บทที่ 4 : นิค ฟิวรี่

ยามค่ำคืนในวอชิงตัน ดี.ซี. เมืองยังคงสว่างไสวและเต็มไปด้วยความคึกคัก

หลังจากที่ทำเนียบประธานาธิบดีถูกย้ายออกจากดี.ซี. แก๊งต่างๆ ก็เริ่มเข้ามายึดครองพื้นที่ใกล้เคียง ราวกับทุกคนต้องการสัมผัสความยิ่งใหญ่ของทำเนียบประธานาธิบดี แก๊งนับสิบตั้งรกรากอยู่ที่นี่ และความขัดแย้งเกิดขึ้นทุกวัน

ในสถานที่นี้ กฎหมายไม่มีความหมาย และระเบียบทุกอย่างล่มสลาย มันกลายเป็นสวรรค์ของอาชญากรและแหล่งเพาะพันธุ์ความชั่วร้าย เต็มไปด้วยผู้ติดยาและคนที่ไร้ซึ่งศักดิ์ศรี หากเปรียบเทียบแล้ว เมืองก็อธแธมยังดูสดใสกว่าเสียอีก

ในช่วงแรก ประธานาธิบดี X ตั้งใจจะควบคุมวอชิงตัน แต่การเผชิญหน้ากับอเวนเจอร์สอย่างต่อเนื่องทำให้เขาไม่มีเวลาและทรัพยากรมากพอจะส่งกองกำลังเข้ามาปราบปราม พอเขาหันมาสนใจที่นี่อีกครั้ง เมืองนี้ก็กลายเป็น "พื้นที่สีดำ" ที่ไม่มีทางควบคุมได้เสียแล้ว

อเล็กซ์ขับรถผ่านพื้นที่นี้ มือหนึ่งจับพวงมาลัย ส่วนอีกมือหนึ่งกำปืนไว้แน่น แม้ว่าเขาจะผ่านชีวิตมาแล้วถึงสองครั้ง แต่ความมั่นใจนี้ไม่ได้ช่วยลดความตึงเครียดจากสถานการณ์ความโกลาหลเช่นนี้ได้เลย

เมื่อเข้าสู่ตัวเมือง จำนวนคนเดินถนนเริ่มเพิ่มขึ้น แต่เมื่อมองไปรอบๆ อเล็กซ์รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในนรก ผู้คนมากมายดูซูบผอม บางคนมีแววตาเลื่อนลอยเอนตัวพิงกำแพง ขณะที่ถนนเต็มไปด้วยขยะและคราบอาเจียน ทำให้อเล็กซ์ขมวดคิ้วแน่น

ถ้าไม่มีผู้คนมากมายเดินอยู่บนถนน เขาคงเหยียบคันเร่งพุ่งผ่านเมืองนี้ไปโดยไม่คิดจะชะลอเลยสักนิด การมาของอเล็กซ์ดึงดูดความสนใจบางส่วน แต่ไม่มีใครแสดงท่าทีคุกคาม ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เขาโล่งใจเล็กน้อย หลังจากสำรวจสภาพรอบๆ เขาหักเลี้ยวรถเข้าไปในตรอกเล็กๆ

เขาเปิดประตูรถ สะพายกระเป๋าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเปิดกระโปรงท้ายเพื่อปล่อยปิเอโตรออกมา

"ใส่เสื้อคลุมไว้ดีๆ ที่นี่สามารถกลืนกินนายได้ทุกเมื่อ ฉันต้องจัดการธุระ นายต้องดูแลความปลอดภัยให้ฉัน"

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะปกป้องนายเอง" ปิเอโตรพูดขณะสวมหมวกทรงชาวประมงเพื่อปกปิดผมสีเงิน และคลุมเสื้อโค้ทยาว เขาพยักหน้าอย่างจริงจังต่ออเล็กซ์

"ที่นี่มีมิวแทนต์อยู่มากมาย พลังของพวกเขาอาจช่วยกลบเกลื่อนการใช้พลังของนาย ไม่ให้ประธานาธิบดี X ตรวจจับได้แต่ยังไงก็ตาม ต้องระวังตัวไว้ ความเร็วของนายไม่ได้ทำให้นายไร้เทียมทาน" อเล็กซ์เตือนปิเอโตร ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากตรอกทีละคน

เท็กซัสซึ่งติดกับเม็กซิโกนั้นเป็นพื้นที่วุ่นวายและอยู่ไกลจากนิวยอร์กมาก อเล็กซ์ต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อมโดยเร็วและไม่มีที่ไหนเหมาะกับการหาน้ำมันและอาวุธได้เท่ากับวอชิงตัน ดี.ซี.

