บทที่ 468 โรงพยาบาลจิตเวชชิงกวง  ตอนที่ 15

บทที่ 468 โรงพยาบาลจิตเวชชิงกวง  ตอนที่ 15

เฟิงอี้เฉินย่องลงไปที่ชั้นแปด แม้ว่าการเปิดและปิดประตูบันไดจะหลีกเลี่ยงเสียงดังไม่ได้ แต่เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องเล็กน้อยนี้ เป้าหมายของเขาคือลงไปหาผู้ป่วยคนหนึ่งเพื่อทดลองเข้าสู่มิติปิดผนึก

แม้ว่าเสิ่นชงหรานจะบอกให้เขาเร่งพัฒนาความสามารถ แต่ในโลกแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าจะทำได้อย่างไรในเวลาอันสั้น การเข้าสู่มิติปิดผนึกดูจะเป็นทางเลือกที่ตรงไปตรงมากว่า

หลังจากที่เขาลงไปไม่นาน ประตูห้องพักแพทย์ที่ปิดสนิทกลับเปิดออกเล็กน้อยอย่างเงียบๆ

เฟิงอี้เฉินเดินลงมาถึงชั้นแปดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูดังลั่นและเสียงพึมพำที่ฟังไม่รู้เรื่อง เสียงนั้นมาจากผู้ป่วยที่เคยเดินชิดกำแพงและเกาะหน้าต่างเมื่อคืน

เขาเดินตรงไปหาชายผู้ป่วยคนนั้นอย่างไม่ลังเล ก่อนจะจับตัวเขาไว้เหมือนจับลูกเจี๊ยบ

"ขอโทษทีนะ คืนนี้ฉันต้องส่งนายกลับไปอีกครั้ง"

ชายผู้ป่วยตัวสั่นสะท้าน พยายามขอร้องด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

"ผมผิดไปแล้ว หมอซ่ง ผมไม่อยากไป ไม่ไป..."

เฟิงอี้เฉินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อ "หมอซ่ง" แต่เขาไม่มีเวลาถามรายละเอียดในตอนนี้ เขาต้องรีบเข้าสู่มิติปิดผนึก

ชายผู้ป่วยพยายามดิ้นจนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น แต่ด้วยพละกำลังของเฟิงอี้เฉิน เขาไม่มีทางต้านทานได้ และถูกลากไปยังหน้าประตูห้องพักผู้ป่วย

"ไม่ไป... ปวดหัวเหลือเกิน...!" ชายผู้นั้นร้องครวญครางก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา

เฟิงอี้เฉินเห็นเขาอยู่ในสภาพที่เหมือนถูกกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง จึงปล่อยมือออก ชายผู้ป่วยรีบคลานไปยังมุมทางเดินอย่างรวดเร็ว ก่อนจะซุกตัวกอดเข่า ไม่กล้าหันมามอง

ในขณะนั้น ผู้ป่วยหญิงที่เกาะหน้าต่างอยู่หัวเราะเสียงแหลมขึ้น เสียงหัวเราะนั้นเย็นยะเยือกจนทำให้ขนลุก

เฟิงอี้เฉินมองไปยังเธอที่มีแววตาแฝงความชั่วร้าย เขาไม่ลังเล รีบเดินเข้าไปจับแขนเธอและลากเธอเข้าสู่ห้องพักผู้ป่วยแทนทันที

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ขัดขืน เพียงแค่หัวเราะแบบคนเสียสติ

เมื่อเข้าไปในห้อง เธอกลับหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงหัวเราะนั้นก้องกังวานไปทั่วชั้นแปด

เฟิงอี้เฉินมองตาของเธอที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายบริสุทธิ์ เสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเย้ยหยัน

"นายเข้ามาที่นี่แล้ว นอกจากความตาย นายจะไม่มีทางออกไปได้"

