บทที่ 1 ถูกซ้อมแล้วจะแข็งแกร่ง

บทที่ 1 ถูกซ้อมแล้วจะแข็งแกร่ง

ปีหงหวู่ที่ 73 กลางเดือน 7

อากาศร้อนจัด

ที่สถานีม้าชานเมืองเทียนเป่า

"ตีมันให้หนัก ตีให้แรง ถ้าเกิดอะไรขึ้นข้าจะรับผิดชอบเอง" เสี่ยวเป่าจิบชาพลางตะโกนสั่งการ

เขาเป็นหัวหน้าเล็กๆ ของแก๊งหมัดเหล็ก ดูแลสถานีม้า ใครจะคิดว่าพวกขยะจากแก๊งเสือกล้ามาก่อกวนที่นี่ อ้างว่าจะมาเก็บค่าคุ้มครอง แทบจะทำให้เขาหัวเราะตาย

พวกมันมากันสิบกว่าคน

ส่วนใหญ่ถูกซ้อมจนหน้าตาบวมช้ำ นั่งยองๆ เอามือกุมหัวอย่างว่าง่าย เหลือแค่สองคน คนหนึ่งวิ่งหนีไป อีกคนหนึ่งโง่ถึงขนาดไม่ยอมหนี ยังกล้าพูดจาไร้ยางอายให้ปล่อยคนของเขา ช่างน่าขันจริงๆ

ผลลัพธ์ก็ชัดเจน

คนผู้นั้นถูกสิบกว่าคนล้อมรุมซ้อม

"พวกแกมีแรงก็ฆ่าข้าเลย ไม่งั้นก็ปล่อยพี่น้องของข้า ไม่งั้นพวกแกจะได้เห็นดี"

ชายหนุ่มคนหนึ่งนอนคว่ำอยู่บนพื้น ปล่อยให้อีกฝ่ายทั้งชก ทั้งเตะ โดนซ้อมไปก็ตะโกนไป หากไม่ดูสถานการณ์ตรงหน้า แค่ฟังน้ำเสียงอันทรงพลังนี้ คงไม่มีใครจินตนาการได้ว่าเขาถูกซ้อมอย่างน่าอนาถขนาดนี้

เขาชื่อหลินฟาน ไร้ญาติขาดมิตร มาอยู่โลกนี้ไม่นาน แต่เดิมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับอิทธิพลมืด แต่ก็ไม่มีทางเลือก ต้องหาที่พึ่งสักที่เพื่อประทังชีวิต

ส่วนที่เมื่อครู่ไม่หนีนั้น เป็นเพราะเขาตั้งใจ

หลังจากมาที่นี่ ในสมองก็เหมือนกำลังเล่นภาพเคลื่อนไหว

สวรรค์และพื้นพิภพยังไม่เปิด

ทุกอย่างเป็นความว่างเปล่า

แสงหงหวนวาบผ่านไป ภาพก็ปรากฏขึ้น

เตาหลอมขนาดมหึมาปรากฏขึ้น

เหนือเตาหลอมมีตัวอักษรทองส่องประกายลอยอยู่

เตาหลอมหงหวน!

พร้อมกันนั้นทางด้านซ้ายของเตาหลอม มีกรอบลอยขึ้นมา มีข้อความหนึ่งแถว

[กรุณาใส่วัตถุดิบที่จะหลอม!]

ตอนนั้นเขางงทันที ไม่รู้ทำไมถึงได้กดปุ่มใส่

ในกรอบใส่วัตถุดิบ มียักษ์เปลือยกายขนาดใหญ่กว่าปกติหลายเท่ายืนอยู่

พอมองดูดีๆ ยักษ์ตนนี้ก็คือตัวเขานั่นเอง

รอบร่างมีเปลวไฟลุกโชน

ราวกับกำลังรอการหลอม

และข้างกรอบยังมีแถบพลังงานตั้งตรง ไม่เคยขยับเลยจนกระทั่งโดนต่อยหนึ่งหมัด แถบพลังงานก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย ตอนนั้นเขาถึงรู้ว่า วิธีการหลอมไม่ได้ยากอย่างที่คิด แต่สามารถพบเจอได้ทุกที่

ด้านขวาของเตาหลอมคล้ายกับแผงข้อมูลการหลอมอาวุธวิเศษในเกม

ตอนแรกแผงข้อมูลว่างเปล่า แต่หลังจากความพยายามของเขา ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

[โมเดลอาวุธวิเศษ: มนุษย์!]

