บทที่ 21 : ภาพลวงตา
เสียงคำรามดังก้อง ราวกับมีบางสิ่งกระแทกอย่างรุนแรงบนศีรษะ ความรู้สึกเหมือนจิตวิญญาณถูกฉีกเปิดออก จิตใจถูกถาโถมด้วยข้อมูลมหาศาลที่ซับซ้อนเกินรับไหว พลังงานที่สะสมอย่างรวดเร็วก่อเกิดแรงระเบิดอันรุนแรง
ประธานาธิบดี X รู้สึกเหมือนตัวเองร่วงหล่นลงสู่ห้วงเวิ้งว้าง การตกจากความสูงพันเมตรทับถมจิตใจด้วยความรู้สึกอันแหลกสลาย น้ำหนักของตัวตนหายวับ และสัมผัสทั้งมวลหมุนคว้าง ในขณะที่เสียงกระซิบสับสนในหัวเริ่ม "เงียบ" ลง
เขาไม่อาจจดจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่จิตใจสงบสุขนั้นคือเมื่อใด สิ่งเดียวที่ชัดเจนคือวันที่เขาเผลอสำรวจจิตใจของคนสวนในบ้าน หลังจากนั้นเสียงกระซิบที่ไม่มีที่มาที่ไปก็เริ่มดังขึ้นในหัว
เสียงเหล่านั้นเหมือนเสียงละเมอในฝันที่ปราศจากเหตุผล แต่ยิ่งนานวันกลับยิ่งชัดเจน พวกมันตื่นขึ้นมา เรียนรู้ และขยายตัวจนเต็มพื้นที่สมอง
เขาเคยพยายามต่อต้าน แต่ก็ล้มเหลว ครั้งแรกที่เขาทำลายสมองของผู้ที่พยายามโจมตีเขาด้วยพลังจิต ทุกสิ่งเริ่มหลุดการควบคุม
และตอนนี้...
ความทรงจำที่เจ็บปวด ความกลัวที่ไร้ทางหนี ไหลทะลักกลับมาเหมือนคลื่นยักษ์ซัดท่วมจิตใจ
ประธานาธิบดี X เบิกตากว้าง พยายามดิ้นรนต่อต้านอย่างสิ้นหวัง แต่กลับไม่เข้าใจว่ามนุษย์ต่ำต้อยตรงหน้ากล้าเผชิญเจตจำนงของ "เขา" ได้อย่างไร
เมื่อเขาเชื่อมต่อกับจิตใจของอเล็กซ์ แรงปะทะอันรุนแรงของพลังจิตทำให้เขาสูญเสียการควบคุม และเมื่อเขาพยายามจะถอนตัว มันกลับสายเกินไป
"ไม่!!"
เสียงคำรามสะท้อนก้องในหัวของเขานับพันครั้งในหลากหลายภาษา จนกลายเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่
การเชื่อมต่อได้เกิดขึ้นแล้ว ต่อให้เขาพยายามตัดขาดก็ไม่สำเร็จ จิตใจของอเล็กซ์เปรียบเสมือนหลุมดำที่ดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่าง
ประธานาธิบดี X รู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่เส้นทางมืดมิดไร้สิ้นสุดและในความมืดนั้น เขารับรู้ถึงสัมผัสของเก้าอี้ที่หนุนหลัง
แสงสลัวค่อยๆ สาดส่อง เขาพบว่าตัวเองนั่งอยู่ในเก้าอี้หรูหรา ภายในห้องที่ดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
"ที่นี่...คือที่ไหน?"
เขาพึมพำเสียงเบา คำถามนั้นไร้คำตอบ มีเพียงเสียงหัวเราะเยือกเย็นสะท้อนก้องในอากาศ...
