บทที่ 14 ดาบซานถิงเป่าเหวิ่น

องครักษ์สองนายที่เหลือร่วมแรงกันยกดาบใหญ่เล่มหนึ่งขึ้นมา

มันคล้ายกับดาบกวนแต่ก็มีความแตกต่าง ทั้งเล่มสีดำสนิท หล่อขึ้นจากเหล็กอุกกาบาต

"ดาบประจำกายของยอดแม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งราชวงศ์ก่อน อวี่เหวินติ้งฟาง ดาบซานถิงเป่าฉี"

เว่ยเหวิ่นเคยได้ยินจากคุณปู่ของเขาว่า ยอดแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าฉีในยุคก่อตั้งราชวงศ์ ถือดาบใหญ่หนักสามสิบสามชั่ง

ใบดาบยาวสามฉื่อสามชุ่น ด้ามดาบยาวสามฉื่อสามชุ่น ปลอกดาบยาวสามฉื่อสามชุ่น จึงได้ชื่อว่าซานถิง (สามส่วน)

คิดดูก็รู้ว่าต้องเป็นของที่ตระกูลหวังขโมยมาจากสุสานของอวี่เหวินติ้งฟาง ศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกฝังไว้กับศพ

"ต่อไปจะเปลี่ยนชื่อเป็น 'ดาบซานถิงเป่าเหวิ่น' ให้เจ้าแล้วกัน"

เว่ยเหวิ่นพูดกับเจียงยฺหวี่เอ๋อร์ว่า "เมื่อมีเวลาข้าจะสอนวิชาดาบให้เจ้าอีกชุดหนึ่ง"

เจียงยฺหวี่เอ๋อร์ยกดาบซานถิงขึ้นมา "หนักพอดู แต่จับถนัดมือดี"

"วางลง วางทั้งหมดเดี๋ยวนี้!"

หวังโส่วเหอรีบวิ่งเข้ามา ชี้หน้าเว่ยเหวิ่น "เจ้ากล้าใช้กำลังทำลายกลไก รีบวางของมีค่าทั้งหมดลงเดี๋ยวนี้!"

"ท่านไม่ให้เห็ดหลิงกวนจือข้าก็ต้องขนของอย่างอื่นมาชดใช้หนี้ ในสายตาข้า เห็ดหลิงกวนจือมีค่าห้าแสนต้าเหลียน ดังนั้นเมื่อรวมของมีค่าครบห้าแสนต้าเหลียนข้าก็จะไป"

เว่ยเหวิ่นพูดจบก็ชี้ไปที่ปะการังแดงที่มีค่าพันต้าเหลียน "ของอย่างนี้คิดเป็นสิบต้าเหลียนแล้วกัน"

"แล้วไข่มุกเย่เหมิงนี่ คิดเป็นยี่สิบต้าเหลียน..."

เว่ยเหวิ่นพูดจบก็ใช้หลังมือตบอกหวังโส่วเหอเบาๆ "ลุงหวัง ของพวกนี้มีกลิ่นอายอาถรรพ์เข้มข้นเกินไป ไม่เหมือนได้มาอย่างถูกต้อง ต่อให้ข้าขนไปหมด ท่านกล้ารายงานความจริงต่อฮ่องเต้หรือ?"

"หรือว่าท่านกล้าไปแย่งของคืนที่จวนตระกูลเว่ยของข้า? เห็ดหลิงกวนจือแต่เดิมก็เป็นของที่ลูกชายท่านแพ้พนันให้ข้า การคืนมันให้ข้าก็ถือว่าของกลับคืนสู่เจ้าของ ข้าจะไม่แตะต้องของพวกนี้เลย ว่าอย่างไร?"

"ว่าอย่างไรบ้านแม่เจ้า!"

