บทที่ 11 ลาก่อนไอศครีมไข่คนมะเขือเทศ

บทที่ 11 ลาก่อนไอศครีมไข่คนมะเขือเทศ

หลังจากการพรากจากกันในช่วงฤดูร้อน ในที่สุดเด็กน้อยทั้งสามของฮอกวอตส์ ก็กลับมาพบกันอีกครั้งตรงหน้าธนาคารกริงกอตส์

"ทายซิว่าฉันเห็นใครในร้านบอร์กินและเบิร์กส์!"

แฮร์รี่ถามรอนและเฮอร์ไมโอนี่ขณะที่พวกเขาเดินขึ้นบันไดกริงกอตส์

ก่อนที่เพื่อนๆ ของเขาจะเดาได้ แฮร์รี่แทบรอไม่ไหวที่จะบอกคำตอบด้วยตัวเอง

"มัลฟอยกับพ่อของเขา!"

ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่และรอนจะพูดอะไร นายวิสลีย์ก็เริ่มตื่นตัว

"เขาซื้ออะไรที่นั่น?!"

"ไม่ครับ เขาขายอะไรบางอย่าง"

"กระทรวงเวทมนต์กำลังสอบสวนเมื่อเร็วๆ นี้ ฉันคิดว่าเขาคงกลัว!" เขากัดฟันแล้วพูดว่า "ฉันจะจับเขา!"

"ระวังตัวด้วยนะอาเธอร์"

นางวิสลีย์เตือนเขา ขณะที่ก็อบลินโค้งคำนับและพาพวกเขาเข้าไปในธนาคาร

"ครอบครัวนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยุ่งด้วย อย่ากัดกระดูกที่คุณเคี้ยวไม่ได้!"

พวกเขาพูดคุย เดินเข้าไปในธนาคารกริงกอตส์ หลังจากนำเงินที่พวกเขาต้องการออกไป ครอบครัวเกรนเจอร์ ครอบครัววิสลีย์ แฮร์รี่และเด็กๆ คนอื่นก็พร้อมที่จะแยกทางกัน

ขณะที่นายวิสลีย์กำลังจะเชิญพ่อแม่ของเฮอร์ไมโอนี่ นายและนางเกรนเจอร์ มาที่ร้านหม้อใหญ่รั่วเพื่อดื่ม ทันใดนั้นนางวิสลีย์ก็คว้าแขนสามีของเธอไว้แน่น!

"อาเธอร์!"

เธอดูตื่นเต้นมาก ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ด้านหน้า ราวกับว่าเธอเห็นบางสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ

นายวิสลีย์รู้สึกสับสนเล็กน้อยกับการกระทำของเธอ

"เกิดอะไรขึ้นมอลลี่ เห็นอะไร…"

เมื่อมองตามสายตาของนางวิสลีย์ เสียงของนายวิสลีย์ก็หยุดลงทันที เขาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่าพร้อมกับอ้าปากค้าง ราวกับว่าดวงตาของเขากำลังจะถลนออกมา!

แฮร์รี่, รอน, เฮอร์ไมโอนี่, เฟร็ด, จอร์จ, เพอร์ซี่ กับคนอื่นๆ มองดูท่าทางแปลกๆ แล้วหันไปตามสายตาของนายและนางวิสลีย์

นั่นคือแผ่นหลังของชายหนุ่มหลังตรง มีรูปร่างเพรียวบาง แค่แผ่นหลังก็ทำให้คนคิดโดยไม่รู้ตัวว่าถ้าคนนี้ไม่ใช่หนุ่มหล่อก็ไม่มีเหตุผล

……

เชอร์ล็อคไม่พบปัญหาใดๆ ในกระบวนการถอนเงินจากกริงกอตส์

วิธีการรับรองความถูกต้องสำหรับธนาคารแห่งนี้ ที่ดำเนินการโดยก็อบลินนั้น จริงๆ แล้วค่อนข้างง่าย

ตราบใดที่มีคนนำกุญแจมาที่คลัง และแน่ใจว่าเป็นเจ้าของคลัง ก็อบลินจะพาคนไปยังคลังที่กำหนดเพื่อไขกุญแจ