[ระดับ: เหล็กดำขั้น 1 (ชั้นต่ำ)!]

[ความคืบหน้า: 90%!]

[คุณสมบัติพิเศษ: การรักษา!]

[พรสวรรค์: ต้านทานไฟ (ระดับ 9)!]

[ตำแหน่ง: ลูกกระจ๊อกแก๊งเสือ!]

ในฐานะลูกหลานยุคใหม่ที่ได้รับผลกระทบจากความรู้สมัยใหม่มากมาย จะไม่รู้สถานการณ์เหล่านี้ได้อย่างไร คิดนิดหน่อยก็รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหน

ถูกมองว่าเป็นอาวุธวิเศษก็เป็นอาวุธวิเศษไป ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

ตอนนี้เขาทั้งเจ็บปวดและมีความสุข เจ็บก็เจ็บ แต่ก็รู้สึกดี ตอนถูกซ้อมมีกระแสอุ่นๆ ไหลผ่าน ทุกครั้งรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้น

ลูกน้องแก๊งหมัดเหล็กที่รุมซ้อมหลินฟาน พบว่าคนที่อยู่ใต้เท้าพวกเขานั้นแข็งแกร่งจริงๆ แม่ง ซ้อมมาถึงตอนนี้ยังกล้าท้าทาย

นี่จะเรียกว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งได้หรือ?

แน่นอนว่าไม่ได้

สำหรับพวกเขา นี่คือการดูถูก สิบกว่าคนแท้ๆ กลับไม่สามารถซ้อมให้อีกฝ่ายยอมแพ้ได้ ช่างน่าอับอายจริงๆ

"อ๊าก...อ๊าก"

หลินฟานร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องดังสนั่น ฟังแล้วรู้ว่าน่าสงสาร

เสี่ยวเป่าหัวเราะเย็นชา "ยอมหรือยัง"

"ข้ายอมแม่ง..." หลินฟานด่ากลับ

"ซ้อมให้หนักเข้า"

เสี่ยวเป่าโกรธจัด ใครจะคิดว่าถึงตอนนี้ยังกล้าดื้อดึง ถ้าไม่ซ้อมให้พิการ เขาจะเขียนชื่อกลับหัว

สมาชิกแก๊งเสือที่ถูกซ้อมจนกลัวแล้ว นั่งยองๆ มองหลินฟานที่กำลังถูกซ้อมอย่างห่วงใย

พวกเขาไม่รู้ว่าแก๊งมีคนเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ขอโทษสักคำก็จบแล้วไม่ใช่หรือ

รอผู้นำมาช่วยถึงจะเป็นทางออกเดียว ปากแข็งแบบนี้ไม่มีจุดจบที่ดีหรอก

คนที่รุมซ้อมหลินฟานก็โกรธ ซ้อมขนาดนี้แล้วยังกล้าดื้อกับหัวหน้าพวกเขา ไม่ซ้อมแกจะซ้อมใคร

"อ๊าก...อ๊าก!"

เสียงร้องดังไม่หยุด

หลินฟานคอยดูข้อมูลตลอด ความคืบหน้าเพิ่มขึ้นทำให้เขาสิ้นหวัง โดนซ้อมขนาดนี้ ความคืบหน้ายังไม่เพิ่ม 1% แน่นอนว่าต้องมีคนแกล้งทำ

ค่อยๆ

เขาพบว่าคนที่รุมซ้อมเขาดูเหมือนจะหมดแรง ในใจคิดว่า เหนื่อยแล้วก็รีบไปซะ เปลี่ยนคนที่มีแรงมา แต่ใครจะคิดว่าพวกนี้คงติดใจการซ้อม แม้จะหายใจหอบ ก็ยังอยากทรมานร่างบอบบางของเขาต่อ

