บทที่ 127 ซีซีกับวีวี
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 127 ซีซีกับวีวี
หลินเสวียนถือบัตรเชิญใบนั้นกลับมาที่ห้องทำงาน
เขาคิดวนไปวนมาอยู่หลายรอบ…
ทำไมฉู่ซานเหอถึงส่งบัตรเชิญมาให้เขาโดยเฉพาะ?
ไม่ว่าจะมองยังไง เขาก็ไม่คู่ควรจะได้รับเชิญไปงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของสมาคมการค้าทะเลจีนตะวันออก เขาคิดว่าตัวเองไม่มีหน้ามีตาขนาดนั้น
แต่ถึงอย่างนั้น การไปร่วมงานก็ไม่เสียหายอะไร เพื่อรักษาภาพลักษณ์ “เสือ MX” ไว้ต่อหน้าจ้าวอิงจวิ้น
เขาเหลือบดูนาฬิกา
ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้ว แม้จะนอนหลับตอนนี้ก็ไม่ทันเนื้อเรื่องของโจรสามกระบี่แล้ว
จริง ๆ แล้ว ตอนนี้ความฝันยามค่ำคืนไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรกับหลินเสวียนอีกแล้ว
ตอนนี้การสำรวจฝันระดับสองของเขาได้เข้าสู่ขั้นตอนที่สองแล้ว——
การลักลอบเข้าเมืองตงไห่ใหม่
“ต่อไปคงต้องเข้าไปในฝันตอนเที่ยงแล้วล่ะ”
เมื่อคืนซีซีได้บอกเขาในความฝันว่า ก่อนค่ำเธอจะซ่อนตัวอยู่ในป่าหลังบ้านหลี่เฉิงเจีย
เพียงแค่ติดต่อกับเธอด้วยรหัส “วีวี” ในตอนนั้น พวกเขาก็สามารถเริ่มแผนการลักลอบเข้าเมืองตงไห่ใหม่ได้
“งั้นคืนนี้…ก็พักผ่อนให้เต็มที่เสียหน่อยแล้วกัน”
หลินเสวียนยืดเส้นยืดสาย ปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องทำงาน
……
วันรุ่งขึ้น
เที่ยงวัน
หลินเสวียนทานข้าวเที่ยงง่าย ๆ ที่บ้าน ดูทีวีไล่ความง่วงนอนสักพัก เหลือบดูนาฬิกาแล้ว 14:30 น.
เขาหลับตอนบ่ายเร็วสุดคือ 12:42 น. เพื่อจะได้นอนกลางวันเร็วขึ้น เมื่อคืนเลยตั้งใจนอนดึกมากจนกลับถึงบ้านดึก
แต่เพราะไม่เคยงีบกลางวัน เลยต้องฝืนจนถึงตอนนี้ถึงเริ่มง่วงนอนหน่อย ๆ
ดึงม่านลง นอนลงบนเตียง
หลินเสวียนปิดตาลง
เข้าสู่ห้วงนิทรา
……
……
……
เช่นเคย ไม่มีลมเย็น ๆ ที่คุ้นเคย บ้านเรือนที่สร้างแออัดเบียดเสียดกัน บดบังลมทุกทิศทาง
แต่แดดเที่ยงวันก็ยังร้อนอยู่
หลินเสวียนลืมตาขึ้น รีบก้าวสองก้าวไปหลบใต้ร่มเงา รู้สึกได้ทันทีว่าร่างกายเย็นลง
เขาดูเวลาในนาฬิกาข้อมือ
14:51 น.
