บทที่ 258 ปู่ใหญ่สามกับไม้ทุบลูกชาย!

“เว่ยตง หัวหน้ากล่าวไว้ว่า นายอยากตรวจสอบยังไงก็ทำเลย ถ้าเกิดเรื่อง เขาจะรับผิดชอบเอง” เซี่ยงเทียนหมิงเดินเร็วกลับมา พร้อมกับถ่ายทอดคำพูดของฉางชิ่งปั่ว

ชัดเจนว่านี่คือการสนับสนุนเต็มที่จากฉางชิ่งปั่ว

ต้นเหตุมาจากการที่กลุ่มสอบสวนข่าวกรองของพวกเขาถูกเคลียร์ข้อสงสัย ทำให้ฉางชิ่งปั่วมีความมั่นใจมากขึ้น นอกจากนี้ การที่หลี่เว่ยตงเป็นผู้จัดการคดีนี้ ยิ่งทำให้ทุกคนแน่ใจว่าผลลัพธ์จะออกมาดี เพราะถึงแม้จะมีปัญหาอะไร หัวหน้ากองย่อมเข้าข้างหลี่เว่ยตงอย่างแน่นอน

เซี่ยงเทียนหมิงไม่มีทางเลือก เขาต้องทำตามคำสั่งโดยไม่มีข้อโต้แย้ง

"จัดการข้อมูลคนที่เกี่ยวข้องในวันนั้นมาก่อน แล้วส่งรายชื่อที่น่าสงสัยมาให้ฉันสอบสวน" หลี่เว่ยตงกล่าว

"หรือให้กลุ่มสอบสวนทำไปเลยดีไหม? งานนี้คนเยอะเกิน ฉันกลัวว่านายจะจัดการไม่ไหว" เซี่ยงเทียนหมิงถามด้วยความกังวล แม้ว่าเขาจะเคยคาดหวังในความสามารถของหลี่เว่ยตง แต่หลังจากได้เห็นวิธีการสอบสวนของหลี่เว่ยตงครั้งแรก ความหวังเหล่านั้นกลับหายไป

“หรือว่านายไม่เชื่อใจฉัน?” หลี่เว่ยตงมองเขาอย่างเรียบเฉย

“ไม่ใช่เลย! ฉันแค่กลัวว่านายจะเหนื่อย” เซี่ยงเทียนหมิงรีบอธิบาย เพราะไม่อยากให้หลี่เว่ยตงเข้าใจผิด ท้ายที่สุด หลี่เว่ยตงตกลงที่จะให้กลุ่มสอบสวนดำเนินการสอบสวนหลัก โดยเขาจะเป็นผู้สังเกตการณ์

"แบบนี้ก็ดี งานสอบสวนเป็นเรื่องน่าเบื่อและเหนื่อย นายพักไปก่อน แล้วค่อยเข้ามาเลือกบางคนมาสอบเอง ถ้าสนใจ" เซี่ยงเทียนหมิงพูดปลอบใจ

หลี่เว่ยตงพยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่มีท่าทีไม่พอใจ ทำให้เซี่ยงเทียนหมิงโล่งใจเล็กน้อย

ไม่นาน กลุ่มข่าวกรองเริ่มต้นการทำงานอย่างเต็มที่เพื่อตรวจสอบข้อมูลของเจ้าหน้าที่และคนงานทั้งหมดในเรือนจำ ซึ่งเป็นงานที่ใช้เวลามาก

ในระหว่างนั้น หลี่เว่ยตงมีโอกาสไปที่ฟาร์มที่สามเพื่อรับของขวัญปีใหม่

ในฟาร์มที่สาม หลี่เว่ยตงได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น คนในฟาร์มต่างเข้ามาทักทายเขา เพราะการที่ฟาร์มที่สามได้รับของขวัญปีใหม่ที่ดีกว่าเรือนจำ นับว่าเป็นเกียรติ และส่วนใหญ่รู้ว่า หลี่เว่ยตงมีบทบาทสำคัญในเรื่องนี้

เมื่อเห็นความตื่นเต้นของคนในฟาร์ม หลี่เว่ยตงยิ้มอย่างอ่อนโยน เพราะเขารู้ดีว่าความสุขเล็กๆ นี้ มีค่ามากสำหรับทุกคนในช่วงปีใหม่

ในช่วงเช้าวันนั้น ความไม่พอใจที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้นเมื่อปีนี้ฟาร์มที่สามได้มอบของขวัญปีใหม่ให้กับทุกคน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข

“ของมากขนาดนี้ พอกลับบ้าน ฐานะของเราต้องดูดีขึ้นแน่นอน”

