ตอนที่ 971 มีแค่สี่ผนังเปล่าเป็นบ้าน

ครั้งนี้ เย่เฉิน ได้รับเชิญจากคณบดี คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ให้มาเป็นวิทยากรบรรยายพิเศษ

อย่าลืมว่า เย่เฉิน ยังคงเป็น ศาสตราจารย์พิเศษ ของทางคณะศิลปกรรมศาสตร์แห่งนี้อยู่ด้วย

ภาคการศึกษาที่แล้ว เย่เฉิน จัดการบรรยายเพียง 1-2 ครั้ง ดังนั้นในภาคการศึกษานี้ เขาก็คิดว่าจะต้องจัดอีกอย่างน้อย 1-2 ครั้ง เพื่อปฏิบัติหน้าที่ในฐานะศาสตราจารย์ให้ครบถ้วน

หัวข้อการบรรยายในครั้งนี้คือ ประวัติศาสตร์ศิลปะตะวันตก

เมื่อ เย่เฉิน มาถึงคณะศิลปกรรมศาสตร์ เขาได้พบกับ คณบดี และผู้นำคนอื่นๆ ของคณะ หลังจากพูดคุยกันสั้นๆ เย่เฉิน ก็ตรงไปที่ห้องเรียนทันที

เมื่อมาถึงห้องเรียน เขาเห็นว่าห้องเรียนขนาดใหญ่เต็มไปด้วยนักศึกษา บรรยากาศคึกคักอย่างมาก

เย่เฉิน เดินขึ้นไปที่แท่นบรรยาย และกวาดสายตาไปรอบๆ ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็น ซู หนิงซวง และจ้าว ซูซวน พี่สาวของเขานั่งอยู่ในแถวหน้า

สองสาวรู้ว่า เย่เฉิน จะมาบรรยายในวันนี้ ดังนั้นพวกเธอจึงรีบมาสนับสนุนเขา นอกจากนี้พวกเธอยังสนใจในประวัติศาสตร์ศิลปะเป็นพิเศษ การมาฟังบรรยายครั้งนี้จึงเป็นโอกาสดีที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ

นอกจากพวกเธอแล้ว เย่เฉิน ยังสังเกตเห็นนักศึกษาชาวต่างชาติผมสีทองอีกกลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ด้านขวาของห้องเรียน คาดว่าพวกเขาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนของคณะศิลปกรรมศาสตร์

หลังจากทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว เย่เฉิน ก็เริ่มบรรยาย

ในช่วงครึ่งแรกของการบรรยาย ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น แต่เมื่อเขาพูดถึง ประวัติศาสตร์ศิลปะยุคใหม่ และกล่าวถึงศิลปินคนสำคัญอย่าง ปาโบล ปิกัสโซ(Pablo Picasso) กลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น

เย่เฉิน ได้อธิบายเกี่ยวกับสไตล์การสร้างสรรค์ผลงานของปิกัสโซ รวมถึงผลงานสำคัญของเขาอยู่หลายชิ้น ทันใดนั้น นักศึกษาหญิงคนหนึ่งก็ยกมือขึ้น

“นักศึกษาคนนี้ มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

เย่เฉิน หันไปมองนักศึกษาชาวต่างชาติผมสีทองคนนั้น

เธอลุกขึ้นยืน และกล่าวด้วยภาษาจีนที่คล่องแคล่วว่า :

“สวัสดีคะ ศาสตราจารย์ ฉันชื่อโซเฟีย”

หลังจากแนะนำตัวเองแล้ว โซเฟีย ก็เปลี่ยนโทนเสียง :

“การบรรยายของคุณในช่วงแรกนั้นดีมาก และน่าสนใจ แต่ในส่วนหลัง โดยเฉพาะเมื่อครู่ คุณได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ค่ะ”

“ผิดพลาด?”

เย่เฉิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขานึกย้อนกลับไป แม้ว่าเขาจะไม่ได้เตรียมเนื้อหาล่วงหน้า แต่ด้วยทักษะที่ได้รับจากเกม ทุกความรู้ก็ถูกพิมพ์อยู่ในหัวของเขาแล้ว เขาจะผิดพลาดได้อย่างไร?

