บทที่ 126 กับดัก
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 126 กับดัก
แสงนีออนสาดส่องเจิดจ้า กระทบกับกระดาษเชิญสีแดงเข้มฉาน แสงสะท้อนจากตราประทับสีแดงก่ำดูลึกลับ ทำให้หลินเสวียนมองลายเส้นบนตราไม่ถนัดนัก
หลินเสวียนนิ่งเงียบ มองจ้าวอิงจวิ้น
“ให้ผมเหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ”
ต่างหูของจ้าวอิงจวิ้นแพรวพราวระยิบระยับสะท้อนแสงนีออน ดวงตาเป็นประกาย ริมฝีปากเผยรอยยิ้มบาง ๆ
“ตกใจใช่ไหมคะ?”
“ก็ตกใจอยู่บ้าง”
หลินเสวียนเดินเข้าไป หยิบกระดาษเชิญขึ้นมาดู
เมื่อเขาสัมผัส…
เขาก็เข้าใจในทันที
นี่ไม่ใช่กระดาษเชิญจากสโมสรอัจฉริยะ แตกต่างจากใบที่จ้าวอิงจวิ้นได้รับอย่างสิ้นเชิง
กระดาษเชิญใบนี้ดูหรูหรา สัมผัสนุ่มนวลกว่า ไม่ใช่กระดาษแข็งธรรมดา
หลินเสวียนยกขึ้นมาดูใกล้ ๆ มองไปที่ตราประทับ เขาก็เห็นชื่อที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้า
สมาคมการค้าทางทะเลจีนตะวันออก
“ฉันก็ไม่คิดว่าคุณฉู่ซานเหอจะส่งกระดาษเชิญมาให้คุณด้วย”
จ้าวอิงจวิ้นวางข้อศอกลงบนโต๊ะทำงาน คางวางบนฝ่ามือ มองหลินเสวียน
「งานเลี้ยงปีใหม่ของสมาคมการค้าทางทะเลจีนตะวันออก ซึ่งเป็นงานใหญ่ที่สุดประจำปี โดยปกติแล้วจะไม่ส่งบัตรเชิญให้คนนอกสมาคม」
「แน่นอน... แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแน่นอนเสียทีเดียว จริง ๆ แล้วทุกปี ฉู่ซานเหอก็ยังส่งบัตรเชิญให้บุคคลสำคัญหรือผู้มีอิทธิพลในทะเลตะวันออกหลายคนอยู่ดี เพราะนี่เป็นงานเลี้ยงส่วนตัวของเขา เขาอยากเชิญใครก็เชิญได้」
「แต่บัตรเชิญใบนี้ของคุณนี่สิ……」
จ้าวอิงจวิ้นยิ้มบาง ๆ แล้วส่ายหน้าเบา ๆ :
「ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ นะ คุณกับฉู่ซานเหอมีความลับอะไรกันหรือเปล่า？」
「ไม่มีครับ」
หลินเสวียนก็งงไม่แพ้กัน
ทำไมฉู่ซานเหอถึงส่งบัตรเชิญงานเลี้ยงมาให้เขาได้ล่ะ？
หนึ่ง เขาไม่ใช่สมาชิกสมาคมการค้าทางทะเลจีนตะวันออก
สอง เขาไม่ใช่ผู้มีอิทธิพลชื่อดังในทะเลตะวันออก
สาม เขาไม่สนิทกับฉู่ซานเหอด้วยซ้ำ เคยคุยกันแค่ครั้งเดียวตอนงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จของบริษัท MX
แต่ครั้งนั้นก็เพราะหน้าจ้าวอิงจวิ้นด้วย ฉู่ซานเหอถึงได้พูดกับเขาแค่สองสามประโยค
แค่นี้คงไม่พอจะได้บัตรเชิญหรอก
หรือว่า……
เพราะเรื่องที่เขาขับรถกระโดดสะพานข้ามทางด่วนเมื่อสองวันก่อนนี่？
ไม่ใช่แน่นอน
หลินเสวียนปฏิเสธความคิดไร้สาระนั้นไป
ฉู่ซานเหอคงไม่ส่งการ์ดเชิญส่วนตัวมาให้ใครเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้หรอก มันดูตลกเกินไป
「ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ」
หลินเสวียนส่ายหัว：
「หรือว่าเขาจะส่งการ์ดเชิญให้ผมเพราะเห็นแก่หน้าคุณกันนะ？」
「เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณหลินเสวียนคิดอะไรอยู่เนี่ย」จ้าวอิงจวิ้นก้มหัวหัวเราะเบา ๆ ：
「ฉันจะมีค่าอะไรในสายตาของฉู่ซานเหอเล่า？」
「แต่ไม่ว่ายังไง การ์ดเชิญใบนี้ก็ส่งมาให้คุณจริง ๆ ค่ะ บ่ายนี้คนของกลุ่มบริษัทซานเหอมาส่งที่บริษัทโดยตรงเลย ให้ฉันสองใบ แล้วบอกชัดเจนเลยว่าใบนี้เป็นของคุณ」
「ลองเปิดดูสิคะ」
หลังจากได้ยินเช่นนั้น
หลินเสวียนแกะตราประทับสีแดงออก แล้วจึงคลี่การ์ดเชิญออก
ข้างในเป็นถ้อยคำเชิญอย่างเป็นทางการ ระบุเวลาและสถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของสมาคมการค้าทางทะเลจีนตะวันออก สถานที่จัดงานคือสโมสรส่วนตัวของฉู่ซานเหอ เวลาคือวันมะรืนนี้ เวลาหนึ่งทุ่ม
ที่หัวจดหมาย มีลายมือเขียนด้วยปากกาหมึกซึมอย่างหนักแน่น เขียนชื่อ หลินเสวียน……หลินเสวียนไม่แน่ใจว่าลายมือนี้เป็นลายมือของฉู่ซานเหอเองหรือเปล่า แต่ลายมือนี้หนักแน่น เข้มแข็ง ดูแล้วมีพื้นฐานด้านศิลปะการเขียนพู่กันอยู่บ้าง
「แปลกจริงนะ」
หลินเสวียนปิดการ์ดเชิญลง
จริง ๆ แล้วเขาไม่อยากไปหรอก
เขาไม่ค่อยอยากไปงานเลี้ยงตอนเย็นแบบนี้อยู่แล้ว ยิ่งเป็นงานเลี้ยงภายในของสมาคมการค้าทะเลจีนตะวันออกด้วยแล้ว...ไปคนเดียวก็ไม่มีใครรู้จัก น่าอายน่าดู
แต่ก่อนหน้านี้ เพื่อให้ได้ความไว้วางใจจากจ้าวอิงจวิ้น เขาจึงสร้างภาพลักษณ์ตัวเองให้เป็นคนมุ่งมั่น ปรารถนาสร้างคุณูปการแก่สังคม
ถ้าตอนนี้แสดงท่าทีไม่สนใจเลย...คงไม่เหมาะสม
ตอนนี้เหลืออีกแค่ก้าวเดียวเท่านั้นที่จะได้เป็นเลขาของจ้าวอิงจวิ้น ได้รู้รหัสประตูห้องทำงานสองชั้น และได้เห็นบัตรเชิญสโมสรอัจฉริยะ พลาดไม่ได้เด็ดขาด
「แต่ว่า คุณฉู่ซานเหอส่งบัตรเชิญมาแล้ว ถ้าไม่ไปก็ดูไม่ให้เกียรติเขาเกินไป」
หลินเสวียนโบกบัตรเชิญเบา ๆ
「อย่างน้อยคืนวันมะรืนผมก็ว่าง ไปดูโลกกว้างบ้างก็ดี」
จ้าวอิงจวิ้นพยักหน้า
「ไปติดต่อกับคนสำคัญ ๆ บ้างก็ดีนะ ต่ออนาคตการงานของคุณแน่นอนว่ามีประโยชน์」
「งั้นเจอกันคืนวันมะรืนที่งานเลี้ยงแล้วกันครับ」
ปัง
หลังจากออกจากห้องทำงานของจ้าวอิงจวิ้น ประตูรหัสสองชั้นด้านหลังก็ปิดลงพร้อมเสียงปังดังสนั่น
หลินเสวียนเม้มริมฝีปาก
จ้าวอิงจวิ้นนี่ ยังไม่ได้คิดให้ดีรึไง?
เมื่อไหร่กันนะถึงจะประกาศแต่งตั้งเลขาฯ สักที...ใกล้จะกลับบ้านไปฉลองตรุษจีนแล้วนี่ จะได้เห็นบัตรเชิญจากสโมสรอัจฉริยะหรือเปล่าเนี่ย ต้องรอหลังปีใหม่เลยหรือไง?