เมื่อหลอมรวมตัวเองเข้าไปในฝูงชน อเล็กซ์สัมผัสได้ถึงความวุ่นวายที่แผ่ซ่านอยู่รอบตัว กลิ่นเหม็นจากสิ่งสกปรกทำให้เขาเวียนหัวตลอดเวลา ระหว่างทางผ่านบาร์แห่งหนึ่ง เขาได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ชายร่างใหญ่สองคนลากชายผอมแห้งออกมาแล้วโยนลงไปในกองขยะ

ชายคนนั้นรีบลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินโซเซกลับไปหาชายร่างใหญ่ทั้งสอง พลางพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า

"ได้โปรด ขออีกนิดเดียว ฉันจะหาเงินมาคืนให้ ฉันสัญญา ได้โปรด..."

หนึ่งในชายร่างใหญ่ยิ้มเยาะ ถอยหลังเล็กน้อยอย่างรังเกียจ ก่อนจะหยิบปืนออกมากดจ่อหน้าผากของชายผอมแห้งคนนั้น

"เวด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น นายไม่น่าขโมยของจากเจ้านายของฉันเลย"

"ไม่... ฉันไม่ได้ตั้งใจ ได้โปรด..." ชายที่ถูกเรียกว่า เวด พูดเสียงสั่น ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

"ไหนล่ะความปากดีของนาย? ฮ่า!ๆๆ" ชายร่างใหญ่พูดพลางหัวเราะ ก่อนจะเหนี่ยวไกปืน ยิงใส่เวด จากนั้นเขายิงซ้ำอีกหลายครั้ง ราวกับระบายความหงุดหงิด

ฝูงชนรอบข้างไม่ได้แสดงความสนใจใดๆ เหมือนเหตุการณ์นี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขา ราวกับเป็นเพียงฉากหนึ่งในภาพยนตร์เท่านั้น ภาพนี้ทำให้อเล็กซ์นึกถึงฉากที่ฮอว์คอายถูกประหาร

"เป็นอะไรไป?" ปิเอโตรถามอย่างอดไม่ได้

"ไม่มีอะไร" อเล็กซ์ตอบพลางส่ายหัว ก่อนจะเดินตรงไปที่บาร์

ในสถานที่แบบนี้ บาร์คือแหล่งข้อมูลที่ดีที่สุด และเมื่อเทียบกับถนนข้างนอก บาร์ยังปลอดภัยกว่ามาก เพราะแก๊งต่างๆ มักดูแลให้ไม่มีใครก่อเรื่องวุ่นวายภายใน

ทั้งสองก้าวข้ามร่างของเวดที่นอนแน่นิ่งบนพื้น แล้วเดินเข้าไปในบาร์ ชายร่างใหญ่สองคนที่หน้าประตูยังคงพูดคุยกันต่อ ไม่ได้สนใจอเล็กซ์และปิเอโตรเลย พวกเขาดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับการถกเถียงกันว่าถนนสายไหนมีผู้หญิงที่ดูดีที่สุดมากกว่า

ภายในบาร์ มืดและเสียงดัง แต่เมื่อเทียบกับถนนข้างนอก ถือว่าสะอาดกว่าอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยกลิ่นก็ไม่ทำให้อเล็กซ์รู้สึกอยากอาเจียน

"หน้าใหม่สินะ จะรับอะไรดี?" ขณะที่อเล็กซ์กำลังมองหาที่นั่ง หญิงสาวในชุดสีเขียวสดใสพร้อมรอยยิ้มเปล่งประกายเดินเข้ามาหา

เธอมีผมสีแดงและรูปร่างที่ดึงดูดสายตา แต่กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนเกินไปทำให้อเล็กซ์ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ที่นั่งเงียบๆ กับเครื่องดื่มสองแก้ว"

