บทที่ 143 รอคอยสายฝนดาวตก
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 143 รอคอยสายฝนดาวตก
「คุณคือ……」
หลี่ฉีฉีบนรถเข็นหมุนตาปริบ ๆ มองหลินเสวียน
เสียงของเธอเบาหวิว ฟังดูอ่อนแรงมาก ใต้แสงจันทร์ส่องสว่าง ใบหน้าของเธอดูซีดเผือดยิ่งกว่าเดิม
「ผมเป็นเพื่อนของหลิวเฟิงครับ ผมชื่อหลินเสวียน」หลินเสวียนแนะนำตัว
「เพื่อนใหม่เหรอ? แบบว่าเพิ่งรู้จักกันไม่นาน? 」
หลี่ฉีฉีเอียงหัวเล็กน้อย
「ฉันไม่เคยได้ยินหลิวเฟิงพูดถึงคุณเลยนะ……พวกคุณรู้จักกันตอนไหนกันคะ? 」
「เพิ่งรู้จักกันนี่แหละครับ」
หลินเสวียนตอบตรงไปตรงมา
「เมื่อสิบนาทีก่อน」
คิ๊กคิ๊ก——
หลี่ฉีฉีหัวเราะออกมา เธอจ้องมองหลินเสวียนอีกครั้ง ดูเหมือนจะรู้สึกสนิทสนมขึ้นมาทันที
「คุณเป็นคนน่าสนใจจริง ๆ นะ พูดตามตรง คนที่ยอมเป็นเพื่อนกับหลิวเฟิงนี่หายากจริง ๆ ถึงเขาจะเป็นคนดี… แต่นิสัยก็ออกจะแปลก ๆ ไปหน่อย」
「ผมได้ยินเรื่องของพวกคุณจากอาจารย์ฉีหยานครับ」หลินเสวียนอธิบายจุดประสงค์ของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา
「ดังนั้น……」
หลี่ฉีฉีฟังหลินเสวียนจนจบ แล้วส่งยิ้มให้เขา
「ดังนั้น คุณก็เชื่อว่า หนังสือของหลิวเฟิง เรื่อง 《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》นั้นถูกต้องใช่ไหมคะ？」
หลินเสวียนพยักหน้าเบา ๆ ：
「อาจมีแค่เราสองคนนี่แหละที่ยังเชื่อเรื่องนี้อยู่ จริง ๆ ฉันก็สงสัยเหมือนกันนะ…ทำไมหลิวเฟิง ในฐานะผู้เขียนผลงาน 《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》 ถึงไม่คิดว่างานวิจัยตัวเองถูกต้องล่ะ？」
「ตอนที่ผมเจอหลิวเฟิงเมื่อกี้ พอผมพูดถึงเรื่องนี้ไป เขากลับยอมรับเฉย ๆ ว่า 《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》 ผิดพลาด นี่มันไม่ใช่นักวิชาการจะแสดงออกต่อผลงานวิจัยของตัวเองเลยนะ」
「เพราะว่า…ผลงานวิจัยชิ้นนี้มันผิดจริง ๆ นั่นแหละค่ะ」 หลี่ฉีฉีเงยหน้าขึ้นพูดเสียงเบา：
「จากมุมมองทางวิชาการ การพิสูจน์ว่าสมมุติฐานถูกต้องมันยากมาก เพราะคุณต้องพิสูจน์ให้ได้ว่ามันถูกต้องในทุกกรณี」
「แต่ถ้าจะพิสูจน์ว่าสมมุติฐานผิด มันง่ายกว่าเยอะ แค่พิสูจน์ให้ได้ว่ามันผิดในกรณีใดกรณีหนึ่ง แค่นั้นมันก็ผิดแน่นอนแล้ว」
คำพูดของหลี่ฉีฉีทำเอาหลินเสวียนถึงกับประหลาดใจ
เขาคิดว่าถ้าหลี่ฉีฉีเขียนข้อความบนการ์ดได้ แสดงว่าเธอคงเชื่อมั่นในความถูกต้องของหนังสือ “รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา” อยู่ไม่น้อย
ถึงจะดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลก็เถอะ แต่ความคิดของเธอก็น่าจะแน่วแน่ทีเดียว
แต่พอได้ยินเธอพูดมาแบบนี้...
