บทที่ 136 นกขมิ้น
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 136 นกขมิ้น
แสงฟ้าแลบวาบสว่างเพียงเสี้ยววินาที แล้วก็ดับหายไป
หลินเสวียนลุกขึ้นพรวด ถอยหลังสองก้าว หัวใจเต้นตึกตักไม่หยุด!
ในห้องทำงานนี้...มีคนซ่อนตัวอยู่ได้ยังไงเนี่ย!
ตอนเห็นรองเท้าส้นสูงกับต่างหูแวบเดียว...หลินเสวียนนึกไปแล้วว่าเป็นจ้าวอิงจวิ้นที่ดักรออยู่ แถมยังนึกภาพแผนล่อลวงที่สโมสรอัจฉริยะวางไว้ได้ครบถ้วน!
นี่มันกับดักชัด ๆ !
แต่...พอเห็นหน้าชัด ๆ หลินเสวียนก็รู้ทันทีว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่จ้าวอิงจวิ้น
เธอรูปร่างโค้งเว้ากว่าจ้าวอิงจวิ้น และดูอายุมากกว่าหลายปี
ถึงหลินเสวียนจะบอกอายุแน่ชัดไม่ได้ แต่ก็อย่างน้อย ๆ ก็ต้องสามสิบขึ้นไป ต่างจากจ้าวอิงจวิ้นที่อายุ 24 ปีอย่างสิ้นเชิง ทั้งความอ่อนเยาว์และเสน่ห์
หลินเสวียนไม่ได้สังเกตใบหน้าละเอียด รู้สึกแค่ว่าสวยมาก แต่สิ่งที่ประทับใจที่สุดคือดวงตาของเธอ—
ดวงตาสีฟ้าครามระยับ
มันเป็นสีตาที่หาได้ยากยิ่ง
ไม่เหมือนดวงตาของคนทั่วไป
ลึกซึ้งเกินไป เหมือนแก้วหลอมเหลว ดูราวกับว่ากำลังเคลื่อนไหว
เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ใช่จ้าวอิงจวิ้น หลินเสวียนก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที
เอาเถอะ ไม่ว่ายังไง การเจอคนแปลกหน้าในที่แบบนี้ก็ยังดีกว่าเจอคนรู้จักเยอะเลย อย่างน้อย...ก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่
แต่ปัญหาคือ...
จ้าวอิงจวิ้นตั้งรหัสผ่านที่เดาได้ยากขนาดนั้น และยังเน้นย้ำหลายครั้งว่ามีแค่พวกเขาทั้งสองคนเท่านั้นที่รู้
แล้วผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้เข้ามาในห้องทำงานนี้ได้ยังไงกัน?
การปรากฏตัวของผู้หญิงคนนี้มันเร็วเกินไป หลินเสวียนไม่เข้าใจเลยว่าเธอมีจุดประสงค์อะไร เป็นมิตรหรือศัตรู
ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไร
แค่จ้องมองผู้หญิงบนโซฟาอย่างไม่วางตา
...
นอกหน้าต่าง
เสียงฝนกระทบกระแทกหน้าต่างดัง “กัง กัง” เบาลง
เมื่อเม็ดฝนเริ่มเบาบางลง ม่านน้ำฝนที่เกาะอยู่บนกระจกก็ค่อย ๆ ไหลลง...
เมฆหมอกเคลื่อนตัวออกไป
ดวงจันทร์เสี้ยวที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังมานาน ในที่สุดก็โผล่มาให้เห็นครึ่งดวง สาดแสงจันทร์อันนุ่มนวลส่องเข้ามาในห้องทำงาน...กระทบกับรองเท้าส้นสูงที่กำลังโยกเยกอย่างมีจังหวะของผู้หญิงคนนั้น
「กำลังมองหาอันนี้อยู่หรือเปล่าคะ？」
เมื่อเห็นว่าหลินเสวียนไม่พูดอะไร ผู้หญิงคนนั้นจึงหยิบซองเชิญสีแดงเข้มขึ้นมาจากโซฟาข้างตัว แล้วโบกไปมาเบา ๆ ในอากาศ
ซองเชิญอยู่ในสภาพที่ดูเหมือนจะพับแต่ก็ไม่พับ หน้ากระดาษเปิดปิดคล้ายเปลือกหอยตามจังหวะที่ผู้หญิงคนนั้นขยับมือ
ไม่มีตราปิดผนึก
หลินเสวียนมองเห็นชัดเจน ตัวหนังสือสีทองคำห้าตัวที่ด้านหลังซองเชิญปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจนในแสงจันทร์ที่ส่องกระทบ
ส่วนร่างกายและใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นยังคงอยู่ในความมืด แสงจันทร์เคลื่อนไปช้า ๆ ส่องจากรองเท้าส้นสูงไปยังชายเสื้อที่เธอพาดไว้บนโซฟา...