แน่ละ นอนกลางวันช้ากว่าที่คิดไว้หน่อย
「ขั้นตอนแรก ต้องไปหาซีซีที่ป่าหลังบ้านหลี่เฉิงเจียให้เจอก่อน」
หลินเสวียนมองซ้ายมองขวา
บ้านหลี่เฉิงเจียยังอยู่ไกลพอสมควร
ถึงจะวิ่งก็ถึง…แต่ใช้เวลานานเกินไป
「ถึงเวลาโชว์ความเป็นพลเมืองดีระดับห้าดาวของลอสแอนเจลิสแล้ว」
หลินเสวียนเดินตรงไปยังบ้านของพี่แมวอ้วน
มอเตอร์ไซค์ของพี่แมวอ้วนถึงจะเก่า ใกล้พังแล้ว แต่ก็ยังเป็นมอเตอร์ไซค์อยู่ดี ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ยากจนและทรุดโทรมแห่งนี้ มันมีค่าไม่แพ้เฟอร์รารี่เลยทีเดียว
แล้วพี่แมวอ้วนนี่ เป็นถึงหัวหน้าโจรประจำหมู่บ้าน โอหังเหลือเกิน กุญแจรถมอเตอร์ไซค์เสียบคาไว้บนรถตลอด ไม่เคยถอดซะเลย
มันคงมั่นใจมาก ในหมู่บ้านนี้ไม่มีใครกล้าขโมยรถของแก๊งหน้ากากที่มันเป็นหัวหน้าหรอก
「วันนี้เราจะให้บทเรียนพี่แมวอ้วนสักหน่อยดีกว่า」
「ให้มันรู้ซะบ้าง……」
「ว่าการเจอ… ขโมยในบ้านเป็นยังไงล่ะ」
ตุ๊บ!
เพิ่งเดินออกจากซอยมาได้ไม่เท่าไหร่ หลินเสวียนก็ชนเข้ากับผู้ชายใส่หมวกดำเต็ม ๆ
「ไปให้พ้น！！」
ผู้ชายหมวกดำตะโกนด่า แล้วผลักหลินเสวียนไปกระแทกกำแพงอย่างแรง! ก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์ที่หล่นอยู่บนพื้นแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
「โถ่เว้ย……」
หลินเสวียนพูดไม่ออกเลย
เขาจำได้ทันที คนที่วิ่งหนีไปเมื่อกี้ นั่นแหละ ไอ้โจรสามคมที่ตอนเย็นขโมยกระเป๋าถือของหลี่ต้าหนิง แล้วก็ไปขโมยกล่องเงินของลุงเจ้าของร้านขายของชำตอนกลางคืนนั่นเอง!
「……หมู่บ้านนี้มันมีสมบัติอะไรซ่อนอยู่หรือไงเนี่ย？」
หลินเสวียนอดคิดไม่ได้ ไอ้โจรสามคมนี่เรื่องความมุ่งมั่นและความเพียรนี่ สูสีกับซีซีเลยนะ
ซีซีเนี่ย ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน เป้าหมายของเธอก็มีแค่เดียว นั่นก็คือการเปิดตู้เซฟของหลินเสวียน
ไอ้โจรนี่ก็เหมือนกัน……
ทั้งวันทั้งคืนมันก็วนเวียนอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ นี่แหละ ขโมยของโน่นนี่นั่น มันต้องรักที่นี่แน่ ๆ รักอย่างสุดซึ้งเลย
「แถมเส้นทางการหลบหนีก็เหมือนกันอีก……」
หลินเสวียนพูดไม่ออกแล้ว
เขาหันหลังจะเดินไปบ้านพี่แมวอ้วนต่อ ก็เจอกับกลุ่มหน้าตาโหด ๆ เดินตรงมาหา