“ผมผิดพลาดตรงไหนครับ?”

เย่เฉิน ถามด้วยความสงสัย

“ศาสตราจารย์เย่คะ สิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับผลงาน‘Boy with a Pipe’ ของปิกัสโซเมื่อครู่นั้นผิดค่ะ”

โซเฟีย ชี้ให้เห็นความผิดพลาดของเขา

“คุณบอกว่าผลงาน ‘Boy with a Pipe’ มีลายเซ็นของปิกัสโซ แต่ว่าตามที่ฉันทราบ ผลงานชิ้นนี้ไม่ได้มีลายเซ็นค่ะ”

“ซึ่งฉันเคยคัดลอกภาพนี้หลายครั้งแล้ว”

โซเฟีย พูดอย่างมั่นใจ

“อ้อ เรื่องนี้เองเหรอ”

เย่เฉิน ไม่ได้ตกใจอะไร

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะอธิบายให้ละเอียดกว่านี้ ภาพที่เผยแพร่ในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับ ‘Boy with a Pipe’ นั้น ความคมชัดต่ำมาก แม้จะขยายภาพก็ยังไม่เห็นรายละเอียด”

“แต่ถ้าเป็นภาพต้นฉบับของ ‘Boy with a Pipe’ ที่มุมขวาล่างของภาพ ในมุมเล็กๆ ตรงส่วนนั้นจะมีลายเซ็นย่อของปิกัสโซอยู่ครับ”

เย่เฉิน กล่าวแก้ไข

เมื่อได้ยินดังนั้น โซเฟีย ก็ขมวดคิ้วทันที เธอไม่เชื่อในสิ่งที่ เย่เฉิน พูด

เพราะเธอเคยคัดลอกภาพ ‘Boy with a Pipe’ มาหลายครั้งแล้ว และไม่เคยพบลายเซ็นเลย

ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ค้นหารูปภาพ ‘Boy with a Pipe’ จากอินเทอร์เน็ต แล้วดาวน์โหลดรูปมา จากนั้นขยายดู แต่ก็ยังไม่พบลายเซ็นของปิกัสโซ

ภาพนี้มีความคมชัดไม่เพียงพอ...

“ศาสตราจารย์เย่คะ ฉันยังคงคิดว่าคุณพูดผิดอยู่ดีค่ะ ฉันไม่เคยได้ยินว่าผลงาน ‘Boy with a Pipe’ ของปิกัสโซมีลายเซ็นมาก่อน”

“ฉันไม่เข้าใจ ทำไมคุณถึงมั่นใจนักว่า ตรงมุมขวาล่างของภาพจะมีตัวอักษรย่อของชื่อเขาอยู่?”

โซเฟีย ตอบด้วยความรู้สึกผิดหวัง เธอยังคงยืนยันในความคิดของตัวเอง

ทำไมคำพูดของศาสตราจารย์ถึงต้องถูกเสมอ ในขณะที่คำพูดของนักศึกษาต้องผิดเสมอ?

แม้แต่นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญก็สมควรถูกตั้งคำถาม เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ความจริง

“ทำไมผมถึงมั่นใจอย่างนั้นหรือ?”

“เพราะภาพ ‘Boy with a Pipe’ แขวนอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านของผมเองครับ ผมเคยสังเกตมันด้วยตัวเอง”

เมื่อได้ยินคำถามของ โซเฟีย เย่เฉิน ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ทันทีที่ได้ยินคำตอบนี้ของ เย่เฉิน บรรยากาศในห้องเรียนเงียบสนิทราวกับไม่มีใครอยู่

ทุกคนเบิกตากว้าง จ้องมอง เย่เฉิน ด้วยความตกตะลึง

นั่นคือภาพ ‘Boy with a Pipe’ ผลงานของปิกัสโซ แขวนอยู่ในบ้านของศาสตราจารย์เย่?!

โอ้ว..ให้ตายเหอะ เชี่ยเอ้ย..นี่มันสุดยอดเกินไปแล้ว!

