บทที่ 460 แลกเปลี่ยน!

บทที่ 460 แลกเปลี่ยน!

นักสู้ขอบเขตทะลวงขีดจำกัดขั้นที่เก้าคนนั้นยิ้มโดยที่ไม่พูดอะไรและมีสีหน้าที่สงบ

เขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้มามากแล้ว

อยากได้สมบัติ?

ก็ต้องพยายามหาแต้มสังหารมาให้ได้

หาการแต้มสังหารมาแลกเปลี่ยนสมบัติก็เพื่อเพิ่มพลังให้ตัวเอง

เมื่อพลังแข็งแกร่งขึ้น ก็กลับไปที่สมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้างเพื่อสังหารและหาแต้มสังหารต่อไป

วนเวียนแบบนี้ไปเรื่อยๆ

สมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้างถึงได้มีอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้สมรภูมิแห่งหนึ่งจะพังทลาย ก็ยังมีสมรภูมิใหม่เกิดขึ้น

ซื่อหวินไม่ได้พูดอะไร

ศิลานักรบแห่งมิติ คือวัสดุประเภทมิติที่เขาต้องการ

การจะสร้างอาณาจักรเทพแห่งมิติได้ ต้องใช้วัสดุประเภทมิติแบบนี้

แต่ราคาของมันสูงมาก

ซื่อหวินจึงสอบถามอย่างอื่นอีก

โดยทั่วไปแล้ว วัสดุประเภทมิติต้องใช้แต้มสังหารหนึ่งแสนแต้ม

ส่วนสมบัติแห่งมิติบางอย่าง ต้องใช้แต้มสังหารถึงสองแสนแต้ม

ซื่อหวินรู้ว่าในระยะเวลาอันสั้น เขาคงแลกเปลี่ยนวัสดุประเภทมิติไม่ได้

แต่อย่างน้อยก็ทำให้ซื่อหวินมีความหวัง

มันทำให้ซื่อหวินเริ่มเห็นความหวัง

หากมีแต้มสังหารมากพอ เขาก็สามารถแลกเปลี่ยนวัสดุประเภทมิติได้

ส่วนวัสดุประเภทเวลา ที่จริงก็มีอยู่บ้างเพียงแต่ต้องอดทนรอ

อาจจะต้องรอเป็นปีหรือสิบปี ก็อาจจะมีวัสดุประเภทเวลาปรากฏขึ้น

แต่วัสดุประเภทเวลาหายากมาก เมื่อปรากฏขึ้น ซื่อหวินจะต้องมีแต้มสังหารเพียงพอ ไม่เช่นนั้นก็ได้แต่มองคนอื่นแลกเปลี่ยนไป

หากไม่มีแต้มสังหาร ในสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้างก็ยากที่จะทำอะไรได้

หลายคนอาศัยแต้มสังหารแลกเปลี่ยนสมบัติล้ำค่าต่างๆเพื่อเพิ่มพลังอย่างรวดเร็ว

ผู้ยิ่งใหญ่ขั้นสูงสุดเหล่านั้น แทบจะไม่มีใครเป็นผู้ยิ่งใหญ่ขั้นสูงสุดมาก่อนที่จะมาที่สมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง

พวกเขาล้วนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ขั้นสูงสุดหลังจากเข้าร่วมสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง

แม้แต่ขอบเขตเต๋าเองก็เช่นกัน

ในสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง ก็มีขอบเขตเต๋าถือกำเนิดขึ้นมากมาย

สมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้างอันโหดร้ายเช่นนี้ แค่การรอดชีวิตจากความตายมาได้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว

แต่สมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้างก็นับเป็นโอกาสเช่นกัน

หากไม่มีสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง วิชาทะลวงขีดจำกัดแห่งอาณาจักรเทพของซื่อหวินคงไม่มีทางบรรลุ แม้แต่ความหวังก็ยังมองไม่เห็น

การออกตามหาวัสดุแห่งมิติและเวลาในแดนเวิ้งว้างที่กว้างใหญ่ไพศาลนั้นแทบไม่ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทร

แม้แต่ขอบเขตเต๋าก็ยังหาไม่พบ แล้วซื่อหวินจะหาพบได้อย่างไร?

