Chapter 30 ภรรยาตัวน้อย
“คุณ เอาหน้าออกไปเลย” ลู่หลี่เยียนย่นคอหลบ เธอไม่กล้าสบตาซูหยู ก่อนจะรีบคืนเมนูในมือให้เขา
“ฉันจะกินแค่สเต็ก” ลู่หลี่เยียนหน้าแดงก่ำ หลบสายตา แสร้งทำเป็นมองไปทางลูกๆ
ซูหยูรับเมนูไปจ้องมองครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “สเต็กเวลลิงตันสองที่ ซุปเครย์ฟิชหนึ่งที่ และสปาเก็ตตี้อีกหนึ่งที่”
“ได้ค่ะ” พนักงานรับเมนูแล้วรีบเดินออกไป
ซูหยูรินน้ำให้ลูกๆ ทั้งสองและจัดเตรียมช้อนส้อม ไม่นานอาหารก็มาถึง
บอกตามตรงว่า ซูหยูเองก็อยากรู้ก่อนที่อาหารจะมาเสิร์ฟว่าสเต็กราคาแพงขนาดนี้มันเป็นยังไงกันแน่?
เมื่อเห็นสเต็กถูกยกมา ซูหยูถึงกับโล่งใจ!
โอ้โห!
สมกับเป็นร้านอาหารระดับไฮเอนด์!
สเต็กเวลลิงตันแบ่งเป็นสองชั้น ชั้นบนเป็นเนื้อวัวดิบหั่นบางๆ ตกแต่งด้วยไข่ปลาคาเวียร์นิดหน่อย
ส่วนชั้นล่างเป็นสเต็กเวลลิงตันที่ห่อด้วยแป้งพาย ด้านนอกกรอบด้านในนุ่ม น่ากินสุดๆ
ไม่นานอาหารก็พร้อมเสิร์ฟ พนักงานกล่าวกับซูหยูและลู่หลี่เยียนว่า
“สวัสดีค่ะ อาหารของคุณพร้อมแล้ว เชิญรับประทานนะคะ” จากนั้นก็เดินออกไป
ตอนนี้ลูกๆ อดใจรอไม่ไหวแล้ว โดยเฉพาะซีซี!
ตอนนี้ถ้าไม่ติดที่เบาะนั่งเด็ก เธอก็คงคลานออกมาจากเบาะแล้ว!
“น่าอร่อย!! หนูหิวแล้ว!” เธอเอื้อมมือเล็กๆ อ้วนๆ ไปข้างหน้า แก้มป่องเหมือนซาลาเปานึ่ง
“หนูก็หิว… ซีซีอยากกินของอร่อย!” ดวงตากลมโตมองซูหยูเหมือนลูกแมว เสียงอ่อนหวาน
“ปะป๊า ซีซีหิวแล้ว!”
โอ้ย ใครจะทนไหว
ซูหยูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ตักสเต็กเวลลิงตันให้ลูกๆ คนละชิ้น
เถียนเถียนยังใช้มีดและส้อมไม่เป็น โชคดีที่เธอเพิ่งล้างมือมา จึงเริ่มลงมือกินได้ทันที ส่วนซีซี ถึงจะอายุมากกว่าเถียนเถียนไม่กี่นาที แต่เธอก็ใช้มีด ส้อม หรือตะเกียบได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว
“ขอบคุณค่ะ ปะป๊า!” ซีซีหยิบมีดและส้อมสำหรับเด็กขึ้นมาค่อยๆ กินสเต็ก ท่าทางสง่างามเหมือนลู่หลี่เยียนเป๊ะ
ซูหยูคิดพลางเหลือบมองลู่หลี่เยียน จริงด้วย แม่ลูกกินสเต็กเหมือนกันเด๊ะ!