หวังโส่วเหอเปลี่ยนท่าทีจากผู้มีกิริยางดงามเป็นด่าเว่ยเหวิ่นอย่างหยาบคาย

เว่ยเหวิ่นใช้นิ้วก้อยแคะหู "ยังไงข้าก็ได้ของมีค่ามาแล้ว ท่านอยากด่าก็ด่าไปเถอะ เห็ดหลิงกวนจือหนึ่งดอกแลกของมีค่ามากมายขนาดนี้ คุ้มค่า!"

"หลานเว่ย พวกเราคุยกันดีๆ ปรึกษากันหน่อย..."

เว่ยเหวิ่นขัดคำพูดหวังโส่วเหอ "ข้ารู้ว่าท่านต้องการถ่วงเวลารอความช่วยเหลือ กลเล็กๆ แบบนี้ใช้กับข้าไม่ได้หรอก ข้าให้เวลาท่านแค่ครึ่งถ้วยชา ถ้ายังไม่เห็นเห็ดหลิงกวนจือ ข้าก็จะขนของพวกนี้ไปที่จวนตระกูลเว่ย ถ้ามีความสามารถก็ไปแย่งของคืนต่อหน้าคุณปู่ข้าสิ"

หวังโส่วเหอโมโหจนกระอักเลือด ล้มลงกับพื้น

คนตระกูลหวังรีบวิ่งเข้าไปช่วย จี้จุดและตามหมอ...

หวังโส่วเหอดูเหมือนแก่ลงยี่สิบปีในพริบตา พูดกับผู้จัดการด้วยเสียงอ่อนแรง "ไปเอาเห็ดหลิงกวนจือในห้องลับในห้องหนังสือของข้ามา"

ไม่นานผู้จัดการก็อยู่ในการคุ้มกันขององครักษ์ตระกูลหวัง อุ้มกล่องหยกยาวกว่าครึ่งเมตรเดินมา

เว่ยเหวิ่นมองกล่องหยกแวบหนึ่ง มันทำจากหยกแกะสลักทั้งก้อน เนื่องจากทำจากก้อนเดียวจึงปิดสนิทไม่มีช่องว่าง แม้แต่โสมจื่อจินที่ฮ่องเต้พระราชทานเพื่อรักษาอาการป่วยยังไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ จินตนาการได้ว่าตัวยาข้างในต้องล้ำค่าขนาดไหน

เว่ยเหวิ่นเปิดช่องเล็กๆ ทันใดนั้นกลิ่นหอมของสมุนไพรก็แผ่ซ่านไปทั่วศาลบรรพชน

มองดูเห็ดสีแดงเลือดจนดูงดงามน่าพิศวงที่อยู่ข้างใน เว่ยเหวิ่นพยักหน้าพอใจ

"นี่แหละของที่ต้องการ!"

"วางของมีค่าพวกนี้ลงเถอะ พวกเราควรไปได้แล้ว เดี๋ยวกองกำลังเสริมของตระกูลหวังจะตามมาแย่งคืนไป"

เว่ยเหวิ่นหัวเราะก้องแล้วเก็บกล่องหยกไว้ติดตัว เลือกสมุนไพรอีกไม่กี่ต้น นำทหารเดินจากไปอย่างองอาจ

มองร่างของเว่ยเหวิ่นที่เดินอย่างสง่าผ่าเผย ยโสโอหังค่อยๆ หายลับไป หวังโส่วเหอโกรธจนกำหมัดทุบพื้นอย่างแรง

"ต้องตามหาไอ้ลูกทรยศหวังเถิงให้เจอ ข้าจะตีมันให้ตายต่อหน้าธารกำนัล!"

"เว่ยเหวิ่น เว่ยเหวิ่น ให้ตายเถอะไอ้เว่ยเหวิ่น ติดต่อเก้าประตู ไม่ว่าจะต้องเสียเงินเท่าไหร่ก็ต้องฆ่ามันให้ได้ ข้าจะให้เว่ยเหวิ่นตายอย่างไม่เหลือซากศพ ไม่เหลือซากศพ!"

