ เขาเริ่มหวังว่าหลินเสวียนจะสร้างฝนดาวตกได้จริง ๆ
เขารู้ว่าความคิดนี้มันไร้สาระ
แต่จะปล่อยให้ฉีฉีจากไปพร้อมกับความเสียดายแบบนี้จริง ๆ เหรอ?
ถ้าทำให้ฉีฉีได้เห็นฝนดาวตก ฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ สักครั้งก่อนตาย……หลิวเฟิงยินดีทำทุกอย่าง
「กลับเข้าบ้านกันเถอะ ฉีฉี ลมแรงแล้ว」หลิวเฟิงก้มหน้าลงพูด
「อืม」
หลี่ฉีฉีพยักหน้าเบา ๆ แล้วหลับตาลง
……
ในอีกหลายวันต่อมา
หลินเสวียนก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย
ผู้ชายน่ารำคาญเหมือนยาขมตัวนี้ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ทุกเช้าหลังตื่นนอน หลิวเฟิงจะรีบไปที่หน้าประตู มองไปยังกำแพงที่ผู้ชายคนนั้นเคยยืนพิง
เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรออะไร
แต่ความผิดหวังที่ถาโถมเข้ามาทุกวัน ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความห่างไกลระหว่างฉีฉีกับโลกใบนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ
……
อีกหนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
หลิวเฟิงไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกผิดปกติหรือว่าเพิ่งจะรู้สึกตัว เขารู้สึกว่าสุขภาพของหลี่ฉีฉีแย่ลงเรื่อย ๆ ...
เหมือนกับเครื่องเป่าลมที่ใช้การไม่ได้แล้ว หรือเหมือนกับเปลวเทียนที่กำลังจะดับในสายลม
「บางทีผมควรจะอยู่กับคุณบ่อยขึ้นนะ」
หลิวเฟิงโอบกอดหลี่ฉีฉีที่นั่งอยู่บนรถเข็นจากด้านหลัง ราวกับว่ารู้สึกไม่ได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอ
"ผมเหมือนทำโจทย์ข้อหนึ่งผิดไป..."
เขารำพึงเบา ๆ ว่า
"ผมทำงานหนักหาเงินมากมาย เพื่อรักษาคุณ แต่สุดท้ายก็รักษาคุณไม่หาย ยิ่งกว่านั้นยังเสียเวลาที่ควรจะอยู่กับคุณไปอีก"
"ถ้าดูจากผลลัพธ์แล้ว เหมือนผมเลือกคำตอบที่ผิดที่สุด ไม่มีอะไรเหลือเลย"
"ชีวิตไม่ใช่ข้อสอบคณิตศาสตร์สักหน่อย จะมีคำตอบที่ถูกต้องไปได้ยังไงกันล่ะ?" หลี่ฉีฉีสั่นมือเอื้อมไปลูบไล้ใบหน้าของคนรักที่อยู่ด้านหลัง：
"ไม่ใช่ว่าทุกโจทย์จะมีคำตอบ และไม่ใช่ทุกเรื่องจะมีคำตอบที่ถูกผิดอย่างเด็ดขาด"
อาหารเย็นบนโต๊ะอาหาร หลี่ฉีฉีไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่คำเดียว
เธอกินอะไรไม่ลง แม้แต่คำเดียวก็กินไม่ได้
นอกหน้าต่าง ดวงจันทร์ค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปบนยอดไม้ ความมืดปกคลุมโลกทั้งใบ คืนนี้แสงจันทร์สว่างมาก ไม่ใช่คืนที่ดีสำหรับการดูดาว：
"ฉัน...อยากดูฝนดาวตกจังเลย..."
หลี่ฉีฉีปิดตาลง หยดน้ำตาสองหยดไหลรินลงมาจากหางตา หยดลงบนปกคอสีขาวนุ่ม ซึมเข้าไปในเนื้อผ้าไหม แล้วก็หายไป
อยากขอพรจังเลย...
นี่คือสิ่งเดียวที่เธอทำได้เพื่อหลิวเฟิง
ติ๊ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอย่างกะทันหัน
หลิวเฟิงมองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองที่สั่นอยู่บนโต๊ะอาหาร
เป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย... หน้าจอแสดงที่อยู่ของผู้โทร：
ประเทศจีน ทะเลตะวันออก
หรือว่า...?
