บทที่ 34 : สิ่งของของเพื่อนเก่าของแบทแมน

มันไม่ควรเป็นแบบนี้... แบร์รี่ อัลเลนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของจักรวาลนี้ด้วยตาตัวเอง

แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ แต่มิตรสหายที่เขาไว้วางใจกลับหายไป เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำลงไปนั้นถูกหรือผิด แต่เขาก็เสียใจกับมันแล้ว

บางที อาจเป็นอย่างที่บรูซ เวย์นเคยพูดไว้ เวลา เป็นสิ่งที่เปราะบางและไม่มั่นคงการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยสามารถก่อให้เกิดผลกระทบที่คาดไม่ถึงได้ บางทีฮีโร่ทุกคนอาจต้องเผชิญกับความล้มเหลวเพื่อที่จะเติบโต ไม่ว่าความล้มเหลวนั้นจะสิ้นหวังเพียงใดแต่มันก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และการเปลี่ยนแปลงไทม์ไลน์เป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัวอย่างชัดเจน

"ผมสามารถแก้ไขมันได้ใช่ไหม?" แบร์รี่อัลเลนถามอเล็กซ์ด้วยน้ำเสียงว่างเปล่า แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักชายทั้งสองคนที่อ้างว่ามาจากจักรวาลอื่น แต่ก็ชัดเจนว่าพวกเขารู้มากกว่าเขา

เขาเป็นเพียงสปีดสเตอร์ที่เพิ่งเริ่มเรียนรู้พลังของ Speed Force และยังไม่สามารถเข้าใจหรือควบคุมมันได้อย่างเต็มที่แต่ชายคนนี้ อเล็กซ์ สามารถเดินทางข้ามจักรวาลคู่ขนานได้อย่างอิสระ ความรู้และความเข้าใจในพหุจักรวาลของพวกเขาย่อมลึกซึ้งกว่าเขามาก แบร์รี่จึงหวังว่าพวกเขาจะช่วยบอกวิธีแก้ไขความผิดพลาดของเขา

เห็นปฏิกิริยาของแบร์รี่ อเล็กซ์ก็อดรู้สึกจนใจไม่ได้ ใครจะคิดว่าหลังจากหลบหนีออกมาจากจักรวาลที่สิ้นหวังสุดขีด เขาจะต้องมาจัดการกับความยุ่งเหยิงที่สปีดสเตอร์มือใหม่ก่อขึ้น

"มันไม่ง่ายขนาดนั้น แม้ว่าผมจะไม่อยากทำลายความหวังของคุณ แต่ความจริงคือ จักรวาลนี้ยากที่จะกอบกู้ ต่อให้คุณย้อนกลับไปแก้ไขประวัติศาสตร์ กระจกที่แตกก็ไม่มีวันคืนรูปได้สมบูรณ์ ต่อให้คุณประกอบมันขึ้นใหม่ มันก็ยังมีรอยร้าวอยู่ดี"

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้…" แบร์รี่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

"คุณเพิ่งจะรู้ตัวถึงปัญหาที่คุณก่อขึ้นหรือเปล่า? เส้นเวลาที่แตกออกไปแล้วไม่สามารถย้อนกลับได้เหมือนเดิม แม้ว่าคุณจะย้อนกลับไปแก้ไข ก็อาจทำให้จักรวาลคล้ายเดิมกลับคืนมาได้ แต่มันไม่ได้หมายความว่าจักรวาลที่คุณสร้างขึ้นมาจะหายไป"

อเล็กซ์ชี้ลงพื้นด้วยนิ้วชี้ก่อนพูดต่อ

"สำหรับคนในจักรวาลนี้ จักรวาลนี้จะไม่หายไป แต่คุณต่างหากที่จะหายไป คุณสร้างจักรวาลนี้ขึ้นมาด้วยความผิดพลาด แล้วคุณก็จะทอดทิ้งมัน เมื่อคุณจากไป จักรวาลนี้จะยังคงดำเนินต่อไป สุดท้ายมันก็จะกลายเป็นฝุ่นในพหุจักรวาล"

"แล้วผมควรทำยังไง?" แบร์รี่กัดฟันด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้และเงยหน้าขึ้นด้วยความลังเล "ถ้าเราจัดการกับปัญหาของซอดได้ล่ะ? จักรวาลนี้จะยังคงล่มสลายอยู่ไหม?"