จวนกั๋วกงเว่ย

เว่ยป๋อเยว่นั่งขัดสมาธิเปลือยท่อนบน ข้างๆ มีหมู่เชียนชิวกำลังฝังเข็มและจัดการเส้นลมปราณให้

"น้องชายเชียนชิว ด้วยยาบำรุงชั้นเลิศนี้ ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่?"

"พี่ชาย พูดตามตรง แต่เดิมหนึ่งปี แต่ด้วยตำรายาที่ทายาทมอบให้ หากท่านไม่ใช้พละกำลังมากเกินไป ตั้งใจพักผ่อนแล้ว จะมีอายุขัยเพิ่มขึ้นสองถึงสามปี"

"แค่สองถึงสามปีเท่านั้นหรือ?"

เว่ยป๋อเยว่ถอนหายใจยาว "อายุปูนนี้แล้วตายก็ตายไป แต่ข้ากังวลแต่ไอ้หลานตัวดี ไม่มีข้าคอยคุ้มครอง มันจะทำอย่างไร!"

พอหมู่เชียนชิวถอนเข็มเสร็จ เปิดประตูหน้าต่าง รองแม่ทัพที่รออยู่นานก็รีบเดินเข้ามา

เขามีเรื่องด่วนจะรายงาน แต่หมู่เชียนชิวบอกว่าห้ามรบกวนระหว่างรักษา ไม่เช่นนั้นเว่ยป๋อเยว่อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต รองแม่ทัพจึงได้แต่ยืนกระวนกระวายอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไป

เห็นรองแม่ทัพหน้าเป็นกังวล เว่ยป๋อเยว่จึงถามด้วยความสงสัย "เกิดอะไรขึ้น?"

"คือ...คือทายาท ทายาทขโมยใบหยกขนาดบางมา แล้วก็ไปเล่นการพนันที่เฉิงเหอย่าเหวียนกับทายาทตระกูลเหลียง"

"ไอ้หลานบ้านี่ ทุกครั้งถูกลูกชายตระกูลหวังหลอกเอาเงินเหมือนหลอกคนโง่ คราวนี้แพ้ไปเท่าไหร่"

"ไม่...ไม่ได้แพ้ขอรับ กลับชนะเสียด้วย"

เว่ยป๋อเยว่งุนงงถาม "ชนะก็เรื่องดี แล้วเจ้าทำหน้าแบบนั้นทำไม?"

"ท่านกั๋วกง ที่ทายาทชนะก็ดีอยู่หรอก แต่ที่แย่คือชนะมากเกินไป"

"ชนะมากเกินไป? มากแค่ไหน หมื่นต้าเหลียน?"

รองแม่ทัพส่ายหน้า "แค่ตั๋วเงินก็ชนะมาสามแสนต้าเหลียนแล้วขอรับ"

"บ้าเอ้ย!"

เว่ยป๋อเยว่ตกใจจนเกือบกระโดดขึ้น "ไอ้หลานนี่ชนะมากขนาดนั้นเลยหรือ?"

"ยังไม่หมดขอรับ ยังชนะเอาเฉิงเหอย่าเหวียนที่ทำเงินให้ตระกูลหวังวันละไม่ต่ำกว่าหนึ่งถังมาด้วย"

รองแม่ทัพพูดมาถึงตรงนี้ ดูลำบากใจที่จะพูดต่อ "ทายาทยังชนะเอาคู่หมั้นของคุณชายตระกูลหวังมาด้วย และ...และที่น่ากลัวที่สุดคือ ทายาทนำทหารตระกูลเว่ยหนึ่งพัน ทหารตระกูลเหลียงหนึ่งพัน ไปรับเจ้าสาวที่จวนไท่ซื่อ สุดท้ายเรียกค่าไถ่จากไท่ซื่อสองแสนต้าเหลียน"

เว่ยป๋อเยว่หน้าบึ้งมองรองแม่ทัพ "เรื่องนี้ต้องมีภาคต่อแน่ๆ"

