บทที่ 521: เธอไม่ใช่ปีศาจใจร้าย
บทที่ 521: เธอไม่ใช่ปีศาจใจร้าย
“เร็วเข้า! เผาไปพร้อมกับโลงศพเลย!”
“ผู้หญิงคนนี้ที่เสียตัวให้กับภูติผีปีศาจและให้กำเนิดลูกโลงศพ มันคือสิ่งไม่เป็นมงคล!”
“ใช่แล้ว ฆ่าเธอเสีย หมู่บ้านเราจะได้สงบสุข!”
“เมื่อฆ่าเธอเสร็จ เราจะไปขอพรจากเทพเจ้าให้ให้อภัย!”
“ลูกโลงศพยังกล้าคิดจะเป็นเชื้อสายเทพเจ้า ช่างน่าหัวเราะสิ้นดี!” เสียงชาวบ้านรอบด้านตะโกนด่าทออย่างเดือดดาล แม้จะมีบางคนที่มีจิตใจดีพยายามห้ามปราม แต่ก็ไม่มีใครหยุดยั้งได้
ผู้ใหญ่บ้านหลี่มีอำนาจยิ่งใหญ่ในหมู่บ้านไป๋ลี่ ทุกคนในหมู่บ้านต้องพึ่งพาเขา เมื่อเขานำพาทั้งหมู่บ้านมาเผาไฟ ไม่มีใครกล้าขัดขืน
มีเพียงบางคนที่ปิดตาร้องไห้พร้อมพูดว่า “มันเป็นบาปกรรม มันล้วนเป็นบาปกรรมทั้งนั้น!”
“เทพเจ้าจะอยู่หรือจะไป มันไม่ใช่เรื่องที่เราจะตัดสินได้! อามานเกิดมาพร้อมโชคชะตาอันขมขื่น แม้แต่ตอนเกิดก็ไม่มีแม่แล้ว เธอรอดชีวิตมาได้ นี่ไม่ใช่ลางร้าย แต่เป็นโชคลาภมหาศาลต่างหาก!”
“เทพเจ้าจะอยู่หรือไป ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับเธอเลย ยายแก่เลี้ยงดูเธอมา โดยไม่เคยเบียดเบียนสิ่งใดจากหมู่บ้าน แต่ตอนนี้กลับต้องให้เธอมารับโทษแทน!” บางคนแอบพูดอย่างยุติธรรม
“พอเถอะ พูดให้น้อยหน่อย อามานไม่มีใครในหมู่บ้านที่จะช่วยเหลือเธอ นายจะไปช่วยเธอทำไม? ระวังผู้ใหญ่บ้านจะไล่เราออกจากหมู่บ้าน!” มีคนดึงตัวอีกคนไว้ไม่ให้พูดต่อ
“มนุษย์จะไร้หัวใจไปไม่ได้! เทพเจ้าจะอยู่หรือไป ผู้ใหญ่บ้านก็แค่ต้องการหาคนมารองรับความโกรธของชาวบ้านเท่านั้น” หญิงผู้ซื่อสัตย์พูดพร้อมความสงสารอามาน แต่ก็ทำได้เพียงแค่แสดงความโกรธเงียบๆ
ผู้ใหญ่บ้านหลี่มองไปรอบๆ สนามนวดข้าวที่เต็มไปด้วยผู้คน บางคนมองเขาด้วยความโกรธ บางคนประจบประแจง
เขาเก็บรายละเอียดทั้งหมดในสายตา
“อามาน อย่าโทษที่ลุงหลี่ใจร้าย โทษแม่ของเธอที่ทำผิดศีลธรรม ให้กำเนิดเธอที่เป็นลูกโลงศพ! ยังกล้าคิดฝันเป็นเชื้อสายเทพเจ้า นำความหายนะมาสู่หมู่บ้านไป๋ลี่!”
เขาโบกมือใหญ่ สั่งให้หนุ่มๆ หลายคนโยนคบเพลิงเข้าไปในกองไฟ
เสียงไฟโหมขึ้นสูงสู่ฟ้า
“อามาน! อามาน! อามานของฉัน!”
“นายหลี่ ฉันสัญญาว่าจะออกจากหมู่บ้านแล้ว แต่คุณผิดคำพูด! ไม่มีความยุติธรรมเลยหรือ?!” หญิงชราที่ถูกเหยียบอยู่กับพื้นร้องตะโกนด้วยความคับแค้น
เธอรู้สึกเจ็บปวด เจ็บปวดกับโลกที่ไร้หัวใจ! นี่คือเหตุผลที่เธอไม่สามารถปรับตัวเข้ากับโลกนี้ได้
ชีวิตคนถูกดูถูกเหมือนหมา ในหมู่บ้านเล็กๆ เช่นนี้ ผู้ใหญ่บ้านกลับมีอำนาจเหมือนจักรพรรดิ สามารถกำหนดความเป็นความตายได้!
