บทที่ 10 คุณลุงชิน (รวม 2บท)

บทที่ 10 คุณลุงชิน (รวม 2บท)

เวลา 7โมงครึ่ง ฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้าเพิ่งมืด

ที่ร้านกาแฟในหมู่บ้านที่พักอาศัยแห่งหนึ่งที่หลี่เซี่ยนอวี่อยู่ โต๊ะที่หน้าร้านค้า คุณลุงชินดื่มเบียร์ดำ สูบบุหรี่ คอยสังเกตคนหนุ่มหน้าซีดที่นั่งนิ่งเป็นระยะ

หลี่เซี่ยนอวี่คีบบุหรี่ไว้ที่ปลายนิ้ว แต่ไม่ได้สูบ บุหรี่ไหม้ไป 2ใน3 จนขี้เถ้ายาวจวนจะร่วง

กาแฟก็ไม่ได้ดื่ม ไม่มีอารมณ์จริงๆ

3ชั่วโมงก่อน คุณลุงชินช่วยหลี่เซี่ยนอวี่จากฝีมือของทายาทที่มีอาการผิดปกติ ป้องกันไม่ให้เขาตายจากการถูกดูดพลัง

จากนั้นลุงชินโทรศัพท์ ไม่นานก็มีกลุ่มคนใส่ชุดดำเหมือนกันรีบมา พาตัวชิงชิงกับชายคนนั้นไป อีกครู่ ตำรวจก็มา

ช่วงเวลาสั้นๆ ดูเหมือนตำรวจจะรอให้พวกชุดดำออกไปก่อนถึงเข้าที่เกิดเหตุ พวกเขาพบศพของซูเหวยในตู้เสื้อผ้า คนตายมา 3วันแล้ว หน้านี้เริ่มมีกลิ่นเหม็น

หลี่เซี่ยนอวี่ไม่ได้เห็นศพซูเหวย ตำรวจใส่ถุงศพแล้วหามลงไป จากนั้นก็ขนย้ายไป ตอนนั้นเขายืนอยู่ข้างๆ มองรถตำรวจห่างออกไป

ในความพร่าเลือน เขาเห็นซูเหวยยืนอยู่ไกลๆ ยิ้มโบกมือลา

ร่างของเธอเหมือนเทียนในสายลม สั่นไหวแล้วจางหาย

แม้แต่ตอนเกือบตายยังไม่คิดจะร้องไห้ แต่จู่ๆ ความเศร้าก็ท่วมท้น นั่งยองๆร้องไห้อยู่พักหนึ่ง

"แก้วหนึ่งให้พรุ่งนี้ แก้วหนึ่งให้วันวาน"

"หนักร่างกายฉัน หนักบ่าฉัน"

"แม้ไม่เคยเชื่อเรื่องภูเขาสูง แม่น้ำยาว"

"ชีวิตสั้นนัก ไยต้องคิดถึงไม่เลิก"

...

เพลง "มือปืนเร็ว" ดังก้องในร้านกาแฟ เสียงทุ้มลอยไป

"ชีวิตสั้นนัก ไยต้องคิดถึงไม่เลิก..." คุณลุงชินเอ่ย "เฮ้" เสียงหนึ่ง พูดอย่างรำพึง

"คนตายไม่อาจฟื้น ไยต้องคิดถึงไม่เลิก ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ นี่เป็นชะตากรรมของเธอ เออ แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง"

"ผมยังโอเค ไม่ได้บาดเจ็บ แค่ในใจยังทำใจไม่ได้" หลี่เซี่ยนอวี่พูดเบาๆ

"ฉันไม่ได้ถามเรื่องนั้น ฉันถามเรื่องข้างล่างนาย" สายตาคุณลุงชินตกลงที่...

หลี่เซี่ยนอวี่: "......"

ยาหอมออกฤทธิ์ดีจริงๆ จนถึงตอนนี้ xxx ยังคง......

ทั้งโลกมีปัญหากับไตของฉัน!

