บทที่ 415: สถานการณ์ที่ยากจะลงตัว

บทที่ 415: สถานการณ์ที่ยากจะลงตัว

เฉินโส่วอี้ลงไปที่ครัวชั้นล่าง ต้มน้ำจนเดือดแล้วดื่มน้ำเกลือแก้วใหญ่ จากนั้นเขากินเนื้อครึ่งเทพที่เหลือจนหมด

เมื่อการฝึกสิ้นสุด เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงยามเย็น

ครั้งนี้พลังของเขาเพิ่มขึ้นอีก 0.1 จุด ทำให้ค่าพลังของเขาเพิ่มเป็น 17.6

แม้จะดูเล็กน้อย แต่สำหรับเฉินโส่วอี้แล้ว การเพิ่มขึ้นเพียง 0.1 นั้นถือว่าเกินคาด เพราะหากฝึกแบบปกติ การเพิ่มขึ้นเช่นนี้อาจต้องใช้เวลานานหลายเดือน

เขาอาบน้ำอย่างสดชื่น หลังจากนั้นก็จัดการกับสิ่งตกค้างในกระเพาะอาหาร ร่างกายที่เคยบาดเจ็บจากการฝึกหนักก็ฟื้นตัวจนสมบูรณ์ ทุกอาการล้าหายไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่ากองทัพยังไม่ได้เข้ามาในพื้นที่ปลอดภัย แต่สถานการณ์โดยรอบกลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อย ทหารที่เหลืออยู่เริ่มออกลาดตระเวนตามท้องถนน

ชาวเมืองที่กล้าหาญเริ่มออกมาเดินตามถนนอีกครั้ง ผู้คนที่นี่ดูเหมือนจะปรับตัวกับชีวิตในยามสงครามได้แล้ว

คู่รักคู่หนึ่งที่เพิ่งกลับมาพบกันใหม่ยืนคุยกันท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็น น้ำเสียงสะอื้นของพวกเขาสะท้อนถึงความคิดถึงที่เก็บงำมานาน

เฉินโส่วอี้ที่ยังคงโสดมองภาพนั้นอย่างไม่ใยดี พลางเบือนหน้าไปทางอื่น

“พี่ชาย!”

เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้เฉินโส่วอี้หันไปมอง

เขาเห็นซ่งถิงถิงสวมเสื้อกันหนาวสีเขียวสดใส มือจับแฮนด์จักรยาน ยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าที่มีแก้มนวลของเธอขึ้นสีแดงเพราะอากาศหนาว

“เธอมาได้ยังไง?” เฉินโส่วอี้รีบเดินเข้าไปหา

“ฉันแค่อยากมาดูพี่ชาย!” ซ่งถิงถิงยิ้มจนตาหยีเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว เธอแอบออกมาจากบ้านโดยไม่ได้บอกพ่อแม่ เดิมทีไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอเขา แต่กลับโชคดีที่พบระหว่างทาง

“ที่บ้านไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?” เฉินโส่วอี้ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีค่ะ!” ซ่งถิงถิงรีบตอบ

“ดีแล้ว ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ เธอกลับไปเถอะ ไม่อย่างนั้นพ่อแม่จะเป็นห่วง” เฉินโส่วอี้กล่าว

ดวงตาของซ่งถิงถิงหม่นลงเล็กน้อย แต่เธอก็รีบยิ้มหวานแล้วตอบว่า “ค่ะ ฉันจะกลับแล้ว พี่ชายก็ระวังตัวด้วยนะคะ!”

เธอพูดพลางค่อยๆ เข็นจักรยานเพื่อจะกลับไป

“เดี๋ยว!” เฉินโส่วอี้พูดขึ้น

“พี่ชายมีอะไรหรือคะ?” ซ่งถิงถิงหยุดและหันกลับมาถาม

“ถนนยังไม่ค่อยปลอดภัย เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง” เฉินโส่วอี้เสนอ

ซ่งถิงถิงพยายามกลั้นความดีใจและความตื่นเต้นไว้ในใจ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ค่ะ!”