กลับดูเหมือนว่าตัวเธอเองก็ไม่ค่อยมั่นใจเสียแล้ว
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
「หรือว่าคุณก็คิดว่าหนังสือ “รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา” ผิดด้วยเหรอครับ? 」 หลินเสวียนถาม
「ฉันไม่ได้คิดว่ามันผิด」
หลี่ฉีฉีส่ายหัว:
「แต่ว่า...หลิวเฟิงกับอาจารย์ฉีต่างก็ทดลองตรวจสอบมาหลายรอบแล้ว ผลลัพธ์ทุกครั้งก็เหมือนกัน...ต่างก็พิสูจน์ว่าหนังสือ “รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา” ผิดพลาด」
「แม้แต่หลังเรียนจบ หลิวเฟิงก็ยังศึกษาและทดลองต่อมาอีกนาน หลายครั้งมาก แต่ไม่ว่าจะลองกี่ครั้ง ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม ผิดทั้งหมด ไม่มีครั้งไหนถูกเลย」
……
เข้าใจแล้ว
หลินเสวียนถึงบางอ้อ ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมหลิวเฟิงถึงได้มีท่าทีอย่างนั้น
ดูเหมือนว่าเขาจะมองข้ามอะไรไปหลายอย่าง
เขาคิดว่าหลิวเฟิงคงเหมือนกับศาสตราจารย์สวี่หยุน คือเก่งแต่ไม่มีใครยอมรับ ไม่มีใครให้การสนับสนุน และถูกคนเข้าใจผิดไป...
แต่ความเป็นจริงกลับไม่ใช่เช่นนั้น
《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》ไม่ว่าจะเป็นหลิวเฟิงหรืออาจารย์ฉีหยาน ต่างก็ทดลองพิสูจน์ข้อความในหนังสือเล่มนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ผลที่ได้กลับน่าผิดหวัง พิสูจน์แล้วว่าบทนำนั้นผิดพลาด
ปัญหาของหลิวเฟิงไม่ใช่เรื่องการสนับสนุน เงินทุน หรือห้องทดลอง ซึ่งเป็นปัญหาในโลกความจริง แต่เป็นปัญหาที่โหดร้ายกว่านั้น...นั่นคือบทนำที่เขาใช้มันผิดนั่นเอง
เหมือนกับไปรอเครื่องบินที่ท่าเรือ
ทิศทางการวิจัยของหลิวเฟิงผิด อย่างนั้นก็คงไม่มีวันได้คำตอบที่ถูกต้องไปตลอดชีวิต
แต่สิ่งที่น่าสงสัยก็คือ...
เมื่อทั้งฉีหยาน หลิวเฟิง และข้อมูลจากการทดลองมากมายต่างพิสูจน์แล้วว่า《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》ผิดพลาด
แม้แต่หลี่ฉีฉีเองก็รู้เรื่องนี้ แต่ทำไมหลี่ฉีฉีถึงยังเชื่อมั่นว่าบทนำนี้ถูกต้องอยู่?