นอกจากจะเป็นที่ชื่นชอบในครอบครัวแล้ว บรรดาเพื่อนบ้านและญาติพี่น้องต่างก็ต้องอิจฉาเป็นแน่ ครั้งก่อนเป็นเรือนจำที่ได้รับของปีใหม่ที่ดีกว่า แต่ปีนี้ฟาร์มที่สามกลับกลายเป็นเป้าหมายแห่งความอิจฉา

หลี่เว่ยตงได้รับของปีใหม่สองชุด หนึ่งชุดสำหรับตัวเขาเอง และอีกชุดเป็นของหลี่เว่ยหมิน

“เว่ยตง เย็นนี้อยู่กินข้าวด้วยกันนะ หมูที่ฆ่าในฟาร์มเช้านี้มีของดีหลายอย่าง จะได้ดื่มด้วยกันสักสองแก้ว” ครูฝึกของฟาร์มเข้ามาชวนหลังเห็นหลี่เว่ยตงเก็บของขวัญปีใหม่ขึ้นรถ

แม้หมูป่าที่หลี่เว่ยตงเคยนำมาให้ครั้งก่อนจะถูกแจกจ่ายหมดเนื่องจากเก็บรักษายาก แต่หมูที่ฟาร์มเลี้ยงไว้เองปีนี้ กลับได้รับการจัดสรรพิเศษตามธรรมเนียมที่ไม่เป็นทางการของฟาร์มในทุกปี

“วันนี้ไม่ได้จริงๆ ครับ มีคดีฆาตกรรมที่เรือนจำ ยังต้องรีบกลับไปตรวจสอบ”

หลี่เว่ยตงกล่าวปฏิเสธ “คดีใหญ่แบบนี้เหรอ? ฉันล้อเล่นแค่ว่าหัวหน้าคนอื่นควรลาออกให้เธอนั่งแทนแล้ว” ครูฝึกพูดติดตลก

“ไม่ได้ถึงขั้นนั้นครับ หัวหน้าแค่ให้ผมควบตำแหน่งรองหัวหน้ากลุ่มสอบสวนข่าวกรองเท่านั้นเอง” คำพูดของหลี่เว่ยตงทำให้ครูฝึกถึงกับอึ้ง

“อะไรกัน? นอกจากจะเป็นรองหัวหน้าฟาร์มที่สาม ยังมาควบตำแหน่งนี้อีกเหรอ? แบบนี้ใครจะสู้ไหว”

หลี่เว่ยตงยิ้มอย่างถ่อมตนก่อนจะปลีกตัวกลับเมื่อเขากลับถึงบ้านที่เมือง หลี่เว่ยตงนำของขวัญปีใหม่ออกมาจากรถเต็มสองมือ

“ทำไมของถึงเยอะขนาดนี้?” จางซิ่วเจินที่กำลังล้างจานเพื่อเตรียมงานเซ่นไหว้ถามอย่างตกใจ

หลี่เว่ยตงชี้ไปที่ของขวัญที่บรรจุเต็มรถ “นี่สองชุดนะครับ ชุดหนึ่งของพี่สะใภ้”

“ของฉันเหรอ?” หยางฟางฟางรีบตรงเข้ามาดู

เธอนับสิ่งของอย่างกระตือรือร้น ทั้งเนื้อหมู น้ำมันพืช ขนมแห้ง พืชผลแห้ง และของใช้ในครัวเรือนอย่างถุงมือและสบู่

“นี่มันเกินคำว่าเยอะไปแล้ว!” จางซิ่วเจินกล่าวพลางยิ้ม

เมื่อเปรียบเทียบกับของขวัญปีใหม่ที่เคยได้รับจากหน่วยงานอื่น เช่นสำนักข่าวที่ส่งของมาให้หลี่ซูฉวิน ของฟาร์มที่สามดูจะยิ่งใหญ่กว่ามาก หลี่เว่ยตงเพียงยิ้มเล็กน้อยขณะช่วยจัดเรียงของขวัญ

ในวันเล็กๆ อย่าง "วันปีใหม่เล็ก" ของจีน ความสุขที่ได้มอบและแบ่งปันสิ่งของให้ครอบครัว ทำให้บรรยากาศอบอุ่นและเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

หยางฟางฟางเบิกตากว้างด้วยความงุนงง “มันเกี่ยวอะไรกับฉันเหรอ?”

