ตอนที่ 972 หาเงินอีกนิดหน่อย

เมื่อครู่ตอนที่ส่งโทรศัพท์มือถือให้โซเฟีย มือของ จ้าว ซูซวน พลั้งไปปัดทางซ้ายเล็กน้อย

ขณะนี้บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของ จ้าว ซูซวน ไม่ใช่ภาพ ‘Boy with a Pipe’ แต่กลับเป็นภาพ ‘อาทิตย์อัสดง’ ผลงานที่ เย่เฉิน วางไว้ข้างๆ ภาพ ‘Boy with a Pipe’ นั้น ซึ่งเป็นผลงานที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นเอง

โซเฟีย จ้องมองภาพ ‘อาทิตย์อัสดง’ ของ เย่เฉิน ด้วยความประหลาดใจ คิดอยู่นานแต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าภาพนี้เป็นผลงานของศิลปินผู้ใด

เพราะความละเอียดของภาพถ่ายสูงมาก เมื่อ โซเฟีย ขยายภาพ เธอก็สามารถเห็นรายละเอียดต่างๆ ได้ชัดเจน ภาพนี้งดงามไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบจนเทียบได้กับภาพระดับโลก

โซเฟีย ชื่นชอบการวาดรูปมาตั้งแต่ยังเด็ก เธอเคยคัดลอก หรือดูภาพวาดชื่อดังมาแทบทุกภาพ แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดแค่ไหน เธอก็ยังนึกไม่ออกว่าภาพเกี่ยวกับยามเย็นนี้เป็นผลงานของศิลปินระดับโลกคนไหน

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้ เพราะการพิสูจน์ปริศนาลายเซ็นของภาพ ‘Boy with a Pipe’ ที่ ศาสตราจารย์เย่ กล่าวไว้สำคัญกว่า

เนื่องจากเรื่องนี้ นักศึกษาหลายคนที่อยู่ในที่นั้นต่างจับตามองโซเฟียด้วยความอยากรู้ พวกเขาต่างรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ว่าครอบครัวของ ศาสตราจารย์เย่ จะยากจนขนาดที่บ้านมีแค่ ‘สี่ผนังเปลือยเปล่า’ จริงหรือไม่

ด้วยความคิดนี้ โซเฟีย จึงเลื่อนไปยังภาพต่อไปทันที และพบภาพถ่ายของ ‘Boy with a Pipe’

โซเฟีย ขยายภาพทันที และแน่นอนว่าในมุมขวาล่างของภาพมีลายเซ็นตัวย่อภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นตัวย่อของชื่อศิลปินระดับโลก – ปิกัสโซ

โซเฟีย เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง เธอเลื่อนดูภาพต่อไป และพบภาพ ‘Boy with a Pipe’ ในมุมมองที่แตกต่างกันอีกสองสามภาพ

เมื่อขยายดูภาพก็พบว่าเหมือนกับภาพก่อนหน้าไม่มีผิด ทำให้ โซเฟีย เชื่อในคำพูดของ เย่เฉิน โดยสิ้นเชิง

“ไม่น่าเชื่อว่าภาพวาดชื่อดังระดับโลกอย่าง ‘Boy with a Pipe’ จะอยู่ที่บ้านของ ศาสตราจารย์เย่ ศาสตราจารย์เย่ นี่เป็นนักสะสมตัวจริงเลยค่ะ”

โซเฟีย เงยหน้าขึ้นมอง เย่เฉิน ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

ว่ากันว่าเมื่อไม่กี่ปีก่อน ภาพ ‘Boy with a Pipe’ ปรากฏตัวในงานประมูลครั้งใหญ่ และถูกเศรษฐีลึกลับซื้อไปในราคาสูงลิ่ว ซึ่งไม่นึกเลยว่าเศรษฐีลึกลับคนนั้นจะเป็น ..ศาสตราจารย์เย่ ตรงหน้านี้

เมื่อได้ยินคำตอบของ โซเฟีย นักศึกษาหลายคนก็พากันประหลาดใจ ไม่เสียชื่อศาสตราจารย์ผู้ ‘จนแต่รวยทรัพย์สินทางปัญญา’ บ้านของเขามีผลงานระดับโลกของ ปิกัสโซ จริง ๆ

โชคดีที่ไม่มีใครรู้ว่าภาพ ‘Boy with a Pipe’ ถูก เย่เฉิน แขวนไว้ในห้องนั่งเล่นเป็นของตกแต่ง ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงตกตะลึงจนคางค้าง

