บทที่ 138 งานรวมรุ่น
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 138 งานรวมรุ่น
วันตรุษจีนปีใหม่
บรรยากาศเทศกาลในเมืองเล็ก ๆ ยังครึกครื้นสนุกสนาน
หลินเสวียนกำลังตอบข้อความอวยพรปีใหม่ของฉู่อันฉิงอยู่ที่สนามบ้าน——
「เพื่อนรัก！」
เกาหยางหัวเราะเสียงดังพลางวิ่งมาชนหลินเสวียนอย่างแรง ท้องของเขาไปกระแทกกับหลินเสวียนเต็ม ๆ
「เพิ่งว่างเองเหรอ」
หลินเสวียนมองเกาหยางที่ไม่ได้เจอกันนาน
ไม่รู้ว่าช่วงนี้เขาไปยุ่งอะไรมา บ้านทั้งสองหลังอยู่ใกล้กันมาก อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน แต่กลับมาสองวันแล้วเพิ่งได้เจอกันวันนี้
「อ้าว ก็ญาติเยอะ งานเยอะ ตามประเพณีตรุษจีนนี่แหละ เลยเพิ่งว่าง」
คุณแม่ของหลินเสวียนเรียกทั้งสองคนเข้าไปนั่งในบ้าน แล้วนำขนมมาเสิร์ฟพลางมองเกาหยาง
「นี่ก็ปีนึงแล้วนะ หลินเสวียนยังดูแลรูปร่างได้ดีจัง แต่เกาหยางนี่อ้วนขึ้นเยอะเลยนะ」
「โอ๊ย คุณป้าอย่าพูดเลยครับ！」
เกาหยางโอบไหล่หลินเสวียน
「นี่หลินเสวียนเขาเป็นนายแบบชื่อดังของบริษัท ได้ใจเจ้านายผู้หญิงด้วยนี่ ก็ต้องดูแลรูปร่างหน่อยสิครับ」
「หุบปากไป๊! พูดอะไรของแกเนี่ย！」
หลินเสวียนสะบัดมือเกาหยางออก
ถ้าคนอื่นได้ยินเข้า คงคิดว่าตัวเองได้อาศัยบุญคุณเขาแน่ ๆ
โชคดีที่คุณแม่ของหลินเสวียนเลี้ยงเกาหยางมาตั้งแต่เด็ก รู้ว่าคนนี้ปากไม่ค่อยจะมีลิ้นชัก จึงหัวเราะแล้วพูดว่า
「แต่พวกเธออายุขนาดนี้ก็ควรหาแฟนกันได้แล้วล่ะ จริง ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องหาแค่ในตงไห่หรอกนะ หาคนที่เมืองหางโจวก็ได้ เดี๋ยวนี้รถไฟความเร็วสูงสะดวกมาก หาคนที่บ้านอยู่ใกล้ ๆ กันก็ดีเหมือนกัน」
「ฮ้า คุณป้าอย่าห่วงเลยครับ！」
เกาหยางหยิบเมล็ดทานตะวันขึ้นมาหนึ่งกำ แล้วใช้มือไล่นับนิ้ว:
「หลินเสวียนมีคนเลือกเยอะแยะไป อย่าว่าแต่ในตงไห่เลย แค่ตอนงานรวมรุ่นมัธยมปลายครั้งนี้ ก็มีผู้หญิงหลายคนมาถามเรื่องความรักของหลินเสวียนผมแล้วนะ! ถังซิน, เหวินจิ้ง, หลี่หลิง……」
「พอ ๆ แล้ว แกอย่าพูดมากเลย」
หลินเสวียนรีบตัดบทเขา:
「งานรวมรุ่นไม่ใช่วันขึ้น 5 ค่ำเหรอ? จัดการยังไงบ้างแล้ว? มีคนมาเท่าไหร่เนี่ย? 」
「ตอนนี้ก็ยังไม่แน่ใจ มีคนยกเลิกบ้าง บ้างก็บอกจะมา บ้างก็บอกไม่มา เอาเป็นว่าตอนนี้ที่คอนเฟิร์มแล้วก็มีประมาณสามสิบกว่าคนมั้ง อาจารย์ประจำชั้นเราก็มาด้วย」
สามสิบกว่าคน……
ก็ไม่น้อยนะ
หลินเสวียนจำได้ว่าตอนเรียนมัธยมปลาย ห้องเรียนเรามีทั้งหมดห้าสิบกว่าคนหรือหกสิบกว่าคน มีคนมาเกินครึ่งก็ถือว่าดีแล้ว
เวลาสี่ปีในมหาวิทยาลัยผ่านไป เขาจำเพื่อน ๆ สมัยมัธยมได้น้อยมาก ที่จำได้ก็เหลือแค่ชื่อไม่กี่คน
ส่วนสามสาวที่เกาหยางพูดถึงเมื่อกี้ จริง ๆ แล้วแทบจะจำไม่ได้เลย โดยเฉพาะถังซิน……นี่คือจำไม่ได้จริง ๆ
เธอเรียนกับพวกเราแค่ไม่กี่วันก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ หลินเสวียนงงจริง ๆ ทำไมเพื่อนร่วมชั้นที่เรียนด้วยกันแป๊บเดียวถึงมางานเลี้ยงรุ่นนี้ด้วย…ไม่เขินบ้างเหรอ?