ดังนั้นห้องนิรภัยที่นี่จึงเหมือนกับตู้เซฟลงทะเบียนมากกว่า ตราบใดที่มีใบรับรองพิเศษพร้อมกุญแจที่ออกโดยธนาคารกริงกอตส์ พวกเขาสามารถฝากหรือถอนเงินจากห้องนิรภัยได้เมื่อมาที่นี่

ทรัพย์สินเจ้าของเดิมในโลกเวทมนต์นั้นมีขนาดไม่ใหญ่นัก เขาไม่จำเป็นต้องถามก็อบลินที่พาเขามาที่นี่ เชอร์ล็อคเห็นได้ทันทีว่ามีเกลเลียนทองคำอยู่สองสามร้อยเหรียญในห้องนิรภัยนี้

ไม่มากแต่ก็ไม่น้อยจนเกินไป

หากเป็นเพียงการใช้ชีวิตประจำวัน ด้วยเงินเก็บในโลกเวทมนต์จำนวนนี้ เขาสามารถใช้ได้อย่างน้อยสิบปี

เชอร์ล็อคนำเหรียญทองเกลเลียนประมาณห้าสิบอัน ออกมาใส่ไว้ในถุงวิเศษที่กริงกอตส์จัดเตรียมไว้ให้ จากนั้นเขาก็ออกจากธนาคารก็อบลิน

สิ่งที่เขาซื้อนั้นไม่ซับซ้อนเกินไป สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเครื่องเขียนที่ใช้กันทั่วไปเช่นปากกา หมึก และกระดาษ

ยังมีอย่างอื่นได้แก่ ไปที่ร้านเสื้อคลุมของมาดามมัลกิ้นเพื่อสั่งเสื้อคลุม ไปที่ร้านนกฮูกอายล็อปส์เพื่อซื้อนกฮูกสำหรับส่งจดหมาย ไปร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเพื่อซื้อหนังสือพื้นฐานเกี่ยวกับการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดเป็นต้น

แม้ว่าพื้นผิวท่าทางของเขาจะยังคงเย็นชา แต่ความแปลกใหม่เหล่านี้ในตรอกไดแอกอน ก็หายากมากสำหรับเชอร์ล็อคที่มายังถนนผู้วิเศษเป็นครั้งแรก

เด็กๆ บนถนนขี่ไม้กวาดของเล่นที่บินอยู่ในระดับความสูงต่ำ หุ่นเวทมนต์คอยชักชวนลูกค้าอยู่หน้าร้านขายของตลกพ่อมด ไอศครีมโลกเวทมนต์ขายในร้านขนมหวาน ทุกอย่างน่าสนใจมาก

แน่นอนว่าเชอร์ล็อคไม่ใช่คนเก็บตัวเหมือนเจ้าของเดิม เขาเป็นคนร่าเริงอย่างมาก

เขาต้องแสร้งทำเป็นเย็นชาในสถานที่แบบนี้ ซึ่งในที่สุดมันทำให้เขาทนไม่ไหวนิดหน่อย

ดูจากการแนะนำแล้ว รสชาติของไอศครีมนี้สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตามความคิดของผู้คน ตราบใดที่เขาคิดรสชาติเอาไว้ในใจ เขาก็จะได้ลิ้มรสในสิ่งที่คิดในปากของตัวเอง

นี่เป็นของที่ดีจริงๆ!

เชอร์ล็อคถอนหายใจ

อย่างไรก็ตาม เจ้าของเดิมไม่ค่อยมีคนรู้จักในโลกเวทมนต์มากนัก ดังนั้นเขาจึงแค่อยากจะลองดู ไอศครีมรสไข่คนมะเขือเทศก็ต้องได้ใช่ไหม?

หลังจากกินอาหารอังกฤษได้สองเดือน แทบทำให้เขาหายใจไม่ออกจริงๆ ตอนนี้เขาคิดถึงรสชาติไข่คนกับมะเขือเทศ กับข้าวที่บ้านเกิดของเขา

และไอศครีมมหัศจรรย์ที่อยู่ตรงหน้าเขา ดูเหมือนจะสามารถตอบสนองความต้องการของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เขาจึงยืนยันคำตอบกับตัวเองในใจ จากนั้นเดินไปยังรถเข็นไอศครีมตรงหน้า แสดงรอยยิ้มเป็นมิตรแก่เจ้าของร้านไอศครีมเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่เขามายังโลกนี้

เจ้าของร้านขายไอศครีมรถเข็นเป็นแม่มดสาว เธอตกตะลึงกับรอยยิ้มของเชอร์ล็อคทันทีที่เงยหน้าขึ้น

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มหล่อเหลานั้นดูเหมือนทำให้เธออยู่ในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ ทุกอย่างสวยงามและยอดเยี่ยมมาก!