เมื่อเห็นว่า โซเฟีย เชื่อแล้ว จ้าว ซูซวน ก็คิดจะเอาโทรศัพท์มือถือคืนมา แต่ โซเฟีย กลับหยุดไว้

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”

โซเฟีย พูดขึ้นอย่างสุภาพ :

“เมื่อกี้ฉันยังเห็นภาพอีกภาพหนึ่ง เป็นภาพที่ไม่แพ้ ‘Boy with a Pipe’ เลย”

ขณะพูด โซเฟีย ก็เลื่อนกลับไปที่ภาพนั้น ก่อนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า

“ขอถามหน่อยนะคะว่าภาพนี้เป็นผลงานของศิลปินระดับโลกท่านใด”

โซเฟีย รู้สึกสับสนมาก เพราะภาพที่เธอไม่เคยเห็นนี้กลับดูเหมือนจะเป็นภาพระดับโลก ความอยากรู้ทำให้เธออยากทราบว่าใครคือศิลปินผู้อยู่เบื้องหลัง

จ้าว ซูซวน หันไปมอง เมื่อเห็นภาพที่ โซเฟีย พูดถึง ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มแบบปนขำๆ

“นี่คือภาพระดับโลกเหรอ?”

“นี่ไม่ใช่ภาพระดับโลกหรอกค่ะ”

จ้าว ซูซวน ยืนยัน

“เป็นไปไม่ได้ ภาพนี้จะไม่ใช่ภาพระดับโลกได้ยังไง ทั้งการไล่สี เส้นสาย หรือองค์ประกอบอื่นๆ ล้วนเทียบเท่าภาพระดับโลกได้เลย กรุณาอย่าหลอกฉันเลยค่ะ”

โซเฟีย กล่าวพลางส่ายศีรษะ

“ฉันแค่อยากรู้ว่าภาพนี้เป็นของศิลปินท่านใดเท่านั้นเอง ไม่มีเจตนาอื่นค่ะ”

โซเฟีย รีบพูดเสริมเพื่อไม่ให้ จ้าว ซูซวน เข้าใจผิด

“ภาพนี้น้องชายฉันวาดเอง ฉันยังเห็นตอนเขาวาดอยู่เลย”

จ้าว ซูซวน ตอบกลับ

“น้องชาย.. น้องชายคุณคือใครเหรอคะ?”

โซเฟีย รู้สึกตกตะลึงมาก เพราะศิลปินระดับโลกในปัจจุบันล้วนล่วงลับไปแล้ว แม้ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องมีอายุเยอะมาก แต่หญิงสาวคนนี้ดูอายุไล่เลี่ยกับเธอ.. ซึ่งหมายความว่าน้องชายของเธอน่าจะอายุน้อยกว่าอีก แล้วเขาจะเป็นศิลปินระดับโลกได้อย่างไรกัน?!

“น้องชายของฉันคือใคร แน่นอนว่าก็คือ ศาสตราจารย์เย่”

จ้าว ซูซวน มองไปยัง เย่เฉิน ที่ยืนอยู่บนเวที

“อะไรนะ?!”

โซเฟีย ถึงกับตะลึงงัน

“คุณหมายความว่า...ภาพที่เรียกได้ว่าเป็นผลงานระดับโลกนี้ เป็นผลงานของ ศาสตราจารย์เย่?!!!”

โซเฟีย ร้องออกมาด้วยความตกใจ

ในตอนนี้ ความตกใจในใจของ โซเฟีย นั้นยิ่งใหญ่กว่าตอนที่รู้ว่าภาพ ‘Boy with a Pipe’ อยู่ในบ้านของ ศาสตราจารย์เย่ ถึงสิบเท่า!

แค่มีภาพ ‘Boy with a Pipe’ ก็แค่ต้องรวยพอซื้อได้ แต่การสร้างสรรค์ผลงานที่เทียบได้กับระดับโลกเช่นนี้..นี่ มันยากมาก!

กล่าวได้ว่าความสามารถของ ศาสตราจารย์เย่ นั้น ทัดเทียมกับศิลปินระดับโลกเลยทีเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น ศาสตราจารย์เย่ ยังอายุน้อยมาก ดูเหมือนจะอายุราว 20 ปีเท่านั้น แต่กลับมีฝีมือถึงเพียงนี้ มันน่ากลัว และไม่น่าเชื่อเกินไปแล้ว

โซเฟีย ที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะอยู่แล้ว แต่พอมาเปรียบเทียบกับ ศาสตราจารย์เย่ เธอพบว่าตัวเองเทียบไม่ติดเลย ศาสตราจารย์เย่ ต่างหากที่เป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ...และในหมู่อัจฉริยะอีกทีนึง!!!