แต่ในสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง อย่างน้อยก็มีความหวัง

ซื่อหวินตัดสินใจแล้ว

เขาจะต้องไปที่สมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้างเพื่อหาแต้มสังหารให้มากขึ้น

เขาจะพยายามรวบรวมแต้มสังหารให้ได้หนึ่งแสนแต้ม

แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน แม้จะ "ทำตัวสงบ” และนั่งรออย่างสบายใจในราชวงศ์เฮยเยว่ ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะรวบรวมแต้มสังหารหนึ่งแสนแต้มได้

พลังของเขายังคงอ่อนแอเกินไป

ตอนนี้ หากซื่อหวินต้องการเพิ่มพลัง มีเพียงสองวิธีเท่านั้น

หนึ่ง เขาจะต้องทะลวงขีดจำกัดต่อไป

เขาจะต้องฝึกฝนวิชาทะลวงขีดจำกัดอื่นๆ

วิชาทะลวงขีดจำกัดแห่งอาณาจักรเทพไม่สามารถบรรลุผลได้ แต่ตราบใดที่มีวัตถุภายนอกที่เกี่ยวข้อง รวมกับวิชาทะลวงขีดจำกัด ซื่อหวินก็สามารถใช้พลังแห่งการทะลวงขีดจำกัด ทะลวงขีดจำกัดได้สำเร็จเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ซื่อหวินอาจจะทะลวงขีดจำกัดได้ถึงยี่สิบครั้ง สามสิบครั้ง หรือแม้กระทั่งร้อยครั้ง!

แม้ว่าตอนนี้การทะลวงขีดจำกัดจะเพิ่มพลังให้กับซื่อหวินไม่มากนัก แต่ก็ทดแทนด้วยจำนวนครั้งที่ทะลวงขีดจำกัดได้!

เมื่อถึงเวลานั้น ซื่อหวินก็สามารถสะสมพลังจนเทียบเท่ากับผู้ยิ่งใหญ่ขั้นสูงสุดได้

แน่นอนว่าวิธีนี้ช้าเกินไป

ส่วนวิธีที่สอง นั่นคือการเพิ่มพลังของแก่นพลังดาบ

ตอนนี้ แก่นพลังดาบของซื่อหวินสามารถกำราบผู้ยิ่งใหญ่ทั่วไปได้แล้ว

หากยังสามารถดูดซับเจตจำนงได้มากขึ้น หรือแม้แต่ดูดซับพลังอื่นๆได้อีก

พลังของแก่นพลังดาบก็จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก!

ดังนั้น ซื่อหวินจึงถามอีกครั้ง "พอจะมีเจตจำนงที่ยังหลงเหลืออยู่ หรือพลังที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างหรือไม่?"

"มีแน่นอน"

"ตราบใดที่ท่านต้องการ พันธมิตรแห่งแดนเวิ้งว้างของเราสามารถจัดหาให้ได้"

"เจตจำนงหรือพลังที่ไม่สมบูรณ์ จะถูกเก็บรักษาไว้ในสมบัติต่างๆที่สามารถช่วยให้ผู้คนเข้าใจเจตจำนงหรือแสดงพลังออกมาได้"

"เจตจำนงทั่วไปนั้นสามารถแลกเปลี่ยนได้ด้วยแต้มสังหารสิบแต้ม ส่วนเจตจำนงที่หายากอาจจะต้องใช้แต้มสังหารหนึ่งร้อยแต้มในการแลกเปลี่ยน"

"ส่วนพลังนั้นจะต้องใช้แต้มสังหารอย่างน้อยหนึ่งพันแต้ม!"

ซื่อหวินคำนวณอยู่ครู่หนึ่ง

ตอนนี้เขามีแต้มสังหารแค่ห้าร้อยกว่าแต้มซึ่งไม่พอแลกเปลี่ยนพลัง

สามารถแลกเปลี่ยนเจตจำนงทั่วไป ก็ได้แค่ห้าแบบเท่านั้น

"แพงจัง..."

"พันธมิตรแห่งแดนเวิ้งว้างใช้แต้มสังหารเพื่อบังคับให้นักสู้ทุกคนต้องเข้าร่วมและต้องต่อสู้กันในสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง"

"การต่อสู้ที่ไม่สิ้นสุดนี้ พันธมิตรแห่งแดนเวิ้งว้างจะได้ประโยชน์อะไรกัน?"

ซื่อหวินมองไปยังแดนแสงสีฟ้านอกเขตพักผ่อน

แดนแสงสีฟ้าทั้งหมด ได้กลายเป็นสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง!

พันธมิตรแห่งแดนเวิ้งว้างคงไม่ใจดีและมอบสมบัติมากมายเหล่านี้ให้แบบไม่มีเหตุผล

พันธมิตรแห่งแดนเวิ้งว้างจะต้องได้ประโยชน์จากการต่อสู้ที่ไม่สิ้นสุดในสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง หรืออาจจะเป็นประโยชน์มหาศาล!