พี่แมวอ้วนกับลูกน้องอีกสามคนวิ่งหอบแฮ่ก ๆ มาถึงแล้ว ตบไหล่หลินเสวียนอย่างแรง:
「ไอ้น้อง! เห็นโจรใส่หมวกดำคนนั้นมั้ยเนี่ย！」
「เห็นครับ。」
「วิ่งไปทางไหน!？」
「ทางนั้นครับ。」หลินเสวียนชี้ไปยังเส้นทางที่โจรสามคมหนีไป
「ตามไป！」
พี่แมวอ้วนถ่มน้ำลายพรวด พูดพร่ำบ่นพึมพำ:
「กล้ามาขโมยของในเขตของฉัน……มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ！」
ตุ้บ ๆ ๆ ……
แก๊งหน้ากากพวกคนไม่มีหัวหน้าผลักกันดันกันวิ่งไล่ตามเข้าไปในตรอกซอย
หลินเสวียนยิ้มน้อย ๆ
ก็ดีเหมือนกัน
ล่อพี่แมวอ้วนไปได้อย่างน้อยก็ไม่มีใครมาขัดขวางการขโมยมอเตอร์ไซค์ของฉันแล้ว
ใช้แมวล่อเสือออกจากถ้ำ
……
มาถึงบ้านพี่แมวอ้วน
หลังจากตรวจสอบความปลอดภัยรอบ ๆ บ้านแล้ว หลินเสวียนก็ก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วปีนขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ทันที
บิดกุญแจ เปิดสวิตช์ แล้วเหยียบคันสตาร์ทแรง ๆ —
แอ๊ดดด
สตาร์ทไม่ติด
เหยียบคันสตาร์ทอีกครั้ง—
แอ๊ดดด
ก็ยังสตาร์ทไม่ติดอยู่ดี
「ไอ้พี่แมวอ้วนนี่มันทำไมรถทุกคันถึงได้พังขนาดนี้เนี่ย！」
หลินเสวียนพูดอย่างหมดคำพูด
ในความฝันครั้งแรก รถตู้เกียร์ธรรมดาของเขาก็ขับยากเหลือเกิน เกียร์คงมีปัญหาแน่ ๆ
คราวนี้เจอมอเตอร์ไซค์พัง ๆ แบบนี้ สตาร์ทไม่ติดเหมือนกัน
ก่อนหน้านี้เห็นพี่แมวอ้วนสตาร์ทติดทีเดียวทุกครั้ง หรือว่ามอเตอร์ไซค์พัง ๆ แบบนี้จะต้องใช้ทักษะการสตาร์ทที่สูงมากกันแน่
「แม่! มีคนมาขโมยมอเตอร์ไซค์！！」
ชั้นสอง ลูกสาวของพี่แมวอ้วนยื่นหน้าออกมาจากหน้าต่าง พอเห็นหลินเสวียนก็ตะโกนเสียงดังทันที
「น้องพี่! ไปกัดมันสิ!」
ปัง! ปัง! ปัง! เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เหมือนฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย
เสียงอึกทึกครึกโครมของเครื่องครัวปะทะกันดังก้องไปทั่วห้อง ปะปนกับเสียงเด็กเล็กร้องไห้โวยวายอย่างน่าเวทนา
ปัง!
ประตูห้องเปิดออกอย่างรุนแรง ลูกพี่แมวอ้วนตัวเล็กพุ่งตรงดิ่งมาหาหลินเสวียนอย่างไม่ลดละ
ปัง!
เสียงดังกรอบ ลูกพี่แมวอ้วนตัวเล็กชนเข้ากับเสาเหล็กที่ใช้ทำซุ้มองุ่นอย่างจัง แล้วทันใดนั้นก็มีก้อนนูนโผล่ขึ้นมาบนหน้าผากมันอย่างรวดเร็ว!
“อื้อ—อ๊ากกกกกกก!!!”