หลิวเฟิงเบิกตาโพลง รีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา กดรับสาย
「ฮัลโหล？」
「หลิวเฟิง พาฉีฉีไปที่สนามข้างบ้านหน่อย」 เสียงหลินเสวียนจากปลายสายเบาบาง เหมือนสัญญาณไม่ค่อยดีนัก แต่ยังฟังรู้เรื่องอยู่
「จำไว้ว่าต้องมองไปทางทิศใต้」
พูดจบก็วางสายไปแล้ว
หลิวเฟิงงงงวย มองหน้าหลี่ฉีฉีด้วยความงุนงง
แต่เขาก็ทำตามที่หลินเสวียนบอก พาฉีฉีไปห่มผ้าห่มหนา ๆ อีกชั้น แล้วเข็นรถเข็นออกไปที่สนาม
ทั้งคู่เงยหน้าขึ้น มองไปทางทิศใต้
แสงจันทร์ส่องสว่างจ้า จนท้องฟ้ายามค่ำคืนดูมืดมนลงไป…
หลิวเฟิงรู้สึกสงสัยมาก
ใต้แสงจันทร์สว่างไสวขนาดนี้ จะมองเห็นอะไรได้บ้าง? ถึงแม้จะมีฝนดาวตกจริง ก็คงมองไม่เห็นหรอก
แต่แล้ว!
รถเข็นที่อยู่ใต้ฝ่ามือเขากลับสั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างฉับพลัน!
「เฟิงเฟิง…เร็ว ๆ ดูสิ! ดาวตก! ดาวตก!」
เสียงหลี่ฉีฉีตื่นเต้นจนพูดแทบไม่เป็นคำ ดังขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด!
หลิวเฟิงได้ยินดังนั้น ก็หันไปมองท้องฟ้าทางด้านขวา
เขางงงันอยู่ครู่หนึ่ง เบิกตาโพลง แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง—
ดาวดวงหนึ่งที่มีหางสีเหลืองพุ่งลงมาจากท้องฟ้า!
เหมือนดอกไม้ไฟย้อนกลับ หางของมันทิ้งประกายไฟสว่างจ้า ด้วยมุมที่เกือบจะขนานกับพื้นดิน ลอยไปยังที่ไกล ๆ อย่างช้า ๆ !
นี่…
นี่มันเป็นไปได้ยังไง！？
หลิวเฟิงไม่สามารถเข้าใจภาพที่แปลกประหลาดตรงหน้าได้เลย!
นี่มันอะไรกัน！？
นี่ไม่ใช่ดาวตกอย่างแน่นอน!
มันช้าเกินไป…และเวลาก็ยาวนานเกินไป…
ดาวตกปกติ ความเร็วต่อวินาทีอยู่ที่หลายสิบกิโลเมตร ปรากฏขึ้นแล้วก็หายไปในพริบตา
แต่ปรากฏว่าดาวตกดวงนี้ มันเคลื่อนที่ช้าผิดปกติ… ลอยอยู่บนท้องฟ้าเป็นเวลาหลายสิบวินาทีแล้ว ยังคงลอยอยู่ขนานกับพื้นโลก!
ต่อมา…
ก่อนที่หลิวเฟิงจะทันได้คิดอะไร…
ภาพที่ยิ่งใหญ่กว่าก็ปรากฏขึ้นมา!
หนึ่งดวง!
สามดวง!
ห้าดวง!
สิบดวง!
หลายสิบดวง!
หลายร้อยดวง!!
ดาวตกสีเหลืองนับไม่ถ้วนปรากฏบนท้องฟ้าอย่างฉับพลัน! ทิ้งไว้ด้วยหางไฟยาวเหยียด ราวกับเปลวเพลิงแห่งดวงดาวจุดประกายให้ท้องฟ้ายามราตรีสว่างไสว!
ดาวตกหลายร้อยดวงพาดผ่านท้องฟ้าทางทิศใต้เหมือนใยแมงมุม! โลกทั้งใบถูกดาวตกสีเหลืองล้อมรอบ!