โรงงานกลุ่มเครื่องจักรไอน้ำตั้งอยู่ในเขตอุตสาหกรรมใกล้พื้นที่ปลอดภัย ครอบคลุมพื้นที่กว้างขวางหลายตารางกิโลเมตร โรงงานที่เรียงรายต่อเนื่องแทบมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ เทพแห่งการล่าก็ไม่ได้สร้างความเสียหายต่อพื้นที่นี้มากนัก ถนนเต็มไปด้วยทหารลาดตระเวน

“พูดถึงแล้ว ฉันเหมือนจะเป็นผู้ถือหุ้นของที่นี่” เฉินโส่วอี้คิดในใจ ขณะที่เขามองโรงงานเหล่านั้น

บนเบาะหลัง ซ่งถิงถิงจับชายเสื้อของเฉินโส่วอี้ไว้แน่น ใบหน้าแดงระเรื่อ หัวใจเต้นแรง เธอต่อสู้กับความคิดในใจตัวเอง

“ถ้าจักรยานสะเทือน แล้วฉันเผลอโอบเขาไว้ จะดูเหมือนตั้งใจไปไหมนะ?”

“เขาจะคิดว่าฉันพยายามยั่วเขาหรือเปล่า?”

“หรือควรจะร้องเสียงอุทานไปพร้อมกันดี?”

“แต่ถ้าทำแบบนั้น เขาจะมองว่าฉันอ่อนแอเกินไปหรือเปล่า?”

“โอ๊ย ทำไมมันซับซ้อนแบบนี้นะ!”

“ไม่รู้เลยว่าพี่ชายชอบผู้หญิงแบบไหน?”

ในขณะที่เธอกำลังคิดมาก เฉินโส่วอี้ก็พูดขึ้น “ใช่ทางนี้ไหม?”

เสียงของเขาปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ เธอมองไปรอบๆ อย่างงุนงง และพบว่าพวกเขามาถึงหน้าประตูทางเข้าทางทิศตะวันออกของเขตที่พักพนักงานของกลุ่มเครื่องจักรไอน้ำแล้ว

“อ้าว ถึงแล้วเหรอ?” เธอตอบติดอ่าง

“ที่นี่คงมีคนรู้จักเธอเยอะ ฉันจะไม่เข้าไปส่งข้างในนะ” เฉินโส่วอี้ยิ้มพลางกล่าว

“ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ!” ซ่งถิงถิงตอบด้วยความผิดหวังเล็กน้อย จากนั้นพูดต่อว่า “พี่ชาย ที่นี่ไกลมาก คุณเอาจักรยานฉันไปใช้เถอะค่ะ!”

“ไม่ต้องหรอก!” เฉินโส่วอี้พูดยิ้มๆ “งั้นฉันไปก่อนนะ”

ซ่งถิงถิงมองตามแผ่นหลังของเฉินโส่วอี้ที่จากไป ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจ รู้สึกอยากจะเอาหัวโขกกำแพง

“ฉันมัวแต่คิดอะไรไร้สาระมาตลอดทางเนี่ย!”

เมืองผิงโจว

เมืองที่เคยผ่านพ้นมหันตภัยเมื่อครึ่งปีก่อน บัดนี้ถูกเทพแห่งการล่ายึดครอง และกลายเป็นหนึ่งในฐานที่มั่นสำคัญสำหรับการโจมตีโลก

อีกฐานหนึ่งคือเมืองตงหนิง แต่สิ่งนั้นกลายเป็นอดีตไปแล้ว

ภายในเวลาไม่กี่วัน สถานการณ์พลิกผันอย่างรวดเร็ว

นับตั้งแต่เมืองตงหนิงถูกทำลายด้วยระเบิดนิวเคลียร์ การโจมตีของเทพแห่งการล่าที่เคยรุนแรงกลับกลายเป็นการถอยร่นอย่างต่อเนื่อง

สงครามครั้งนี้สร้างความสูญเสียครั้งใหญ่ให้กับพระองค์ ถึงขั้นที่ส่งผลกระทบต่อความมั่นคงของพระเจ้าฐานะ

ก่อนเหตุระเบิดนิวเคลียร์ เมืองตงหนิงเป็นศูนย์รวมของทหารเผ่าม่านที่ถูกเกณฑ์มาใหม่จำนวนหนึ่งแสนคน รวมถึงมนุษย์ผู้ศรัทธาที่ถูกเปลี่ยนความเชื่ออีกสี่แสนคน

แต่เมื่อระเบิดนิวเคลียร์ถูกปล่อยลง ผู้ศรัทธากว่า 500,000 คนกลายเป็นเถ้าธุลีในทันที