ตรงนี้มันขัดแย้งกันเหลือเกิน
ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าหลินเสวียนสงสัย หลี่ฉีฉีจึงพูดต่อว่า:
「แต่ถึงแม้ข้อมูลจากการทดลองทั้งหมดจะแสดงว่าหลิวเฟิงผิด ฉันก็ยังไม่คิดอย่างนั้น」
「ทำไมเหรอครับ？」
「เพราะสูตรการหาค่าคงที่ทางจักรวาลของหลิวเฟิงมันสวยงามเหลือเกิน」หลี่ฉีฉีหัวเราะอย่างอ่อนหวาน：
「ฉันอาจจะไม่เข้าใจสูตรพวกนั้นหรอกนะ แต่ว่ามันสวยงามจริง ๆ เหมือนดนตรีเลย」
「ถึงแม้ว่าฉันจะเรียนไม่ใช่คณะคณิตศาสตร์ตอนมหาวิทยาลัย แต่คณะดาราศาสตร์ก็ใช้สูตรคณิตศาสตร์และฟิสิกส์เยอะแยะมากมาย ไม่มีข้อยกเว้น……สูตรเหล่านั้นสวยงามทุกสูตร ฉันคิดว่านี่แหละคือสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดของจักรวาล ทฤษฎีบทที่ถูกต้องทุกข้อล้วนงดงาม」
「สูตรของออยเลอร์ ทฤษฎีบทพีทาโกรัส สมการมวลพลังงาน……สูตรพวกนี้สวยงามทุกสูตร เหมือนกับถูกสร้างขึ้นโดยมนุษย์ ประณีต กระชับ และถูกต้องอย่างเหลือเชื่อ」
「และสูตรการหาค่าคงที่ทางจักรวาลของหลิวเฟิงก็เช่นกัน」
เมื่อพูดถึงหลิวเฟิง ใบหน้าของหลี่ฉีฉีก็เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจและความสุข：
「สูตรการหาค่าคงที่ของเขาก็สวยงามเช่นกัน ฉันคิดว่าในจักรวาลควรจะมีสิ่งแบบนี้อยู่ ถึงแม้ว่าการทดลองหลาย ๆ ครั้งจะพิสูจน์ว่ามันผิดพลาด……แต่จะมีความเป็นไปได้ไหมว่าที่ผิดไม่ใช่ค่าคงที่ทางจักรวาล แต่เป็นความรู้ความเข้าใจของมนุษย์ในปัจจุบันกันนะ？」
「ขอโทษนะ ฉันอธิบายความรู้สึกนี้ได้ยากจริง ๆ 」
เธอยิ้มเขินอายเล็กน้อย มองไปที่หลินเสวียน：
「ฉันรู้ว่าการใช้คำว่า ‘สวยงาม’ มาอธิบายว่าสูตรนั้นถูกต้องหรือไม่มันดูไร้สาระอยู่บ้าง แต่……ธรรมชาติและจักรวาลนั้นมันสวยงาม มันประณีต ฉันก็คิดว่ามันควรจะเป็นอย่างนั้น」
……
หลินเสวียนพยักหน้าตาม
ความคิดของหลี่ฉีฉีช่างน่าสนใจจริง ๆ
แน่นอน ไม่ว่าจะเป็นฟิสิกส์หรือคณิตศาสตร์ สูตรที่ถูกต้องล้วนสวยงามทั้งนั้น
ความสวยงามแบบนี้ ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูด
นี่อาจจะเป็นสิ่งที่คนมักพูดกันว่า ‘ความโรแมนติกของเด็กสายวิทย์’ ก็เป็นได้
ตอนนี้มาดูกัน……
หลินเสวียนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหนังสือ《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》มีข้อผิดพลาดตรงไหน
คนทั้งโลกต่างคิดว่ามันผิด
แต่ในความคิดของเขา มันต้องถูกต้องแน่ ๆ
หรือจะเป็นอย่างที่หลี่ฉีฉีพูด……
ที่ผิดไม่ใช่ค่าคงที่ทางจักรวาลวิทยา แต่เป็นความเข้าใจของมนุษย์ต่างหาก?