“เกี่ยวสิ ฉันเคยบอกว่าจะให้พี่สะใภ้ไปทำงานที่ฟาร์มหลังปีใหม่ใช่ไหม? ชื่อของพี่ฉันส่งไปแล้ว พอเป็นคนของฟาร์ม ก็ต้องได้รับของปีใหม่เหมือนกัน” หลี่เว่ยตงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่มั่นใจเต็มที่

หลี่เว่ยหมินล่ะ? ใครกัน? ของปีใหม่เหล่านี้มันเกี่ยวอะไรกับเขา? “จริงเหรอ?” หยางฟางฟางน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าแดงด้วยความตื่นเต้น แม้แต่จางซิ่วเจินที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“แน่นอนสิ! พี่สะใภ้ไม่เชื่อหรือว่าผมจะได้ของสองชุดจากฟาร์ม? ของอีกชุดคือของพี่นั่นแหละ” หลี่เว่ยตงพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

การที่เขาเลือกพูดแบบนี้ ไม่ใช่เพราะมีเจตนาจะเอาใจหยางฟางฟาง แต่เขารู้ดีว่าถ้าของอีกชุดเป็นของหลี่เว่ยหมิน ชายคนนั้นอาจสร้างปัญหาจนทำให้ทุกอย่างยุ่งยาก ดังนั้นการบอกว่าเป็นของหยางฟางฟางทำให้เรื่องราวง่ายขึ้น

หยางฟางฟางที่เคยต้องอยู่ในเงาของคนอื่น ตอนนี้น้ำตาคลอ “ขอบคุณนะ เว่ยตง! ฉันไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะได้รับของปีใหม่แบบนี้”

สำหรับหญิงสาวจากชนบทอย่างหยางฟางฟาง การได้งานทำในเมืองเป็นสิ่งที่เธอเคยคิดว่าเกินฝัน และตอนนี้เธอได้รับสิทธิพิเศษแบบนี้ ยิ่งทำให้รู้สึกตื้นตัน

“ไม่ต้องกังวลนะพี่สะใภ้ ทุกอย่างจะดีขึ้นไปอีก” หลี่เว่ยตงพูดปลอบใจ แม้ตอนนี้จะให้เธอเริ่มงานที่ฟาร์ม แต่ในอนาคต เขามีแผนที่จะช่วยเธอเปลี่ยนทะเบียนบ้านมาเป็นคนเมือง เพราะนี่คือการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตสำหรับคนธรรมดา

หยางฟางฟางยิ้มทั้งน้ำตา เธอพยักหน้าซ้ำๆ แต่พูดอะไรไม่ออก

หลังจากอธิบายเรื่องของขวัญปีใหม่ หลี่เว่ยตงเตรียมตัวกลับไปที่ฟาร์ม “พวกคุณไม่ต้องรอผมนะ วันนี้คงกลับดึกหรืออาจไม่กลับเลย” เขาบอกลาทุกคน ก่อนที่จางซิ่วเจินจะเสนอ “หรือจะให้พ่อของนายเอาอาหารไปส่งที่ฟาร์มให้?”

“ไม่ต้องครับ พ่อไม่เคยไปฟาร์มใหม่ ไม่รู้เส้นทาง แถมดึกๆ แบบนี้จะปลอดภัยหรือเปล่าก็ไม่รู้ แค่หนึ่งมื้อเอง ผมไม่อดหรอก” หลี่เว่ยตงปฏิเสธอย่างหนักแน่น

“โอเค งั้นจะเก็บไว้ให้ กลับมาเมื่อไหร่ก็กินได้” จางซิ่วเจินตอบ

ขณะที่หลี่เว่ยตงกำลังออกจากลานบ้าน เสียงโวยวายก็ดังขึ้นจากบ้านฝั่งตรงข้าม

“ไอ้ลูกทรพี!” เสียงปู่ใหญ่สามคำรามลั่น พร้อมกับใช้ไม้ไล่ตียานเจี่ยเฉิงที่กำลังวิ่งหนีออกจากบ้าน  ยานเจี่ยเฉิงร้องโอดโอย เสียงดังไปทั่วลาน

“แกมันไอ้ตัวซวย! ให้ไปดูแลหลิงหลิงดีๆ แกกลับทำให้เธอเลิกกับแก! แล้วฉันจะทำยังไงกับเงินหลายร้อยหยวนที่ฉันเสียไปช่วยแก!”

“พ่อครับ! พ่อ! อย่าตีผม!” ยานเจี่ยเฉิงร้องลั่น  ฉากดังกล่าวทำให้ทุกคนในลานบ้านหยุดสิ่งที่กำลังทำ และหันมามองด้วยความตกตะลึง ยานเจี่ยเฉิงรีบวิ่งไปหาหลี่เว่ยตง “คุณหลี่! คุณหลี่! ช่วยผมด้วย!” เหตุการณ์นี้สร้างความวุ่นวายให้กับทั้งลานบ้าน หากต้องตั้งชื่อให้กับเหตุการณ์นี้ คงจะเรียกได้ว่า: "ยานเจี่ยเฉิง เสียทั้งคนรัก เสียทั้งศักดิ์ศรี ถูกตีซ้ำด้วยไม้แห่งความผิดหวัง"

(จบบท) ###