(ฟรี) บทที่ 102: จู่ต้าโซ่ว: “แย่แล้ว ฮ่องเต้ต้องการกำจัดข้า!” (ฟรี)

บทที่ 102: จู่ต้าโซ่ว: “แย่แล้ว ฮ่องเต้ต้องการกำจัดข้า!”

“ใต้เท้า พวกเราควรทำอย่างไร”

“กองทัพที่ฮ่องเต้ส่งมา ควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว”

“องครักษ์เสื้อแพรและหน่วยตงฉ่าง ได้เริ่มสืบสวนแล้ว”

“ขุนนางหลายคนถูกจับไป”

“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป”

“อีกไม่นานก็จะถึงตาพวกเรา”

“เรื่องที่ทำในอดีต คงจะลบล้างลำบากแล้ว”

ขุนนางของจู่ต้าโซ่วพูดด้วยความกังวล

“พวกเรายอมแพ้ต่อเอ่อร์กุ่นมาก่อน”

“โจวหยานหรูและคนอื่นๆ ถูกประหารชีวิตแล้ว”

“ฮ่องเต้เกลียดพวกแมนจูมาก”

“ความสัมพันธ์ของพวกเรากับเอ่อร์กุ่น ปิดบังไม่ได้”

“หากถูกเปิดโปง พวกเราก็จบสิ้น”

ขุนนางยิ่งกังวลมากขึ้น

ในขณะเดียวกัน

อู๋ซานกุ้ยมองไปที่จู่ต้าโซ่ว พูดอย่างจริงจัง

“ท่านน้า!”

“ถึงเวลาเช่นนี้แล้ว พวกเราจะนั่งรอความตายไม่ได้”

“กองทัพ 200,000 นายของราชสำนัก กำลังเข้าควบคุมกองทัพและการป้องกัน”

“ฮ่องเต้ไม่ไว้ใจพวกเรา ไม่ไว้ใจทหาร”

“หากพวกเขาควบคุมทุกอย่างได้จริงๆ เสร็จสิ้นการจัดวางกำลังทั้งหมด”

“เมื่อถึงเวลานั้น พวกเราก็หมดโอกาสแล้ว”

“ท่านน้า”

“พวกเราต้องหาวิธีออกจากจิ่นโจว”

“ต้องหาทางเอาชีวิตรอด!”

“แค่หนีออกจากจิ่นโจว ไปที่กองทัพ”

“นำพี่น้องออกไป พวกเรายังมีโอกาสรอด”

“ฮ่องเต้ไม่ไว้ใจพวกเรา เช่นนั้นพวกเรายอมจำนนต่อเอ่อร์กุ่นก็ได้”

“อย่างน้อยไปที่นั่น ท่านน้ายังสามารถได้รับการโปรดปรานจากเอ่อร์กุ่น ได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนางหรือแม้แต่เจ้าเมือง”

อู๋ซานกุ้ยพูดอย่างกล้าหาญ

ตอนที่จู่ต้าโซ่วยอมจำนนต่อเอ่อร์กุ่น ก็ได้ติดต่อกับอีกฝ่ายแล้ว

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

เอ่อร์กุ่นพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขามาตลอด

ข้อเสนอต่างๆ ในสายตาของอู๋ซานกุ้ยก็ไม่เลว

ก่อนหน้านี้ไม่มีโอกาส

ตอนนี้ราชสำนักได้ลงมือแล้ว

เห็นว่ากำลังจะถึงตาตัวเอง อู๋ซานกุ้ยก็ร้อนใจ

จู่ต้าโซ่ว: “............”