"มีขอรับ ทายาทนำทัพไปที่ตระกูลหวังอย่างยิ่งใหญ่ จะไปแย่งคุณหนูใหญ่หวังเสี่ยวหยุนของตระกูลหวัง แถมยังบอกว่านางขี้เหร่ ให้ฟรีก็ไม่เอา ให้ทหารสองพันนายผลัดกันเล่น รวมทั้งม้าด้วย"

พรวด~

หมู่เชียนชิวหลุดขำพรืด รีบโบกมือให้เว่ยป๋อเยว่ "พี่ชาย ขอโทษทีนะ กลั้นไม่อยู่ ท่านคุยกันต่อเถอะ..."

รองแม่ทัพรายงานต่อ "ทายาทใช้หวังเสี่ยวหยุนเรียกค่าไถ่จากตระกูลหวังสองแสนต้าเหลียน แล้วยังเรียกร้องสินสอดของคุณหนูไท่ซื่อด้วย"

"อ้อ ยามสอดแนมรายงานว่า ทายาทดูเหมือนจะโกงเอาตัวยาบำรุงกำลังของตระกูลหวังมาด้วย"

เว่ยป๋อเยว่ยืนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "เรื่องนี้ใหญ่เกินไปแล้ว ทั้งไท่ซื่อและตระกูลหวังคงไม่ยอมแน่ คงต้องถึงหูหนานเจาตี้ แต่ดีที่ไอ้หลานมันถือสัญญาอยู่ พอมีเหตุผลบ้าง แถมยังลากตระกูลเหลียงลงน้ำด้วย ไม่งั้นแค่ข้าคนเดียวคงเช็ดก้นให้มันลำบาก"

ขณะพูดอยู่นั้น ผู้ดูแลเก่าแก่ก็วิ่งเหยาะๆ เข้ามา "นายท่าน ซี่ซุ่นกับม้าน้ำใหญ่...เอ๊ย เจียงยฺหวี่เอ๋อร์ขอพบท่านโดยเจาะจง บอกว่าทายาทสั่งไว้ ต้องส่งของถึงมือท่านเท่านั้น"

"ให้พวกเขาเข้ามา"

ซี่ซุ่นกับเจียงยฺหวี่เอ๋อร์เดินเข้ามา วางหีบผ้าไหมหลายใบไว้ตรงหน้าเว่ยป๋อเยว่อย่างระมัดระวัง

"นายท่าน ทายาทบอกว่า ของพวกนี้ต้องให้ท่านเปิดดูด้วยตัวเอง"

"หืม?"

เว่ยป๋อเยว่เปิดหีบไม้จันทน์ เผยให้เห็นโสมคนรูปร่างคล้ายมนุษย์หนึ่งต้น

หมู่เชียนชิวที่อยู่ข้างๆ ตาเป็นประกาย คว้าโสมคนมาทันที

"ของดี เกือบจะมีใบหน้าแล้ว ของล้ำค่า ล้ำค่าจริงๆ"

หมู่เชียนชิวตื่นเต้นพูดกับเว่ยป๋อเยว่ "พี่ชาย มีของแบบนี้ ข้าหมู่เชียนชิวขอเอาหัวเป็นประกัน ท่านจะมีชีวิตยืนยาวขึ้นอีกสองปี"

พูดจบหมู่เชียนชิวก็เหลือบมองกล่องหยก "กล่องที่แกะจากหยกทั้งก้อน ข้างในต้องเป็นของวิเศษที่หาได้ยากในโลกแน่ๆ"

หมู่เชียนชิวยื่นมือสั่นๆ ค่อยๆ เปิดกล่องหยก เผยให้เห็นเห็ดสีแดงจนดูน่าพิศวงอยู่ข้างใน ทันใดนั้นกลิ่นหอมของสมุนไพรก็อบอวลไปทั่วห้อง

"อะไรกัน!"

