1 - สงครามกับญี่ปุ่น

ตูมตูมตูม……

  บนสันเขาที่เต็มไปด้วยควันปืน เสียงปืนใหญ่ทิ้งระเบิดลงมาเหมือนฝน เปลวไฟพวยพุ่ง หินแตกกระจาย ทหารในชุดเครื่องแบบผ้าธรรมดาหลายคนถูกระเบิดปลิวขึ้นไปบนฟ้า พอลงพื้นก็กลายเป็นศพที่เละเทะเต็มไปด้วยเลือดเนื้อ

  ตึงตึงตึง……

  เสียงระเบิดยังไม่ทันจางหาย เสียงกราดยิงจากปืนกลหนักก็ดังขึ้นกลางสนามรบ

  ปืนกลหนักหกกระบอกถูกตั้งเรียงบนเนินดินตรงหน้าสันเขา ปากกระบอกปืนพ่นลำแสงเพลิงยาวออกมา

  กระสุนที่ยิงออกมามีความแม่นยำสูงแทบทั้งหมดพุ่งไปที่ยอดสันเขา สร้างตาข่ายอันหนาแน่นของกระสุนไฟ ทหารในชุดเครื่องแบบผ้าธรรมดาหลายคนที่เพิ่งโผล่ศีรษะขึ้นมาก็ถูกยิงกระจุย สมองแดงขาวกระเด็นกระจายอย่างน่าสยดสยอง

  “ผู้บัญชาการ ศัตรูขึ้นมาแล้ว……” เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นบนสันเขา

  แค่กๆ…แหวะ… กงเจี่ยไอสองครั้งขณะคลานออกมาจากหลุมระเบิด คายดินที่เข้าปากออก แล้วค่อยๆ โผล่ศีรษะออกมาจากขอบหลุม

  แหวะ…

  พวกคอมมิวนิสต์หลี่เหวินอิงเองก็คลานออกจากหลุมระเบิดพร้อมกัน คายดินออกจากปากก่อนจะเริ่มบ่น

  เฮ้ย กงเจี๋ย เจ้าโง่น้อยมันให้เกียรติพวกเรามากเลยนะ ขึ้นมาก็ใช้ปืนใหญ่ยิงพวกเรา ไม่เปิดโอกาสให้กองกำลังอิสระของพวกเรามีทางรอดเลย！

  ยังมีปืนกลหนักหกกระบอกกับทหารราบอีกสองกองร้อย！ กงเจี่ยไม่ตอบคำบ่นของหลี่เหวินอิง พลางสังเกตการณ์ศัตรูและรายงานสถานการณ์

  หลี่เหวินอิงตกใจมาก รีบโผล่ศีรษะออกจากหลุมระเบิด

  ทหารศัตรูมากกว่าสามร้อย คนกำลังรุกขึ้นมายังสันเขา บ้างถือปืนเล็กยาว บ้างแบกปืนกลขาหยั่ง บ้างหามเครื่องยิงลูกระเบิด…ส่งเสียงร้องคำรามพุ่งทะยานมาอย่างรวดเร็ว…

  หลี่เหวินอิงขมวดคิ้วทันที สีหน้าเคร่งขรึมพลางวิเคราะห์ว่า “อำนาจการโจมตีของศัตรูมากกว่าเราถึงสองเท่า แถมยังมีปืนกลและปืนใหญ่ราบช่วยยิงสนับสนุน หากปะทะกันซึ่งๆ หน้า เราสู้ไม่ได้แน่นอน！”

  “ถึงจะสู้ไม่ได้ก็ต้องสู้！” กงเจี่ยกัดฟันตอบอย่างหนักแน่น

  กองบัญชาการอยู่ข้างหลัง พื้นที่รอบๆ มีกองกำลังเราเพียงกองเดียว แม้ต้องสู้จนหมดก็ต้องไม่ปล่อยให้ศัตรูคุกคามความปลอดภัยของกองบัญชาการ！

  ทั้งกองเตรียมพร้อมสู้รบ เตรียมระเบิดมือและดาบปลายปืนไว้ ให้ศัตรูเข้ามาในระยะห้าสิบเมตรก่อนแล้วค่อยเปิดฉากยิง！

  ยิงสามชุดแล้วขว้างระเบิดมือ กองที่หนึ่ง และกองที่สอง แทงดาบปลายปืนสู้ไปกับข้า ส่วนกองคอมมิวนิสต์และกองที่ 3 ให้ยึดแนวป้องกันไว้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ต้องต้านการบุกของศัตรูให้ได้！

  “เฮ้ย กงเจี๋ย ท่านเป็นผู้บัญชาการ กองกำลังอิสระขาดท่านไม่ได้ ข้าจะนำกองที่หนึ่งและสอง โต้กลับเอง ท่านอยู่ยึดแนวหลัง” หลี่เหวินอิงปฏิเสธคำสั่งของกงเจี่ยอย่างไม่ลังเล