「จำถังซินได้ไหม？」
หลินเสวียนหันไปถามเกาหยาง
「รู้จักหน้าตาไหม？」
「ไม่รู้จัก。」เกาหยางส่ายหัวแบบไม่แปลกใจ 「จำไม่ได้เลย รู้แค่ว่าเป็นผู้หญิง」
「ไม่ลองไปถามใครดูบ้างเหรอ？」
「จะไปถามใครล่ะ…ไม่มีใครสนิทกับเธอ」เกาหยางพ่นเปลือกเมล็ดทานตะวันออกจากปาก แล้วหันไปมองหลินเสวียน 「เฮ้ ไม่ใช่สิ แกอยากรู้ขนาดนั้นทำไม? เดี๋ยวเจอก็รู้เองแหละ」
「ก็ได้」
……
ช่วงตรุษจีนนี่
ยุ่งกว่าตอนทำงานอีก กลางวันก็มีเรื่องโน่นเรื่องนี่สารพัด ทั้งไปเยี่ยมเพื่อนบ้าน ไปเยี่ยมญาติพี่น้อง… พอตกเย็นก็โดนลากไปดื่มเหล้า เล่นไพ่ แทบทุกคืนเลยกว่าจะได้นอนก็ตีหนึ่งตีสอง แทบไม่มีเวลาฝัน
มีแค่คืนวันที่สามเท่านั้นที่ได้นอนเร็วหน่อย นอนตอนตี 11 ครึ่ง พอมาถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ยากจนแห่งนี้ บนถนนก็เงียบสงัด ไม่มีใครเลย หลินเสวียนเลยแอบขี่มอเตอร์ไซค์ของพี่แมวอ้วนออกไปขับเล่นสองรอบ มองดูวิวกลางคืนของเมืองตงไห่ไกล ๆ
พอเขาขี่ไปถึงรั้วโรงงานกำจัดขยะ 221
ด้านนอกก็เงียบสงบ ไม่มีอะไรผิดปกติ แล้วที่เนินดินเล็ก ๆ ที่ทุกคนมักมารวมตัวกัน ก็ไม่มีรถตู้คันนั้นด้วย
เรื่องนี้ทำให้หลินเสวียนสงสัยมาก
หรือว่าถ้าฉันไม่ไปปฏิบัติการคืนนี้ แผนของพวกพี่แมวอ้วนคืนนี้จะล่มไปเลยเหรอ? หรือมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทาง?
อย่าบอกนะว่าไปต่อยกับซีซีจริง ๆ เข้าให้แล้ว……
「ก็ไม่แน่หรอกนะ」
แต่เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับแผนต่อ ๆ ไปแล้วล่ะ
ตามที่ฉันวางแผนไว้ ซีซีก็จะเหมือนฉัน เข้าร่วมแก๊งหน้ากากกลายเป็นนักรบศักดิ์สิทธิ์คนที่หกของแก๊ง พวกเราเพื่อนซี้จากความทรงจำวันวานก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้งแล้ว
……
วันขึ้น 5 ค่ำ เดือน 1
เย็นวันนั้น ที่โรงแรมกุ้ยเหอ
「โอ้โฮ! เสี่ยวหลิน เสี่ยวหยวน! พวกแกสองพี่น้องนี่ อ้วนขึ้นพร้อมกันเลยนะเนี่ย!」
เกาหยางหัวเราะเสียงดัง ตบเบา ๆ ที่พุงกลม ๆ ของฝาแฝด แล้วก็ขีดถูกชื่อทั้งสองคนในรายชื่อที่ถืออยู่:
「มาช้าจังนะ! ไม่มีระเบียบเรื่องเวลาเลย เหมือนตอนเรียนอยู่เลยเนี่ย!」
เสี่ยวหลินกับเสี่ยวหยวน ฝาแฝดอ้วนเหมือนกัน หัวเราะคิกคัก แต่จริง ๆ แล้วไม่ต้องพิจารณามากก็รู้ว่าใครเป็นใคร หลินเสวียนสมัยเรียนก็แยกแยะได้ ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่ห่างมาห้าปีแล้ว หน้าตาของทั้งคู่ก็ต่างกันพอสมควร
นี่แหละคือเหตุผลที่หลินเสวียนมั่นใจว่า ฉู่อันฉิงกับซีซีต้องมีความเกี่ยวข้องกันอย่างแน่นอน……
ถึงแม้จะเป็นฝาแฝดที่เกิดจากไข่ใบเดียวกัน แต่เพราะปัจจัยการเจริญเติบโตในภายหลัง ก็ไม่สามารถหน้าตาเหมือนกันเป๊ะได้ แต่พวกเธอสองคนนี่ เหมือนกันเป๊ะ มันเกินไปจริง ๆ