ไม่ได้ต่อแล้ว แกล้งตายดีกว่า ไม่ส่งเสียงเลย

"พี่เสี่ยว มันไม่มีเสียงแล้ว"

เสี่ยวเป่าโบกมือ "ฮึ อยากตายก็ไม่ต้องโทษใคร"

คนที่รุมซ้อมหลินฟานแยกย้ายกัน

สมาชิกแก๊งเสือนั่งยองๆ อย่างว่าง่าย มองหลินฟานที่ไม่ขยับเขยื้อน รู้สึกเสียดาย คนที่ยังมีชีวิตอยู่ดีๆ กลับต้องมาตายเพราะความดื้อของตัวเอง แสดงความแข็งแกร่งไปทำไม มีชีวิตอยู่ไม่ดีกว่าหรือ

แต่ในตอนนี้

พวกเขาเบิกตากว้าง

เห็นหลินฟานลุกขึ้นโซเซ ราวกับฟื้นคืนชีพ พุ่งไปอีกด้านหนึ่งทันที ชกไปที่อีกฝ่าย สมาชิกแก๊งหมัดเหล็กที่รู้ตัวก็รุมซ้อมหลินฟานอีกครั้ง

ใช้ทั้งมือทั้งเท้า ทั้งชกทั้งเตะ เริ่มต้นใหม่

กลุ่มคนที่เคยซ้อมหลินฟานก่อนหน้านี้หายใจหอบ มองหลินฟานที่ถูกรุมซ้อมต่อด้วยสีหน้าประหลาด พวกเราใช้ไม่ได้ หรือแกทนได้มากเกินไป?

"แก๊งเสือเจ๋งสุด พวกแกแก๊งหมัดเหล็กเป็นแค่กุ้งเหลือทิ้ง...อ๊าก...อ๊าก"

หลินฟานรู้ว่าถ้าอยากให้พวกมันซ้อมแรงขึ้น ก็ต้องใช้คำพูดดูถูกพวกมัน ในด้านนี้เขามีประสบการณ์พอสมควร

เสียงร้องดังไม่หยุด

ทั้งหมดนี้เป็นการตั้งใจของหลินฟาน

เขาใช้เสียงร้องกระตุ้นพวกมันให้ซ้อมรุนแรงและโหดร้ายยิ่งขึ้น

เขาพบว่าในกลุ่มคนที่ซ้อมเขามีบางคนที่หมัดหนักมาก ซ้อมเขาเจ็บจริงๆ พอเงยหน้าขึ้นมอง ก็เป็นอย่างที่คิดไว้ ในกลุ่มคนที่ซ้อมมีชายฉกรรจ์หลายคน

ขณะเดียวกันก็พบว่ามีคนผอมแห้งแรงน้อยหลายคน ดูเหมือนชอบแสดงตัวว่ามีตัวตน แม้ไม่มีแรงแต่ก็คอยเบียดเข้ามาแสดงตัว จนบังพวกชายฉกรรจ์ที่อยู่ข้างนอก

ช่างไม่รู้จักตัวเองเลย เสียเวลาจริงๆ

เขาไม่คิดอะไรมาก

ฉวยโอกาสในความวุ่นวาย คว้าไปที่หว่างขาของพวกคนผอมแห้งนั้นทันที

แม่ง!

ไปให้พ้น

"อ๊าก!"

"อ๊าก..."

"ไข่ของข้า!"

หลายคนร้องด้วยความเจ็บปวด ออกจากกลุ่มไป กุมหว่างขาและกระโดดอยู่กับที่ เจ็บ เจ็บมาก พวกเขาไม่คิดว่าไอ้หมอนี่จะยังมีแรงโจมตีพวกเขา

เมื่อพวกเขาถอยออกไป พวกชายฉกรรจ์ที่ถูกบังก็มีที่ให้ออกแรงแล้ว

เสี่ยวเป่าขมวดคิ้ว มองลูกน้องที่กุมหว่างขาด้วยความไม่พอใจ

ไร้ประโยชน์!