  “ไม่ได้ ข้าเป็นผู้บัญชาการการรบ เรื่องการสู้รบข้าต้องเป็นคนตัดสินใจ ข้าจะนำกำลังออกโต้กลับ ท่านอยู่ยึดแนวหลัง！” กงเจี่ยยืนยันคำสั่งเดิมอย่างแน่วแน่

  ฉายา “กงบ้าบิ่น” ไม่ได้มาเล่นๆ ปกติเขาถนัดบุกแนวหน้าและสู้ศึกหนัก จะให้กองคอมมิวนิสต์ไปสู้ตายกับศัตรู แล้วตัวเองอยู่แนวหลังเฉยๆ ไม่มีทางทำได้

  หลี่เหวินอิงรู้จักคู่หูของตนเองดีทุกครั้งที่กองกำลังต้องเจอศึกหนัก เขาจะเป็นคนแรกที่พุ่งฝ่ากระสุนขึ้นไป เมื่อเขาตัดสินใจนำกำลังโต้กลับแล้ว ต่อให้ม้าแปดตัวก็ฉุดเขากลับมาไม่ได้

  สุดท้ายต้องยอมประนีประนอม “งั้นท่านต้องระวังตัวให้ดี กองกำลังอิสระจะขาดใครก็ได้ แต่ขาดท่านกงเจี่ยไม่ได้！”

“หวงอวี่……” หลี่เหวินอิงเรียกผู้คุ้มกันของตน

  ขอรับ！ ชายหนุ่มผู้ว่องไวกระโดดพรวดมาจากด้านหลัง

  “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าไปเป็นผู้คุ้มกันให้ผู้บัญชาการ หากผู้บัญชาการเกิดอะไรขึ้นในสนามรบ ข้าจะเอาเรื่องเจ้า！”

  หวงอวี่ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบรับคำอย่างรวดเร็วว่า “โปรดวางใจ ข้าสาบานว่า ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ พวกญี่ปุ่นไม่มีทางแตะต้องผู้บัญชาการได้！”

  “ไม่ได้！” กงเจี่ยโบกมือปฏิเสธ

  หวงอวี่เป็นผู้คุ้มกันที่เจ้าฝึกมากับมือ หากเขาไปกับข้า แล้วเจ้าจะทำอย่างไร？ ข้ามีผู้คุ้มกันอยู่แล้ว ให้เขาอยู่ข้างเจ้าเถอะ ข้าจะได้สบายใจ！

  หลี่เหวินอิงยืนยัน “เฮ้ย กงเจี๋ย ครั้งนี้เจ้าต้องฟังข้า！”

  ศัตรูบุกมาอย่างบ้าคลั่ง อะไรก็เกิดขึ้นได้！

  หวงอวี่ฝึกศิลปะการต่อสู้มา ฝีมือดี มีประสบการณ์ในสนามรบ หากให้เขาติดตามเจ้าไป ข้าถึงจะวางใจให้เจ้านำกำลังโต้กลับ ไม่เช่นนั้น ในฐานะผู้คุมกองคอมมิวนิสต์กองกำลังอิสระ ข้ามีสิทธิ์ยับยั้งคำสั่งของเจ้า！

  คงเจี่ยรู้ดีว่าหลี่เหวินอิงพูดแล้วทำจริง จึงจำใจพยักหน้าตกลงว่า “งั้นให้เขาตามข้าชั่วคราว พอรบเสร็จข้าจะคืนเขาให้เจ้า…”

  พวกญี่ปุ่นกำลังจะขึ้นมาแล้ว เตรียมพร้อมรบ！

  ปืนกลให้เล็งไปที่บริเวณที่มีศัตรูมากที่สุด ไม่ต้องสนปืนกลหนักของพวกญี่ปุ่น！ พวกเราอาวุธเบากว่า หากยิงตอบโต้จะมีแต่ถูกกดดัน กลับกัน ควรฉวยโอกาสฆ่าพวกมันให้ได้มากที่สุด！

  ระหว่างออกคำสั่ง กงเจี่ยหยิบปืนพกขึ้นมา และเล็งไปยังหัวหน้าของพวกญี่ปุ่นที่อยู่เบื้องหน้า

  “ยิง……ปัง ปัง ปัง……” คำสั่งยิงดังขึ้นพร้อมกับเสียงปืน หัวหน้าพวกญี่ปุ่นล้มลงในทันที

  กงเจี่ยหันปืนเล็งไปยังหน่วยปืนกลญี่ปุ่นที่อยู่ข้างหัวหน้า และลั่นไกอย่างต่อเนื่อง

