บทที่ 145 ขั้นจิตนิ่ง
เหลียงฉวี่รู้สึกว่าสายตาที่เจี้ยนจงอี้มองเขาก่อนจากไปนั้นแปลกๆ เหมือนรองจ้าวดูถูกผู้เริ่มเรียน นึกถึงตอนที่ตัวเองเขียนความเรียง เจี้ยนจงอี้ยืนดูอยู่ข้างๆ ตลอด เขาก็ยักไหล่ ไม่เป็นไร ตัวเองไม่ได้กินข้าวสอบขุนนาง ก็ไม่ได้ตั้งใจจะสอบทางการทหารด้วย ไปละ ไปละ ต้องไปเรียนวิชาแพทย์ที่โรงหมอแล้ว สองวันต่อมา...