เรื่องราวเริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ
「ผมอยากช่วยเหลือทุนวิจัยให้หลิวเฟิง คุณช่วยไปชักชวนเขาหน่อยได้ไหม？」
หลินเสวียนมองหลี่ฉีฉีที่นั่งอยู่บนรถเข็น แล้วอธิบายว่า：
「เพราะเราทั้งคู่คิดว่า《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》ถูกต้อง……ผมคิดว่าเป้าหมายของเราตรงกันตรงนี้แหละ ถ้าให้ทุนวิจัยและห้องแล็บที่ดี ๆ แก่หลิวเฟิงมากขึ้น เขาอาจค้นพบอะไรบางอย่างก็ได้」
「เมื่อกี้ผมก็คุยเรื่องนี้กับหลิวเฟิงมาแล้ว แต่เขาปฏิเสธทันที จริง ๆ แล้วผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเขาเหมือนกัน」
หลินเสวียนยกมือขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดต่อ：
「ตอนนี้เขาเหนื่อยขนาดนี้ ทั้งส่งของ ทั้งสอนพิเศษ ก็เพื่อหาเงินไม่ใช่เหรอ？ถ้ารับเงินสนับสนุนจากผม ก็ไม่ใช่ว่าจะไปขัดขวางการวิจัยของเขา หรือไปรบกวนเวลาที่เขาอยู่กับคุณ ทำไมจะไม่ทำล่ะ？」
พอพูดถึงตรงนี้ หลี่ฉีฉีก็ถอนหายใจ：
「หลายปีมานี้ หลิวเฟิงเจอเรื่องหนักหนาสาหัสมากมาย รวมถึงโรคของฉันด้วย… เขาเองก็ไม่คิดว่างานวิจัยของเขาถูกต้องแล้ว แล้วเขาจะมาหน้าด้านรับเงินสนับสนุนจากคุณได้ยังไงกัน？」
「ไม่ปิดบังคุณเลยนะ หลิวเฟิงไม่ได้ทำวิจัยคณิตศาสตร์มาเกือบปีแล้ว เขาทำงานหาเงินอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เหมือนนาฬิกาที่เสีย เข็มยังเดิน แต่จังหวะผิดเพี้ยนไปหมด」
「ฉันก็อยากจะช่วยหลิวเฟิงเหมือนกัน แต่คุณก็เห็นแล้ว… ฉันทำอะไรไม่ได้เลย สิ่งเดียวที่ฉันทำได้…ก็คือจากโลกนี้ไปเร็ว ๆ อย่าไปรั้งชีวิตของหลิวเฟิงอีกเลย」
「อย่า ๆ ๆ คุณอย่าคิดแบบนั้นเลย」
หลินเสวียนรีบโบกมือปฏิเสธพลางปลอบโยนว่า：
「คุณต้องมีความหวังในความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะช่วงนี้ ทั่วโลกกำลังวิจัยแคปซูลจำศีล อาจจะอีกหนึ่งหรือสองปี แคปซูลจำศีลก็ออกมาเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ตอนนั้นคุณก็แค่จำศีลไปรักษาโรคในอนาคตก็ได้」
หลี่ฉีฉียิ้มน้อย ๆ พลางก้มหน้า：
「จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้คิดอะไรไกลขนาดนั้นหรอก ความปรารถนาเดียว และเป็นความเสียดายเพียงอย่างเดียวของฉัน…ก็คืออยากเห็นฝนดาวตกสักครั้งก่อนตาย」
「ฉันชอบฝนดาวตกมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ส่วนใหญ่ก็เห็นแต่ในทีวี ไม่เคยได้ดูจริง ๆ ตอนเลือกเรียนมหาวิทยาลัย ฉันเลือกเรียนด้านดาราศาสตร์ก็เพราะชอบฝนดาวตกนี่แหละ」
「แต่ว่า...จนกว่าฉันจะได้เรียนรู้ความรู้ทางดาราศาสตร์พวกนี้ ฉันถึงรู้ว่าจริง ๆ แล้ว ฝนดาวตกมันไม่เหมือนอย่างที่เห็นในละครทีวีเลย ดาวตกมีเวลาปรากฏตัวสั้นมาก ส่วนใหญ่ดาวตกที่เห็นบนท้องฟ้านั้นอยู่ได้แค่หนึ่งหรือสองวินาทีเท่านั้น ดังนั้น ฝนดาวตกน่ะ มันเป็นแค่สิ่งที่ทุกคนจินตนาการขึ้นมา ความจริงแล้วมันไม่มีแบบในละครหรอก」
