ตอนที่ 8

[กำลังตกปลาอยู่...]

[ตกปลาสำเร็จ! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ได้รับมีดสั่งทำพิเศษ +1! ]

“ดีมาก ตอนนี้มีอาวุธสำหรับทักษะดาบคู่แล้ว” เฉินหมิงกล่าวด้วยรอยยิ้มร่าเริง

ต้องยอมรับว่าเขาชอบการออกแบบของมีดเล่มนี้

หลังจากที่ได้ลองใช้เอง ผมรู้สึกว่าอาวุธชิ้นนี้ไม่เพียงแต่สวยงามเท่านั้น แต่ยังมีมูลค่าสูงอีกด้วย!

พักความคิดแล้วไปตกปลาต่อ

[กำลังตกปลาอยู่ครับ...]

[ตกปลาสำเร็จ! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ได้รับถุงมือชกมวยหนังแท้หนึ่งคู่! ]

[ตกปลาสำเร็จ! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ได้รับระเบิดมือ +1! ]

[ตกปลาสำเร็จ! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ได้รับค็อกเทลโมโลตอฟ +1! ]

[ตกปลาสำเร็จ! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ได้รับกระบองไฟฟ้ากำลังสูง +1! ]

[ตกปลาสำเร็จ! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ได้รับสเปรย์ป้องกันหมาป่า +1! ]

-

เฉินหมิงใช้เวลาสองชั่วโมงในการตกปลาอย่างหนัก แต่เขาไม่เห็นแม้แต่เงาของทักษะเลย

เขาจำไม่ได้ว่าเขาคลิก [เริ่มตกปลา] กี่ครั้งแล้ว

ทั้งหมดที่รู้ก็คือว่านิ้วของเขายังคงอยู่ในตำแหน่งเดิมโดยเคลื่อนไหวซ้ำๆ กัน จนทำให้รู้สึกชาและเคลื่อนไหวช้าลง

“เฮ้อ…”

เขาถอนหายใจออกมาแรงๆพอดีกับที่โทรศัพท์แจ้งเตือนว่าแบตเตอรี่เหลือน้อยกว่า 10%

เขาจึงหยุดและนำไปเสียบเข้ากับเครื่องชาร์จเพื่อให้มันเติมพลังงาน

และในระหว่างเขาก็เริ่มผ่อนคลายร่างกายและดวงตา

เฉินหมิงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยจากการจ้องหน้าจอเป็นเวลานาน

เขาหยิบแอปเปิลจากพื้นที่เก็บของ เช็ดด้วยกระดาษและลองกินมัน

รสชาติค่อนข้างแข็ง เปรี้ยวเล็กน้อย มีรสหวานเป็นหลัก และกรอบมาก

“ฮาว;”

เฉินหมิงโยนแกนแอปเปิลลงถังขยะแล้วหาว

เขาเริ่มรู้สึกง่วงนอน  เขาเดินไปที่ห้องนอนแล้วหยิบถุงนอนที่มันแถมมา วางไว้ที่โซฟาแล้วทำเป็นผ้าห่มคลุมตัวเองไว้

จากนั้นก็หยิบรีโมตคอนโทรลบนโต๊ะกาแฟปิดทีวีและหลับตา

การเข้านอนเร็วและตื่นเช้าจะช่วยให้มีสุขภาพดีและมีพลังงานในการตกปลามากขึ้น

อีกอย่างตอนนี้ก็ยังไม่ดึกเกินไปด้วย เพราะเพิ่มเริ่มสี่ทุ่ม

และในเวลาเดียวกัน

ณ คุกแห่งนึงของประเทศเหยี่ยว

บูม! บูม! บูม!