ถ้าคืนนี้ยังหดกลับไปไม่ได้ เขาคงต้องขอให้ย่าทวดช่วย

"ทายาทปีศาจฆ่าคน โหดร้ายไร้ความปรานีขนาดนี้เลยเหรอ" น้ำเสียงของหลี่เซี่ยนอวี่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

"พวกเขาไม่เหมือนพวกเรา พวกเขาเป็นทายาทที่ผิดปกติ ไม่ใช่พวกเดียวกับเรา ย่อมมีจิตใจต่างกัน" คุณลุงชินพูด

"อะไรคือผิดปกติ"

"ทายาท ของทุกสิ่งที่มีชีวิต นอกเหนือจากมนุษย์ หรือนายจะเข้าใจว่าเป็นปีศาจก็ได้ แบบนี้เข้าใจง่ายกว่าสำหรับคนทั่วไป"

"แล้ว 2คนนั้น จะถูกจัดการยังไง"

"พวกเขาจะถูกกำจัด ทายาทไม่อาจรบกวนความสงบของสังคมในรูปแบบหรือจุดประสงค์ใดๆ นี่เป็นกฎของโลกทายาท ไม่งั้นโลกนี้วุ่นวายไปนานแล้ว" คุณลุงชินพูด

"แต่ก็มีพวกนอกกฎหมายที่ชอบท้าทายกฎ เช่น พวกผิดปกติ หรือทายาทมนุษย์ที่เพิ่งตื่นพลังแต่ยังไม่รู้กฎ คดีของซูเหวยจะถูกลบร่องรอยทายาทออกไป และจะถูกกำหนดให้เป็นคดีบุกเข้าบ้าน ปล้นฆ่า เรื่องที่นายเจอเป็นแค่อุบัติเหตุ อย่าตกใจจนกลัวไปหมด"

หลี่เซี่ยนอวี่พยักหน้า เขาเข้าใจแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขามองเห็นวิญญาณได้ เขาก็จะไม่ไปหาซูเหวย ก็จะไม่เจอเรื่องอันตรายแบบนี้

เขาสูบบุหรี่ช่วงสุดท้ายจนหมด พ่นควันหนัก ราวกับจะพ่นความอึดอัดทั้งหมดออกมา "ลุงรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นั่น"

"ย่าทวดนายโทรบอกฉัน เมื่อคืนก่อนฉันให้เบอร์ติดต่อเธอไว้แล้ว" คุณลุงชินพูด

"จริงๆแล้ว ฉันคอยติดตามนายอย่างใกล้ชิด พูดให้ถูกคือ ปกป้องนาย"

"ปกป้องผม?"

"นายอาจไม่รู้ จริงๆแล้วตั้งแต่นายเกิด ทุกการเคลื่อนไหวของนายถูกเฝ้าดู ทุกวันจะมีคนปรากฏตัวในแวดวงชีวิตนายด้วยตัวตนต่างๆ คอยจับตาดูนาย 24ชั่วโมง เมื่อ 5ปีก่อน คนที่เฝ้าและปกป้องนายเปลี่ยนจากคนของสมาคมพุทธ-เต๋า เป็นคนของบริษัทเรา ก็คือฉัน"

หลี่เซี่ยนอวี่มองเขาเหม่อๆ สมองมึน ไม่อาจเข้าใจคำพูดของเขาได้เลย

ผมแค่คนธรรมดาเองนะ คุณบอกผมว่า จริงๆแล้วผมถูกกักขังมาตั้งแต่เด็กจนโต?

นึกถึงว่า 20ปีที่ผ่านมา ตัวเองถูกคนแอบติดตามเงียบๆมาตลอด หลี่เซี่ยนอวี่ค่อยๆตัวสั่นด้วยความหนาว

ลุงชินอธิบายต่อ "ต้องเล่าตั้งแต่พ่อของนาย เขาเป็นทายาทที่แข็งแกร่งมาก เคยสร้างคลื่นลูกใหญ่ในโลกทายาท คนที่อยากฆ่าเขาต่อแถวจากสะพานหงเฉียวยันผู่ตง แต่ทุกคนที่ร่วมซุ่มโจมตีเขาตายหมด ทายาทที่อันตรายที่สุดหลังการสถาปนาประเทศ ไม่มีใครเทียบ เขาแข็งแกร่งจนคนสั่นกลัว แต่พลังส่วนใหญ่ของพ่อนาย มาจากการมีอยู่ที่น่ากลัวอีกหนึ่งอย่าง"

"... ย่าทวด?" หลี่เซี่ยนอวี่ใจสั่น

ลุงชินพยักหน้า "ในประวัติศาสตร์ 200ปีที่ผ่านมา ย่าทวดของนายเป็นที่ยอมรับในโลกทายาท ว่ามีพลังติด 5อันดับแรก วิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทาน นี่คือคำตัดสินจากประวัติศาสตร์"

แม้จะเคยได้ยินมาก่อน หลี่เซี่ยนอวี่ก็ยังตกใจ

ที่แท้ ย่าทวดของผมเก่งขนาดนั้นเลย?