「ยังมีคนอื่นมาอีกมั้ย? 」 เสี่ยวหยวนถามเสียงเรียบ
「ยังเหลือเพื่อนอีกสองสามคน พวกเราสองคนขึ้นไปคุยกับเพื่อน ๆ ก่อนเถอะ ฉันกับหลินเสวียนอยู่ตรงนี้รอรับแขกก็พอแล้ว」
ฝาแฝดทั้งสองเดินขึ้นบันไดไป
หลินเสวียนกับเกาหยางรับเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงที่ทยอยกันมา แล้วบอกให้พวกเธอนั่งที่ห้องส่วนตัวใหญ่ที่สุดชั้นบน ห้องนั้นมีโต๊ะอาหารใหญ่สี่ตัว นั่งได้สบาย ๆ
มองดูเหล่าสาว ๆ เดินขึ้นบันได เกาหยางเข้ามาใกล้แล้วหัวเราะคิกคัก:
「แกสังเกตเห็นไหม นี่มันต่างกับตอนเรียนมหาวิทยาลัยสี่ปีจริง ๆ นะ เพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงของเราสวยขึ้นกันหมดเลย！」
「ก็พวกเธอรู็จักแต่งหน้าแต่งตัวแล้วนี่ ปกติธรรมดา」
「แกก็เลือกดูได้เลยนะหลินเสวียน เพื่อนผู้หญิงในห้องเราทั้งหมดก็ยังไม่แต่งงานกันสักคน」
「นี่แกพูดอะไรเนี่ย……เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย ใครจะไปแต่งงานกันล่ะ」
「ก็จริงด้วย」
เกาหยางพยักหน้า มองไปที่รายชื่อที่ถูกติ๊กถูกหมดแล้ว:
「เพื่อนร่วมชั้นเราทุกคนสอบติดมหาวิทยาลัยหมดเลยนะ ไม่ว่าจะมหาวิทยาลัยดีหรือไม่ดีก็เถอะ……แต่ก็อย่างน้อยก็เป็นนักศึกษาจบใหม่ แค่นี้ก็ถือว่าน่าภาคภูมิใจแล้ว ห้องอื่น ๆ หลายคนเรียนจบมัธยมปลายก็ไม่เรียนต่อ ตอนนี้หลายคนก็แต่งงานมีลูกกันแล้ว」
「เหลืออีกแค่สองคนที่ยังไม่มา……ถังซิน โจวต้วนหยุน สองคนนี้มาช้ากันเหลือเกิน？」
「แกโทรหาถังซินหน่อยไหม？」หลินเสวียนนึกขึ้นได้ แล้วบอกเกาหยาง:
「ถังซินก็……เป็นเพื่อนร่วมชั้นกันมาหลายวันแล้ว ฉันกับแกยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตาเป็นยังไง…วันนี้คนมาทานข้าวรวมกลุ่มกันเยอะ อาจจะเป็นคนอื่นเข้าผิดห้องก็ได้」
「อืม แกพูดถูก」
เกาหยางพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังค้นหา WeChat ของถังซินเพื่อจะโทรคุยด้วยเสียง——
「สวัสดีค่ะ คุณหลินเสวียน」
เสียงทักทายหวานใส ฟังแล้วรู้สึกละมุนละไมเหลือเกิน
หลินเสวียนกับเกาหยางต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง……
ยืนอยู่ตรงหน้าหลินเสวียน เป็นสาวผมสั้นรูปร่างสูงโปร่ง สวมโค้ทสีน้ำตาล
ที่สำคัญคือ สวยมาก
สวยแบบมีเสน่ห์ ดูดีมีชาติตระกูล เหมือนพิธีกรรายการทีวีเลย
เกาหยางเบิกตาโพลงมองหลินเสวียน ทำหน้าเหมือนกำลังดูละครอยู่
「จำฉันได้ไหมคะ」
เสียงหวานใสของหญิงสาว เธอลูบผมข้างหูเบา ๆ แล้วก็ยิ้มเขิน ๆ :
「ฉันถังซินค่ะ」
「อ้อ——อ้อ อ้อ อ้อ อ้อ!!!!」เกาหยางร้องออกมาเหมือนเสียงห่าน แล้วหัวเราะอย่างทำเป็นเขินอาย :