ผู้ใหญ่บ้านหลี่ยืนอยู่เบื้องหน้าฝูงชน ความเงียบขรึมในสายตาเปลี่ยนเป็นความเย่อหยิ่ง
“ยุติธรรม? ในหมู่บ้านไป๋ลี่นี้ ฉันคือกฎหมาย!”
“คุณเชื่อในเทพเจ้า แต่กลับใจร้ายเช่นนี้ ไม่กลัวเทพเจ้าจะโกรธหรือ?” หญิงชราถูกเหยียบจนขาหัก ใบหน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด
แต่เมื่อเห็นอามานร้องไห้อยู่ในกองไฟ หัวใจเธอเหมือนถูกเฉือนเป็นชิ้นๆ
“เทพเจ้า? เทพเจ้าจะไม่โกรธเพราะลูกโลงศพหรอก!”
“คุณไม่จริงจังกับการคิดว่าเธอเป็นลูกของเทพเจ้าจริงๆ ใช่ไหม? ฮ่าฮ่าฮ่า…” ผู้ใหญ่บ้านหลี่หัวเราะเสียงดังด้วยความอวดดี
“เทพเจ้าไม่คุ้มครองหมู่บ้านไป๋ลี่อีกต่อไปแล้ว การนำเธอมาเซ่นไหว้ฟ้าอาจจะช่วยให้เรากลับมามีโชคดีได้!”
หญิงชราเริ่มมีตาสีแดงก่ำ ทั้งร่างสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ
“ปล่อยอามานไปเถอะ เธอเป็นแค่เด็กอายุสิบห้าปีเท่านั้น! พวกคุณจะได้รับกรรม คุณจะไม่มีวันตายดี!”
เธอพยายามหลบซ่อนตัวอยู่ที่เชิงเขาพร้อมอามาน แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น
“ฟ้าเถื่อน เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เจ้าลืมตาดูไหม? เจ้าทำให้ข้ามาที่นี่ได้ มีอำนาจถึงเพียงนี้ แต่ทำไมถึงช่วยเด็กคนนี้ไม่ได้? ฟ้าเถื่อน เจ้าตาบอดไปแล้วหรือ!” หญิงชรากรีดร้องด่า แต่ก็ถูกเหยียบซ้ำจนลุกไม่ขึ้น
เปลวไฟพุ่งสูงลิ่วขึ้นฟ้า หลายคนในฝูงชนแอบปาดน้ำตาอย่างเงียบงัน
“แม่...ลูกมันไร้ค่าเอง ลูกหาไอ้คนทรยศไม่เจอ แล้วแม้แต่ปกป้องร่างแม่ก็ยังทำไม่ได้!” อามานฟุบตัวลงบนโลงศพ แม้ร่างกายจะถูกไฟเผาไหม้อย่างรุนแรง แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยมือ
“แม่...อย่ากลัวนะ ผู้ชายเชื่อไม่ได้ แต่ลูกจะไม่มีวันปล่อยแม่ไปเด็ดขาด” เธอไม่เคยโทษแม่ เพราะทั้งแม่และเธอล้วนเป็นผู้เคราะห์ร้ายที่ชะตากำหนดมาแล้ว
เปลวไฟลุกโชนจนเธอรู้สึกว่าเสื้อผ้ากำลังติดไฟ เสียงร้องไห้ของยายดังแว่วเข้ามา เธอค่อยๆ หลับตาลง
ในแสงไฟที่ส่องสว่างอยู่เบื้องหน้า เธอคิดว่าเธอไม่อาจตอบแทนความดีของยายได้เลยในชาตินี้
เธอเพียงหวังว่า ยายจะสามารถกลับไปสู่ "บ้าน" ของเธอเอง
อามานฟุบลงกับโลงศพ เสียงเปลวไฟเผาไหม้อยู่ข้างหู ร่างกายร้อนระอุไปหมด
เธอหลับตาลงเล็กน้อย…
หรือเธอกำลังเกิดภาพหลอน?
เพราะเหตุใดเธอถึงมองเห็นเทพเจ้าเสด็จมา?