"ได้เลยจ้ะ ที่รัก ตามฉันมา" หญิงสาวเป่าจูบให้แล้วพาอเล็กซ์กับปิเอโตรไปยังมุมหนึ่ง ซึ่งเป็นจุดที่เงียบที่สุดในบาร์ แม้จะมีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้นใกล้ๆ และไม่แน่ใจว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

"เครื่องดื่มจะมาทันที คุณต้องการบริการอื่นเพิ่มเติมไหม? แค่ $20 เท่านั้นนะ" หญิงสาวโน้มตัวเข้ามา ใบหน้าใกล้ชิดจนโชว์รูปร่างอย่างจงใจ

อเล็กซ์เพิกเฉยต่อท่าทีของเธอและถามคำถามที่ดูไม่เกี่ยวข้อง

"เธอชื่ออะไร?"

หญิงสาวดูตกใจเล็กน้อย แต่คิดว่าอเล็กซ์อาจมีรสนิยมแปลกๆ เธอยิ้มพลางตอบว่า "คุณเรียกฉันว่าจีนก็ได้ หรือจะตั้งชื่อให้ฉันใหม่ก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไร" อเล็กซ์โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ "ฉันจะเรียกเธอถ้าฉันต้องการอะไร"

หญิงสาวแสดงท่าทีไม่พอใจแต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะเดินจากไป

"นายรู้จักผู้หญิงคนนั้นเหรอ?" ปิเอโตรถามอย่างสงสัย

"พอรู้จัก แต่เธอไม่ใช่คนที่ฉันเคยจำได้และสิ่งนี้ยิ่งทำให้แผนของเราชัดเจนขึ้น" อเล็กซ์หยิบเครื่องดื่มขึ้นมา แต่ลังเลก่อนจะวางมันลงอีกครั้ง

แม้จะกระหายน้ำ แต่ด้วยสภาพแวดล้อมเช่นนี้ เขาไม่กล้าดื่มอะไรเพราะไม่แน่ใจว่ามันจะถูกใส่ยาหรือไม่

"นายบอกว่าเราจะหาอุปกรณ์ที่นี่ แล้วเราจะเริ่มยังไง? เราต้องหาคนแบบไหน?" ปิเอโตรถามขณะที่สายตาของเขากวาดมองรอบๆ อย่างระมัดระวัง

"เราไม่ต้องหาใคร เดี๋ยวพวกเขาจะมาหาเราเอง" อเล็กซ์พูดอย่างใจเย็น

ไม่นานหลังจากที่เขาปฏิเสธข้อเสนอจากผู้หญิงหลายคน ชายผิวขาวตาเดียวก็เดินเข้ามาหาเขานั่งลงตรงหน้าอเล็กซ์อย่างไม่เกรงใจ หยิบเครื่องดื่มที่ยังไม่ได้แตะของอเล็กซ์ขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด...

"มาที่นี่ทำธุระเหมือนกันหรือ?" อเล็กซ์ถามพลางมองชายตรงหน้า

"ฮ่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้เครื่องดื่มเสียเปล่า ฉันรู้ว่านายมาที่นี่เพื่อธุระ บอกมาเถอะ บางทีฉันอาจช่วยนายได้"

"นายรู้ได้ยังไง?"

"ง่ายมาก นายไม่ได้มาที่นี่เพื่อความสนุก แค่นั่งเงียบๆ ไม่แม้แต่จะดื่ม นายต้องเป็นคนที่มีเป้าหมายสำคัญ ฉันอาจจะมีตาเดียวแต่ฉันอ่านคนออก"

"น่าสนใจ นายพูดถูก งั้นไปคุยกันที่ที่ส่วนตัวหน่อยดีกว่า" อเล็กซ์ตอบก่อนลุกขึ้นเดินตามชายคนนั้นไปที่ประตูหลังของบาร์

ระหว่างทาง อเล็กซ์ได้รู้ว่าชายคนนี้ชื่อ นิค ฟิวรี่  ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้พยายามปิดบังอะไร

ที่น่าประหลาดใจคือ นิค ฟิวรี่คนนี้ไม่ใช่ชายผิวดำอย่างที่อเล็กซ์เคยรู้จักในชีวิตก่อนแต่เป็นชายผิวขาว และเคยเป็นสมาชิกของหน่วย ฮาวลิง คอมมานโด ของกัปตันอเมริกา แต่แม้กระทั่งชายผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ก็ต้องตกต่ำมาจนถึงจุดนี้

...