เมื่อพวกไร้ประโยชน์จากไป หลินฟานพบว่าผลลัพธ์ดีจริงๆ ยอดเยี่ยมมาก มาถูกทางแล้ว เจ็บก็เจ็บ แต่รู้สึกดีมาก

ความคืบหน้าเพิ่มขึ้น

จาก 91% เป็น 92% กำลังค่อยๆ เพิ่มขึ้น

นี่แหละสิ่งที่เขาต้องการ สมกับที่คิดไว้ มีแต่ชายฉกรรจ์เท่านั้นที่จะตอบสนองความต้องการของเขาได้

ชายฉกรรจ์ดี ชายฉกรรจ์แรง ชายฉกรรจ์เยี่ยมจริงๆ

ค่อยๆ

มีเสียงหอบหายใจดังมา

"ฮึก!"

"ฮึก!"

พวกชายฉกรรจ์ที่ซ้อมเขาหน้าแดงก่ำ มีเหงื่อไหล ดูเหมือนออกแรงนานเกินไปจนหมดแรง เขาเข้าใจ การซ้อมคนก็เป็นงานที่ต้องใช้แรง คนทั่วไปทนไม่ได้นาน

แต่พวกแกเป็นชายฉกรรจ์นะ

แค่นี้เองหรือ ถึงกับเริ่มหอบแล้ว

ไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่าง กระตุ้นศักยภาพของพวกมัน

ตอนที่พวกชายฉกรรจ์กำลังจะพัก ก็ได้ยินเสียงวิงวอนของหลินฟาน

"หยุดเถอะ ขอร้องละ อย่าซ้อมอีกเลย"

ทุกคนที่กำลังเหนื่อยต่างหยุดมือ ตอนนี้รู้จักเจ็บแล้วใช่ไหม แต่ก่อนหน้านี้ทำอะไรอยู่

แต่...

หลินฟานเงยหน้า แยกเขี้ยว แสดงสีหน้าลามก พูดช้าๆ:

"เมียแกขาวจัง..."

"เมียแกนุ่มจัง..."

"เมียแกเนียนจัง..."

ช็อก!

พวกชายฉกรรจ์ที่กำลังหอบหายใจโกรธจัด ตาถลน เส้นเลือดขึ้น มองสีหน้ายั่วโมโหของอีกฝ่าย ในหัวเหมือนเห็นภาพเมียถูกไอ้หมอนี่ลวนลาม

เชี่ย!

ทนไม่ไหวแล้ว

เร่งฝีมือซ้อมอย่างหนัก

น่าเกลียดเกินไปแล้ว

น่าโมโหเกินไป

พวกเขาถูกหลินฟานยั่วโมโหจนหมด ถ้าไม่ซ้อมไอ้หมอนี่ให้ตาย พวกเขาตายตาไม่หลับ

สมาชิกแก๊งเสือที่นั่งยองๆ กุมหัว อ้าปากค้าง สีหน้าตกใจ

นี่มันคนบ้าชัดๆ

ค่อยๆ

เมื่อความคืบหน้าเพิ่มถึง 93% เขาก็พบว่าพวกนี้หมดแรงอีกแล้ว

เขารู้ว่าไม่ว่าจะยั่วโมโหพวกชายฉกรรจ์อย่างไร ก็ไม่ได้ผลแล้ว ฟังเสียงหายใจหอบของพวกมัน ชัดเจนว่าไม่ไหวแล้ว แรงไม่เท่าเมื่อก่อน แม้แต่พวกผอมแห้งก็สู้ไม่ได้

ให้พวกมันซ้อมต่อก็เสียเวลาเปล่า

ต้องเปลี่ยนกลยุทธ์แล้ว

เขามองเสี่ยวเป่าที่นั่งอยู่ตรงนั้น รูปร่างดูดุดัน กล้ามแน่น ดูแล้วน่าจะแรงกว่าพวกนี้หลายเท่า

กำหนดเป้าหมายแล้ว

ก็ต้องลงมือ

"ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดจริงๆ อย่าซ้อมอีกเลย ข้ามีอะไรจะพูด"

"พี่เสี่ยว ให้โอกาสข้าด้วย"

"ให้โอกาสข้าด้วย"

