บทที่ 144 ของขวัญสำหรับฉีฉี
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 144 ของขวัญสำหรับฉีฉี
「คนคนนั้นชื่อหลินเสวียนใช่มั้ย？」
หลิวเฟิงกลืนโจ๊กคำนั้นลงคอ ก่อนจะยกชามโจ๊กขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบหมดชาม แล้วก็คิดถึงชื่อของหลินเสวียนอีกครั้ง：
「ฟังสำเนียงแล้วไม่น่าใช่คนแถวนี้ น่าจะมาจากจังหวัดทางใต้จังหวัดไหนสักจังหวัด」
「ใช่ คล้ายคนแถวซูโจว หางโจวเลย」
หลี่ฉีฉีพยักหน้า：
「ตอนเรียนมหาวิทยาลัยฉันมีเพื่อนร่วมห้องเป็นคนแถวซูโจว หางโจว สำเนียงคล้ายกับหลินเสวียนเลย นี่คุณว่าหลินเสวียนมาไกลถึงเสฉวนทำไมกัน จะไม่ใช่มาหาคุณโดยเฉพาะหรอกเหรอ？」
「แน่นอนว่าไม่ใช่」
หลิวเฟิงก้มหน้ายิ้มเบา ๆ ：
「ผมก็ไม่ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ชื่อดังอะไร งานวิจัยที่ทำมาหลายปีก็พิสูจน์แล้วว่าผิดพลาด… ดังนั้นผมก็รับน้ำใจของหลินเสวียนไว้แล้ว แต่ไม่มีผลงานก็รับของไม่ได้ ผมจะไปโกหกขอเงินทุนวิจัยจากงานวิจัยที่พิสูจน์แล้วว่าผิดพลาดไปได้ยังไง？」
「ยิ่งไปกว่านั้น อย่างที่อาจารย์ฉีหยานพูดไว้ ถึงแม้ว่า《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》จะถูกพิสูจน์ว่าถูกต้อง…แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกัน？นี่เป็นทฤษฎีที่ไม่มีทางนำไปใช้ในโลกความจริงได้เลย แม้แต่ในระดับจักรวาลก็ยังไม่มีประโยชน์ใช้สอย」
「ตอนนั้นอาจารย์ฉี ยังแซวเล่นว่า งานวิจัยของผมนี่ล้ำหน้าไปเลยล่ะ รอให้ถึงวันมนุษย์วิ่งออกไปนอกกาแล็กซีได้ค่อยมาศึกษาค่าคงที่ทางจักรวาลก็ยังไม่สาย」
「จริง ๆ แล้วฉันก็อยากให้คุณลองศึกษาค่าคงที่ทางจักรวาลต่อนะ」หลี่ฉีฉีมองหลิวเฟิงที่กำลังกินข้าว ๆ พูดเบา ๆ ว่า：
「ฉันว่าสมการที่สวยงามขนาดนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะผิด อาจจะแค่ต้องพยายามวิจัยต่อไปอีกนิดหน่อย ก็จะพิสูจน์ได้ว่ามันถูกต้องแล้ว」
หลิวเฟิงถอนหายใจ พยักหน้า：
「การวิจัยคณิตศาสตร์ไม่ใช่การวิ่งมาราธอนสักหน่อย มันจะมีเรื่องอะไรที่พยายามไปเรื่อย ๆ แล้วจะถูกต้องได้ล่ะ……」
「คณิตศาสตร์มันเป็นเรื่องที่แน่นอน ถูกก็คือถูก ผิดก็คือผิด ถ้ามีวิธีไหนพิสูจน์ได้ว่าสมการนี้ผิด งั้นมันก็ผิดแน่นอน」
「เอาล่ะ เราไม่พูดเรื่องนี้แล้วกัน」
หลิวเฟิงวางช้อนส้อมลง หันไปจับมือหลี่ฉีฉี แล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม：
「วันนี้ผมดูพยากรณ์จากหอดูดาวล่าสุดมา บอกว่าวันที่ 14 ธันวาคมปีนี้ จะมีฝนดาวตกกลุ่มดาวคนคู่ ตกต่อชั่วโมงเยอะถึง 150 ดวง! ที่สำคัญคือคืนนั้นแสงจันทร์จะน้อย ไม่มีแสงจันทร์มาบดบังการดู」