ชาร์ลส์ซึ่งเป็นนักโทษที่เคยถูกตัดสินจำคุก กำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่

แต่จู่ๆเขาก็ถูกปลุกด้วยเสียงของกระบองที่กระทบกับประตูห้องขังโดยเจ้าหน้าที่เรือนจำ

“ได้โปรดเถอะ ฉันจะถูกประหารชีวิตพรุ่งนี้ ให้ฉันนอนหลับสบายได้ไหม” ชาร์ลสพูดอย่างไม่พอใจ

“ฉันมีเกมให้แกเล่น ตราบใดที่แกทำตามที่ฉันบอก บางทีฉันอาจพิจารณาให้กินโดนัทช็อกโกแลตก่อนตายก็ได้”

ผู้คุมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วพูดกับชาร์ลส์

“เกมเหรอ?” ชาร์ลส์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาอยากกินโดนัทมาก แต่เขามักรู้สึกว่าอีกฝ่ายคงไม่ใจดีอย่างไร้เหตุผล

“อย่ากังวลเลย มันเป็นเพียงเกมง่ายๆ” ผู้คุมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วชี้ไปที่เกม Myriad Worlds บนหน้าจอ

ชาร์ลส์รู้สึกสงสัยจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ยังไงก็ตาม เขาจะถูกประหารชีวิตด้วยการฉีดสารพิษพรุ่งนี้และเขาไม่กังวลว่าจะถูกหลอกโดยผู้คุม

เขารู้สึกว่าถ้าเขาไม่ให้ความร่วมมือ จุดจบของเขาจะเลวร้ายยิ่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะยอมรับชะตากรรมของตนเอง

คลิกที่เกมตกปลา  Myriad Worlds และทำตามขั้นตอนการลงทะเบียน

หลังจากเห็นคำอธิบายที่เกี่ยวข้องแล้ว ชาร์ลส์หัวเราะและคิดว่ามันเป็นกลอุบายเพื่อหลอกลวงเด็กๆ

“แล้วต้องการให้ฉันทำอะไรล่ะ” เขาถามผู้คุม

“เพียงแค่คลิกเริ่ม” ผู้คุมกล่าวด้วยรอยยิ้ม

วันนี้เขาได้รับเงิน 3,000 เหรียญจากนักโทษที่เล่นเกม

เมื่อคิดว่าชาร์ลส์จะถูกประหารชีวิตพรุ่งนี้อยู่แล้ว ก็คงจะดีกว่าถ้าจะบีบมูลค่าของเขาให้ได้อีกครั้งก่อนที่เขาจะตาย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชาร์ลสก็ก้มหัวลงและหันกลับไปมองโทรศัพท์

คลิกนิ้ว [เริ่มตกปลา]

[กำลังตกปลาอยู่...]

[ตกปลาสำเร็จ! ขอแสดงความยินดีกับผู้ใช้ที่ได้รับไวรัสซอมบี้ +1! ]

'ไวรัสซอมบี้เหรอ?'

ชาร์ลส์เคยดูหนังแนวเดียวกันนี้และรู้ว่าคำสี่คำนี้หมายถึงอะไร

“คลิกที่กระเป๋าเป้ จากนั้นเลือกสิ่งที่จับได้ ดึงออกมาแล้วส่งมาให้ฉัน แค่นั้นเอง รีบหน่อย!” ผู้คุมเร่งเร้าด้วยสายตาโลภมาก

“โอเคๆ” ชาร์ลสสงสัยอย่างจริงจังว่าผู้คุมมาที่นี่เพื่อสนุกสนานเพราะเขานอนไม่หลับและไม่มีอะไรทำ

เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกตีอย่างรุนแรง ชาร์ลส์จึงตัดสินใจทำตามที่ผู้คุมบอก

คลิกที่กระเป๋าเป้มุมขวาบน เลือกไวรัสซอมบี้สีแดงเลือดที่ถูกบรรจุอยู่ในกระบอกฉีดยา จากนั้นยืนยันการสกัด

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงบางอย่างพิเศษในมือ

เมื่อหันไปมองก็เห็นว่ามันเป็นเหมือนกับเข็มสีแดงที่แสดงโดยไอคอนขนาดเล็กทุกประการ

“…” ชาร์ลสตกตะลึงทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน สงสัยว่าสิ่งนี้ปรากฏขึ้นในมือของเขาได้อย่างไร

“เข็มเหรอ?” ผู้คุมมองดูยาที่ชาร์ลส์ถอนออกมา โดยคิดว่ามันเป็นแค่ยาธรรมดาๆ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า

“ไร้ประโยชน์จริงๆ เอาโทรศัพท์คืนมา แล้วก็รอความตายไปซะ!”