ความตกตะลึงของ โซเฟีย พุ่งถึงขีดสุด

“ศาสตราจารย์เย่ ขอถามหน่อยค่ะว่าภาพนี้เป็นผลงานของคุณจริงหรือเปล่าคะ?”

โซเฟีย ถามด้วยความลังเล แม้ ศาสตราจารย์เย่ จะยังไม่ได้ตอบเองก็ตาม

เย่เฉิน แสดงสีหน้าประหลาดใจ เมื่อ โซเฟีย ถามขึ้นมาแบบนั้น เขาไม่รู้ว่าเธอพูดถึงภาพไหนยิ่งจากระยะไกลขนาดนั้น..

“น้องชาย นั่นคือภาพ ‘อาทิตย์อัสดง’ ที่เธอวาดน่ะ”

จ้าว ซูซวน เตือน

“ใช่แล้ว เป็นภาพที่ผมวาดเล่นตอนว่างๆ”

พอได้ยินที่พี่สาวของเขา จ้าว ซูซวน พูด เย่เฉิน ก็พยักหน้า

วาดเล่นตอนว่างๆ?!!!

ถ้าวาดเล่นๆ ยังมีคุณภาพขนาดนี้ ถ้าตั้งใจวาดจริงๆ คุณภาพมันจะสูงถึงขนาดไหนกัน โซเฟีย ไม่สามารถจินตนาการได้เลย

“ศาสตราจารย์เย่...ขอถามหน่อยค่ะ...คุณมีลูกศิษย์บ้างไหมคะ? ฉันอยากขอเป็นศิษย์ของคุณ”

โซเฟีย พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น

นักศึกษาทั้งห้องถึงกับอึ้งกันไปหมด พวกเขาเคยได้ยินชื่อเสียงของ โซเฟีย ในฐานะอัจฉริยะด้านศิลปะ ผู้เป็นที่รู้จักในหมู่นักศึกษา และเป็นคนดังของคณะศิลปกรรมศาสตร์

แต่ตอนนี้ อัจฉริยะด้านศิลปะคนนี้กลับขอเป็นศิษย์ของ ศาสตราจารย์เย่ ด้วยตัวเอง นี่มันบ่งบอกถึงระดับของ ศาสตราจารย์เย่ ว่าสูงถึงขนาดไหนกัน?!

“รับศิษย์เหรอ ขอโทษนะ ผมยังไม่มีความคิดเรื่องนี้ในตอนนี้”

เย่เฉิน ส่ายหน้า

การวาดภาพเป็นเพียงหนึ่งในความสามารถมากมายของเขาเท่านั้น เขายังมีเรื่องอื่นอีกมากมายให้ทำ การใช้ชีวิตอย่างเศรษฐีเงียบๆ ทำภารกิจเล็กๆ หาเงินอีกนิดหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ?

ทำไมต้องรับลูกศิษย์มาสร้างภาระให้ตัวเองด้วยล่ะ แถมถ้าลูกศิษย์ไม่เก่ง หรือไม่เชื่อฟัง ก็อาจทำให้เขาหงุดหงิดอีก มันไม่คุ้มกันเลย

“อย่างนี้เหรอคะ น่าเสียดายจัง”

โซเฟีย พูดอย่างเสียดายพร้อมคืนโทรศัพท์มือถือให้กับ จ้าว ซูซวน

หลังจากจบเรื่องเล็กๆ นี้ เย่เฉิน ก็กลับมาดำเนินการบรรยายต่อจนเสร็จสิ้น

สิบกว่านาทีต่อมา เมื่อการบรรยายจบลง นักศึกษาหลายคนต่างเข้ามาขอลายเซ็น และถ่ายรูปกับ เย่เฉิน ด้วยความตื่นเต้น

เย่เฉิน ต้องถ่ายรูปกับคนมากมาย กว่าจะหลุดพ้นจากฝูงชนได้ก็แทบหมดแรง จากนั้นเขาก็รีบออกจากสถานที่ทันที

คืนนั้น พอถึงเวลาเที่ยงคืน เย่เฉิน ก็เปิดเกมตามปกติ และเข้าไปในร้านค้าในเกม

เขาไม่รู้ว่าวันนี้จะมีสินค้าใหม่ๆ ปรากฏขึ้นบ้างหรือเปล่า