บทที่ 20 : ไม้ตาย

อเล็กซ์ไม่สนใจการต่อสู้ที่ยังดำเนินอยู่และรีบวิ่งไปหาปิเอโตรทันที

"นายโอเคไหม? พอขยับตัวได้หรือเปล่า?" เมื่อเห็นขาของปิเอโตรที่ผิดรูป อเล็กซ์พอจะจินตนาการได้ว่าความเจ็บปวดนั้นน่ากลัวแค่ไหน เขาประคองปิเอโตรขึ้นพร้อมถามด้วยความเป็นห่วง

"ฮึบ...ฮึบ... คนคนนั้นคือประธานาธิบดี X" ปิเอโตรไม่ตอบคำถามตรงๆ แต่กลับบอกข้อมูลที่สำคัญให้อเล็กซ์ทันที

"ฉันรู้ ฉันรู้ แต่นายไหวไหม? ให้ฉันพานายออกไปจากที่นี่" อเล็กซ์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

หลังจากรู้ว่าประธานาธิบดี X อยู่ในโรงงานลับแห่งนี้ อเล็กซ์ก็รู้สึกตึงเครียดมาตลอด เมื่อเขาเห็นสการ์เล็ตวิช เขาก็มั่นใจทันทีว่าเธอถูกประธานาธิบดี X ครอบครองร่าง

เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่อเล็กซ์จำได้อย่างชัดเจน จากจักรวาลภาพยนตร์ ศาสตราจารย์ X ในร่างที่ควบคุมไม่ได้ เคยย้ายจิตสำนึกทั้งหมดไปยังร่างของพี่ชายที่อยู่ในสภาพเจ้าชายนิทราและ "คืนชีพ" อีกครั้ง

สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความสามารถอันน่ากลัวของพลังจิตของศาสตราจารย์ X การยึดครองร่างของคนอื่นนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปได้แน่นอน

ในครั้งนี้ ประธานาธิบดี X เลือกร่างของสการ์เล็ตวิช ซึ่งมีพลังเวทแห่งความโกลาหลในตำนาน

แม้ในจักรวาลนี้ ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเวทมนตร์จะไม่มีอยู่จริง แต่พลังแห่งความโกลาหลของสการ์เล็ตวิชก็ยังเป็นพลังงานที่ทรงอานุภาพ สามารถเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงและจักรวาลได้ แม้จะถูกลดทอนลงก็ตาม

ตอนนี้ ด้วยการควบคุมร่างของสการ์เล็ตวิช ประธานาธิบดี X จึงแทบจะไร้เทียมทาน แม้แต่นิวเคลียร์ก็อาจไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ดังนั้น อเล็กซ์ต้องการพาปิเอโตรหนีจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ในช่วงที่มีความวุ่นวาย

"ไม่... มันไม่มีประโยชน์ ฉันขยับไม่ได้" ปิเอโตรพูดพลางพ่นเลือดออกมา ใบหน้าของเขาขาวซีด

"อย่าพูดแบบนี้ รีบไปกับฉัน!"

"มันไม่มีประโยชน์จริงๆ" ปิเอโตรทำหน้าเจ็บปวด เขาค่อยๆ ถอดหมวกกันพลังจิตออก และรวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อจับศีรษะของอเล็กซ์ไว้แน่น ก่อนจะพูดด้วยเสียงที่อ่อนล้า "ขอบคุณนะ อเล็กซ์ ขอบคุณที่เล่าเรื่องพวกนั้นให้ฉันฟัง ฉันรู้ว่าฉันเจ็บหนัก นายพาฉันไปด้วยไม่ได้ รีบไปซะตอนที่พวกนั้นกำลังวุ่นวาย ห้องลับอยู่ที่ชานเมืองนิวยอร์ก ที่ 1407 Greymalkin Lane ฉันเชื่อนายในเรื่องนี้"

"อย่าพูดแบบนี้ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!" อเล็กซ์กัดฟันพูด

"ปล่อยฉันไว้เถอะ นายพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าโลกนี้มันคือฝันร้ายที่ไม่มีซูเปอร์ฮีโร่ งั้นตอนนี้ฉันเป็นฮีโร่แล้วใช่ไหม?"

อเล็กซ์ไม่ตอบ มือของเขากำแน่นจนสั่นเล็กน้อย

"มันก็แค่ฝันร้าย...แค่ฝันร้าย... ฉันแค่ต้องตื่นขึ้นมาเท่านั้นเอง"

เสียงของปิเอโตรค่อยๆ แผ่วลงจนเงียบสนิท อเล็กซ์ตรวจดูการหายใจของเขาและพบว่าปิเอโตรหมดสติไปแล้ว

"โชคดีในความโชคร้าย" อเล็กซ์คิดในใจ

เลือดจากหมวกกันพลังจิตหยดลงบนกำปั้นของอเล็กซ์ เขายืนขึ้นอย่างกะทันหันเหมือนตัดสินใจแน่วแน่ เขาหันหลังให้ปิเอโตรที่นอนหมดสติ แล้วหันหน้าไปยังทิศทางที่ประธานาธิบดี X อยู่

"ขอโทษนะ ปิเอโตร ฉันไม่เคยทิ้งเพื่อน"

พูดจบ อเล็กซ์ก็เดินตรงไปยังสนามรบการต่อสู้ทวีความรุนแรงขึ้นถึงขีดสุด เหล่าทหารส่วนใหญ่ถูกสังหารไปหมดแล้ว เหลือเพียงประธานาธิบดี X ในร่างของสการ์เล็ตวิชเผชิญหน้ากับเหล่านักโทษมิวแทนต์ที่หลบหนีออกมาจากคุกลับ