แต่ซื่อหวินรู้ดี

ไม่ว่าเป้าหมายของพันธมิตรแห่งแดนเวิ้งว้างคืออะไร มันก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา

ตอนนี้เขาเป็นแค่นักสู้ขอบเขตทะลวงขีดจำกัดธรรมดาๆ เขายังทำอะไรไม่ได้

แม้แต่ในสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้าง ซื่อหวินก็ยังต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด

"ข้าจะแลกเปลี่ยนเจตจำนงทั่วไปห้าแบบ"

ซื่อหวินตัดสินใจทันที

อันที่จริง ซื่อหวินรู้ดีว่าการแลกเปลี่ยนพลังนั้นคุ้มค่าที่สุด

เพราะแต้มสังหารที่ใช้แลกเปลี่ยนเจตจำนงสิบแบบ ก็เพียงพอที่จะแลกเปลี่ยนพลังที่ยังหลงเหลืออยู่หนึ่งอย่างแล้ว

แต่มันทำได้แค่ช่วยให้ตัวเองแสดงพลังออกมาเท่านั้น

แท้จริงแล้ว นี่มันยากมาก

มันแทบจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย

มีเพียงแก่นพลังดาบของซื่อหวินที่พิเศษเท่านั้น จึงสามารถหลอมรวมเจตจำนงหรือพลังได้

ซื่อหวินหลอมรวมเจตจำนงมามากแล้ว เมื่อรวมกับเจตจำนงอีกห้าแบบ ก็ไม่ได้ช่วยเพิ่มพลังของแก่นพลังดาบมากนัก

มีเพียงการหลอมรวมพลังเท่านั้น ถึงจะสามารถเพิ่มพลังของแก่นพลังดาบได้อย่างมาก

แต่ซื่อหวิไม่มีทางเลือก

แค่เพิ่มพลังได้นิดหน่อยก็ยังดี

ครั้งต่อไปที่จะออกมาที่นี่ เขาคงต้องรอไปอีกหนึ่งปี

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ซื่อหวินยังได้รู้ถึงสถานการณ์ในสมรภูมิรบแห่งแดนเวิ้งว้างอย่างถ่องแท้

และรู้แล้วว่าเขาต้องการแต้มสังหารมากแค่ไหน

ดังนั้น ครั้งหน้าที่ซื่อหวินออกมา แต้มสังหารของเขาจะต้องมากมายมหาศาลแน่นอน

ซื่อหวินจึงไม่เสียดายที่จะเสียแต้มสังหารห้าร้อยแต้มในตอนนี้

"กรุณารอสักครู่"

ไม่นานหลังจากนั้น อีกฝ่ายก็นำอัญมณีที่เก็บรักษาเจตจำนงมาให้ห้าชิ้น

"ภายในอัญมณีเหล่านี้เคือเจตจำนงห้าแบบที่ถูกผู้ยิ่งใหญ่ผนึกเอาไว้ แค่ใช้พลังจิตสำรวจเข้าไปก็สามารถทำการปลดผนึกได้"

ซื่อหวินพยักหน้า

จากนั้น ซื่อหวินจึงแสดงตราประทับแห่งแดนเวิ้งว้างออกมา

ไม่นานหลังจากนั้น แต้มสังหารของซื่อหวินก็ลดลงห้าร้อยแต้มจนเหลือแต้มสังหารเพียง 3 แต้ม

ซื่อหวินกลับมา "ยาจก" อีกครั้ง

ซื่อหวินเช่าบ้านหลังหนึ่งในเขตพักผ่อน

ที่พักแบบนี้มีราคาถูกมาก

แต้มสังหารหนึ่งแต้ม สามารถพักได้หนึ่งปีเต็ม

ซื่อหวินใช้แต้มสังหารหนึ่งแต้มเช่าบ้านหลังนี้

แต้มสังหารของเขาจึงเหลือแค่สองแต้ม

แต่ซื่อหวินก็ไม่ได้สนใจ เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ

ซื่อหวินจึงรีบเข้าไปในห้องแล้วหยิบอัญมณีที่ผนึกเจตจำนงทั้งห้าออกมา

"เอาล่ะนะ"

ซื่อหวินสูดหายใจเข้าลึกๆและใช้มือจับอัญมณีหนึ่งชิ้น

จากนั้น จึงก็ใช้พลังจิตสำรวจเข้าไปในอัญมณีทันที…