「สวัสดีครับ! คุณพูดอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ! จะลืมได้ยังไงกันล่ะคะ! ผู้หญิงสวยขนาดนี้ เราจะลืมได้ยังไงล่ะ! ใช่ไหมหลินเสวียน？」
หลินเสวียนยิ้มแล้วพยักหน้า
เรื่องจำได้หรือจำไม่ได้นี่ช่างเถอะ…ตอนนี้ต้องบอกว่าจำได้สิ ไม่งั้นสาว ๆ เขาจะรู้สึกอึดอัดเอาได้
「นานแล้วเนอะ ฉันจำแทบไม่ได้เลย ตอนนั้นยังเรียนไม่กี่วัน คุณก็ไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย？」
หลินเสวียนพูดออกมาสองข้อมูลที่รู้ ทำเป็นสนิทสนม
「โอ๊ย คุณจำฉันได้ด้วยเหรอคะ? 」
ถังซินแปลกใจเล็กน้อย แต่ความแปลกใจนั้นกลายเป็นความยินดีที่แผ่ซ่านบนใบหน้า เธอมองหลินเสวียนแล้วอมยิ้มเล็ก ๆ ：
「ฉันนึกว่าคุณลืมฉันไปแล้วซะอีก」
「จะเป็นไปได้ยังไง เพื่อนร่วมชั้นกัน จะลืมได้ง่าย ๆ เหรอ」หลินเสวียนและเกาหยางหัวเราะแห้ง ๆ
「ฉันเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันเองค่ะ」ถังซินใช้มือขวาลูบผมสั้นที่อยู่ข้างหลังหู สายตายังคงไม่ละจากหลินเสวียน：
「ได้ยินจากเกาหยางว่า ตอนนี้คุณทำงานที่ตงไห่ใช่ไหมคะ? ได้ยินว่าเป็นรองผู้จัดการบริษัทใหญ่แล้วด้วย เก่งจังเลยค่ะ」
「ก็ไม่เชิงหรอกครับ แค่โชคดีมากกว่า」
「ฉันน่าจะไปทำงานที่ตงไห่หลังปีใหม่ค่ะ」ถังซินก้มหน้ายิ้ม มือวางอยู่บนกระเป๋าถือ：
「ตอนนั้นรบกวนคุณช่วยดูแลด้วยนะคะ ฉันยังไม่เคยไปเมืองตงไห่เลย」
「ยินดีเสมอครับ」
หลินเสวียนตบไหล่เกาหยาง：
「เกาหยางก็อยู่ตงไห่เหมือนกัน มีอะไรก็หาพวกเรานะ เพื่อนร่วมชั้นกัน อย่าเกรงใจ」
「ขอบคุณมากค่ะ」
ถังซินยิ้มหวาน ๆ ：
「คุณยังเหมือนเดิมเลย ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด หลินเสวียน ฉันเห็นคุณตั้งแต่ไกลก็จำได้แล้ว」
「งั้นคุณจำได้ดีจริง ๆ ด้วยสินะ……」
ความกระตือรือร้นเกินคาดของถังซิน ทำให้หลินเสวียนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย
เขาเองลืมเธอไปหมดแล้ว ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธอเลย แต่ไม่คิดว่าแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียนกันเพียงไม่กี่วัน ถังซินจะจำหน้าเขาได้แม่นยำขนาดนี้……ถึงแม้จะผ่านมาห้าปีแล้วก็ตาม ยังจำได้ตั้งแต่แรกเห็น
「แน่นอนสิ เพราะประทับใจไงล่ะ！」ถังซินหัวเราะคิกคัก ฟันขาวอมชมพูสะดุดตา เธอมองหลินเสวียนพลางกล่าวว่า：
「คุณยังจำได้ไหม……」
「ไอ้บ้า!! หลินเสวียน แกดูเร็ว!! โรลส์รอยซ์!! ไอ้บ้า!!」
เสียงโวยวายของเกาหยางแทรกเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสอง หลินเสวียนหันไปมองทางประตูโรงแรมตามที่เกาหยางชี้
รถโรลส์รอยซ์สีดำอมม่วงรุ่นฟานทอมจอดเอียง ๆ อยู่หน้าโรงแรมอย่างทะมัดทะแมง!
