บทที่ 403: หินก้อนใหญ่หล่นสู่ใจ
บทที่ 403: หินก้อนใหญ่หล่นสู่ใจ ค่ำคืนมืดมิด สายลมหนาวเหน็บพัดโหมกระหน่ำ หิมะโปรยปรายไม่หยุดบนทางหลวงที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสกปรกจนดูเหมือนชั้นเยลลี่ที่ลื่นและเย็นเยียบ เฉินโส่วอี้วิ่งไปบนพื้นผิวที่ลื่นไถล รองเท้าของเขาพื้นหลุดลุ่ยไปหมด เหลือเพียงส่วนหน้าผูกติดอยู่กับเท้า แต่เขากลับไม่รู้สึกหนาวเลย ผิวห...