หลินเสวียนไม่รู้จุดประสงค์ของผู้หญิงคนนี้
แต่ชัดเจนแล้วว่า... ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะรู้เรื่องราวของเขาอยู่มากมาย เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่เธอกลับรู้จักชื่อเขา เขาไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เธอกลับรู้แน่ชัดว่าเขาแอบมาเพื่อใบเชิญของสโมสรอัจฉริยะ แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเขาจะมาแอบดูใบเชิญวันนี้?
「ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอก หลินเสวียน ฉันไม่ใช่ศัตรูของคุณ」
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มแล้วหมุนใบเชิญในมือส่งออกไป ใบเชิญโค้งเป็นเส้นโค้งกลางอากาศ ก่อนจะไปกระแทกด้านหลังจอคอมพิวเตอร์ของจ้าวอิงจวิ้น แล้วตกลงไปบนขอบโต๊ะ
「ใบเชิญนี้เป็นของปลอม」
หลินเสวียนกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ ใบเสียงทุ้ม ๆ ของผู้หญิงก็ดังขึ้นจากโซฟา
「เป็นฉันที่เอาไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์」
「ของปลอม? 」
หลินเสวียนมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ครึ่งดวง
「แล้วคุณเอาไปวางไว้ทำไม? 」
「เพื่อให้คุณเห็น เพื่อดึงดูดความสนใจของคุณเท่านั้นเอง」
ผู้หญิงวางขาที่ไขว่ห้างลง เปลี่ยนท่าทางมาพิงโซฟา
「ใบเชิญสโมสรอัจฉริยะของจริง ไม่ใช่จะได้มาง่าย ๆ ขนาดนั้นหรอก แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น อย่างน้อยก็สำหรับคุณ... มันไม่ยากเลย」
「งั้นขอโทษด้วยนะครับ แผนของคุณดูเหมือนจะล้มเหลวแล้ว」หลินเสวียนตอบ
「ผมไม่สนใจสโมสรอัจฉริยะเลยแม้แต่น้อย ยิ่งกว่านั้นยังรู้สึกแย่กับมันอีก」
「ไม่หรอก อันที่จริงคุณกำลังติดกับมันเข้าแล้ว……」
ผู้หญิงโน้มตัวเข้ามา หลินเสวียนมองไม่เห็นใบหน้าในความมืดนั้น:
「หลินเสวียน คุณเลือกที่จะหมกมุ่นอยู่กับปริศนาและวังวนนี้ไปตลอดชีวิตก็ได้ เลือกที่จะอยู่นิ่ง ๆ เฉย ๆ ปล่อยตัวไปตามน้ำก็ได้ แต่สุดท้ายคุณก็หนีไม่พ้นที่จะถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้อง……นั่นคือประวัติศาสตร์ คุณต่อต้านไม่ได้ หนีไม่พ้นหรอก」
「ถ้าอยากรู้คำตอบทั้งหมด……วิธีที่ง่ายที่สุด ก็คือได้รับเชิญชวนเข้าร่วมสโมสรอัจฉริยะจริง ๆ สักครั้ง」
「ทำไมผมต้องเชื่อคุณ？」หลินเสวียนเดินท่ามกลางแสงจันทร์ เข้าไปใกล้ผู้หญิงมากขึ้น:
「จากที่คุณพูดมา สโมสรอัจฉริยะดูเหมือนจะเป็นองค์กรที่ทำความดีใช่มั้ย？」
「นี่เป็นเรื่องที่คุณต้องไปพิสูจน์ ไปตัดสินด้วยตัวเอง」หญิงสาวกล่าวเสียงเบา ๆ
「งั้นผมก็เลือกที่จะไม่พิสูจน์ ไม่ตัดสินก็ได้」
หลินเสวียนหัวเราะเบา ๆ แล้วชูมือขึ้น:
「จริง ๆ แล้วเรื่องพวกนี้ส่วนใหญ่ก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่นา แล้วผมจะไปยุ่งกับมันทำไม？」