"หลังพ่อนายตาย ลูกแก้วดำ ที่เก็บร่างนักรบของเธอก็ตกอยู่ในการดูแลของสมาคมพุทธ-เต๋า คอยจัดคนมาเฝ้า และปกป้องนายโดยเฉพาะ

เดิมทีนายไม่มีทางสืบทอดวิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทานได้เลย พวกหัวโบราณนั่นเตรียมจะเก็บนายตลอด เพราะความวุ่นวายที่พ่อนายก่อไว้ ทำให้พวกเขาหวาดกลัวย่าทวดของนายมาก

ดังนั้นการควบคุมนายไว้ ไม่ให้วิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทานกลับมาสู่โลกอีก จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด"

"ตัวเลือกที่ดีที่สุด ไม่ควรเป็นฆ่าผมหรอ หรือฆ่าย่าทวดผมหรอ" หลี่เซี่ยนอวี่ย้อนถาม

"ถ้าไม่พูดถึงว่าพวกเขามีวิธีทำลายลูกแก้วดำหรือเปล่า ถึงแม้จะมีวิธี แต่พวกเขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้น มีเหตุผลทางประวัติศาสตร์ ตอนนี้ฉันยังไม่สะดวกจะพูดถึงที่มาของย่าทวดนาย แต่การฆ่านาย จริงๆแล้วไม่ต้องเกรงใจใคร

ส่วนที่ทำไมนายอยู่มาได้ถึง 15ปี ต้องขอบคุณย่าทวดนาย ไม่งั้นป่านนี้หญ้าบนหลุมศพนายสูง 3วาแล้ว" คุณลุงชินหยุดนิดหนึ่ง พูดต่อ

"หลังนายอายุครบ15 คือเมื่อ 5ปีก่อน กลุ่มเป่าเจ๋อรับหน้าที่ตำรวจโลกทายาท ต่อจากสมาคมพุทธ-เต๋า ตอนส่งมอบอำนาจเก่าสู่อำนาจใหม่ ก็ส่งมอบนายมาด้วย ตอนนั้นฉันถึงได้รับคำสั่งให้มาปกป้องนาย"

เป็นเป่าเจ๋อจริงๆ เขาได้ยินชิงชิงพูดถึงพนักงานระดับต้นของเป่าเจ๋อ แต่ไม่ได้นึกถึงเป่าเจ๋อกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงโด่งดัง

หลี่เซี่ยนอวี่นึกขึ้นได้อีก ในนามบัตรที่ทนายคนนั้นยื่นให้ มีคำว่า "สำนักงานทนายความเป่าเจ๋อกรุ๊ป" จริงๆ

"พ่อผมตายยังไง ย่าทวดบอกว่าโดนคนฆ่า แล้วก็ ทำไมถึงพูดถึงที่มาของย่าทวดไม่ได้" หลี่เซี่ยนอวี่ถาม

คุณลุงชินขมวดคิ้ว ส่ายหน้า

"เอาจริงๆ ก็เป็นคำพูดเก่าๆ นั่นแหละใช่มั้ย ที่ว่าตอนนี้พลังนายยังอ่อนเกินไป รู้มากไปไม่ดีกับนาย" หลี่เซี่ยนอวี่กลอกตา

"ก็ไม่ใช่" คุณลุงชินเกาหัวอย่างกระอักกระอ่วน

"จริงๆแล้ว ไม่ว่าที่มาของย่าทวดนายหรือการตายของพ่อนาย ฉันก็รู้ไม่มาก นายอย่าเห็นว่าฉันแก่ ดูเหมือนมีประสบการณ์ จริงๆแล้ว ฉันตื่นพลังสายเลือดมาไม่กี่ปี เป็นแค่มือใหม่ในโลกทายาท

ส่วนพ่อนายตายไป 20ปีแล้ว ฉันแค่รู้ว่าพ่อนายตอนนั้นไปทำอะไรที่ทำให้ฟ้าดินโกรธ โลกทายาทไม่ว่าฝ่ายธรรมะหรืออธรรม ต่างออกคำสั่งไล่ล่า

