บทที่ 27 : อีกจักรวาลหนึ่ง
"เมโทรโพลิส"
ดวงตาของอเล็กซ์เบิกกว้าง และทันใดนั้นก็มีความเจ็บปวดแปลบเข้ามา เขายกมือขึ้นขยี้ตา ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น เขามองไปที่หน้าจอขนาดใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ข้อความบนหน้าจอยังคงเดิม ยังคงแสดงคำต้อนรับเช่นเดิม แต่ข้อความที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความปรารถนาดีนี้ กลับทำให้อเล็กซ์รู้สึกราวกับถูกโยนลงไปในน้ำเย็นจัด เขารู้สึกชาจนถึงปลายแขนปลายขา
ในความทรงจำของอเล็กซ์ ไม่มีเมืองชื่อเมโทรโพลิสในโลกนี้ เมืองนี้ไม่เหมือนนิวยอร์กที่เขาเคยอาศัยอยู่กับไอรอนแมน หรือควีนส์ที่เป็นบ้านของสไปเดอร์แมน หรือแม้แต่บรู๊คลินที่เป็นสถานที่เกิดของกัปตันอเมริกา
เมโทรโพลิส เป็นเมืองที่ถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการล้วนๆและจักรวาลที่มีเมืองนี้ ตามความทรงจำของอเล็กซ์ มีเพียงจักรวาลเดียว DC Multiverse
เมโทรโพลิส ซึ่งรู้จักในชื่อ "เมืองแห่งแสง" ที่ความมืดไม่สามารถดำรงอยู่ได้ มีเหตุผลเดียวที่เมืองนี้ถูกสร้างขึ้นมาการปรากฏตัวของซูเปอร์แมน
ต่างจากซูเปอร์ฮีโร่คนอื่นๆ ชีวิตของซูเปอร์แมนบนโลกเหมือนมนุษย์ที่อาศัยอยู่บนโลกกระดาษบางๆ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาสามารถทำลายโลกอันเปราะบางนี้ได้ เขาจึงต้องควบคุมพลังของตัวเองอย่างระมัดระวังเพื่อปกป้องความปลอดภัยของโลกใบนี้
เพราะเหตุนี้ จึงมีเพียงไม่กี่สิ่งในโลกที่สามารถคุกคามซูเปอร์แมนได้ จนเมื่อซูเปอร์ฮีโร่คนอื่นช่วยโลกจนขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ งานอย่างการช่วยแมวลงจากที่สูงของซูเปอร์แมนกลับกลายเป็นข่าวพาดหัวแทน
โดยรวมแล้ว จักรวาล DC ไม่ได้แตกต่างจากจักรวาล Marvel มากนัก ทั้งสองล้วนเต็มไปด้วยแสงแห่งความรุ่งโรจน์ของฮีโร่ แต่สำหรับอเล็กซ์ในตอนนี้ มันไม่ได้งดงามเช่นนั้น
อาจเป็นเพราะในภาพยนตร์และการ์ตูน อเล็กซ์สามารถดูเหตุการณ์ในจักรวาลนี้ได้อย่างเพลิดเพลิน แต่เมื่อเขามาอยู่ในโลกนี้จริงๆ ความรู้สึกตั้งแต่หัวจรดเท้าคือ ความหนาวเหน็บ
ไม่มีใครชอบการ "รีบูท" ที่เกิดขึ้นบ่อยในจักรวาลนี้ และไม่มีใครชอบ "การล่มสลายของพลัง" ที่น่าสะพรึงกลัวในโลกนี้เช่นกัน
"เป็นไปได้ยังไง? ทำไมเราถึงมาอยู่ในจักรวาล DC?" อเล็กซ์พึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ สิ่งที่เคยสงบนิ่งหายไปหมดสิ้น แทนที่ด้วยความวิตกกังวล เขารีบหยิบ Tempad หรือ ตัวควบคุมเวลา ออกมาจากกระเป๋า
"Miss Minutes! พาเราออกไปจากที่นี่!"