"คุณกล้าพูดได้ง่ายดีนะ" อเล็กซ์ยิ้มเจื่อน การจัดการกับนายพลซอดไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

แต่แบร์รี่ก็ไม่ได้พูดผิดนัก โลกนี้จะถูกทำลายโดยนายพลซอดในที่สุด แต่ถ้าสามารถหาวิธีแก้ไขปัญหานี้ได้ โลกอาจรอดพ้นจากวิกฤตครั้งนี้ และพัฒนาต่อไปเหมือนจักรวาลคู่ขนานปกติ

แม้ว่าจักรวาลนี้จะไม่มีซูเปอร์แมน วันเดอร์วูแมน หรืออควาแมน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มี กรีนแลนเทิร์น มาเชี่ยนแมนฮันเตอร์  หรือ กรีนแอร์โรว์ ในอนาคต ทุกอย่างยังคงเป็นไปได้ และไม่มีใครทำนายอนาคตได้

นอกจากนี้ หากไม่มี Mother Boxes ดาร์กไซด์ก็อาจไม่เปิดสงครามกับเทพเจ้าโบราณแห่งโลก และอาจหมายความว่าสเตพเพนวูล์ฟจะไม่มาทวงคืน Mother Boxes เช่นกัน โลกใบนี้อาจหลุดพ้นจากข้อจำกัดเดิม ๆ และกลายเป็นเส้นเวลาที่เป็นอิสระ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อเล็กซ์พยักหน้า "ถ้าคุณจัดการกับปัญหานั้นได้ จักรวาลนี้ก็อาจรอด และคุณก็จะชดเชยความผิดพลาดของตัวเองได้"

"ผมควรทำยังไง? ช่วยสอนผมที" แบร์รี่ถามอย่างจริงจังราวกับนี่เป็นความหวังสุดท้ายของเขา

"คุณมีแผนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่งั้นคุณจะมาที่นี่เพื่อหาแบทแมนทำไม?" อเล็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

"อะไรนะ? บรูซ เวย์นคือแบทแมน!?" แบร์รี่รุ่นน้องที่เงียบมาตลอดถึงกับอุทานเสียงดัง

แบร์รี่รุ่นพี่หันไปมองรุ่นน้องด้วยความเหนื่อยหน่าย "แล้วนายคิดว่าเรามาที่นี่ทำไม? คิดว่าฉันพานายมาทำอะไร?"

"นายบอกว่าเรามาเยี่ยมญาติ ฉันคิดว่าเรากำลังมาหาลูกพี่ลูกน้อง" แบร์รี่รุ่นน้องพึมพำ

"ฉัน…" แบร์รี่ อัลเลนรุ่นพี่ถึงกับอึ้งและชี้ไปที่ตัวเองในวัยเยาว์ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาเคยดูโง่เขลาขนาดนี้ในไทม์ไลน์นี้

"พอเถอะ เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว แบร์รี่ นายมีงานต้องทำ เวลาเหลือไม่มาก นายต้องรีบลงมือ" อเล็กซ์พูดพร้อมกับตบไหล่แบร์รี่อัลเลน

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แบร์รี่พยักหน้าอย่างหนักแน่น "คุณพูดถูก ฉันต้องไปหา ซูเปอร์แมน ถ้าเราหาเขาเจอ เราจะมีโอกาสเอาชนะซอด"

ว่าแล้ว แบร์รี่ทั้งสองก็รีบวิ่งออกไป เป้าหมายของพวกเขานอกจากการหาแบทแมนแล้ว ยังต้องการใช้ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ของเขาเพื่อตามหาฮีโร่ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโลก โดยเฉพาะซูเปอร์แมน เพราะในความทรงจำของแบร์รี่ ซูเปอร์แมนคือผู้ที่เอาชนะนายพลซอดได้