เขากะพริบตาและพบว่าห้องที่เขาอยู่ดูเหมือนจะไม่ต่างจากก่อนหน้านี้ แต่ให้ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ผู้ป่วยหญิงที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งร่างค่อยๆ จางลง ก่อนจะหายไปในที่สุด

เฟิงอี้เฉินใช้จังหวะนี้รีบออกจากห้องทันที แต่เมื่อออกไปแล้ว ทางเดินกลับไม่เหมือนเดิม

กำแพงมีสีขาวลอกออกเป็นแผ่นๆ เพดานมีใยแมงมุมหนาแน่น ทุกอย่างดูทรุดโทรมและน่ากลัว

เขาพยายามย่องเท้าเบาๆ มุ่งหน้าไปยังเคาน์เตอร์พยาบาล

แต่ยังไม่ทันไปไกล เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างคล้ายการเลื้อยดังใกล้เข้ามา

เฟิงอี้เฉินรีบเปิดประตูข้างตัวแล้วเข้าไปในห้องทันที เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขาปิดประตูเบาๆ

ผ่านรอยแตกเล็กๆ ที่บานประตู เขาเห็นความมืดภายนอกที่มีแสงไฟริบหรี่จากทางเดิน

ในความมืดนั้น เขามองเห็นแผ่นเกล็ดสีดำเลื้อยไปมา เมื่อพิจารณาดีๆ จึงเห็นว่าไม่ใช่แผ่นเกล็ด แต่เป็นงูยักษ์

เสียงเลื้อยของงูดังสะท้อนในทางเดิน ร่างกายของมันใหญ่โตมหึมา ลำตัวหนาราวครึ่งเมตร

เขาไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะได้เจอสิ่งมีชีวิตประหลาดแบบนี้

ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้ เสียง "แกร๊กๆ" ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังงู

สิ่งที่ปรากฏตามมาคือแมงป่องยักษ์สีดำ ร่างของมันถูกห่อหุ้มด้วยเกราะแข็ง เสียงดัง "แกร๊กๆ" เกิดจากก้ามใหญ่สองข้างที่ขยับไปมา

เฟิงอี้เฉินได้แต่นิ่งมองแล้วพึมพำในใจ

"นี่มันอะไรกัน โลกต้นกำเนิดไม่ได้มีแค่วิญญาณร้ายหรอกเหรอ แล้วสัตว์ประหลาดพวกนี้มาได้ยังไง..."

ในขณะที่เฟิงอี้เฉินกำลังคิดหาวิธีรับมือหากถูกสัตว์ประหลาดพบ เสียงผู้หญิงที่มีโทนแปลกประหลาดก็ดังขึ้นมาจากทางเดิน

"ฉันรู้ว่านายอยู่ที่นี่ แอบอยู่ไหนนะ"

เสียงนี้เป็นเสียงที่เฟิงอี้เฉินจำได้ขึ้นใจ—มันเป็นเสียงของผู้ป่วยหญิงที่เคยพูดคุยกับเขามาก่อน

"ฮิฮิฮิ... อย่าหลบเลย นายต้องอยู่ในห้องไหนสักห้องนี่แหละ จะมาเล่นซ่อนแอบอะไรตอนนี้อีก"

ถ้าเป็นคนปกติ เสียงพูดเหล่านี้คงทำให้ตกใจจนขวัญเสีย แต่เฟิงอี้เฉินไม่มีความกลัวในหัวใจ

เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเปิดประตูทุกบานในที่สุด เขาจึงต้องวางแผนรับมือ

ขณะที่เขาหันมองรอบตัว ก็สังเกตเห็นบนกำแพงตรงข้ามมีประตูสีแดงฝังอยู่ ประตูนั้นสลักด้วยสัญลักษณ์เวทมนตร์ลึกลับ เมื่อเขามองมันนานขึ้น ความรู้สึกเวียนศีรษะก็ถาโถมเข้ามา

เขายกมือขึ้นกดหน้าผาก

"อืม..."