แม้พวกเขาจะไม่รู้ราคาที่แน่ชัดของภาพนี้ แต่ด้วยชื่อเสียงของปิกัสโซ รวมกับสถานะที่เป็นผลงานชิ้นเอก มูลค่าของ ‘Boy with a Pipe’ น่าจะอยู่ที่ พันล้านหยวน หรืออาจจะมากกว่านั้น

ภาพระดับตำนานแบบนี้ แขวนอยู่ในบ้านศาสตราจารย์เย่?!

บ้านของ ศาสตราจารย์เย่ ช่าง ‘เรียบง่าย’ เหลือเกินจริงๆ!(1)

โซเฟีย เองก็ตะลึงงันกับคำพูดของ เย่เฉิน คำตอบนี้ทำให้เธอไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้อีก

“ศาสตราจารย์เย่คะ ฉันขอเก็บความสงสัยไว้ก่อนค่ะ”

โซเฟีย คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า :

“ฉันขอเพิ่มช่องทางติดต่อคุณได้ไหมคะ? เมื่อคุณกลับบ้านแล้ว ช่วยถ่ายรูปภาพนั้นมาให้ฉันดูได้หรือเปล่าคะ?”

แม้ โซเฟีย จะยังไม่อยากยอมรับ แต่เธอก็ยังอยากเห็นภาพนั้นด้วยตาตัวเอง อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่กล้าขอไปดูถึงบ้านศาสตราจารย์โดยตรง จึงเลือกพูดอ้อมๆ ว่าอยากเห็นรูปถ่ายแทน

“ได้สิครับ”

เย่เฉิน พยักหน้า เขาไม่เคยถ่ายรูปภาพ ‘Boy with a Pipe’ นั้นมาก่อน

เพราะสำหรับเขา ภาพนั้นเป็นเพียงของตกแต่งธรรมดาในบ้าน ใครจะว่างมาถ่ายรูปของที่ไม่สำคัญนักล่ะ?

“อ้อ จริงสิ ฉันมีรูปถ่ายอยู่!”

ทันใดนั้น จ้าว ซูซวน ซึ่งนั่งอยู่แถวหน้าก็พูดขึ้นทันที

แม้ เย่เฉิน จะไม่ได้ถ่ายรูป แต่ จ้าว ซูซวน เคยถ่ายไว้!

ครั้งนั้นเมื่อเธอได้ยินจากน้องชายว่า ภาพนั้นคือผลงานของปิกัสโซ เธอตกตะลึงมาก เพราะชื่อเสียงของปิกัสโซนั้นยิ่งใหญ่มาก

เมื่อมีโอกาสได้เห็นผลงานของเขาจริงๆ เธอย่อมต้องถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกแน่นอน

หลังจากพูดจบ จ้าว ซูซวน ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เปิดอัลบั้มรูป และค้นหารูปถ่ายอย่างรวดเร็ว ไม่นานเธอก็เจอรูปที่ต้องการ

เมื่อได้รับอนุญาตจาก เย่เฉิน แล้ว จ้าว ซูซวน ลุกขึ้นเดินไปหา โซเฟีย

“นี่ค่ะ”

“ฉันเคยถ่ายภาพนี้ไว้หลายมุม คุณลองดูเองนะ”

พูดจบ จ้าว ซูซวน ก็ส่งโทรศัพท์ให้ โซเฟีย

โซเฟีย รับโทรศัพท์มาด้วยความสงสัย เธอยังคงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

แต่เมื่อเธอเงยหน้ามองภาพในโทรศัพท์ ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันที!

เพราะภาพที่ปรากฏในโทรศัพท์ของ จ้าว ซูซวน นั้น ไม่ใช่ ‘Boy with a Pipe’ ของปิกัสโซเท่านั้น แต่กลับเป็นภาพถ่ายอีกภาพหนึ่งที่แปลกตา และพิเศษมาก!!!

(1)[家徒四币 / 家徒四壁] - มีแค่สี่ผนังเปล่าเป็นบ้าน – สำนวน หมายถึง ยากจน หรือทุกข์ยาก