ร่างเทพเจ้าที่เยือกเย็นบัดนี้กลับแสดงออกถึงความตื่นตระหนก เขายกแขนเสื้อขึ้นโบกเพียงครั้งเดียว เปลวไฟที่ลุกโชนก็พลันดับมอดลงทันที
เหลือเพียงควันหนาทึบลอยฟุ้งไปทั่ว
อามานฟุบลงกับโลงศพ ใบหน้าถูกปกคลุมด้วยเขม่าดำ ร่องรอยน้ำตาสองสายยังปรากฏอยู่บนแก้มเล็กๆ ของเธอ
ใบหน้าของเธอดูมึนงงเล็กน้อย
ชาวบ้านในหมู่บ้านไป๋ลี่ต่างตกตะลึง ผู้ใหญ่บ้านหลี่กลับเปลี่ยนเป็นดีใจอย่างล้นพ้น เทพเจ้าไม่พอใจอามานที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง นั่นพิสูจน์ว่าเขาคิดถูก!
ผู้ใหญ่บ้านรีบนำชาวบ้านคุกเข่าลงกราบไหว้
“เทพแห่งภูผา! หญิงต่ำช้าอย่างหลี่ซูได้ลักลอบคบชู้และให้กำเนิดลูกโลงศพ ยังกล้าทำให้ชื่อเสียงของเทพเจ้ามัวหมอง! วันนี้ หมู่บ้านไป๋ลี่ขอชดเชยความผิดนี้แด่ท่าน!”
“นังเด็กคนนี้ อามาน ปล่อยให้ท่านลงโทษตามชอบ!”
“ในโลงศพนี้ก็คือแม่ที่ทำผิดศีลธรรมของเธอ!”
“หญิงคนนี้เมื่อครั้งหนึ่งได้เดินทางมาบูชาเทพเจ้าพร้อมกับเรา แต่กลับค้างอยู่ในป่าภูเขาเพราะทำความสะอาดของไหว้ เมื่อเรากลับไป เธอก็หายไป…”
“สองเดือนต่อมา เธอกลับมาหมู่บ้านในสภาพเร่งรีบ แถมยังตั้งครรภ์ แต่กลับปฏิเสธที่จะบอกว่าพ่อของเด็กเป็นใคร! ทุกวันเธอจ้องไปที่ภูเขา…”
“หมู่บ้านของเราไม่อาจทนรับเรื่องเสื่อมเสียเช่นนี้ได้ เราจึงจับเธอไปขังในกระท่อมหมูเพื่อถ่วงน้ำ แต่นางก็รอดมาได้อย่างน่าประหลาด!”
“ใช่แล้ว เป็นเธอที่สร้างเรื่อง!” เขาชี้ไปที่ยายของอามานที่ล้มอยู่กับพื้น
“เธอจ่ายเงินใต้โต๊ะเพื่อให้คนช่วยเธอไว้!”
“แม้จะรอดจากการถ่วงน้ำ แต่เธอกลายเป็นคนวิกลจริต นั่งอยู่ที่เชิงเขา และตะโกนว่า ‘สามีของฉันคือเทพเจ้า เขาสัญญาว่าจะมารับฉัน!’ ทำให้ชื่อเสียงของเทพเจ้าถูกทำลายเพราะนาง”
“ถ้าเธอตายไปพร้อมลูกในท้องก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ลูกโลงศพของเธอกลับดื้อรั้นรอดมาได้! เราเอาเธอไปฝังทั้งโลงแล้ว แต่ยังได้ยินเสียงร้องไห้จากในโลง!”
“หมู่บ้านของเราไม่เคยให้ที่พักพิงเธอ ยิ่งไม่เคยคิดจะรับเลี้ยงเธอ แต่ยายแก่นั่นต่างหากที่ไร้สติ นำเธอมาเลี้ยงไว้!”
“ขอท่านอย่าได้ลงโทษหมู่บ้านไป๋ลี่!” ผู้ใหญ่บ้านหลี่ก้มกราบแน่น โยนความผิดทั้งหมดให้แก่แม่ลูกอามาน
เทพเซียนเยี่ยนชิงยืนอยู่บนกองไม้ไฟ สายตามองไปยังเด็กสาวตัวเล็กๆ ที่จ้องเขากลับด้วยแววตาดุร้ายราวกับลูกหมาป่า ขณะที่เธอปกป้องโลงศพอย่างไม่ยอมแพ้
“ในโลงนี้… คือศพของหลี่ซูใช่ไหม?” เสียงเย็นยะเยือกของเทพเซียนมีความลังเลอยู่ลึกๆ
สายตาของเขาจับจ้องโลงศพนั้นราวกับถูกไฟลวก รีบหันหน้าหนีทันที
“ซูเอ๋อร์…”
“เธอหายตัวไปในภูเขาสองเดือน…”
แววตาของเทพเซียนเยี่ยนชิงแข็งกร้าวขึ้นในทันที หายใจหนักหน่วง
“ซูเอ๋อร์…ไม่ใช่ปีศาจใจร้ายของเขาหรือ?”