เขากดหน้าจออย่างรวดเร็ว ราวกับจิตใจใกล้พังทลาย แต่ครั้งนี้ Miss Minutes ที่เขาจำได้กลับไม่ปรากฏขึ้นมา บนหน้าจอกลับมีเพียงสัญลักษณ์แบตเตอรี่สีแดงที่กะพริบอยู่ ราวกับบ่งบอกว่าอุปกรณ์หมดพลังงาน สัญลักษณ์แบตเตอรี่กะพริบสองครั้งก่อนจะหายไป
"หมดพลังงาน? เป็นไปได้ยังไง?"
ไม่ว่าอเล็กซ์จะกดหน้าจอสักกี่ครั้ง หน้าจอก็ยังคงมืดสนิท เผยเพียงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกของเขาสะท้อนอยู่
"อเล็กซ์ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า? เรากำลังเจอปัญหาอะไรหรือเปล่า?" ปิเอโตรถามเมื่อเห็นอเล็กซ์มีท่าทีผิดปกติ เขาหันไปมองอเล็กซ์ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น อเล็กซ์หยุดการกระทำทั้งหมด เขามองใบหน้าของปิเอโตรที่เต็มไปด้วยความห่วงใส่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเก็บ Tempad กลับเข้ากระเป๋า
ในวินาทีถัดมา อเล็กซ์ก็เปลี่ยนใบหน้าให้เป็นรอยยิ้ม...
"ไม่มีอะไรหรอก ปิเอโตร ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม"
เมโทรโพลิส ตั้งอยู่ในรัฐเดลาแวร์ บนชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐอเมริกา เมืองนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิวยอร์กซิตี้และแมนฮัตตัน โดยตั้งอยู่บนเกาะริมชายฝั่ง ไม่ไกลจากอีกเมืองหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นจากจินตนาการเช่นกัน
ก็อธแธม
จากอาคารที่สูงที่สุดในเมโทรโพลิส สามารถมองเห็นอ่าวก็อธแธมข้ามทะเลไปได้ อย่างไรก็ตาม หากเปรียบเทียบกับเมืองเมโทรโพลิสที่เต็มไปด้วยแสงสว่างเจิดจ้า เมืองก็อธแธมกลับเป็นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
หลังจากพาปิเอโตรมาถึงโรงแรมเล็กๆ ที่ดูโทรม อเล็กซ์รีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า ชำระค่าที่พักสำหรับสามวัน และด้วยความช่วยเหลือของผู้จัดการโรงแรม พวกเขาก็พบห้องพักของตน
ห้องพักเล็กมาก มีเพียงเตียงเล็กๆ สองเตียงและไม่มีอะไรอย่างอื่น แม้แต่โทรทัศน์ก็ไม่มี แต่จากสไตล์การตกแต่งของโรงแรม อเล็กซ์ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับความขาดแคลนของสิ่งอำนวยความสะดวกนี้
เขาช่วยปิเอโตรขึ้นไปบนเตียง ห่มผ้าห่มให้ และยืนขึ้นโดยไม่ได้นั่งลงเอง พลางพูดว่า
"นายพักผ่อนสักหน่อย จะช่วยให้ขาหายนเร็วขึ้น ฉันจะออกไปหาข้อมูลหน่อย แล้วจะซื้ออาหารกลับมาด้วย"
"จริงเหรอ? นายจะไม่เป็นอันตรายใช่ไหม?" ปิเอโตรถามพลางลุกขึ้นนั่งบนเตียง
"ไม่ต้องห่วง ที่นี่ปลอดภัย" อเล็กซ์ยิ้มบางๆ แล้วหันหลังเดินไปที่ประตู
"อเล็กซ์"
ทันทีที่อเล็กซ์เดินถึงประตูและเปิดมัน ปิเอโตรก็เรียกเขาไว้ เมื่อได้ยินเสียงนั้น อเล็กซ์จึงหันกลับมามองปิเอโตรด้วยความสงสัย ขณะที่ปิเอโตรยิ้มให้เขา
"ขอบคุณที่รักษาสัญญา"
ได้ยินดังนั้น อเล็กซ์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าช้าๆ ด้วยท่าทีสงบนิ่ง ก่อนเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูตามหลัง
เมื่อเดินออกจากโรงแรม อเล็กซ์ครุ่นคิดถึงบางสิ่งเกี่ยวกับจักรวาล DC แต่เพียงแค่คิดถึงการต่อสู้ที่เปลี่ยนโลกให้พังพินาศก็ทำให้เขาขนลุกขึ้นมา ใครจะไปรู้ว่า แบทแมน รับมือกับเหล่าสัตว์ประหลาดเหล่านั้นได้อย่างไร...
