บทที่ 93 : กินเมฆดื่มน้ำค้าง
ในทะเลทรายอันมืดมิด หมอกราตรีหนาทึบพลิ้วไหว ฉินหมิงทุ่มสุดกำลัง ฟันดาบที่แข็งแกร่งที่สุดออกไป พร้อมแสงเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์เผาไหม้ เลือดกระเซ็น นิ้วมืออันงดงามร่วงหล่นลงพื้น "อ๊าก..." สตรีเปล่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แสงทองอ่อนๆ ที่ไหลเวียนทั่วร่างจางลง นางถอยอย่างรวดเร็ว ผ้าคลุมหน้าสั่นไหวรุนแรง...