บีสต์ยกเสาขนาดใหญ่ขึ้นอีกครั้ง พยายามโจมตี "สการ์เล็ตวิช" ซ้ำเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้ เธอเดือดดาลเกินกว่าจะให้โอกาส บีสต์โดนพลังสีแดงดึงเสาออกจากมือไป จากนั้นเสานั้นก็ถูกฟาดกลับใส่บีสต์อย่างรุนแรง

เสียงเสาแตกเป็นเสี่ยงๆ และบีสต์ก็ถูกตรึงอยู่ใต้ซากของมัน เลือดซึมออกมาตามรอยแตกของพื้น

หญิงคนหนึ่งที่ถือดาบแสงพุ่งเข้ามาโจมตี แต่กลับเปลี่ยนเป้าหมายกลางคัน เธอแทงนักโทษมิวแทนต์อีกคนก่อนจะยืนคุ้มกัน "สการ์เล็ตวิช" จากการยิงลำแสงพลังงานของอเล็กซ์

"ดูเหมือนนายจะเป็นหัวหน้าของแผนการนี้" สการ์เล็ตวิชที่ถูกครอบงำกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เศษซากที่เหลือจากอเวนเจอร์"

อเล็กซ์ไม่ได้ตอบ แต่ยิงกระสุนเพิ่มอีกหลายครั้ง ซึ่งทั้งหมดถูกพลังสีแดงปัดออก

"นี่คือแผนของนายหรือ?" สการ์เล็ตวิชแสยะยิ้ม ราวกับสัมผัสอะไรบางอย่างได้ เธอหันไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับควันสีน้ำเงินในอากาศ

ไนท์ครอว์เลอร์ปรากฏตัวขึ้นในมือของเธอ ดิ้นรนอย่างสุดชีวิตแต่ไม่สามารถหนีพลังแห่งความโกลาหลได้

"แกคิดว่าแกมีโอกาสต่อกรกับฉันหรือ?" สการ์เล็ตวิชพูดพร้อมกับเพิ่มแรงบีบในพลังสีแดงที่ล้อมตัวไนท์ครอว์เลอร์ไว้

ในพริบตาเดียว ร่างของไนท์ครอว์เลอร์ถูกฉีกขาดอย่างรุนแรง เลือดสาดกระจายไปทั่วพื้น ร่างของเขาล้มลงอย่างไร้ชีวิต

ภาพที่โหดเหี้ยมนี้ทำให้เหล่ามิวแทนต์ที่กำลังจะโจมตีหยุดชะงักด้วยความกลัว พวกเขาต้องการฆ่าทุกคนที่นี่ แต่ไม่มีใครกล้าพอจะเผชิญหน้ากับตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้

หลังจากนั้น สการ์เล็ตวิชหันกลับมาอย่างสง่างามมองตรงมาที่อเล็กซ์

"นายคิดจริงๆ หรือว่าเศษซากพวกนี้จะฆ่าฉันได้? นายและอเวนเจอร์เหลือแต่เพียงความฝันลมๆ แล้งๆ แกเป็นแค่เรื่องตลก ชีวิตของพวกแกไร้ความหมาย เช่นเดียวกับไอ้คนบ้าอย่างสเตรนจ์"

"คนบ้า?" อเล็กซ์ตอบในที่สุด "เหมือนกับแกล่ะมั้ง หรือไม่ก็เจ้าชายในรถเข็นที่แก้ผ้า?"

คำพูดนี้เหมือนกรีดแทงจิตใจของ "สการ์เล็ตวิช" เธอระเบิดพลังแห่งความโกรธ ทุกสิ่งรอบตัวปลิวกระเด็นด้วยแรงระเบิดพลังของเธอ

"แกคิดว่าฉันจะไม่ฆ่าแกหรือ!"

ดวงตาของสการ์เล็ตวิชเปล่งประกายสีแดง ความบ้าคลั่งในแววตาของเธอทำให้ใครก็ตามที่มองต้องเสียสติ

อเล็กซ์พยายามเปิดใช้งานลำแสงจากฝ่ามือ แต่ในเขตพลังโกลาหล อนุภาคพลังงานไม่สามารถรวมตัวกันได้ เห็นความพยายามอันไร้ผลของเขา "สการ์เล็ตวิช" หัวเราะเยาะ

เธอใช้พลังยกตัวอเล็กซ์ขึ้นสูง ก่อนจะรื้อเกราะไอรอนแมนของเขาออกทีละชิ้น แปลงมันให้เป็นเศษเหล็ก

"เทคโนโลยีของสตาร์กนี่หรือไม้ตายของแก? น่าขันนัก แกคิดจริงๆ หรือว่าเศษเหล็กนี้จะฆ่าฉันได้?"

"ไม่ใช่หรอก" อเล็กซ์จ้องกลับไปที่สการ์เล็ตวิช ดวงตาของเขาเยือกเย็นและแน่วแน่

"โอ้?แกคิดว่ามีอะไรจะลองอีกล่ะ?" สการ์เล็ตวิชพูดพลางหัวเราะ เธอชูแขนขึ้นอย่างภาคภูมิ เผยจุดอ่อนทั้งหมดของเธอ

"มาเลย แสดงให้เห็นสิ ฆ่าฉันตรงนี้ ฆ่าฉันให้ได้สิ!"

อเล็กซ์ยังคงนิ่งสงบ เขาค่อยๆ วางมือบนหมวกของเขา ก่อนจะถอดมันออก

"งั้นให้ฉันแสดงให้ดู"