ได้ยินคำพูดของคนใต้บังคับบัญชา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อเสนอของอู๋ซานกุ้ย

จู่ต้าโซ่วปวดหัวมาก

เขารู้ดีว่าก่อนหน้านี้เคยยอมจำนนต่อแมนจู

และเคยขัดคำสั่งของฮ่องเต้หลายครั้ง

ทั้งยังพยายามหลอกลวงราชสำนัก

ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้อยู่ไกล ไม่ได้สนใจสมรภูมิเหลียวตง

เขาอาศัยกองทัพ ยังคงได้รับการใช้งาน

แต่ตอนนี้

กองทัพ 200,000 นายที่จ้าวเฟิงนำมา ได้เข้าควบคุมการป้องกันต่างๆ แล้ว

กองทัพของเขา กำลังจะถูกจ้าวเฟิงควบคุมและปรับปรุง

หลังจากเสียอำนาจทางทหาร ก็เหมือนแกะที่รอถูกเชือด

พูดตามตรง

ในใจของจู่ต้าโซ่วก็มีความกลัว

เมื่อนึกถึงการถูกประหารชีวิต

เขาก็เริ่มลังเล

อย่างไรก็ตาม

จู่ต้าเล่อที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น

“พี่ใหญ่”

“ข้าคิดว่า พวกเรายังมีโอกาส”

“กองทัพที่ฮ่องเต้ส่งมา แค่เข้าควบคุมกองทัพและการป้องกัน”

“พวกเขายังไม่ได้ทำอะไรพวกเรา”

“ผู้บัญชาการจ้าวเฟิง ก็ไม่ได้ออกคำสั่ง”

“ข้าเชื่อว่าหากพวกเราให้ความร่วมมือ ก็คงไม่มีปัญหาอะไร”

“แม้ว่าพี่ใหญ่จะเคยยอมจำนนต่อเอ่อร์กุ่น แต่ก็เป็นการแกล้งยอมแพ้!”

“ตระกูลจู่ของพวกเรา เป็นขุนศึกของราชวงศ์หมิงมาหลายปี”

“สร้างคุณูปการให้กับเหลียวตง”

“เชื่อว่าฮ่องเต้จะเห็นแก่ความดีความชอบในอดีต และให้อภัยพวกเรา”

จู่ต้าเล่อวิเคราะห์อย่างใจเย็น: “ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่ชัดเจน”

“ยังไม่รู้ท่าทีของราชสำนัก ยังไม่รู้ท่าทีของผู้บัญชาการจ้าวเฟิง”

“หากลงมือตอนนี้ ก็เท่ากับยอมรับว่ามีความผิด”

“สิ่งที่ตระกูลจู่ของพวกเราทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ล้วนแต่เพื่อปกป้องเหลียวตง”

“เชื่อว่าฮ่องเต้จะเห็น เชื่อว่าท่านผู้บัญชาการจ้าวเฟิงจะเห็น”

“ยิ่งไปกว่านั้น”

“ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองจิ่นโจว ล้วนแต่เป็นทหารที่มาจากเมืองหลวง”

“แต่ละคนล้วนแต่แข็งแกร่ง เฝ้าอย่างเข้มงวด”

“แม้ว่าพวกเราจะอยากลงมือ ก็หนีออกไปไม่ได้”

“ซานกุ้ย!”

“ข้ารู้ว่าเจ้ากลัวอะไร”

“แต่คำพูดแบบนี้ ห้ามพูดอีก”

“มิฉะนั้นหากมีคนได้ยิน คงไม่มีโอกาสอธิบาย”

หลังจากจู่ต้าเล่อวิเคราะห์เสร็จ ก็ตำหนิอู๋ซานกุ้ยเล็กน้อย

ในฐานะน้องชายของจู่ต้าโซ่ว เขาถือเป็นผู้ปกครองของอู๋ซานกุ้ยเช่นกัน

อู๋ซานกุ้ยอยากยอมจำนนต่อเอ่อร์กุ่น อยากทรยศราชวงศ์หมิงเพื่อผลประโยชน์

ในฐานะผู้กครอง เขาก็ต้องห้าม

เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ของจู่ต้าเล่อ

จู่ต้าโซ่วและคนอื่นๆ ที่ลังเลอยู่ ก็หน้าเปลี่ยนสี

“ใช่แล้ว”

“ตอนนี้พวกเราไม่มีโอกาสแล้ว”

“ทั่วทั้งเมืองจิ่นโจว ถูกเฝ้าอย่างเข้มงวด”

“คนที่ฮ่องเต้ส่งมา เตรียมการไว้พร้อมแล้ว หนีไปไม่ได้”

“เฮ้อ!”