ส่วนย่าทวดนาย ฉันรู้แค่ 8ตัวอักษร “ไร้ที่เปรียบในอดีต วิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทาน”

ส่วนเหตุผลทางประวัติศาสตร์ ตอนปลายราชวงศ์ชิงวิกฤต แผ่นดินจีนล่มจม ย่าทวดนายเป็นผลผลิตของยุคนั้น เรื่องเหตุผลนายไปลองขบคิดเอาเอง ถ้าอยากรู้เหตุการณ์ละเอียด ไปดูแฟ้มที่บริษัทในภายหลังได้ แต่ต้องรออีกสัก 2-3ปี"

"ทำไมครับ"

"พูดเล่น แฟ้มลับจะให้ไอ้มือใหม่อย่างนายดูง่ายๆ เหรอ รอจนนายสะสมคะแนนได้ 5พัน หรือเลื่อนตำแหน่งเป็นพนักงานระดับสูงของบริษัทก่อน ถึงจะเปิดสิทธิ์ให้นายดูแฟ้มลับ" คุณลุงชินพูด

"แม้แต่ฉัน ก็ไม่มีสิทธิ์และคะแนนเพียงพอ ที่จะดูแฟ้มระดับนั้น"

งั้นชาตินี้เกลียด 2อย่าง คือ พวกสมาชิกVIP กับพวกกั้นสิทธิ์

ข้ามหัวข้อนั้นไป หลี่เซี่ยนอวี่พูดต่อ "แล้วทำไมผมถึงสืบทอดมรดกพ่อได้... อ้อ พินัยกรรมพวกคุณปลอมขึ้นมาใช่มั้ย"

เขาน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ปีที่พ่อแท้ๆตาย กลุ่มเป่าเจ๋อยังไม่มีด้วยซ้ำ

"นั่นเป็นของที่พ่อนายทิ้งไว้จริงๆ แค่เขาฝากไว้กับหัวหน้าสมาคมพุทธในปัจจุบัน คือครูของเขา แต่เพราะแรงกดดันภายในสมาคมพุทธ-เต๋า เดิมทีเลยไม่คิดจะให้นายสืบทอดวิญญาณนักรบผู้ไร้เทียมทาน ต่อมาลูกแก้วดำและพินัยกรรมถูกส่งมอบให้กลุ่มเป่าเจ๋อของเรา ประธานตัดสินใจเคารพความประสงค์ของผู้ตาย"

"ประธานของพวกลุง... ฟังดูเป็นคนดีจัง"

"ใช่ ประธานกระหายคนมีความสามารถ เป่าเจ๋อกรุ๊ปเป็นบริษัทที่เขาก่อตั้งเอง เริ่มจาก0 ไม่กี่ปีก็พัฒนาเป็นผู้บังคับใช้กฎหมายของโลกทายาท นับเป็นตำนาน ฉันก็เป็นคนที่ประธานค้นพบ จริงๆแล้วก่อนฉันตื่นพลัง ฉันก็รู้จักเขาแล้ว ตอนนั้นฉันเป็นแค่ยามของมหาวิทยาลัย บังเอิญน้องสาวเขาเรียนที่นั่น มีครั้งหนึ่งประธานมาเยี่ยมน้องสาว ตอนนั้นเขาเป็นบุคคลสำคัญที่ใครๆ จับตามองแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าทีถือตัว มาคุยเล่นกับฉัน แล้วเสนอให้ฉันไปเป็นยามมหาวิทยาลัย..." คุณลุงชิน ทำหน้าอาลัยอาวรณ์

"เรื่องพวกนี้ย่าทวดรู้มั้ย"

"เมื่อคืนก่อนตอนเจอเธอ ฉันแนะนำตัวแล้ว แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรมาก ก็โดนนายระแวงเหมือนโจร" คุณลุงชินหัวเราะ

"ย่าทวดสวยขนาดนั้น แน่นอนต้องหวงไว้ ฉันเข้าใจ"

หลี่เซี่ยนอวี่ด่า "ไปให้พ้น ไอ้แก่ลามก"