……
หลินเสวียนนิ่งเงียบ
เขารู้ว่าสิ่งที่หลี่ฉีฉีพูดนั้นเป็นความจริง
โดยทั่วไป ฝนดาวตกทางดาราศาสตร์กับฝนดาวตกในความทรงจำของคนเรานั้นต่างกันลิบลับ
ปกติแล้ว ดาวตกดวงหนึ่งที่ลุกไหม้ในชั้นบรรยากาศใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีด้วยซ้ำ ที่อยู่ได้นานหลายวินาทีนั้นนับได้บนหัวแม่มือเลย
และปริมาณของฝนดาวตกก็มีน้อยมาก ถ้าชั่วโมงหนึ่งมีดาวตกหลายสิบดวงหรือเกือบร้อยดวง ก็ถือว่าเป็นฝนดาวตกใหญ่แล้ว
ดังนั้น สรุปแล้ว คุณอาจจะเฝ้าดูท้องฟ้าทั้งคืนตามที่ข่าวพยากรณ์บอก แต่ก็อาจจะไม่เห็นดาวตกสักดวงเดียวก็ได้
อาจจะแค่กระพริบตาเดียว ดาวตกก็หายไปแล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฝนดาวตกในตำนานเลย
ฝนดาวตกน่ะ ความคิดสวยหรู แต่ความจริงโหดร้าย อย่างนั้นเลย
ด้วยเหตุนี้
หลี่ฉีฉีที่เรียนด้านดาราศาสตร์จึงน่าจะเข้าใจดี
เธอคงจะไม่มีวันได้เห็นฝนดาวตกอย่างที่เธอเคยจินตนาการไว้ เหมือนกับหนังสือเล่มนั้นของหลิวเฟิง 《ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่ทางจักรวาลวิทยา……จนถึงปีที่ 600 หลังจากโลกแตก มันก็ยังคงถูกมองว่าเป็นขยะไร้ค่า เต็มไปด้วยความผิดพลาด》
อย่างไรก็ตาม
หลินเสวียนนึกถึงป้ายเล็ก ๆ ที่หลี่ฉีฉีเขียนถึงหลิวเฟิงในหนังสือเล่มนั้น ซึ่งเขียนขึ้นมาหกร้อยปีต่อมา
ป้ายนั้นก็พูดถึงฝนดาวตกเช่นกัน
「ถ้าเราได้เห็นฝนดาวตกจริง ๆ คุณจะทำอะไร? 」 หลินเสวียนมองหลี่ฉีฉี
「ฉันต้องขอพรสิคะ」 หลี่ฉีฉีเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดมิดไร้ดาว แล้วก็ยิ้ม 「ฉันจะขอพรให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าค่าคงที่จักรวาลวิทยานั้นเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน ให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าหลิวเฟิงถูกต้อง」
จริงด้วย… ตรงกับป้ายเล็ก ๆ ในหนังสือเล่มนั้นเป๊ะ
หลินเสวียนถอนหายใจในใจ แล้วก็มองท้องฟ้าไปพร้อมกับหลี่ฉีฉี
「หนังสือของหลิวเฟิง 《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》 เคยตีพิมพ์ไหม? 」
หลี่ฉีฉีส่ายหัว 「ไม่เคย」
「เขาไม่ได้พยายามส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์หรือ? 」
「ก็ไม่」 หลี่ฉีฉีส่ายหัวอีกครั้ง 「ตอนนี้หลิวเฟิงเองก็คิดว่า《รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา》ผิด เขาเลยไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก」
「จริงด้วยสินะครับ」 หลินเสวียนคิดเรียบเรียงเหตุผลต่าง ๆ ให้เข้าใจง่ายขึ้น
ปัญหาหลักจริง ๆ แล้วอยู่ที่หลิวเฟิง...เขาเองยังไม่เชื่อว่าตัวเองถูกต้อง จึงไม่พยายามหาข้อตกลงร่วมกัน และไม่สนใจเงินช่วยเหลือที่ได้รับเลย
แต่ตอนนี้ปัญหายิ่งซับซ้อนขึ้นไปอีก——
ถ้าหนังสือเล่มนี้ไม่เคยตีพิมพ์จริง แล้วตำราโบราณที่ขุดเจอเมื่อ 600 ปีต่อมา มันมาจากไหนกันแน่?