"คุณ คุณ…คุณต้องการไอศครีมไหม!"

แม่มดพูดตะกุกตะกัก

ขณะที่เชอร์ล็อคกำลังจะหยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋าของเขาอย่างไม่อดทน มีเสียงตะโกนดังมาจากข้างหลังเขา

"เท่าไหร่…"

"เชอร์ล็อค!"

เชอร์ล็อคตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของเขาก็แข็งค้างทันที

บ้าเอ้ย!

ยังเรียกชื่อ ไม่ใช่นามสกุล!

เจอคนรู้จักแล้ว!

เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว ละทิ้งรอยยิ้มที่ดึงดูดสาวๆ แม่มด กลับไปสู่ความเฉยเมยในตอนแรก

"ไม่ ฉันไม่ต้องการมัน"

เชอร์ล็อคบอกลาไอศครีมไข่คนมะเขือเทศทั้งน้ำตาในใจ และปฏิเสธแม่มดอย่างตรงไปตรงมา

จากนั้นเขาหันกลับไปมองกลุ่มที่เรียกชื่อของตัวเอง

ใช่ มันเป็นกลุ่มคน…

มีคนสิบกว่าคน สูง เตี้ย อ้วนและผอม ส่วนใหญ่เป็นเด็ก

เมื่อมองแวบเดียว เชอร์ล็อคก็จำแฮร์รี่ พอตเตอร์ ที่ดูไม่โดดเด่นในหมู่ผู้คนได้ และครอบครัวมักเกิ้ลที่เพิ่งช่วยเขาเข้ามาในตรอกไดแอกอน

มันเป็นพ่อมดวัยกลางคนผมสีแดงที่เรียกชื่อเชอร์ล็อค เขามองดูเชอร์ล็อคด้วยท่าทางดีใจและตื่นเต้น ราวกับว่าเขาได้เห็นญาติที่ห่างหายกันไปนาน

หลังจากเห็นคนเหล่านี้ชัดเจน หัวใจของเชอร์ล็อคก็ตกต่ำลง

แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่มีพ่อแม่มักเกิ้ล ครอบครัวที่มีลูกๆ มากมาย ทั้งหมดมีผมสีแดง

แม้ว่าเขาจะไม่รู้เนื้อเรื่องของหนังสือต้นฉบับ แต่เขายังสามารถรับรู้ได้ว่าคนกลุ่มนี้เป็นใคร

แฮร์รี่ วิสลีย์และเกรนเจอร์สามเหลี่ยมทองคำแห่งฮอกวอตส์!

และพ่อมดที่ดูเหมือนเห็นลูกชายผู้พลัดพรากจากไปนาน ควรจะเป็นหัวหน้าครอบครัววิสลีย์

เชอร์ล็อคจำชื่อของอีกฝ่ายไม่ได้ แต่เขาอาจเรียกว่านายวิสลีย์ก็ได้

เมื่อเห็นใบหน้าของเชอร์ล็อค นายวิสลีย์รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ข้างๆ เขายังมีแม่มดวัยกลางคนที่ตื่นเต้นมากกว่าเขาอีก

นางวิสลีย์มีรอยยิ้มน่าประหลาดใจบนใบหน้า ยังมีน้ำตาไหลออกมาด้วยซ้ำ

เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและจับมือของเชอร์ล็อค

"ลูก! ในที่สุดเธอก็เต็มใจที่จะออกมา เธอรู้ไหมว่าเราไม่ได้เจอเธอมาเกือบสองปีแล้วหลังจากที่เธอลาออกจากกระทรวงเวทมนต์ นี่น่า

ดีใจมาก ขอบคุณเมอร์ลิน…"

เธอเช็ดน้ำตา แล้วถามด้วยน้ำเสียงสำลัก

"เมื่อเร็วๆ นี้เป็นยังไงบ้าง?"

…………………….