ฉันจะมีใจให้ย่าทวดได้ยังไง บนหัวฉันมีฝาโลงบรรพบุรุษ 18ชั่วรุ่นอยู่นะ

"เรื่องที่ต้องบอก ฉันก็บอกหมดแล้ว ตอนนี้เซ็นชื่อได้รึยัง" คุณลุงชินผลักสัญญาบนโต๊ะให้หลี่เซี่ยนอวี่

หลี่เซี่ยนอวี่มองสัญญา เป็นสัญญาจ้างฝึกงาน ถ้าเซ็นสัญญานี้ เขาก็จะเป็นทายาทของเป่าเจ๋อกรุ๊ป

"นายไม่อยากรู้เหรอว่าพ่อนายตายยังไง ย่าทวดนายเป็นอะไรกันแน่" คุณลุงชินชี้สัญญา

"ตั้งแต่นายปลุกพลัง ชีวิตนายก็ไม่ใช่ของตัวเองแล้ว ความสงบตรงหน้าอยู่ได้ไม่นาน ย่าทวดนายปกป้องนายมาครั้งหนึ่งแล้ว แต่วิญญาณนักรบถูกควบคุมด้วยลูกแก้ว ถ้าตัวนายไม่เก่ง เธอช่วยนายได้แค่ชั่วคราว ช่วยได้ไม่ตลอดชีวิต"

"เธอปกป้องอะไรฉัน มีแต่อาละวาดขอเงินใช้" หลี่เซี่ยนอวี่พูด

"ถึงจะไม่รู้ว่าพ่อนายทำอะไรไว้ แต่ถึงกับทำให้ทั้งฝ่ายธรรมะและอธรรมออกคำสั่งไล่ล่า ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ เขาตายแล้ว แต่ยังมีนายนะ ทำไมนายถึงอยู่มาได้จนวันนี้ ถึงจะมีคนคอยปกป้อง 24ชั่วโมง แต่ถ้ามีคนตั้งใจจะฆ่านาย ใครก็ช่วยไม่ได้" คุณลุงชินพูด

"แค่ที่ฉันรู้ เป็นเพราะย่าทวดนาย ส่วนตอนนั้นเธอทำอะไร พูดอะไร ฉันก็ไม่รู้แล้ว"

ย่าทวดเคยบอกว่า ตัวเองถูกผนึกไว้ นั่นเกี่ยวกับเขาหรือเปล่า

ปู่ตายเร็ว ย่าทวดเลยฝึกพ่อตั้งแต่เด็ก ตามหลักแล้ว พ่อของหลี่เซี่ยนอวี่ก็ตายเร็ว ย่าทวดก็ควรจะบีบคั้นเขาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้ทำ

เขาถูกพ่อบุญธรรมเลี้ยงดูมา ส่วนย่าทวดถูกผนึกไว้

"ผมอยากกลับไปถามความเห็นย่าทวดก่อน" หลี่เซี่ยนอวี่ไม่ตอบตกลงทันที

"ไม่มีปัญหา พรุ่งนี้ฉันพานายไปบริษัทด้วยกัน"

ทั้ง 2คน เดินกลับตึกที่พัก ขึ้นลิฟต์กลับบ้าน ย่าทวดยังเล่นเกมอยู่ เธอฆ่าเวลาด้วยการเล่นเกม

วันนี้ย่าทวดแต่งตัวด้วยกระโปรงจีบยาวคลุมเข่า เสื้อยืดสีชมพู รัดรูป เน้นเส้นสายอันงดงามของร่างกายส่วนบนของย่าทวดอย่างเย้ายวน เอวบางไร้ไขมันส่วนเกิน ทุกส่วนแสดงถึงความงามอันเบ่งบานของสาวน้อย

"หน้าแกดูไม่ค่อยดีนะ" ย่าทวดเหลือบมองเขาที แล้วหันกลับไปมองคอมพิวเตอร์

เธอกำลังเล่น CF เกมที่ถูกโปรและอาวุธระดับฮีโร่ทำลาย ตอนหลี่เซี่ยนอวี่เรียนมัธยม เขาเล่นเกมยิงนี้กับเพื่อนทุกวัน