  ปืนกลเบาแปดกระบอก และปืนเล็กยาวกว่าหกร้อยกระบอกของกองกำลังอิสระเริ่มเปิดฉากยิงพร้อมกัน ทำให้พวกญี่ปุ่นสูญเสียไปกว่าห้าสิบหกสิบ นายในพริบตา

  แต่โชคดีของพวกเขาอยู่ได้ไม่นาน

  พวกญี่ปุ่นที่ถูกซุ่มโจมตีรีบหมอบลงและเริ่มยิงตอบโต้ทันที

  พวกญี่ปุ่นกดดันจุดยิงปืนกลบนสันเขาไว้แน่น ขณะที่เครื่องยิงลูกระเบิดยิงกระสุนออกมาเหมือนมีตา ทำลายแนวปืนกลไปถึง 3 แห่งในทันที

  กงเจี่ยมองด้วยความเจ็บใจ และรีบบอกหลี่เหวินอิงว่า “พวกญี่ปุ่นยิงตอบโต้แรงเกินไป ยิ่งยิงยืดเยื้อเรายิ่งเสียเปรียบ！”

  มีทางเดียว คือต้องบุกออกไปปะทะระยะประชิด เพื่อลดความเสียเปรียบด้านอาวุธ！

  กองที่หนึ่งและสอง ทั้งหมด แทงดาบปลายปืนเข้าโจมตี！ พลแตรเป่าแตรสัญญาณโต้กลับ ตามข้าบุก！

  ไม่ทันพูดจบ กงเจี่ยก็หยิบดาบใหญ่ขึ้นมาพุ่งออกจากสันเขา

  หวงอวี่ตามติดไปอย่างใกล้ชิด มือหนึ่งถือปืนพก อีกมือหนึ่งถือดาบ คอยระวังรอบตัวกงเจี่ยอย่างเต็มที่

  ฆ่า……

  ทหารรบกว่าห้าร้อย คนพุ่งออกจากสันเขา พร้อมดาบปลายปืน ดาบใหญ่ และหอกแดง ตะโกนเสียงดังพุ่งเข้าใส่พวกญี่ปุ่น

  ปืนกลญี่ปุ่นยังคงยิงอย่างต่อเนื่อง ทหารรบจำนวนมากล้มลงระหว่างทาง แต่ความสูญเสียเหล่านี้ถือว่าคุ้มค่า

  เพียงสิบกว่าวินาที ทั้งสองกองกำลังก็ปะทะกันอย่างรุนแรง

  กงเจี่ยมีฝีมือเยี่ยม ดาบใหญ่ในมือของเขาฟาดฟันและปัดป้องอย่างรวดเร็ว ฆ่าพวกญี่ปุ่นไปถึง 3 คนในทันที

  ขณะเดียวกัน หวงอวี่ก็จัดการศัตรูที่พยายามลอบโจมตีกงเจี๋ยไป 2 คน

  หากไม่ได้คอยคุ้มกันกงเจี่ยไว้ ด้วยฝีมือของเขา ผลลัพธ์การต่อสู้อาจไม่แพ้กงเจี่ยเลย

  ทหารรบคนอื่นๆ ฝีมือไม่ดีเท่าพวกเขา คำนวณดูต้องเสีย 2 คนเพื่อฆ่าศัตรูได้ 1 คน！

  แม้กระนั้น พวกญี่ปุ่นก็ไม่อยากสูญเสียกำลังไปกับการสู้รบครั้งนี้ หลังจากเสียไปกว่าร้อยชีวิต พวกเขาเริ่มล่าถอย

  กงเจี่ยสั่งหยุดการไล่ตาม และสั่งให้กองกำลังกลับขึ้นสันเขา

  ที่นี่อันตรายเกินไป ปืนกลหนักและปืนใหญ่ของพวกญี่ปุ่นอาจระดมยิงเข้ามาเมื่อไรก็ได้ การถอนตัวเร็วจะปลอดภัยกว่า

  “หวู หวู หวู……บึ้ม บึ้ม……”

  เพียงครึ่งหนึ่งของกองกำลังที่ถอยกลับมา เสียงหวีดของกระสุนปืนใหญ่ที่แล่นผ่านอากาศและเสียงระเบิดก็ดังขึ้น ทหารสิบกว่าคนถูกระเบิดปลิวไปขณะกำลังวิ่ง และไม่สามารถกลับมายืนบนแผ่นดินนี้ได้อีก

  “ผู้บัญชาการ……หมอบเร็ว！” เสียงร้องเตือนของหวงอวี่ดังขึ้น พร้อมกับพุ่งตัวเข้าปกป้องกงเจี๋ยอย่างดุเดือด

  (นิยายเรื่องใหม่！ฝากติดตามด้วยค่ะ！)