จำนวนนี้ถือเป็นสัดส่วนที่ใหญ่มากในโลกต่างมิติที่ประชากรเบาบาง พระองค์มีผู้ศรัทธาทั้งหมดเพียงสามล้านคนเท่านั้น ซึ่งรวมถึงผู้ศรัทธาของเทพแห่งความบ้าคลั่งที่ถูกดูดกลืนมา มิฉะนั้นจะมีเพียงสองล้านต้นๆ

กล่าวได้ว่าพระองค์สูญเสียผู้ศรัทธาไปกว่าหนึ่งในหกในครั้งเดีย

และยังไม่จบเพียงเท่านี้

หากไม่นับผู้คนเผ่าม่านหนึ่งแสนคนที่เสียชีวิตจากระเบิดนิวเคลียร์ พระองค์ยังเกณฑ์กองทัพเผ่าม่านอีกหกแสนคนสำหรับสงครามครั้งนี้

แต่ภายในสามวันที่ผ่านมา กองทัพนี้เหลือเพียงห้าแสนคน

ในทุกวินาที มีผู้ศรัทธาที่เสียชีวิต ถูกสังหารอย่างต่อเนื่อง

โลกนี้แตกต่างจากโลกต่างมิติอย่างสิ้นเชิง

ในโลกต่างมิติ ผู้ศรัทธาที่เสียชีวิตจะกลับไปยังอาณาจักรแห่งเทพเจ้าและกลายเป็น“ผู้สวดอ้อนวอน” ที่ยังคงให้พลังศรัทธา แม้จะน้อยกว่าเดิมเพียงหนึ่งในสิบ แต่ก็ยังช่วยลดความสูญเสียได้

แต่ในโลกนี้ ผู้ศรัทธาที่ตายไปแล้วก็คือตายไปเลย แม้จะโชคดีกลายเป็นวิญญาณ แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่สามารถอยู่รอดได้นาน

การสูญเสียผู้ศรัทธาจำนวนมหาศาลทำให้ฐานะเทพเจ้าของพระองค์เริ่มสั่นคลอน จาก“เทพพลังอ่อน” กำลังจะร่วงลงเป็น“เทพพลังเบาบาง”

ถ้าจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพ พระเจ้าก็เหมือนเรือ และพลังศรัทธาก็เปรียบเสมือนน้ำ

น้ำสามารถลอยเรือได้ แต่ก็สามารถทำให้เรือล่มได้เช่นกัน ระดับน้ำที่เพียงพอเท่านั้นที่จะรองรับเรือขนาดใหญ่ได้    เมื่อระดับน้ำลดลง หากไม่ลดน้ำหนักของเรือ เรือก็ย่อมเกยตื้น

ในกรณีของเทพเจ้า การเกยตื้นนี้หมายถึงการตกจากสถานะเทพเจ้าที่สูงกว่า

ตอนนี้เทพแห่งการล่ากำลังเผชิญสถานการณ์ที่ยากจะถอยหลัง มีเพียงสองทางเลือก

หนึ่งคือ ยอมรับความสูญเสียครั้งใหญ่ เสี่ยงต่อการตกจากฐานะเทพเจ้า และถอนตัวออกจากโลก

การสงครามครั้งนี้ พระองค์ได้ทุ่มเททุกอย่าง วางแผนอย่างเต็มที่ตั้งแต่ต้น หวังจะยึดครองพื้นที่ให้ได้มากที่สุด แต่เนื่องจากกองกำลังถูกกระจายไปในหลายเมือง พระองค์ไม่สามารถเรียกคืนกองกำลังได้ทันเวลา

หากผู้ศรัทธาเหล่านี้ถูกสังหารเพิ่มขึ้นอีก พระองค์คงไม่อาจรักษาสถานะเทพพลังอ่อนไว้ได้

อีกทางคือ ดำเนินสงครามต่อ หวังสร้างสถานการณ์เหมือนเมืองตงหนิง ที่สามารถรักษาสถานะได้แม้ไม่ได้ชัยชนะ โดยพึ่งพาประชากรจำนวนมากในเมืองผิงโจวเพื่อฟื้นฟูพลังศรัทธา รักษาสถานะเทพเจ้า และสะสมพลังเพื่ออนาคต