หมู่เชียนชิวร้องอุทานเสียงแหลม "เห็ด...เห็ดหลิงกวนจือ!"

"เห็ดหลิงกวนจือคืออะไร?"

"ยาวิเศษที่ติดอันดับสามของบัญชียาวิเศษ มีแต่ในตำนานเท่านั้น"

หมู่เชียนชิวกอดเว่ยป๋อเยว่ทันที "พี่ชาย มีของนี้ ท่านจะมีอายุยืนเพิ่มอีกอย่างน้อยสิบปี!"

"ไอ้หลานเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ที่แท้ก็เพื่อกระดูกเก่าๆ ของข้า เหวินเอ๋อร์โตแล้ว รู้จักคิดแล้ว!"

เว่ยป๋อเยว่เงยหน้า น้ำตาแห่งความปลื้มใจไหลออกมา

"ซี่ซุ่น ยฺหวี่เอ๋อร์ ไอ้หลานนั่นยังบอกอะไรพวกเจ้าอีกไหม?"

เจียงยฺหวี่เอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงซื่อๆ "บอกว่าต้องส่งยาพวกนี้ถึงมือท่านเท่านั้น ยาอยู่คนอยู่ ยาหายคนก็ต้องฆ่าตัวตาย"

"อ้อ ยังบอกให้ครัวทำไก่ให้ข้ายี่สิบตัวด้วย..."

"กินเท่าไหร่ก็ได้ ไปสั่งที่ครัวเองเลย อยากกินอะไรก็กิน อยากกินเท่าไหร่ก็กินเท่านั้น"

เว่ยป๋อเยว่อารมณ์ดีมาก รองแม่ทัพกระซิบ "ท่านกั๋วกง ข้าน้อยจะไปเชิญหวางเย่ตระกูลเหลียงมา ปรึกษากับท่านว่าจะชี้แจงกับตระกูลหวังอย่างไร"

"ชี้แจง? ชี้แจงบ้านเจ้าสิ ข้าจะมีชีวิตยืนยาวขึ้นห้าปี ปกป้องต้าเว่ยได้อีกห้าปี ชี้แจงแค่นี้พอไหม? หนานเจาตี้รู้เรื่องนี้เข้า คงดีใจจนนอนยังยิ้มได้"

หมู่เชียนชิวแก้ไข "พี่ชาย สิบปีไม่ใช่ห้าปีนะ ท่านต้องเชื่อมือในการรักษาของข้า"

"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อฝีมือเจ้า แต่หนานเจาตี้เป็นคนขี้ระแวง ถ้าบอกว่าสิบปีโรคระแวงของเขาจะกำเริบอีก ดังนั้นห้าปีไม่มากไม่น้อยพอดี"

"การอยู่ใกล้ฮ่องเต้ก็เหมือนอยู่ใกล้เสือ การเล่นเกมอำนาจไม่เหมาะกับข้าที่เป็นนกอิสระ..."

เว่ยป๋อเยว่โบกมือเรียกซี่ซุ่น "ทำไมไอ้หลานไม่กลับบ้าน ไปที่ไหน?"

"ทายาทบอกว่าจะให้รางวัลกองทัพ มอบเงินยี่สิบต้าเหลียนให้องครักษ์สองพันนายเป็นรางวัล แล้วเลี้ยงฉลองที่เฉิงเหอย่าเหวียน"

เว่ยป๋อเยว่พยักหน้าพอใจ "สมแล้วที่มีเลือดตระกูลเว่ยไหลเวียน รักทหารเหมือนลูก ข้อนี้เหมือนข้า!"

"ทายาทยังบอกว่า เฉิงเหอย่าเหวียนเป็นกิจการของตัวเอง องครักษ์ทั้งหมดที่จะเที่ยวหาความสำราญกับสาวๆ ลดราคาครึ่งหนึ่ง!"

"หมาไม่เลิกกินขี้ ข้อนี้ไม่เหมือนข้า..."