ลูกชายของพี่แมวอ้วนเบ้ปาก นั่งร้องไห้โฮอยู่กับพื้น ภาพน่าสงสาร
บรืน————
ในจังหวะนั้นเอง หลินเสวียนเหยียบคันเร่งมอเตอร์ไซค์ได้สำเร็จ ควันดำทะมึนพวยพุ่งออกมาจากท่อไอเสียที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
“ระวังหน่อยนะ น้องแมวอ้วน”
หลินเสวียนถอดหมวกกันน็อคที่ห้อยอยู่ที่กระจกมองหลัง สวมให้น้องแมวอ้วนอย่างอ่อนโยน แล้วโบกมือยิ้ม ๆ :
“ลุงไปแล้วนะ”
ครืน————มือขวาบิดคันเร่งสุดแรง มอเตอร์ไซค์พุ่งออกไปจากประตูบ้านท่ามกลางกลิ่นยางไหม้ฉุน
……
บ้านของหลี่เฉิงเจียอยู่ปลายสุดของหมู่บ้าน จึงมีลานบ้านกว้างขวางขนาดนี้
ก่อนหน้านี้ พี่แมวอ้วนพาหลินเสวียนมาที่นี่หลายครั้งแล้ว จึงคุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี
ซี่ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ——
ตอนนี้หลินเสวียนถึงบางอ้อแล้วว่าทำไมพี่แมวอ้วนถึงใช้ส้นรองเท้าเบรกทุกครั้ง…เพราะเบรกของรถคันนี้มันไม่ค่อยจะดีนักนั่นเอง
โชคดีที่หลินเสวียนเบรกในป่าหญ้ารก จึงมีพื้นที่สำหรับเบรกพอสมควร ไม่งั้นคงเกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างแน่นอน
เขาจอดมอเตอร์ไซค์แล้วลงจากรถ
ที่นี่เป็นป่าหลังบ้านหลี่เฉิงเจีย ร่มครึ้มมาก ต้นไม้แน่นทึบ กิ่งก้านสาขาแผ่ปกคลุมหนาทึบ แสงแดดแทบส่องลงมาไม่ถึง เป็นที่หลบร้อนได้ดีทีเดียว
「ซีซี！！」
หลินเสวียนตะโกนเสียงดัง แต่ไม่มีเสียงตอบรับ น่าจะหลบอยู่
「ซีซี！！」
หลินเสวียนเปลี่ยนมุมมอง มองซ้ายมองขวาในร่มเงาเขียวชอุ่ม แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบ
「ออกมาเถอะ！！ผมคือวีวี！！」
สิบกว่าวินาทีต่อมา… วูบ! เงาดำพุ่งลงมาจากฟ้า พร้อมกับใบไม้ที่ปลิวว่อนรอบตัว
หลินเสวียนมองดูอย่างแน่ใจ ใบหน้ารูปไข่สวยงาม มีกระเล็ก ๆ ที่หางตาซ้าย รูปร่างผอมเพรียวราวกับนางแบบ เป็นซีซี แน่นอน
ซีซีเห็นหน้าหลินเสวียนก็เบิกตาเล็กน้อย แล้วถามขึ้นว่า:
「คุณคือวีวีเหรอ？」
「ไม่ใช่」หลินเสวียนตอบตรง ๆ
「แล้วทำไมคุณถึงรู้จักชื่อวีวี？」
「เป็นคุณเองที่บอกผมเมื่อคืนนี้」หลินเสวียนมองซีซี แล้วเล่าเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอีกหลายชั่วโมงให้ฟัง รวมถึงแผนการเดิมของเธอ การปลอมตัวเป็นหลี่หนิงหนิง ศิลปะบันไดมนุษย์ ตู้เซฟที่รอไม่ไหวในโรงงานขยะ และยังบอกข้อมูลการจราจรของโรงงานกำจัดขยะได้อย่างแม่นยำ พร้อมทั้งอธิบายเรื่องเศษความทรงจำในหัวของซีซีให้ฟังด้วย แน่นอน…
ที่สำคัญที่สุด คือต้องบอกความจริงกับเธอ:
「วีวี ชื่อนี้แหละ ผมเพิ่งได้ยินจากคุณเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน จุดประสงค์ก็เพื่อให้คุณเชื่อในสิ่งที่ผมพูดนั่นแหละ」
「วีวี นั่นแหละคือชื่อของผู้ชายผมยาวเคราเฟิ้มกลางคนใช่ไหม? เสียงน่าจะคล้ายกับผมมาก ที่จริงแล้วผมว่าผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นผมนั่นแหละ แต่คุณไม่เชื่อ และผมก็ไม่มีหลักฐานอะไรมาอธิบายให้เข้าใจได้」