เงินในกระเป๋าของอเล็กซ์กำลังร่อยหรอ
แม้ว่าสองจักรวาลนี้จะมาจากยุคสมัยที่แตกต่างกัน แต่ค่าเงินยังคงมีมูลค่าใกล้เคียงกัน และเนื่องจากเส้นเวลาของอเล็กซ์เกิดก่อนยุคปัจจุบันในโลกนี้เล็กน้อย เงินที่เขาพกติดตัวมายังสามารถใช้จ่ายได้
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่อเล็กซ์กังวลมากที่สุดคือ สถานะผู้อพยพผิดกฎหมาย แม้เขาจะสามารถพักในโรงแรมราคาถูกที่ไม่ต้องตรวจสอบตัวตนได้ แต่ถ้าเขาถูกตำรวจเรียกตรวจเมื่อไหร่ สถานะของเขาจะถูกเปิดเผยทันที
นอกจากปัญหาเรื่องสถานะแล้ว สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือ อเล็กซ์ต้องการรู้จักจักรวาลนี้ให้มากที่สุด ถ้าจักรวาลนี้เป็นเพียงจักรวาลหลักหรือจักรวาลธรรมดา ก็อาจจะไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้ามันเป็นจักรวาลที่เขาไม่รู้จักเลย สถานการณ์ของเขาและปิเอโตรอาจจะกลายเป็นอันตรายอย่างยิ่ง
เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับจักรวาลนี้ หนังสือพิมพ์และอินเทอร์เน็ตคือแหล่งข้อมูลสำคัญที่สุด อเล็กซ์ตัดสินใจใช้วิธีที่เคยทำมาก่อนการทำตัวเป็นคนลอบสืบข่าวแบบลับๆ
คิดได้ดังนั้น อเล็กซ์ก็เดินไปบนถนน มุ่งหน้าไปยังแผงขายหนังสือพิมพ์
ทันใดนั้น!
เกิดความผันผวนทางอิเล็กทรอนิกส์ขึ้น อเล็กซ์รู้สึกได้ถึงเสียงแหลมในหูเพียงชั่วครู่ และในวินาทีต่อมา หน้าจอทุกจอรอบตัวเขาก็ดับลง
ไม่เพียงแค่หน้าจอขนาดใหญ่บนตึกสูง แม้แต่หน้าจอโทรศัพท์ในมือของคนเดินผ่านไปมาหรือหน้าจอโทรทัศน์ในร้านค้าก็ดับไปเหมือนกัน
จากนั้นในเวลาไม่นาน หน้าจอทั้งหมดก็สว่างขึ้นอีกครั้ง แต่แสดงเป็น ภาพคลื่นรบกวน ที่ดูน่าประหลาด
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ทำให้ผู้คนรอบตัวหยุดเดิน ทุกคนหันไปมองหน้าจอเหล่านั้นด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อเล็กซ์ขมวดคิ้ว มองจอภาพบนอาคารที่อยู่ใกล้ๆ อย่างตั้งใจราวกับพยายามมองมันให้ชัดเจน
ไม่นานนัก คลื่นรบกวนบนหน้าจอเหล่านั้นก็เริ่มส่งเสียงไฟฟ้าซ่าๆ ก่อนที่ภาพใบหน้าของชายคนหนึ่งจะปรากฏขึ้นช้าๆ บนหน้าจอ แม้จะยังมีคลื่นรบกวนแทรกอยู่ แต่ใบหน้าของชายคนนั้นก็ยังมองเห็นได้
"ฉันมาจากดวงดาวที่ห่างไกล"
เสียงพูดนั้นหยาบกร้านและบาดหู แต่ข้อความยังชัดเจนพอที่ทุกคนจะเข้าใจ
"ฉันข้ามผ่านหมู่ดาวเพื่อมายังดาวดวงนี้"
"เป็นเวลานานมาแล้วที่ดาวของพวกเจ้าได้ให้ที่พักพิงแก่คนของฉัน"
เมื่อเห็นภาพนี้ อเล็กซ์เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ ลูกตาของเขาหดเกร็งทันที
"นายพลซ็อด!"