หลิวเฟิงและหลี่ฉีฉีอ้าปากค้าง ตาของทั้งคู่สะท้อนภาพฝนดาวตกที่ปกคลุมท้องฟ้า ตกตะลึงจนพูดไม่ออก!
นี่ไม่ใช่ฝนดาวตกธรรมดา!
นี่คือฝนดาวตกที่พบได้แต่ในนิยายเทพเจ้าและหนังเรื่องวันโลกาวินาศ!
การปรากฏตัวของมัน อาจนำมาซึ่งหายนะ หรือจะเป็นการตอบรับคำอธิษฐานของหญิงสาว เพื่อให้ได้มาซึ่งความปรารถนาอันบริสุทธิ์ที่สุดของมนุษย์!
「ฝนดาวตก……」
น้ำตาที่ไหลรินพร่ามัวสายตาของหลี่ฉีฉี แสงดาวตกสะท้อนบนน้ำตาทำให้เธอรูสึกราวกับกำลังอาบอยู่ในแสงศักดิ์สิทธิ์:
「ขอ…ขอพร! ต้องรีบขอพรซะแล้ว!」
หลี่ฉีฉีรีบปิดตาลง ประสานมือไว้ตรงหน้าอก พึมพำอะไรบางอย่าง ด้วยความศรัทธาอย่างสุดซึ้ง
ส่วนหลิวเฟิงยังคงอ้าปากค้างมองฝนดาวตกและหางไฟที่ลากยาวบนท้องฟ้า…
เขาไม่เข้าใจว่าหลินเสวียนทำได้อย่างไร
แต่…
ฝนดาวตกปลอม ๆ ครั้งนี้ งดงามกว่าฝนดาวตกจริงทั่วโลกที่เกิดขึ้นมารวมกันเสียอีก! ไม่มีฝนดาวตกใด ๆ ที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติที่จะทำให้ดาวตกหลายร้อยดวงตกลงมาพร้อมกันได้! และแต่ละดวงยังคงอยู่เกือบหนึ่งนาทีด้วย!
จนกระทั่งหลี่ฉีฉีขอพรเสร็จและลืมตาขึ้น……ฝนดาวตกนับร้อยดวงที่ตกพร้อมกันนั้นก็ยังไม่สิ้นสุด
แสงของดาวตกที่พาดผ่านท้องฟ้านั้นทอเป็นใยดักฝันสีเหลือง……ดักจับความปรารถนาของหญิงสาวไว้ และส่งคำตอบกลับมาหลายร้อยคำ
「นี่ไม่ใช่ฝนดาวตกจริง ๆ ……」
สุดท้ายแล้ว หลิวเฟิง หนุ่มวิทย์สายเป๊ะก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยสรุปของตัวเองออกมา
อย่างไรก็ตาม……
หลี่ฉีฉี ที่จบการศึกษาด้านดาราศาสตร์ จะมองไม่ออกได้ยังไงกัน?
ตอนนี้ความเจ็บปวดทุกอย่างราวกับหายไปหมด เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มเล็กน้อย ดึงมือขวาของหลิวเฟิงมาประคองไว้ที่แก้ม แล้วพูดด้วยความสุขและความปิติ
「นี่แหละคือฝนดาวตกจริง ๆ 」
「เหมือนกับฝนดาวตกในจินตนาการของฉัน……เป๊ะเลย……」
「ดีจังเลย ทำให้ฉันได้ขอพรยาวขนาดนี้」
หลิวเฟิงก้มลงมองหลี่ฉีฉี
「คุณขอพรอะไรเหรอ？」
หลี่ฉีฉีส่ายหน้า
「ขอพรแล้ว ถ้าพูดมันจะศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง？」
เธอมองหลิวเฟิงพลางหัวเราะคิกคัก ดวงตาสะท้อนแสงดาวตกที่ค่อย ๆ สลายไป
「จริง ๆ แล้ว……ฉันมีของขวัญเตรียมไว้ให้คุณนานแล้ว แต่ก็หาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้สักที」
「คืออะไร？」 หลิวเฟิงประหลาดใจเล็กน้อย
「รอฉันแป๊บนึงนะ ห้ามแอบดู!」
หลี่ฉีฉีเข็นรถเข็นเข้าไปในบ้านเพียงลำพัง……