ย่าทวดถือปืน M4 สีดำ ดีไซน์เท่ บุกเข้าค่ายศัตรูแล้วก็ ตุ้บๆๆ ยิงหัวทุกนัด

"เพื่อนผมตาย" หลี่เซี่ยนอวี่พูดอย่างหดหู่

"บอกแล้ว" ย่าทวดตอบเสียงใส

"เป็นเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่สนิทกัน โดนทายาทปีศาจที่ผิดปกติ 2คนฆ่า เมื่อไม่นานมานี้ ผมก็เกือบตาย" หลี่เซี่ยนอวี่มองย่าทวด

"ผมไม่เคยเจอปีศาจโบราณ หรือทายาทปีศาจอะไรเลย ชีวิตผม 20ปีนี้ โตมาอย่างราบรื่น แต่พอย่าทวดมา..." เขาพูดไม่จบ

"เอ๊ะ เรื่องนี้ฉันไม่รับผิดชอบนะ" ย่าทวดเบ้ปาก

"แกไม่เคยเจอ ไม่ได้แปลว่าไม่มีอยู่ ตอนฉันอยู่กับพ่อของแก ก็เจอเหตุการณ์ทายาทฆ่าคนธรรมดาบ่อย แค่ตอนจัดการคดี ร่องรอยของทายาทปีศาจโบราณจะถูกลบทิ้ง คนธรรมดาไม่มีทางรู้ว่ามีทายาทอยู่ ถึงรู้ พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ บอกต่อๆกันไป ก็กลายเป็นตำนานพื้นบ้านหรือเรื่องเหลวไหลไป"

หลี่เซี่ยนอวี่เงียบครู่ใหญ่ พยายามยอมรับคำพูดย่าทวด มองไปที่คอมพิวเตอร์ "ปืนกระบอกนี้เท่จัง"

ดวงตาย่าทวดตื่นตระหนก "เก็บ…ฉันเก็บได้..."

หลี่เซี่ยนอวี่ตอบอย่างไม่สนใจ "อ้อ"

แล้วพูดถึงเรื่องกลุ่มเป่าเจ๋อ ถามความเห็นย่าทวดต่อ

"เข้าร่วมกับพวกเขาก็ดีนะ"

มือที่ควบคุมเมาส์ของย่าทวดหยุดชะงัก ประมาณ 2-3วินาที แล้วยิงต่อดังตึกๆๆ

"พ่อแกตอนนั้นขาดที่พึ่งใหญ่ ถึงได้จบลงอย่างน่าเศร้า เป่าเจ๋อกรุ๊ปมีขนาดใหญ่แทนที่สมาคมพุทธ-เต๋าได้ ฉันคิดว่าปกป้องแกได้ไม่มีปัญหาหรอก เทียบกับสมาคมพุทธ-เต๋า ที่เป็นองค์กรศาสนา ฉันชอบหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายของรัฐบาลมากกว่า

ตอนนั้นราชวงศ์ใหม่เพิ่งขึ้นครองอำนาจ ยังไม่มั่นคง จำเป็นต้องให้สมาคมพุทธ-เต๋าเป็นผู้บังคับใช้กฎหมายในโลกทายาทปีศาจ

แต่พวกนักบวชพุทธเต๋าไม่เหมาะจะเป็นคนโหดเหี้ยม พุทธสอนให้เมตตาไม่ฆ่าสัตว์ เต๋าสอนให้เป็นไปตามธรรมชาติไม่แก่งแย่ง นั่นทำให้พวกเขาลำบากจริงๆ

พ่อแกเคยบอกฉันว่า ไม่แน่ครั้งหน้าที่ฉันตื่น ผู้บังคับใช้กฎหมายในโลกทายาทอาจเปลี่ยนคนแล้ว เขาพูดถูกเป๊ะ"

หลี่เซี่ยนอวี่ฟังเงียบๆ ตอนนี้ย่าทวดถึงจะดูเหมือนย่าทวดสักที

เขากำลังใช้ความคิด ย่าทวดก็ตบหัว

"เอานมเปรี้ยวมามั้ย"

หลี่เซี่ยนอวี่อึ้ง "ลืมไป"

ใบหน้าเล็กๆ ของย่าทวดเหี่ยวลงทันที โยนเมาส์ทิ้ง แล้วบิดตัวไปมาหน้าคอมพิวเตอร์ร้องโวยวาย

"นมเปรี้ยว นมเปรี้ยว ฉันอยากกินนมเปรี้ยว!!"

มุมปากหลี่เซี่ยนอวี่กระตุก ท่าทางของย่าทวด?

ไม่มีทาง!

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย