บทที่ 218 การเอาชนะวิญญาณ (ฟรี)

"หุบปาก ฉันไม่ใช่ ฉันไม่ใช่!" เสียงของหลี่ กุ้ย แหลมขึ้นเรื่อยๆ หลิน เซียว รู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเขากำลังจะระเบิด

"ให้ฉันเดาสิว่าทำไมนายถึงมีชื่อนี้ ฉันรู้สึกได้ว่านายเกลียดชื่อนี้มาก" หลิน เซียว พูดพลางหลบการโจมตีอันบ้าคลั่งของวิญญาณ "แล้วทำไมนายไม่เปลี่ยนชื่อล่ะ?"

"พอได้แล้ว!" เสียงของวิญญาณกลายเป็นเสียงคำราม "ฉันจะฉีกปากแก!"

หลิน เซียว ไม่สนใจเขาและพูดต่อ "ฉันเดาว่า ญาติของนายตั้งชื่อให้นายที่ไม่เกี่ยวกับผีหรือวิญญาณใช่ไหม?"

"หุบปาก!"

"ดูเหมือนจะไม่ใช่แล้วล่ะ" หลิน เซียว พูดต่อ "ไม่ใช่ญาติของนาย โดยทั่วไปชื่อสามารถเปลี่ยนได้ตามใจชอบ แต่ที่เปลี่ยนไม่ได้ นั่นคือจะมีผลร้ายแรงถ้าเปลี่ยน"

"งั้นฉันลองเรียกชื่ออื่นดูไหม?" เสียงของหลิน เซียว กลายเป็นเสียงโปร่งใสราวกับดังมาจากทุกทิศทาง พุ่งตรงเข้าสู่หัวใจของหลี่ กุ้ยเหริน

"ไม่ ไม่ ไม่!" เมื่อหลี่ กุ้ยเหริน ได้ยินประโยคนั้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสียงเริ่มสั่น

หลิน เซียว และ แฮร์รี่ มองหน้ากัน พวกเขาพบจุดอ่อนของเขาแล้ว

"ให้ฉันลองคิดชื่อใหม่ให้นายก่อน" หลิน เซียว หยุดชั่วครู่และพูด "ดูหน้านายสิ มีหน้ากากตัวตลกวาดอยู่ งั้นเรียกนายว่าตัวตลกดีไหม?"

"หุบปาก!" เสียงของวิญญาณเปลี่ยนเป็นเสียงโหยหวนในทันที วินาทีถัดมาทั้งหลิน เซียว และแฮร์รี่ ต่างตกตะลึง

พวกเขาเห็นหลี่ กุ้ยเหริน นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่รู้ ทั้งร่างของเขาดูเหมือนกำลังเจ็บปวด และเขาร้องครวญครางด้วยความทรมาน

หลิน เซียว และแฮร์รี่ หยุดและเดินไปที่ข้างๆ หลี่ กุ้ยเหริน มองดูร่างของเขาที่บิดเกร็งด้วยความเจ็บปวด เส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา ราวกับถูกสาปด้วยคำสาป

หลิน เซียว มองเขาและพูด "ที่แท้นี่ก็คือชีพจรของนาย คนอื่นเปลี่ยนชื่อของนายไม่ได้ ถ้าเรียกชื่อนายผิด นายจะเจ็บปวดไปทั้งร่าง"

หลิน เซียว มองเขา "ยอมแพ้เถอะ ฉันเจอจุดอ่อนของนายแล้ว นายไม่มีทางเอาชนะฉันได้ไม่ว่ายังไง ถ้าไม่ยอมแพ้ นายจะตายเพราะความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นทั่วร่าง"

หลี่ กุ้ยเหริน งอตัวด้วยความเจ็บปวด หลิน เซียว เดินเข้าไปหา มองเขาและพูด "พวกเราแค่มาร่วมการทดสอบ พวกเราไม่เคยคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่"