「ถึงแม้ว่า……ฝนดาวตกครั้งนี้จะยังไม่เหมือนในจินตนาการของคุณนัก แต่ก็ถือว่าเป็นฝนดาวตกที่ใหญ่ที่สุดและอลังการที่สุดในรอบหลายปีแล้ว คุณดูแลสุขภาพตัวเองดี ๆ นะ เดี๋ยวเราไปดูฝนดาวตกที่สูง ๆ หน่อยนะ！」
หลี่ฉีฉียิ้มอย่างจนใจ
「วันที่ 14 ธันวาคมเหรอ……นั่นก็ปลายปีแล้ว หมอบอกว่าฉันคงอยู่ไม่……」
「อย่าไปฟังหมอสิ」หลิวเฟิงขัดขึ้น ใช้หัวแม่มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างรวดเร็วของคุณ：
「คุณทำได้อยู่แล้วล่ะ ฝนดาวตกครั้งนี้อาจจะตกมาเพื่อคุณก็ได้นะ อย่าเพิ่งยอมแพ้นะ ฉีฉี」
「อืม」
หลี่ฉีฉีตอบเสียงเบา แล้วจับมือหลิวเฟิงแน่น
……
วันรุ่งขึ้น ตอนเช้า
หลิวเฟิงสวมชุดนักเรียนสะอาดเรียบร้อย สะพายกระเป๋าเป้ แล้วขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป เพื่อไปสอนพิเศษ
「อรุณสวัสดิ์นะ 」
เขาเงยหน้าขึ้น แล้วพบว่าหลินเสวียนกำลังพิงกำแพงเตี้ย ๆ หน้าบ้าน ทักทายเขาอยู่
「หลินเสวียน」
หลิวเฟิงมองเด็กหนุ่มสูงใหญ่ตรงหน้า เขย่งเท้าเล็กน้อย แล้วขยับมอเตอร์ไซค์ให้พ้นทาง
「คุณอยู่แถวนี้เหรอ？」
「เปล่า」
หลินเสวียนส่ายหัว
「ผมมาหาคุณโดยเฉพาะ」
「คุณจะมาถึงสามครั้งเหมือนกวนอูเหรอ？」
「อย่าพูดอย่างนั้นสิ」หลินเสวียนหัวเราะเบา ๆ
「ถ้าแค่สองครั้งก็สำเร็จล่ะ？」
「ขอบคุณมากที่คุณให้เกียรติผมขนาดนี้ แต่ว่า…ผมขอพูดตรง ๆ นะ」หลิวเฟิงเงยหน้ามองหลินเสวียน
「ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยาผิดพลาด นี่เป็นความผิดพลาดตั้งแต่รากฐาน เหมือนกับ 1+1 ไม่เท่ากับ 3 ไม่มีกรณีใดเลยที่พิสูจน์ได้ว่ามันถูกต้อง…ไม่มีเลยสักกรณีเดียว」
「ผมรู้ว่าคุณหวังดีอยากช่วย แต่จริง ๆ แล้วผมก็อยากทำวิจัยทางคณิตศาสตร์เหมือนกันนะ แต่…ตอนนี้ขอโทษนะ ผมรับความช่วยเหลือของคุณไม่ได้จริง ๆ 」
「แล้วก็ ถึงแม้จะเหนื่อยหน่อย แต่ตอนนี้ฉีฉี…ใช้เงินไม่มากแล้ว หมอบอกให้กลับบ้านพักรักษาตัว คุณน่าจะเข้าใจนะ ผ่านเรื่องราวมามากแล้วหลายปี สำหรับผม…สำหรับเราสองคน…ตอนนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าการใช้ชีวิตอย่างสงบสุข」
「คุณคิดผิดแล้วหลิวเฟิง」 หลินเสวียนจ้องหลิวเฟิงอย่างจริงจัง:
「1+1 ในหลาย ๆ กรณี มันได้ 3」
「คุณล้อเล่นเหรอ？」 หลิวเฟิงทำหน้างง ๆ
「ไม่ใช่แค่ 3 จริง ๆ แล้ว 1+1 ได้เท่าไหร่ก็ได้」 หลินเสวียนยิ้มแล้วพูด:
「น้ำ 1 กิโลกรัม บวกน้ำ 1 ขีด ได้กี่ขีด？」
「เส้นตรงหนึ่งเส้น บวกเส้นตรงอีกหนึ่งเส้น มีกี่จุดปลาย？」