「แต่ไม่น่านานกว่านี้หรอกมั้ง」
จ้าวอิงจวิ้นเป็นคนทำงานเก่ง ไม่เคยล่าช้า อะไรที่เธอตัดสินใจแล้ว ก็จะลงมือทำอย่างรวดเร็ว คงอีกไม่กี่วันนี้แหละ
ติ๊งงง————
เสียงแหลมใส ประตูลิฟต์ค่อย ๆ เปิดออก……
……
ชานเมืองตงไห่ วิลล่าริมทะเลสาบ พร้อมกับเสียงการหมุนของแกนเล็ก ๆ ประตูไม้มะฮอกกานีบานคู่ ฝีมือประณีตและราคาแพงบานนั้น ก็ถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ด้วยมือเหี่ยวย่นของชายชรา
ภายในห้อง เด็กหนุ่มผิวขาวนั่งอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ติดผนังด้านหน้า แสงจันทร์สาดส่องอยู่ข้างกายเขา แสงไฟจากโน้ตบุ๊กส่องกระทบใบหน้าที่ผอมบาง ทำให้เด็กหนุ่มดูราวกับรูปปั้นน้ำแข็ง ปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำค้าง
「……」
เมื่อเห็นภาพนั้น ชายชราถึงกับพูดไม่ออก
「ฉันว่าเกมส์แมวไล่หนูเกมส์นี้คงไม่ต้องเล่นต่อแล้วมั้ง...เธอชนะแล้วจี้หลิน ชนะอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเลย ถ้าหนูไม่ยอมออกจากบ้าน แมวที่เก่งกาจแค่ไหนก็จับเธอไม่ได้หรอก」
「แต่สิ่งเดียวที่เธอต้องกังวลก็คือ...หนูเป็นสัตว์ที่อายุสั้นนะ เธอจะมาแข่งกับแมวดูว่าใครอายุยืนกว่ากันรึไง? หรือว่าจะรอให้ฉันตายก่อน เธอถึงจะยอมออกไปรับแสงแดดบ้าง？」
「มาได้จังหวะเลยนะครับ เย่อหยิ่ง」จี้หลินไม่เงยหน้า ยังคงจ้องมองหน้าจอโน้ตบุ๊ก นิ้วชี้มือขวากดหมุนล้อเลื่อนเมาส์อยู่เรื่อย ๆ
「ผมขอให้คุณช่วยผมทำอะไรหน่อย」
「เรื่องอะไร？」
「ผมอยากได้บัตรเชิญงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของสมาคมการค้าทางทะเลจีนตะวันออกสักใบ คุณกับประธานสมาคมการค้าทางทะเลจีนตะวันออก ฉู่ซานเหอ สนิทกันไหมครับ？」
ชายชราส่ายหน้า：
「เรื่องพวกเด็ก ๆ น่ะ...ฉันไม่สนใจหรอก」
「อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ คุณก็เคยเริ่มต้นและประสบความสำเร็จจากเมืองตงไห่ไม่ใช่เหรอ？」
「ฮ่า ๆ ถึงอย่างนั้น ตอนฉันประสบความสำเร็จที่เมืองตงไห่ ฉู่ซานเหอยังเด็กอยู่เลย เราไม่ใช่คนระดับเดียวกันหรอก」
「เอาเป็นว่า ผมอยากได้บัตรเชิญงานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของสมาคมการค้าทางทะเลจีนตะวันออกสักใบ」
「ได้สิ เรื่องแค่นี้ไม่ยาก」
ชายชราตอบอย่างสบาย ๆ ไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย：
「ถึงแม้ว่ามังกรผู้ยิ่งใหญ่จะไม่อาจกดขี่งูเจ้าถิ่นได้ แต่บัตรเชิญงานเลี้ยงแค่นี้มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอก เรื่องนี้มอบให้ฉันจัดการเองก็แล้วกัน」
「เป็นเรื่องยากที่เธอจะมาขอร้องฉัน...คราวนี้คงหมายถึงว่าจะออกจากรังไปจับหนูจริง ๆ แล้วสินะ？」
「ก็ประมาณนั้นแหละครับ」จี้หลินวางเมาส์ลง เหยียดแขนยิ้มเล็ก ๆ ：
「อย่างน้อยก็ควรไปทักทายสักหน่อย」
「ดีมาก」
ชายชราพึงพอใจ：
「งั้นฉันก็วางใจที่จะจากเมืองตงไห่ได้แล้ว คราวหน้าที่เราเจอกันอาจจะเป็นอีกหลายเดือนเลย...หวังว่าตอนนั้นฉันจะได้ยินข่าวดีจากเธอ」
「ทำไมคราวนี้ถึงนานจังเลยล่ะ？」จี้หลินเงยหน้าขึ้นถาม