"นายก็รู้ว่าในการทดสอบนี้ นายต้องยอมแพ้หรือไม่พวกเราก็ต้องตาย ฉันยังมีเรื่องสำคัญอีกมากมายที่ต้องทำ และฉันยังไม่อยากตาย" หลิน เซียว มองเขาและพูด "ถ้านายไม่ยอมแพ้ ฉันก็จะไม่เปลี่ยนใจ จะเรียกชื่อนายผิดไปเรื่อยๆ จนกว่านายจะลุกไม่ขึ้นอีก"

คำพูดของหลิน เซียว เหมือนคาถา เมื่อเขาพูดจบ ความเจ็บปวดบนร่างของหลี่ กุ้ยเหริน ก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

มองดูท่าทางที่เจ็บปวดของเขา แฮร์รี่ ทนไม่ไหวต้องหันหน้าหนี แต่ไม่พูดอะไร เขารู้ว่าถ้าหลี่ กุ้ยเหริน ไม่ยอมแพ้ แล้วลุกขึ้นมาได้ เขาจะไม่ให้โอกาสพวกเขาใช้จุดอ่อนของเขาเป็นครั้งที่สอง เมื่อถึงตอนนั้น พวกเขาจะต้องตาย

หลิน เซียว มองดูหลี่ กุ้ยเหริน ที่กลิ้งไปมาบนพื้นเหมือนสัตว์ที่ดิ้นรน และตอนที่กำลังจะโจมตีเขาอีกครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงปกติ

"รอ...รอเดี๋ยว ฉัน...ฉันยอมแพ้..."

เสียงนั้นมาจากหลี่ กุ้ยเหริน แต่ต่างจากน้ำเสียงก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

หลิน เซียว และแฮร์รี่ มองหน้ากัน แล้วถามย้ำอีกครั้ง "แน่ใจนะ? นายยอมแพ้?"

"ใช่ ฉันยอมแพ้ ฉันยอมแพ้..." หลี่ กุ้ยเหริน พูดอย่างหอบ เห็นได้ชัดว่าความเจ็บปวดเมื่อครู่ทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง

"ดี ถึงนายจะเจ้าเล่ห์ แต่นายก็เป็นผู้อำนวยการสถาบันพ่อมดจีน ฉันเชื่อว่าเมื่อนายยอมแพ้แล้ว นายจะไม่โจมตีพวกเราอีกแน่นอน" หลิน เซียว มองเขาอย่างดูแคลนและพูด

"ลุกขึ้น วิญญาณที่ยอมแพ้แล้ว!" หลิน เซียว พูดด้วยเสียงหัวเราะ

"นาย!" พอหลิน เซียว พูดจบ ความเจ็บปวดทั้งหมดของหลี่ กุ้ยเหริน ก็หายไปในทันที ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากหลี่ กุ้ยเหริน ลุกขึ้นยืน เขามองหลิน เซียว ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หลิน เซียว พูดพร้อมรอยยิ้ม "อะไรกัน ไม่ใช่นายเองหรือที่เพิ่งยอมแพ้ วิญญาณ"

"นายคิดว่าฉันจะปล่อยให้นายลุกขึ้นมาง่ายๆ" หลิน เซียว มองเขาและพูด "ฉันไม่ได้ลืมว่าตอนที่นายบอกว่าจะยอมแพ้ นายยังเป็นตัวตลกที่กลิ้งอยู่บนพื้น แต่พวกเราต้องการชนะ"

ถ้าไม่ใช่เพราะหลิน เซียว โกรธเมื่อกี้และสั่งให้หลี่ กุ้ยเหริน ลุกขึ้นมาโดยตรง การทดสอบครั้งนี้คงไม่จบ เพราะตอนที่เขายอมแพ้เมื่อกี้ เขายังกลิ้งอยู่บนพื้น แสดงว่าตอนนั้นเขายังเป็นตัวตลก

การที่ตัวตลกยอมแพ้ไม่มีประโยชน์ เพราะพวกเขาต้องการให้วิญญาณเป็นผู้ยอมแพ้

แม้จะไม่รู้ว่าทำไมหลี่ กุ้ยเหริน ถึงกลายเป็นแบบนี้และถูกสาปด้วยชื่อ แต่ดูเหมือนนี่จะเป็นความจริง เพียงแค่เรียกชื่อเขาผิด เขาก็จะดิ้นตายได้

นี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมทุกครั้งที่ผู้อำนวยการถูกทดสอบ วิญญาณจะเป็นคนแรก และพวกเขาแทบจะไม่เคยเห็นหรือแม้แต่ได้ยินเกี่ยวกับผู้อำนวยการคนนี้ในสถาบันพ่อมดจีนเลย

คนแรกที่โจมตีผู้ทดสอบเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขามีเวลาเก็บข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับจุดแข็งของพวกเขา โดยเฉพาะหลี่ กุ้ยเหริน เพราะจุดอ่อนของเขาชัดเจนเกินไป เมื่อรู้จุดอ่อนนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับเขาเลย

แค่พูดชื่อสุ่มๆ ให้เขา เขาก็ทนไม่ไหวแล้ว

ดังนั้น หลี่ กุ้ยเหริน จึงเป็นทั้งคนที่โหดร้ายที่สุดและพ่ายแพ้ได้ง่ายที่สุด

หลี่ กุ้ยเหริน มองหลิน เซียว อย่างโกรธเกรี้ยว "นายรู้จุดอ่อนของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หลิน เซียว ยิ้ม หันหลังและพูด "ฉันสงสัยมาตั้งแต่นายปรากฏตัวขึ้นมาทันทีแล้ว"

"พวกเรากำลังเข้าร่วมการทดสอบของผู้อำนวยการ และต้องเผชิญหน้ากับผู้อำนวยการทั้งแปดของสถาบันพ่อมดจีน ไม่ต้องพูดถึงว่าแต่ละคนเก่งกว่าฉันและแฮร์รี่" หลิน เซียว หยุดชั่วครู่ "ถึงฉันจะเกลียดที่จะยอมรับ แต่มันเป็นความจริง"

"เมื่อเป็นการทดสอบที่มีความแตกต่างด้านพลังมากขนาดนี้ สำหรับพวกผู้อำนวยการ นายควรจะเป็นคนที่นั่งรอเฉยๆได้อย่างมั่นคงและไม่ต้องกังวลอะไรเลย แต่นายมาเร็วมาก และไม่ให้เวลาพวกเราได้เตรียมตัวคิดเลยสักนิด"

"ดังนั้น ตั้งแต่ตอนที่นายปรากฏตัว ฉันก็สงสัยว่านายแสดงตัวอย่างร้อนรนแบบนี้เพื่อไม่ให้พวกเรามีการเตรียมตัว เพราะนายกังวลมากเกินไปว่าพวกเราจะพบจุดอ่อนของนาย"

"แล้ว ตั้งแต่นายปรากฏตัว ฉันก็มองหาจุดอ่อนของนาย ตอนแรกฉันคิดว่าจุดอ่อนของนายอยู่ที่วิญญาณพวกนั้น ฉันเลยไปศึกษาวิญญาณพวกนั้น และต่อมาก็พบว่าหลังจากฉันฆ่าวิญญาณไปหลายตน นายยังไม่สนใจเลย ฉันรู้ว่าฉันคิดผิด"

"หลังจากนั้น ฉันตั้งใจใช้คำพูดยั่วยุนาย และพบว่าชื่อเป็นสิ่งที่นายประหม่าที่สุด ถึงฉันจะไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันรู้ว่านี่คือจุดตายของนาย"

หลิน เซียว มองเขา "ด้วยวิธีนี้ ฉันก็สามารถทำให้นายกลิ้งอยู่บนพื้นได้อย่างง่ายดาย"