“แล้วโดนัทของฉันอยู่ไหน”  ชาร์ลสถามโดยที่ยังไม่ได้คืนโทรศัพท์

“ฉันแค่บอกว่าจะพิจารณา แต่ไม่ได้บอกว่าจะให้แน่นอน นอกจากนี้ แกสร้างคุณค่าให้ฉันหรือเปล่า

ยังอยากกินโดนัทอยู่งั้นเหรอ  โอ๊ะ! บางทีฉันอาจจะหาขี้มาให้แกแทนได้อยู่!”  ผู้คุมพูดอย่างไม่พอใจ

คำพูดเหล่านี้ทำให้ชาร์ลส์โกรธมาก

เนื่องจากตอนนี้เขาอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังแล้ว เขาจึงโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งแล้วคว้าคอผู้คุม

ไม่ว่าไวรัสซอมบี้จะเป็นของจริงหรือของปลอม เขาก็แค่ต้องการสอนบทเรียนให้กับคนที่ผิดคำพูด

“อ๊า! ไอ้บ้า! แกฉีดอะไรเข้าไปในตัวฉันวะ อยากตายหรือไง!” ผู้คุมพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่พลังของชาร์ลส์นั้นเหนือจินตนาการ

ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่ถึง 1.89 เมตร เขาไม่อาจต้านทานได้

“อย่ากังวลไปเลย มันเป็นแค่ไวรัสซอมบี้” ชาร์ลสพูดด้วยรอยยิ้ม

“เดี๋ยวนะ! แกบอกว่าไวรัสซอมบี้?!  เกมนั้นบอกแกอย่างนั้นเหรอ ไม่! แกทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!

ผู้คุมตะโกน ทำให้บรรดาผู้ต้องขังที่กำลังนอนหลับอยู่ตื่นขึ้น

“ไม่ ฉันทำได้”

เมื่อเห็นว่าผู้คุมตกใจกลัวมาก ชาร์ลส์ก็ยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้น

เขาใช้หัวแม่มือกดและฉีดไวรัสซอมบี้สีแดงเลือดเข้าไปในร่างของผู้คุม

จากนั้นก็ปล่อยอีกฝ่าย

“อ๊ะ!”  ทันใดนั้นเขาก็เห็นผู้คุมคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างกายของเขาบิดเบี้ยวอย่างบ้าคลั่ง และกระดูกของเขาแตกหัก

ฉากนี้ดูคุ้นเคย

“เดี๋ยวนะ! หรือว่ามันจะเป็น..” ชาร์ลส์หันไปมองเข็มฉีดยาที่ว่างเปล่าในมือด้วยความหวาดกลัว “ไวรัสซอมบี้ของจริงเหรอ?”

เมื่อรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็รีบโยนมันทิ้งทันที

ไม่มีการตอบสนองจากผู้คุมเรือนจำ

และเสียงฝีเท้าเร่งรีบที่ดังมาจากบันไดเหล็ก

ชาร์ลส์รู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว ปิดโทรศัพท์แล้วซ่อนไว้ในหมอน

เขารู้สึกได้ว่าสิ่งที่เรียกว่าเกมตกปลานี้ อาจสามารถเปลี่ยนชีวิตของเขาได้!

ดังนั้นเขาจึงต้องเก็บโทรศัพท์มือถือนี้ที่เป็นกุญแจนี่ไว้

“เฮ้ บาชาม คุณเป็นอะไรรึเปล่า” ผู้คุมอีกคนถาม

แต่ไม่ว่าเขาจะตะโกนอย่างไรก็ไร้ผล ชายผู้นั้นยังคงนอนอยู่บนพื้น ไม่ตอบสนอง ราวกับว่าเขาตายสนิท

ผู้คุมเรือนจำอีกคนดึงปืนที่สวมอยู่ที่เอวออกมา จับด้วยมือทั้งสองข้าง จ่อไปที่ชาร์ลส์ แล้วถาม

“บอกมา แกทำอะไรกับเขา !!”