「จะกลับบรู๊คลินอีกเหรอ？」
ชายชราพยักหน้าตอบ
「ปีใหม่แล้ว ฉันก็ต้องกลับบรู๊คลินสักหน่อย แต่เหนือสิ่งอื่นใด ฉันยังมีเรื่องต้องทำในต่างประเทศอีก งานวิจัยที่สวี่หยุนตีพิมพ์นั้นก่อให้เกิดความสับสนทางประวัติศาสตร์อย่างใหญ่หลวง… งานของฉันจึงมากมายเหลือเกิน」
「บรู๊คลิน...คุณช่างรักที่นี่จริง ๆ นะครับ」
「เพราะที่นั่น…มีเพื่อนเก่าของฉันอยู่ไง」ชายชราลดหมวกให้ต่ำลงพลางกล่าว 「ต้องไปไหว้เขาสักหน่อย」
「นานมากแล้วใช่มั้ยคะ? ตั้งแต่ผมจำความได้ คุณก็จะไปบรู๊คลินทุกปีในช่วงเวลานี้」
「นานมากจริง ๆ …แล้วล่ะ」
เสียงของชายชราแหบพร่า ราวกับสะท้อนร่องรอยแห่งกาลเวลา：
「นานกว่าที่เธอคิดมาก จี้หลิน…ฤดูร้อนปี 1952 นับจากตอนนี้…นานมากจริง ๆ 」
「นานขนาดนี้ ฉันแทบจะลืมหน้าตาของพวกเขาไปหมดแล้ว แต่ฉันยังจำความรู้สึกที่ได้อยู่กับพวกเขาได้…ทุกครั้งที่นึกถึง ทำให้ฉันคิดถึงราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้」
จี้หลินมองชายชราที่ดูเศร้าสลด
「ผมแทบไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงเรื่องเพื่อนเลย ผมนึกว่าคุณมีแค่สวี่หยุนเป็นเพื่อนคนเดียว」
「คนเราน่ะ ต้องมีเพื่อนหลาย ๆ คน จี้หลิน เธอก็ด้วย」
มือเหี่ยวย่นของชายชราค่อย ๆ เปิดประตูไม้แดงออก แสงไฟสีเหลืองอ่อนในสวนส่องเข้ามา โอบล้อมชายชราไว้ในแสงสว่างอันอบอุ่น
นอกประตูมีรถลีมูซีนยี่ห้อลินคอล์นจอดอยู่ ข้างรถมีคนขับใส่สูทสีดำ ถุงมือสีขาว ยืนอยู่ เครื่องยนต์รถยังไม่ดับ ดูเหมือนชายชราจะไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี่นาน แค่มาลาเท่านั้น
「อ้อ จี้หลิน ยังมีอีกเรื่องนึงที่ต้องบอกเธอ」
คุณตาหันหลังกลับ แสงไฟสีเหลืองอ่อนส่องสว่างใบหน้า ทำให้ดูราวกับมีแสงทองอร่ามล้อมรอบ:
「ฉันจะไปนานขนาดนี้ ก็เลยไม่ค่อยวางใจเธอเท่าไหร่ ดังนั้นฉันเลยเรียก ริษยา มาช่วยเธอ」
「ช่วยหรือมาคุมงานกันแน่ครับ？」
「ช่วยนะจี้หลิน ถึงฉันจะชอบบ่นว่าเธอขี้เกียจ แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะฉันห่วงเธอมากกว่า จริง ๆ แล้วฉันพอใจในทุก ๆ ด้านของเธอนะ」
「ขอบคุณครับที่เห็นค่าผม」
จี้หลินวางตุ๊กตาแมวไรน์ลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงตู้หันหน้าไปทางประตู:
「งั้นคุณตาเปลี่ยนคนอื่นมาช่วยได้มั้ยครับ? ผมไม่ชอบ ริษยา เลย」
「คงยากแหละนะ」
คุณตาหัวเราะเบา ๆ :
「ริษยา ก็ไม่ชอบเธอเหมือนกัน อีกฝ่ายพูดเหมือนกับเธอเป๊ะเลย แต่เธอกับอีกฝ่ายก็ต้องทำงานร่วมกัน ลองเป็นเพื่อนกันดูสิ」
จี้หลินหาวแล้วเกาหัว:
「แล้วริษยา อยู่ไหนล่ะครับ？」
「ฉันไม่ได้หมายถึงตอนนี้สักหน่อย… ริษยา จะมาหาเธอที่ตงไห่หลังปีใหม่」
「หลังปีใหม่เหรอครับ？」
จี้หลินได้แต่หัวเราะออกมา:
「องค์กรชั่วร้ายของเรายังมีวันหยุดปีใหม่ด้วยเหรอครับ? ทำไมต้องหลังปีใหม่ด้วยล่ะครับ？」
「ถ้าเธอมีมุมมองแบบนี้ตลอดเวลา ก็คงจะดีนะจี้หลิน」คุณตาเดินออกไปนอกห้อง:
「ริษยา ต้องกลับบ้านที่หางโจวสักหน่อย」
มือเหี่ยวย่น ๆ ปิดประตูลงเบา ๆ :
“จะไปร่วมงาน…งานรวมรุ่นน่ะ”