“งั้นพวกเราก็ยอมรับชะตากรรมอย่างนั้นหรือ!”

อู๋ซานกุ้ยและคนอื่นๆ ต่างก็สิ้นหวัง

เมื่อนึกถึงการป้องกันของจิ่นโจวในตอนนี้ พวกเขาก็รู้ว่าหมดโอกาสแล้ว

“ต้องโทษหงเฉิงโจว ทำไมต้องเรียกพวกเรามาประชุมตอนนั้นด้วย”

“สงสัยว่าเขาคงได้รับข่าวล่วงหน้า”

“จึงให้กองทัพที่ฮ่องเต้ส่งมา จับพวกเราทั้งหมด”

“หากรู้แบบนี้ จะอย่างไรข้าก็จะดึงดันพาทหารมาด้วย”

“อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสต่อสู้!”

เมื่อเห็นว่าไม่มีหวังแล้ว

ทุกคนนึกถึงการถูกจับทั้งหมดในวันนี้ ก็รู้สึกโกรธ

หากไม่ใช่หงเฉิงโจวเรียกพวกเขามา

พวกเขาอยู่ที่กองทัพของตัวเอง ก็จะไม่ถูกควบคุมได้ง่ายๆ

“จบแล้ว จบสิ้นแล้ว”

“ตอนนี้พวกเราเหมือนปลาบนเขียง ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

“ได้แต่หวังว่าฮ่องเต้จะเมตตา เห็นแก่ความดีความชอบในอดีต”

จู่ต้าโซ่วคิดถึงสถานการณ์ปัจจุบัน พบว่าไม่มีทางแก้ไข

เขาหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง ได้แต่หวังว่าฮ่องเต้จะเมตตา

เห็นจู่ต้าโซ่วเป็นแบบนั้น

อู๋ซานกุ้ยและคนอื่นๆ ที่เพิ่งเสนอความคิด ก็หมดกำลังใจ

ข่าวสารล่าช้า

จะถูกเล่นงานอีกแล้ว

ไม่มีใครคาดคิดว่าฮ่องเต้จะเด็ดขาดเช่นนี้

สังหารโจวหยานหรูและคนอื่นๆ ใช้องครักษ์เสื้อแพรและหน่วยตงฉ่าง

ส่งมาที่เหลียวตงโดยตรง

จากนั้นก็ส่งกองทัพ 200,000 นายมา ควบคุมสมรภูมิเหลียวตงโดยตรง

การกระทำที่เด็ดขาดต่างๆ ทำให้คนไม่ทันตั้งตัว!

อู๋ซานกุ้ยและคนอื่นๆ ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

ในขณะเดียวกัน

หงเฉิงโจว เฉาเปี่ยนเจียว หวังป๋อ จางรั่วฉี

ต่างก็นั่งอยู่ในห้อง พูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้

“ฮ่องเต้ลงมือฉับไวนัก!”

“กองทัพ 200,000 นายเช่นนี้ จู่ๆก็นำออกมา”

“ทั้งยังใช้องครักษ์เสื้อแพรและหน่วยตงฉ่างอีก”

“พวกเราไม่รู้เรื่องการเปลี่ยนแปลงของเมืองหลวงเลย”

“แผนการของฮ่องเต้ คงไม่ใช่แค่นี้”

“ปิดบังกองทัพที่แข็งแกร่งเช่นนี้ไว้”

“ฮ่องเต้ของพวกเรา เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง”

“ใช่แล้ว”

“การกระทำต่างๆ พวกเราไม่มีใครรู้สึกตัว”

“คนที่ฮ่องเต้ส่งมา ควบคุมกองทัพทั้งหมดแล้ว”

“ส่วนพวกเรา ชีวิตต่อไปคงจะลำบาก”

ขุนนางต่างก็พูดด้วยความกังวล

พวกเขากังวล คาดหวัง และสับสน เกี่ยวกับสถานการณ์ของเหลียวตง และแม้แต่ราชวงศ์หมิงทั้งหมด