「ตอนนี้คุณมีคำถามอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีแล้วล่ะก็ เราไปเริ่มวางแผนขั้นต่อไปกันเถอะ」
……
ซีซีคิดอยู่นาน นานถึงสิบนาทีกว่า หลินเสวียนไม่ได้ขัดจังหวะเธอ เพราะเรื่องราวเหนือจริงแบบนี้ ใคร ๆ ก็ต้องใช้เวลาในการย่อยความเข้าใจ ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับซีซี การที่ต้องละทิ้งแผนการที่วางไว้นานแล้ว เพื่อหันมาเชื่อคนแปลกหน้าที่โผล่มาอย่างกะทันหัน นับเป็นเรื่องยากลำบากที่จะตัดสินใจจริง ๆ
「งั้นหมายความว่า… ตู้เซฟที่เขียนชื่อหลินเสวียนไว้นั้น จะมาถึงโรงงานขยะตอน 00:57 แต่โลกใบนี้จะแตกสลายตอน 00:42」
ซีซีขมวดคิ้ว ก้มหน้าคิด:
「ดังนั้นเพื่อที่จะแฝงตัวเข้าไปในเมืองใหม่ตงไห่ คุณเลยคิดจะไปเปิดตู้เซฟนั้นก่อนเวลา แล้วก็ย้อนเวลากลับมาในตอนนี้」
หลินเสวียนพยักหน้า:
「คุณเข้าใจถูกต้องแล้ว แม้จะมีรายละเอียดผิดเพี้ยนไปบ้าง แต่ก็โดยรวมถูกต้องแล้ว」
「ไม่ว่าคุณจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตาม ผมตั้งใจจะลอบเข้าเมืองตงไห่ใหม่ เพราะนั่นเป็นทางเดียวที่จะเปิดตู้เซฟได้…… ส่วนเรื่องโรงงานขยะน่ะ คุณรอไม่ได้หรอก ตรงนี้ผมไม่จำเป็นต้องโกหกคุณ」
สุดท้ายแล้ว……
ซีซีหรี่ตาคิดเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าเบา ๆ
「จริง ๆ แล้วฉันไม่เชื่อที่คุณพูดเลยสักนิด แต่…อย่างแรก ใบหน้าคุณ ฉันเคยเห็นในความทรงจำแวบหนึ่ง อย่างที่สอง แค่คุณพูดชื่อวีวีออกมาได้…ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงรู้เรื่องนี้ แต่ฟังดูน่าเชื่อถือมาก」
เธอมองขึ้นไปที่หลินเสวียน
「รวมถึงคุณยังรู้ข้อมูลการจราจรของรถที่โรงงานขยะอีกมากมาย…ข้อมูลพวกนี้เพิ่งประกาศเมื่อเช้านี้เอง ถึงแม้ฉันจะไม่เชื่อเรื่องการย้อนเวลา…แต่ดูเหมือนว่านอกจากนี้แล้ว จะไม่มีคำอธิบายอื่นใดที่จะอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ได้」
「ดังนั้น……」
หลินเสวียนยื่นมือขวาออกมาอย่างเป็นมิตร
「ร่วมมือกันไหม? แผนการลอบเข้าเมืองตงไห่ใหม่ ถ้าไม่มีคุณผู้เชี่ยวชาญด้านรหัสลับ มันก็ทำไม่ได้จริง ๆ 」
ซีซีลังเลอีกครู่
สุดท้ายแล้ว…
เธอชูมือขวาขึ้น แล้วตบมือกับหลินเสวียน
「คุณพูดถูกหลายอย่างเกี่ยวกับแผนการอนาคตของฉัน ฉันเลือกที่จะเชื่อคุณ」
「แต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่ที่สุดคือ……」
ซีซีโอบกอดตัวเอง หันไปมองเมืองเหล็กขนาดมหึมาที่มืดมิดและไร้วิญญาณในระยะไกล
「เราจะใช้รถเก็บขยะแอบเข้าเมืองตงไห่ได้ ต้องหาทางเข้าโรงงานกำจัดขยะให้ได้ก่อน」
「แถวนี้มีคนเยอะแยะที่ทำเหมือนหลี่เฉิงกับพี่แมวอ้วน คือลักลอบเอาของจากโรงงานขยะมาขาย พวกเขาใช้การปีนป่ายเป็นบันไดคน …วิธีนี้ถึงจะยุ่งยากหน่อย แต่ก็ได้ผลดีและรวดเร็ว」
「แต่ตอนนี้มีแค่เราสองคน……」
「เราจะปีนป่ายเป็นบันไดคน ปีนกำแพงโรงงานขยะสูงแปดเมตรได้ยังไงกัน？」