「มีแบบนี้อีกเยอะ ผมไม่ได้เถียงคุณนะ ผมแค่จะบอกว่า…ถูกผิดมันไม่แน่นอนเสมอไป บางทีสิ่งที่ผิด มองอีกมุมก็อาจจะถูกก็ได้」
「คุณไม่รู้เรื่องคณิตศาสตร์ ผมไม่คุยกับคุณแล้ว」 หลิวเฟิงหันหลัง เตรียมจะใส่หมวกกันน็อค
ปั๊ก。
หลินเสวียนวางมือลงบนไหล่หลิวเฟิง：
「ถ้าค่าคงที่ของจักรวาล มันไม่ใช่ปัญหาทางคณิตศาสตร์ล่ะ？」
「แล้วมันจะเป็นอะไร？」 หลิวเฟิงมองหลินเสวียนอย่างไม่พอใจ：
「มันจะกลายเป็นปัญหาปรัชญาเหรอ？」
「ไม่แน่ว่าจะเป็นไปไม่ได้。」
หลินเสวียนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของหลิวเฟิง：
「คุณคำนวณค่าคงที่จักรวาลออกมาได้แล้วหรือยัง？」
「ยัง。」
「แล้วคุณคิดว่าค่าคงที่จักรวาลควรจะเป็นยังไง？」
หลิวเฟิงครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนตอบแผ่วเบา：
「ตามที่ไอน์สไตน์ว่าไว้ มันควรเป็นตัวเลขเล็ก ๆ เล็กจนแทบไม่มีอยู่จริง ถึงวัดกับขนาดของจักรวาลนับร้อยล้านปีแสง ก็แทบไม่พบความผันผวนเลยสักนิด。」
「แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ？」หลินเสวียนยังคงจ้องมองหลิวเฟิง：
「ไอน์สไตน์ปฏิเสธการมีอยู่ของค่าคงที่จักรวาล แต่มันก็เป็นเรื่องราวเมื่อเจ็ดแปดสิบปีก่อนแล้ว คุณรู้ว่าไอน์สไตน์ปฏิเสธไปแล้ว แต่ยังคงยืนกรานจะวิจัยเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาล… นั่นหมายความว่า คุณไม่เห็นด้วยกับไอน์สไตน์ และคุณมีความเข้าใจเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลในแบบของคุณเองใช่ไหม？」
หลิวเฟิงจ้องมองหลินเสวียนเช่นกัน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
อีกฝ่ายดูเหมือนเตรียมตัวมาอย่างดี
เขาพบว่ามันเหลือเชื่อมาก：
「หลินเสวียน ค่าคงที่จักรวาลสำคัญกับคุณมากขนาดนั้นเลยหรือ？ผมอยากถามคุณหน่อย… คนทั้งโลกคิดว่าค่าคงที่จักรวาลผิดพลาด แม้แต่ไอน์สไตน์เองก็คิดว่ามันผิดพลาด… ทำไมคุณถึงมั่นใจขนาดนั้นว่าค่าคงที่จักรวาลถูกต้อง？」
「เพราะว่า ผมรู้คำตอบ。」
หลินเสวียนยิ้มบาง ๆ ：
「ผมรู้คำตอบของค่าคงที่จักรวาล。」
「นี่คือเรื่องตลกที่ฮาที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาเลยนะ」หลิวเฟิงหันหน้าหนี ไม่มองหลินเสวียนแม้แต่น้อย
「ถ้าคุณรู้คำตอบจริง ๆ คุณยังจะมาหาผมทำไมกันล่ะ？」
หลิวเฟิงฉลาดมากจริง ๆ เขาจับจุดสำคัญได้ทันที
「เพื่อความปลอดภัย ผมยังบอกรายละเอียดและคำตอบสุดท้ายให้คุณไม่ได้ แต่เชื่อผมเถอะ ผมไม่สามารถจะข้ามครึ่งประเทศมาหาคุณเพื่อแค่แกล้งคุณให้สนุกหรอก」