「แค่ก แค่ก...」
สายลมเย็นพัดผ่าน หลี่ฉีฉีถอนหายใจเบา ๆ สองสามที
เธอยกหน้าขึ้น มองหลินเสวียนแล้วชี้ไปในบ้าน
「ขอโทษนะคะ ฉันต้องกลับแล้วค่ะ」
「อืม ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ」
หลินเสวียนโบกมือลาเธอ
「ราตรีสวัสดิ์」
……
ตีสอง
วื้ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ บรืน——
เสียงมอเตอร์ไซค์ใกล้เข้ามา และสุดท้ายก็ดับเครื่องยนต์ในบ้าน แล้วผลักประตูเข้ามา
「คุณกลับมาแล้วเหรอคะ? 」
ภายในห้อง หลี่ฉีฉีหมุนรถเข็นมาหา ยิ้มให้หลิวเฟิงที่ถอดหมวกกันน็อคของพนักงานส่งอาหารออก
บนโต๊ะอาหารกลางห้อง มีกับข้าวสองอย่างง่าย ๆ และโจ๊กอีกหนึ่งชาม
「ทำไมไม่ไปนอนพักก่อนล่ะครับ? คุณไม่ต้องเตรียมข้าวให้ผมหรอก ผมกินอะไรก็ได้」
หลิวเฟิงแขวนหมวกกันน็อคไว้ที่ผนัง ถอดเสื้อกั๊กพนักงานส่งอาหารออก แล้วขยี้ผมที่ถูกหมวกกันน็อคกดจนแบนติดหนังศีรษะ
「ฉันนอนทั้งวันแล้วล่ะค่ะ ฮิฮิ จะนอนทั้งวันทั้งคืนก็ไม่ได้หรอกเนอะ」
หลี่ฉีฉีหมุนรถเข็น ชวนหลิวเฟิงมานั่ง
「มานั่งกินข้าวกันเถอะค่ะ ฉันอุ่นให้หลายรอบแล้ว」
หลิวเฟิงนั่งลงที่โต๊ะอาหาร รับตะเกียบที่หลี่ฉีฉีส่งมา แล้วเริ่มกินข้าว
「ช่วงนี้คงจะอากาศเย็นลงอีกนะ ถ้าคุณไปที่สวนอย่าลืมใส่เสื้อผ้าหนา ๆ นะครับ」
หลี่ฉีฉีพยักหน้า ยิ้มหวานมองหลิวเฟิงที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
「ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ตอนคุณไม่อยู่บ้าน ฉันจะดูแลตัวเองดี ๆ ค่ะ พูดถึง…เย็นนี้ฉันไปนั่งเล่นที่สนามหญ้า แล้วก็เจอคนน่าสนใจคนหนึ่ง คุยกันสนุกมากเลยค่ะ」
หลิวเฟิงใช้ตะเกียบคีบแตงกวาเข้าปาก
「แถวนี้ไม่ค่อยปลอดภัยนะ อย่าไปคุยกับคนแปลกหน้าสิ」
「ฉันไม่ได้เป็นเด็กแล้วสักหน่อย！」หลี่ฉีฉีบ่นเบา ๆ
「แล้วก็…คนนั้นไม่ใช่คนไม่ดีหรอกค่ะ เป็นคนดีมาก ๆ ด้วย」
「เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนดี？」
「เขาบอกว่า ‘รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา’ ถูกต้องนะ！」หลี่ฉีฉีพูดด้วยความดีใจ
「……」
ตะเกียบของหลิวเฟิงหยุดนิ่งกลางอากาศ เส้นมันฝรั่งที่คีบขึ้นมาโยกเยกไปมาอย่างหมดแรง
เงียบไปราวสองสามวินาที
หลิวเฟิงคีบเส้นมันฝรั่งเข้าปาก กัดขนมปังคำโต เคี้ยวตุ้ย ๆ
「บอกว่า ‘รู้เบื้องต้นเกี่ยวกับค่าคงที่จักรวาลวิทยา’ ถูกต้อง ก็เลยเป็นคนดีงั้นเหรอ？」
「ค่ะ！」หลี่ฉีฉีพยักหน้ายิ้ม
「สำหรับฉันแล้ว เขาก็คือคนดีค่ะ」
「เธอเนี่ยนะ……」หลิวเฟิงยิ้มแห้ง ๆ แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ
「ถ้าอย่างนั้น ทั่วโลกก็มีแต่คนไม่ดีสิ」
「รวมถึงผมด้วย」