ความรู้สึกนี้ไม่ใช่อาการปวดหัว แต่มันเหมือนกับความทรงจำบางอย่างกำลังถาโถมเข้ามาในจิตสำนึก

แต่การส่งเสียงเมื่อครู่ทำให้ผู้หญิงบ้าข้างนอกได้ยิน

เสียงหัวเราะแหลมดังขึ้น

"ฉันได้ยินแล้ว! เดี๋ยวฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้แหละ!"

เฟิงอี้เฉินปล่อยมือจากหน้าผาก ขณะที่นึกถึงคำพูดของเสิ่นชงหรานที่เคยบอกว่าให้หา "ประตูแปลกๆ" นี่คงจะเป็นประตูที่ว่า

เขาเดินตรงไปยังประตูสีแดง แม้ว่าพื้นห้องจะเต็มไปด้วยเศษซาก แต่สายตาของเขาจับจ้องที่ประตูเพียงอย่างเดียว

เสียงแปลกๆ จากภายนอกทำให้ผู้หญิงบ้าคนนั้นมั่นใจว่าเฟิงอี้เฉินคงตกใจจนเผลอทำอะไรเสียงดังในห้อง

เมื่อมาถึงประตู เฟิงอี้เฉินรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกระตุ้นจิตใจของเขา แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาให้ลังเล เขาใช้แรงผลักประตู ประตูหนักอึ้งนั้นเปิดออกเพียงช่องเล็กๆ

เมื่อช่องนั้นกว้างพอให้เขาแทรกตัวผ่าน เฟิงอี้เฉินรีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ภายนอก ผู้หญิงบ้าที่มั่นใจว่าเขายังอยู่ในห้อง ยังคงพยายามทำเสียงขู่หลอกหลอน

แต่ทันทีที่เฟิงอี้เฉินผ่านประตูเข้าไป ประตูสีแดงก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ผู้หญิงบ้าทำลายข้าวของในห้องรอบๆ อยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินมาที่หน้าห้อง เธอสั่งให้งูยักษ์ใช้หัวดันประตูเข้าไป

เมื่อเข้าไปในห้อง เธอจ้องมองเข้าไปด้วยความหวังว่าจะเห็นใบหน้าของชายที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่กลับพบเพียงห้องที่ว่างเปล่า

"มันหายไปไหน! มันแอบอยู่ตรงไหนอีก!"

"ประตู! มันต้องอยู่หลังประตู!"

เธอสั่งให้งูยักษ์ใช้หัวกระแทกประตูจนพัง แต่ก็ไม่มีใครอยู่

เธอกรีดร้องด้วยความโกรธ มือขยำเส้นผมของตัวเอง

"ของเล่นของฉัน... หายไปแล้ว! อ๊าาาา!"

เสียงกรีดร้องของเธอดังก้องไปทั่วทางเดิน งูยักษ์และแมงป่องยักษ์เริ่มทำลายสิ่งของในชั้นนั้น ราวกับจะพังทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง

ทันใดนั้น เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น

"ลัวเหอ"

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ผู้หญิงบ้าชื่อ "ลัวเหอ" ก็หยุดการกระทำทั้งหมดทันที เธอหันไปมองต้นเสียงที่ปลายทางเดิน

ชายคนนั้นสวมชุดกาวน์ขาว น้ำเสียงนิ่งเรียบ

"ฉันบอกแล้วว่าอย่าสร้างเรื่องวุ่นวายใหญ่โตที่นี่ ยังมีผู้ป่วยคนอื่นอยู่"

ลัวเหอสะดุ้งและตัวสั่น เธอก้มหน้าพูดอย่างกลัวเกรง

"ขอโทษค่ะ หมอซ่ง ของเล่นของฉันมันหนีไป ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้"

หมอซ่งเพียงแค่เอียงคอเล็กน้อย ขณะมองเธอด้วยแววตานิ่งสงบ

"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำอะไรนอกลู่นอกทาง"

ลัวเหอพยักหน้ารับ พร้อมกับถอยหลังอย่างกลัวเกรง…

..........