「ผมรู้ว่าตอนนี้หัวของคุณเต็มไปด้วยเรื่องของหลี่ฉีฉี แต่ถ้าคุณจริงใจกับหลี่ฉีฉี คุณควรคิดดูให้ดีว่าสิ่งที่ฉีฉีอยากเห็น อยากให้เห็นที่สุดคืออะไร」
หลินเสวียนเดินเข้ามาใกล้หลิวเฟิง อีกสองก้าว จนมาอยู่ตรงหน้าเขา
「ตอนนี้พวกคุณสองคนเหมือนในเรื่อง ‘ของขวัญจากผู้วิเศษ’ ของโอ.เฮนรีเลย พยายามกันคนละทางหมดเลย」
「สิ่งที่ฉีฉีหวังและอยากเห็นที่สุดก็คือ คุณกลับมาเข้มแข็ง และกลับไปทุ่มเทกับการวิจัยอีกครั้ง」
「คุณเองก็รู้ดีนี่ว่า การไปสอนพิเศษและส่งของแบบนี้ มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย」
「คุณนี่พูดได้สบายใจจังเลยนะ」หลิวเฟิงหัวเราะในลำคอ แล้วบิดคันเร่ง ขับมอเตอร์ไซค์ผ่านหลินเสวียนไป
「งั้นคุณบอกมาสิ ผมจะทำอะไรได้อีก? ผมจะรักษาโรคของฉีฉีให้หายได้เหรอ หรือผมจะทำให้ฝนดาวตกตกให้คุณได้เหรอ? คุณรู้ไหมว่าหมอบอกว่าฉีฉีเหลือเวลาอยู่ได้อีกนานแค่ไหน? 」
「คนที่หวังอยากให้ผมยังคงทำวิจัยต่อไป ไม่ใช่ฉีฉี แต่เป็นคุณต่างหาก ถ้าการทำวิจัยจะทำให้ฉีฉีได้เห็นฝนดาวตกสักครั้ง คุณให้ผมทำไปตลอดชีวิตก็ยอม แต่ตอนนี้คณิตศาสตร์ช่วยผมอะไรได้บ้าง? นอกจากพูดจาเยาะเย้ย คุณจะช่วยอะไรผมได้บ้าง? 」
หลินเสวียนถอนหายใจ มองหลิวเฟิง：
「ฉีฉีทำไมถึงอยากดูฝนดาวตก? 」
「เพราะคุณชอบมาตั้งแต่เด็ก เป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของคุณ」
「แค่นั้นเองเหรอ? 」
「แล้วมันทำไมกันล่ะ? 」 หลิวเฟิงเบิกตากวาดมองหลินเสวียน
หลินเสวียนไม่พูดอะไร……
ดูเหมือนหลิวเฟิงจะไม่รู้ว่า...เป้าหมายที่หลี่ฉีฉีอยากเห็นฝนดาวตกสักครั้ง...ก็แค่เพียงอยากขอพรเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้หลิวเฟิงก่อนจากโลกนี้ไปเท่านั้นเอง
น่าเสียดาย
จากลายมือที่เขียนอยู่ในกระดาษเล็ก ๆ ที่ได้มาจาก 600 ปีข้างหน้า...
จนกระทั่งหลี่ฉีฉีจากโลกนี้ไป เธอและเขาก็ยังไม่ได้เห็นฝนดาวตกสักครั้ง
「ได้สิ แค่ฝนดาวตกนี่เอง」
หลินเสวียนเปิดกล่องอาหารที่วางอยู่บนเบาะหลังมอเตอร์ไซค์ของหลิวเฟิง แล้วโยนถุงเอกสารหนักอึ้งที่บรรจุเงินสดเป็นมัด ๆ สิบมัด ลงไปในกล่อง
「คุณทำอะไรเนี่ย? 」
หลิวเฟิงเห็นดังนั้นก็จะคว้าเงินออกมา
แต่ว่า...
หลินเสวียนใช้แขนกดทับกล่องอาหารไว้ มองหลิวเฟิง：
「ช่วงนี้ไม่ต้องไปสอนพิเศษและส่งอาหารแล้วนะ เวลาของคุณ ผมซื้อไว้แล้ว」
「คุณเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม? 」
「ช่วงนี้คุณอยู่บ้านดูแลฉีฉีให้ดี แล้วรอโทรศัพท์จากผม」
「รอคุณทำไม? 」
หลินเสวียนยิ้มบาง ๆ ชี้ไปที่แสงแดดอุ่น ๆ บนท้องฟ้าด้วยนิ้วชี้
"รอผมเพื่อฉีฉีไง..."
"รอชมฝนดาวตกครั้งต่อไป!"