ร่างกายที่ไม่อาจควบคุมได้กลับคืนสู่การควบคุมอีกครั้ง ประธานาธิบดี X หอบหายใจหนัก ราวกับเพิ่งหลุดพ้นจากความตาย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาพบว่ามีจอภาพขนาดใหญ่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึกเต็มไปด้วยความงุนงง เขาพยายามจะพูดบางอย่าง แต่กลับไม่มีเสียงใดหลุดออกมา
เขามองไปรอบๆ และตระหนักว่าตัวเองนั่งอยู่ในโรงภาพยนตร์เก่าแก่ ผู้คนมากมายกระจัดกระจายอยู่รอบตัว นั่งอยู่บนเก้าอี้เช่นเดียวกับเขา แต่ประธานาธิบดี X ไม่แน่ใจว่าพวกนั้นเป็น "คน" จริงหรือไม่
พวกเขาไม่มีใบหน้า ไม่มีแม้แต่รอยตำหนิ หน้าของพวกเขาเรียบเหมือนกระดาษเปล่า ร่างกายแต่งกายหลากหลายชุด แต่กลับดูนิ่งงันราวกับหุ่นที่ถูกจัดวางไว้โดยเจตนา ความว่างเปล่าและความไร้ชีวิตชีวานั้นชวนให้ขนลุก แม้พวกเขาไม่มีดวงตา แต่ประธานาธิบดี X รู้สึกได้ว่าพวกเขากำลัง "มอง" เขาอยู่
มันไม่ใช่การมองด้วยสายตา แต่เป็นการจับจ้องในระดับจิตวิญญาณที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า ในความเงียบงันเช่นนี้ ความรู้สึกถูกจ้องมองกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวเกินทน
ทันใดนั้น แสงสว่างจ้าจากด้านหลังทำให้เขาหันไปมองอย่างรวดเร็ว เขาเพิ่งสังเกตว่าจอภาพขนาดใหญ่ด้านหลังเขาสว่างขึ้น และเขาคือคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงกลางของแถวหน้า
จอภาพกระพริบเล็กน้อยก่อนจะกลายเป็นสีขาวล้วน บรรยากาศรอบตัวมืดลง และถึงแม้ประธานาธิบดี X จะไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น แต่เขารู้ดีว่า ภาพยนตร์ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ชายหนุ่มรูปงามปรากฏบนจอภาพ เขากำลังเผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่สืบสวนของรัฐบาลกลาง แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ประธานาธิบดี X เห็นชายหนุ่มคนนั้น แต่เขาก็มั่นใจอย่างประหลาดว่าชายหนุ่มนั้นคือ "ตัวเขาเอง" ถึงแม้รูปร่างหน้าตาจะไม่เหมือนกันเลยก็ตาม
แต่เขารู้ว่านั่นคือเขา
"แฮงค์ปรับปรุงอุปกรณ์เรดาร์นี้ให้กลายเป็นเครื่องส่งคลื่นสมอง ซึ่งจะช่วยเสริมพลังจิตของคุณ ทำให้ค้นหามิวแทนต์ได้มากขึ้น" เสียงในจอเริ่มต้นขึ้น พร้อมภาพที่ฉายผ่านลำโพง
"ฉันนึกว่าเจอพวกเขาแล้วซะอีก" ชายอีกคนลุกขึ้นยืน "ถ้าจะค้นพบสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์ใหม่ มันควรถูกค้นพบโดยพวกเดียวกันเอง ชาร์ลส์กับฉันมาเพื่อค้นหามิวแทนต์ ไม่ใช่เพื่อมนุษย์อย่างพวกคุณ"
ประธานาธิบดี X ค่อยๆ อ้าปาก ราวกับพยายามจะพูดชื่อใครบางคน แต่กลับจำชื่อที่ควรพูดไม่ได้
"ก่อนอื่น เครื่องนี้เป็นของมนุษย์ และอย่างที่สอง นี่ก็เป็นการตัดสินใจของชาร์ลส์ ชาร์ลส์ไม่ขัดข้องกับการแทรกแซงของ CIA ใช่ไหม ชาร์ลส์?"
"ไม่" ประธานาธิบดี X และชายบนจอพูดพร้อมกัน
"ผมขอโทษ แต่ผมเห็นด้วยกับเอริก เราควรเป็นผู้ค้นพบพวกเขา ไม่ใช่มนุษย์" ชายบนจอพูดด้วยน้ำเสียงสงบ
"แล้วถ้าพวกเราไม่เห็นด้วยล่ะ?"
"งั้นก็ขอให้โชคดีกับการใช้เครื่องนี้โดยไม่มีผม"
เสี้ยววินาทีผ่านไป ราวกับความคิดของเขาถูกดึงเข้าสู่มิติที่ไม่มีใครเข้าถึงได้ ภาพหลอนและความทรงจำไหลบ่าท่วมท้นจิตใจประธานาธิบดี X อย่างไม่หยุดยั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างผิดแปลกไป
"แวนด้า..."
เสียงเบาๆ รอดออกมาจากปากของเขาเหมือนเสียงสุดท้ายของชายชราใกล้สิ้นลม แต่เสียงนี้กลับมาจากร่างของหญิงสาวในวัยเบ่งบาน
อเล็กซ์จ้องมอง "แม่มดสีชาด" ที่ตอนนี้ถูกครอบครองโดยจิตใจของประธานาธิบดี X เขาหยิบปืนพกออกมาจากอกแบบจำลองของปืนที่นิค ฟิวรี่เคยใช้ ก่อนจะเล็งไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างช้าๆ
"คุณเห็นอะไร?" อเล็กซ์ถาม
ดวงตาของแม่มดสีชาดเต็มไปด้วยภาพซ้อนทับหลายชั้น สะท้อนฉากต่างๆ ที่ไม่มีใครเห็นได้ นอกจากตัวเธอเอง
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากสีแดงสดของเธอขยับเล็กน้อย
"ฉันเห็นตัวเองมีความสุข..."
ในเสี้ยววินาทีนั้น อเล็กซ์เหนี่ยวไกปืนทันที