「คุณไม่ยุ่งกับมัน มันก็จะมาหาคุณเอง บางทีคุณอาจยังไม่รู้ตัว……แต่ว่าเกมแมวไล่จับหนูของคุณ มันได้เริ่มขึ้นแล้วนะ」หญิงสาวลุกขึ้นจากโซฟา
เธอเดินมาหาหลินเสวียนที่ข้างหน้าต่างด้วยฝีเท้าเบา ๆ เดินผ่านโต๊ะทำงานของจ้าวอิงจวิ้น ใช้สองนิ้วคีบเอาบัตรเชิญสีแดงเข้มใบนั้นขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปในแสงจันทร์
ดวงตาสีฟ้าครามสุกสว่างขึ้นอีกครั้งในแสงจันทร์… เพียงชั่วพริบตา ดวงตาคู่นั้นก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม
หลินเสวียนยื่นมือออกไปรับบัตรเชิญสีแดงเข้มที่ถูกกดไว้แนบอก
「ฉันรอคุณอยู่ที่สโมสรอัจฉริยะนะ」
หญิงสาวหัวเราะอย่างเย้ายวน กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาแตะที่ปลายจมูกของหลินเสวียน
「อย่าให้ฉันรอนานเกินไปล่ะ」
พูดจบ
เธอก็หันหลังกลับไป เส้นผมที่นุ่มลื่นปลิวไหว สัมผัสแก้มของหลินเสวียน กลิ่นหอมหวานชื่นใจ ตัดกับกลิ่นอับชื้นของสนิมเหล็กในห้องทำงานนี้เหลือเกิน…
กลิ่นดอกชาขาว
หลินเสวียนสูดลมหายใจเข้าไปอีกครั้ง
กลิ่นนี้… แม้จะแตกต่างจากกลิ่นตัวของซีซีเล็กน้อย แต่ก็เป็นกลิ่นดอกชาขาวอย่างแน่นอน
「คุณต้องการอะไรกันแน่？」
「ฉันบอกคุณไม่ได้」
「แล้วจะได้บัตรเชิญของจริงมาได้ยังไง？」
「บอกไม่ได้」
หลินเสวียนหัวเราะในลำคอ แล้วโยนบัตรเชิญในมือลงบนโต๊ะ
「งั้นก็รออยู่ที่สโมสรอัจฉริยะไปตลอดชีวิตเลยก็แล้วกัน」
「ฉันไม่ได้อยากจะไม่บอกคุณหรอกนะ หลินเสวียน」
หญิงสาวหยุดฝีเท้า หันกลับมามอง
「แต่ฉันบอกไม่ได้จริง ๆ 」
「ที่จริงแล้ว คุณก็ใกล้คำตอบแล้วนะ……แทนที่จะถามไปถามมาแบบนี้ ลองกลับไปคิดทบทวนกฎแห่งกาลเวลาให้ดี ๆ ดีกว่าไหม？」
「กฎแห่งกาลเวลาน่ะ สำคัญและเข้มงวดกว่าที่คุณคิดไว้เยอะ แทบทุกคำตอบล้วนซ่อนอยู่ในกฎแห่งกาลเวลานี้……แต่ดูเหมือนตอนนี้ คุณยังเข้าใจกฎแห่งกาลเวลาได้ไม่ลึกซึ้งพอ」
「โดยเฉพาะอย่างยิ่ง 【ความยืดหยุ่นของห้วงกาลเวลา】 ข้อนี้……มันช่างเป็นกฎที่สำคัญมาก ลองใช้สมองคิดดูอีกสักหน่อยสิ？」
……
ฟังเสียงของผู้หญิงคนนั้น หลินเสวียนรู้สึกถึงความปลอดภัยที่กำลังเลือนหายไปอีกครั้ง
【ความยืดหยุ่นของห้วงกาลเวลา】 คำ ๆ นี้ เป็นคำที่ฉันคิดค้น ฉันสร้างสรรค์ และฉันสรุปขึ้นมาเองต่างหาก
ไม่มีใครเคยพูดถึงมาก่อนเลย
แต่ผู้หญิงคนนี้กลับรู้ได้อย่างชัดเจน
「คุณเป็นใครกันแน่？」หลินเสวียนหรี่ตาลง มองไปที่แผ่นหลังของเธอ
「ตั๊กแตนตำข้าวจับจิ้งหรีด ทว่าด้านหลังยังมีนกขมิ้นอยู่……」ผู้หญิงหัวเราะเบา ๆ เอื้อมมือไปเปิดประตูรหัส :
「เจอกันคราวหน้า เรียกฉันว่า 【นกขมิ้น】 ก็แล้วกัน」
ปัง!
ประตูรหัสหนาหนักปิดสนิทลง
แสงจันทร์นอกหน้าต่าง ในที่สุดก็ทะลุผ่านกลุ่มเมฆลงมา สาดส่องทั่วทั้งพื้นที่ที่ปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง
นาฬิกาอิเล็กทรอนิกส์บนโต๊ะทำงานกะพริบแสดงตัวเลข หลินเสวียนก้มลงมองเวลา——
00：42
จบเล่ม 1: นกขมิ้น โปรดติดตามตอนต่อไป