ซูหยูหยิบมีดส้อมขึ้นมา กำลังจะกิน ก็เหลือบมองลู่หลี่เยียนอีกครั้ง
“ภรรยา” เขาเรียกพร้อมรอยยิ้ม
ลู่หลี่เยียนกำลังกินสเต็ก ได้ยินซูหยูเรียกจึงเงยหน้าขึ้นมอง เห็นซูหยูยิ้มเจ้าเล่ห์ มองเธอด้วยสายตาที่เจาะลึก
ลู่หลี่เยียนรู้สึกคล้ายเปลือกตาจะกระตุก เธอรู้สึกว่าเขาต้องคิดอะไรไม่ดีแน่ๆ
“ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ” ลู่หลี่เยียนเช็ดปากอย่างสง่างาม เหลือบมองซูหยู
“อีกไม่นานก็ใช่แล้ว” ซูหยูยังคงยิ้ม พูดมาก!
แก้มของลู่หลี่เยียนแดงระเรื่อ เธอไม่พูดอะไรเลย แต่ซูหยูจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้ยังไง?
ซูหยูตักเนื้อชิ้นหนึ่งวางลงบนจานของลู่หลี่เยียน จากนั้นก็พูดช้าๆ ว่า
“ภรรยา ดูสเต็กนี่สิ เห็นไหมว่ามันทำจากวัตถุดิบเดียวกัน แต่แบ่งเป็นสองชั้น”
“ผมเดาว่านี่คงจะบอกว่า ด้านบนก็อร่อย ด้านล่างก็อร่อย”
“หมายความว่ายังไง?”
ลู่หลี่เยียน: “!!!”
ถ้าเป็นคนอื่นพูด ลู่หลี่เยียนคงไม่คิดอะไร แต่! แต่นี่มันมาจากปากของซูหยู! ลู่หลี่เยียนอดคิดไม่ได้!
บนใบหน้าที่สวยงามและเย็นชา รอยแดงเริ่มปรากฏขึ้นทีละน้อย
เหมือนแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ขอบฟ้า ใบหน้าทั้งใบแดงก่ำในพริบตา
ซูหยูเห็นดังนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้!
น่ารักจัง!
ทำไมภรรยาของเขาน่ารักขนาดนี้?
ยักษ์สาวเย็นชาที่ไหนกัน?
เธอก็แค่ภรรยาตัวน้อยนี่เอง!
ซูหยูรู้สึกขบขันและอารมณ์ดีมากในตอนนี้
“กินๆ เข้าไปเถอะ!”
โห กินสเต็กเวลลิงตันที่แพงที่สุดในเซี่ยงไฮ้ มองภรรยาที่สวยที่สุด วันนี้ดีสุดๆ ไปเลย!
……………………
หลังอาหารเย็น ซูหยูและลูกๆ เดินไปส่งลู่หลี่เยียนที่ทำงาน
ครั้งนี้เขาไม่ได้เดินตามเข้าไปในบริษัท เขาพาลูกๆ ไปที่ร้านทอง
พี่เลี้ยงซ่อนตัวลึกขนาดนี้ แค่ไล่ออกคงง่ายไปหน่อย
ถึงแม้คำว่า “ล่อซื้อ” จะไม่ใช่คำที่ดีนัก แต่มันน่าจะเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดสำหรับซูหยูในตอนนี้
เขาซื้อแหวนทองสองวง เลือกแบบที่ดูมีอายุและรวยที่สุด
แหวนดอกบัวที่ประดับเพชรพลอยเต็มวง เป็นแบบที่ผู้หญิงวัยกลางคนทั่วบ้านทั่วเมืองชอบ
หลังจากจ่ายเงิน ซูหยูกำลังจะพาลูกๆ กลับ สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับสร้อยคอเส้นหนึ่ง
มันเป็นสร้อยทองเส้นเล็กๆ ทำเป็นโซ่แบบกระดูกงูอย่างประณีต
ห้อยลงมาเล็กน้อย คล้องบนคอ และมีจี้เล็กๆ ห้อยอยู่ มันเป็นหยกขนาดเท่าหยดน้ำ ใส แวววาว และมีสีเขียวมรกต
เมื่อเห็นซูหยูมอง พนักงานขายจึงเดินเข้ามาหาซูหยูและพูดด้วยรอยยิ้มว่า
"นี่เป็นแบบใหม่ที่ทำจากทองและหยก หมายถึงความสุขและความโชคดี ถ้าซื้อให้ภรรยา เธอต้องชอบแน่ๆ เลยค่ะ"