เมื่อมองดูทั้งสองคนวิ่งออกไป อเล็กซ์ถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองบรูซ เวย์นที่นั่งดื่มอยู่บนบันได

"คุณยอมปล่อยพวกเขาเข้าถ้ำค้างคาวของคุณ? นั่นไม่เหมือนคุณเลย"

"ฮะ ฮะ ฮะ" บรูซหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยกขวดขึ้นดื่มอีกอึก "ดูเหมือนว่านายจะรู้จักฉันดีกว่าเจ้าเด็กนั่นที่อ้างว่าเป็นเพื่อนของแบทแมนจากจักรวาลอื่น น่าสนใจจริง ๆ แต่ฉันอยากรู้เรื่องของนายมากกว่าพวกนั้น ว่าแต่นายไม่ได้อาบน้ำมานานแค่ไหน? กลิ่นเลือดกับดินปืนแรงขนาดนี้ ฉันคิดว่านายเพิ่งกลับมาจากสนามรบเสียอีก"

"พูดแบบนั้นก็ไม่ผิดนัก เราผ่านช่วงเวลาหนักหนามาไม่น้อย" อเล็กซ์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมยกมือขึ้นแสดงความจนใจ

"แล้วนายต้องการอะไร?"

"อย่างที่คุณเห็น ผมไม่ใช่คนพิเศษอะไร ผมเป็นแค่คนธรรมดา ไกลเกินกว่าจะเทียบกับคุณ ผมมาที่นี่เพราะหวังว่าคุณจะให้ความช่วยเหลือ บางทีอาวุธหรืออุปกรณ์ที่จะช่วยให้ผมปกป้องตัวเองได้"

"โอ้?"

ดวงตาที่ดูอ่อนล้าของบรูซ เวย์นพลันเปล่งประกาย ท่าทีเฉื่อยชาก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นและคมกริบ ใต้สายตาอันแหลมคมนั้น อเล็กซ์รู้สึกขนลุกวาบ ร่างกายของเขาตึงเครียดโดยไม่รู้ตัว

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ บรูซ เวย์นจึงเอ่ยขึ้นช้า ๆ "ทำไมนายถึงคิดว่าฉันควรช่วยนาย?"

อเล็กซ์หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มจาง ๆ "แล้วทำไมคุณถึงช่วยพวกเขาล่ะ?"

คำถามนั้นทำให้บรูซเงียบลง สายตาของเขาจ้องมองอเล็กซ์ราวกับพยายามมองทะลุถึงตัวตนภายใน ความเงียบเข้าปกคลุมห้องครัว ปิเอโตรที่ตั้งใจจะพูดบางอย่างก็เลือกที่จะเงียบเพื่อไม่รบกวนบรรยากาศที่ตึงเครียด

ในที่สุด บรูซ เวย์นก็ถอนหายใจ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ และยกขวดขึ้นดื่มอีกครั้ง "ช่างมันเถอะ ยังไงฉันก็เกษียณแล้ว นายอยากได้ชุดแบทสูทของฉันใช่ไหม? เอาไปเลย ฉันจะให้สองชุดด้วยซ้ำ"

"ไม่ครับ ผมไม่ต้องการชุดแบทสูทของคุณ" คำตอบของอเล็กซ์ทำให้บรูซประหลาดใจ

"ชุดแบทสูทของคุณยอดเยี่ยมก็จริง แต่ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้มีร่างกายที่เหมาะสมแบบคุณ ต่อให้คุณให้ผมมา ผมก็ใช้งานมันไม่ได้เต็มที่ และมันอาจกลายเป็นข้อจำกัดสำหรับผมด้วยซ้ำ"

"งั้นนายต้องการอะไร?" บรูซถามพร้อมวางขวดเครื่องดื่มลง

เมื่อเห็นสายตาสงสัยของบรูซ อเล็กซ์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

"ผมต้องการสิ่งของของเพื่อนเก่าของคุณ"