พนักงานต้อนรับรีบวิ่งเข้าไป ประตูหลังของโรลส์รอยซ์เปิดออก ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง สวมสูทเข้ารูป ผมหวีเรียบ เดินลงจากรถพร้อมรอยยิ้ม
เขาปรับปกเสื้อเล็กน้อย ก้าวเดินมาด้วยรองเท้าหนังเงาเป็นประกาย
「หลินเสวียน……ราชามังกรมาแล้ว」เกาหยางกระซิบข้างหูหลินเสวียนเบา ๆ
“นี่ใครน่ะ? เพื่อนร่วมชั้นเราหรือเปล่า?” หลินเสวียนกระซิบตอบเบา ๆ เช่นกัน
“ใช่แล้ว! จำไม่ได้เหรอ? นี่โจวต้วนหยุนไง!”
หลินเสวียนกระพริบตาปริบ ๆ
จริง ๆ แล้วเขาก็จำไม่ได้จริง ๆ
ในความทรงจำของเขา โจวต้วนหยุน……เป็นเด็กที่มีฐานะยากจน เสื้อผ้าที่ใส่มักเก่า ๆ ไว้ผมยาว นั่งอยู่แถวหลังสุดของห้องเรียน……มักก้มหน้าอยู่เสมอ ไม่ค่อยชอบพูดคุย ดูแล้วเหมือนขาดความมั่นใจ
หลินเสวียนจำไม่ได้ว่าเคยคุยอะไรกับโจวต้วนหยุน จึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเท่าไรนัก
แต่ทรงผมทรงปะการัง และนิสัยก้มหน้าไม่พูดนี่ เขายังจำได้อยู่ แต่ชายหนุ่มผู้เปล่งประกายราวกับเพชร เหล่านี้ ดูเหมือนจะเป็นคนสำเร็จ เพิ่งปิดดีลธุรกิจมูลค่าหลายร้อยล้านเสร็จใหม่ ๆ
มันไม่เข้ากับภาพเด็กชายขี้อายและดูธรรมดา ๆ ในความทรงจำของเขาเลยจริง ๆ
เงินนี่มันสร้างคนได้ขนาดนี้เชียวเหรอ?
“หัวหน้าห้องเกาครับ”
โจวต้วนหยุนที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ทุกองศา เขาเดินไปหาเกาหยาง และยื่นมือไปจับมือเกาหยาง
โจวต้วนหยุนที่เปล่งประกายราวกับดวงดาว ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ เดินไปหาเกาหยาง แล้วจับมือเกาหยาง
「ยอดไปเลยโจวต้วนหยุน! รวยแล้วเหรอเนี่ย!」
「ไม่หรอก... ตอนนี้ผมกำลังยุ่งอยู่กับการเจรจาธุรกิจ เลยยังไม่มีเวลาเปลี่ยนชุด ถ้าไม่งั้นก็คงไม่มางานรวมรุ่นในสภาพนี้หรอกครับ เดี๋ยวเพื่อน ๆ จะหัวเราะเยาะเอา」
พูดจบ โจวต้วนหยุนก็หันไปทางหลินเสวียน ยิ้มบาง ๆ แล้วเอื้อมมือออกไป
「หลินเสวียน นาน ๆ เจอกันที ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ」
「คุณเองก็หล่อเหมือนกัน จริง ๆ นะ คุณดูโตกว่าพวกเราเยอะเลย」หลินเสวียนยิ้มแล้วจับมือโจวต้วนหยุน
เขาสังเกตเห็นว่างานรวมรุ่นครั้งนี้เพื่อน ๆ จำกันได้เก่งจัง จำกันได้หมดเลย หรือว่าตัวเองมีเสน่ห์เหลือล้น จนพวกเขาจำได้ไม่ลืมเลือน?
「หลินเสวียน ตอนนี้คุณทำงานอยู่ที่ไหนล่ะ？」
「อยู่ที่ตงไห่น่ะ ก็แค่ทำงานหาเลี้ยงชีพไปวัน ๆ 」
「โอ้โห บังเอิญจังเลย？」โจวต้วนหยุนหัวเราะคิกคักพลางมองหลินเสวียน
「หลังปีใหม่... ผมก็ตั้งใจจะไปตงไห่เหมือนกัน！」