น้ำเสียงหลินฟานแฝงความสะอื้น อ่อนแรงมาก ราวกับจะไม่ไหวแล้วจริงๆ พวกชายฉกรรจ์นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ คิดว่าเขาจะทำตัวน่าเกลียดอีก แต่คิดดูแล้วโดนซ้อมมาถึงป่านนี้ ใครก็ต้องกลัว

สมาชิกแก๊งเสือที่นั่งยองๆ รู้สึกเสียดาย

พวกเขารู้ว่าถึงเวลาจบเรื่องแล้ว แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็ทนไม่ได้แบบนี้

พวกเขาไม่ได้ดูถูกหลินฟาน ไม่ว่าจะอย่างไร อีกฝ่ายก็เป็นคนแข็งแกร่งในใจพวกเขาตลอดไป แข็งแกร่งจริงๆ พวกเขาเองก็เคยบ้าบิ่นเหมือนหลินฟานมาก่อน

แต่หลังจากโดนซ้อมนับครั้งไม่ถ้วน

เข้าใจลึกซึ้งแล้ว

จิ๋งหู่ไม่ใช่แค่การต่อสู้ แต่การมีชีวิตอยู่ต่างหากที่สำคัญ

"ให้มันพูด"

เสี่ยวเป่าอยากดูว่าไอ้คนปากแข็งนี่จะพูดอะไรออกมา เขาชอบดูคนแข็งแกร่งที่ถูกบีบจนถึงทางตัน แสดงท่าทางต่ำต้อย

ความรู้สึกแบบนั้นทำให้เขารู้สึกดี

หลินฟานเดินกะเผลกเข้าหาเสี่ยวเป่า

อ่อนแรงมาก

ราวกับจะสลบได้ทุกเมื่อ

สภาพน่าเวทนา เห็นได้ชัดว่าผ่านการซ้อมอย่างหนักที่ยากจะจินตนาการ

ทุกคนมองหลินฟาน

บางคนทึ่ง

บางคนสมน้ำหน้า

บางคนชื่นชม

ทนมาถึงตอนนี้ถึงยอมแพ้ เก่งจริงๆ แต่น่าเสียดาย ยอมแพ้ช้าเกินไป ดูสภาพนี้ คงบาดเจ็บสาหัส มีชีวิตอยู่ไม่นานแล้ว

เสี่ยวเป่ามองหลินฟานที่เดินโซเซเข้ามาด้วยสายตาดูถูก จากประสบการณ์ที่ผ่านมา อีกฝ่ายมาถึงตรงหน้าเขา ก็จะทรุดลงคุกเข่า จับชายกางเกงเขา ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล

คิดเอาไว้หมดแล้วว่าไอ้หมอนี่จะทำอะไร

เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าตัวเองฉลาดมาก เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กำลังจะอ้าปาก เกิดเหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด

หลินฟานยกมือ ตบหน้าที่เต็มไปด้วยเนื้อของเสี่ยวเป่า ถุย! ถ่มน้ำลายใส่หน้า

"แม่งเอ้ย"

"มีแรงก็ฆ่าข้าซะ ไม่งั้นแกก็เป็นหลานข้า"

"แก๊งเสือไม่ยอมก้มหัวให้ใคร"

"ข้าหลินฟานไม่กลัวแก"

เงียบ!

เงียบมาก

ทุกคนตะลึง มองภาพตรงหน้าอย่างตาค้าง

พวกเราเห็นอะไร?

หัวหน้าพี่เสี่ยวโดนตบหน้า แถมยังโดนถ่มน้ำลายใส่หน้า

อา...

เขาบ้าไปแล้ว

หรือโลกนี้บ้าไปแล้ว

ลูกน้องแก๊งหมัดเหล็กสั่นไปทั้งตัว พวกเขาเห็นพี่เสี่ยวกำลังสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่กำลังจะคลั่ง เมื่อพี่เสี่ยวคลั่งแล้วทุกคนต่างกลัว

แม้แต่หมาเฝ้าประตูแก๊งอย่างหวั่งไฉ่ยังต้องตัวสั่น

เขา...กล้าได้อย่างไร

ต้องมีคนตายแน่ๆ

(จบบทที่ 1)