ตลอดทั้งวัน

หงเฉิงโจวและคนอื่นๆ ต่างก็หวาดกลัว

ต่างก็คิดมาก นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

ปล่อยให้กองทัพที่จ้าวเฟิงจัดเตรียมไว้ ควบคุมเหลียวตงทั้งหมด

แน่นอน

จริงๆ แล้วพวกเขาทำอะไรไม่ได้

หนึ่งวันหนึ่งคืนผ่านไป

ทหารของระบบ 200,000 นาย ควบคุมสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย

แม่ทัพของทั้งสี่กองทัพ นำทหารของตัวเอง

นำขุนนางที่จับมาทั้งหมด มาที่เมืองจิ่นโจว

ในขณะเดียวกัน

เสบียงและยุทโธปกรณ์ของกองทัพ ก็ถูกจัดส่งมาแล้ว

ในเมืองจิ่นโจว

กองบัญชาการสูงสุดของเขตทหาร

จ้าวเฟิงในฐานะผู้บัญชาการ มองดูแม่ทัพทั้งสี่ที่อยู่ตรงหน้า

แม่ทัพทั้งสี่รายงานด้วยรอยยิ้ม

“รายงานท่านผู้บัญชาการ”

“ในหนึ่งวันหนึ่งคืนที่ผ่านมา ทหาร 200,000 นายของพวกเรา”

“สามารถยึดแนวป้องกันทั้งหมด ควบคุมเมืองและด่านต่างๆ ได้ทั้งหมด”

“เผชิญหน้ากับพวกแมนจู การป้องกันแข็งแกร่งมาก”

“แม้ว่ากองทัพแมนจูจะบุกโจมตี ก็ไม่สามารถสั่นคลอนได้”

“กองทัพทั้งหมด ได้ทำการตรวจสอบและกำจัดเบื้องต้นแล้ว”

“ปัจจุบันในสมรภูมิเหลียวตงทั้งหมด หลังจากตรวจสอบแล้ว”

“กองทัพ 200,000 นายที่เคยประกาศไว้ จริงๆ แล้วมีแค่ 150,000 นาย”

“และในบรรดา 150,000 นายนี้ มีเพียง 100,000 นายที่ใช้งานได้จริง”

“ส่วน 50,000 นายที่เหลือ แค่สิ้นเปลืองเงินเดือนและเสบียง”

“นอกจากนี้ ตามรายชื่อที่องครักษ์เสื้อแพรส่งมา ได้จับกุมขุนนาง 150 คน”

“รวมถึงรองแม่ทัพเมืองเซียงซาน หลี่ฉี รองแม่ทัพเมืองซงซาน เซี่ยเฉิงเต๋อ และคนอื่นๆ”

“คนเหล่านี้ติดต่อกับแมนจู ทุจริตเงินเดือน โกหกความดีความชอบ ฯลฯ”

“ข้อหาเหล่านี้ เพียงพอที่จะประหารชีวิตและยึดทรัพย์แล้ว”

“นอกจากนี้”

“จู่ต้าโซ่ว อู๋ซานกุ้ย และคนอื่นๆ ก็ติดต่อกับแมนจูเช่นกัน”

“แต่เนื่องจากพวกเขาอยู่ในจิ่นโจว จึงยังไม่ได้จับกุม”

“ส่วนจะจัดการอย่างไร ต้องรอคำสั่งจากท่านผู้บัญชาการ”

กองทัพที่ประกาศว่ามี 200,000 นาย จริงๆ แล้วมีเพียง 100,000 นายที่ใช้งานได้

ส่วนขุนนาง ถูกจับไป 150 คน

นี่คือสมรภูมิเหลียวตงที่สำคัญที่สุดของราชวงศ์หมิง

มีทหารที่ไร้ความสามารถมากมายขนาดนี้ ยังมีขุนนางที่ขี้ขลาดและติดต่อกับแมนจู

หากเกิดการสู้รบ

เผชิญหน้ากับพวกเอ่อร์กุ่น คงจะเกิดปัญหา

กองทัพในสมรภูมิเหลียวตง ดูเหมือนจะแข็งแกร่ง

แต่จริงๆ แล้ว เมื่อเผชิญหน้ากับสงครามจริงๆ

ก็ไม่มีประโยชน์อะไร