ชาร์ลส์หันหน้าไปทางปืนแล้วยกมือขึ้นอย่างชำนาญ .ในขณะที่กำลังคิดเหตุผลขึ้นมา

บาชามที่ควรจะตายไปแล้ว กลับกระโดดขึ้นอย่างกะทันหัน กดเพื่อนร่วมงานที่เป็นห่วงเขาลงกับพื้นและกัดคอเขาอย่างแรง

เนื้อชิ้นใหญ่ถูกฉีกขาดออก และเลือดก็พุ่งออกมาไกลครึ่งเมตร

“อ้า! บาชัม! นายเป็นบ้าไปแล้ว! ”เพื่อนร่วมงานพยายามผลักบาชัมออกไป

บาชามกอดเขาแน่น  เล็บนิ้วของเขาก็จิกลึกเข้าไปในเนื้อของผู้คุม

มันรู้สึกเหมือนถูกกดทับด้วยมีด

หลังจากกลืนเนื้อคอลงไปเต็มคำแล้ว เขาก็กัดอีกคำ

คราวนี้ลึกกว่าเดิม!

ลึกถึงกระดูก

หลอดลมและเส้นเลือดของเพื่อนร่วมงานถูกบาชัมกัดและได้รับความเสียหาย จนเขาพูดไม่ออก

ร่างกายของเขากำลังสั่นเทาอย่างบ้าคลั่ง เลือดกำลังไหลออกมาจากปากของเขาและมีบาดแผล

“บาชาม หยุดก่อน คุณเป็นอะไรรึเปล่า...”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ บาแชมก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาเปื้อนเลือดและดวงตาของเขาดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาว

ผู้คุมรู้สึกกลัวมากจนต้องนั่งลงบนพื้น

“ฮื้อ!”

เขามองเห็นบาชามคลายด้วยสี่ขาเหมือนสัตว์และพุ่งมาหาเขา

ผู้คุมเรือนจำยกปืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว เล็งไปที่บาชามและดึงไกปืน

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับที่หน้าอกของบาชัมมีเลือดพุ่งออกมา

ในขณะที่ผู้คุมกำลังคิดว่าเขาสามารถถอนหายใจด้วยความโล่งใจได้

“ฮว๊ากก!!”

บาชามทำตัวเหมือนคนปกติทั่วไปและกระโจนอีกครั้ง

คราวนี้ ผู้คุมเรือนจำไม่มีเวลาที่จะดึงไกปืน ปืนก็ถูกกระแทกออกไป

บาชามกดเขาลงกับพื้น

“อย่า! อย่าเข้ามา!” เมื่อเห็นบาแชมอ้าปากกว้างและกัดเขา ผู้คุมก็รีบยกมือขึ้นและกดคางของเขาแรงๆ

“กร๊อบ !กร๊อบ !”

เสียงฟันบดเข้าหากัน  บาชามกดตัวลงไปด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขา

ราวกับว่าเขาต้องกัดเนื้อและเลือดสดๆของผู้คุมออกไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ผู้คุมใช้กำลังทั้งหมดที่มี ไม่กล้าที่จะผ่อนคลายเลย และตะโกนต่อไปว่า “ใครก็ได้ มาเร็ว! ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันด้วย!”

“กร๊อบ!”

“ปุ๊ฟ !” เลือดข้นๆไหลออกมาจากปากของบาแชมและหยดเข้าไปในปากของผู้คุม

กลิ่นคาวนั้นช่างน่ารังเกียจจนเขาอยากจะอาเจียน  แต่ไม่นานบาชามก็เลิกโจมตีเขา

และหันความสนใจไปหาชาร์ลส์ที่อยู่หลังประตูห้องขัง

ขณะที่ผู้คุมคิดว่ามันปลอดภัยแล้ว เขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตนดูจะไม่ค่อย... มั่นคงสักเท่าไร