บทที่ 59: ข่าวร้อนแรงในเมืองหลวง จับกุมคนนับหมื่นเข้าคุก!

บทที่ 59: ข่าวร้อนแรงในเมืองหลวง จับกุมคนนับหมื่นเข้าคุก!

โจวหยานหรูและขุนนางกลุ่มหนึ่งถูกยึดทรัพย์

ขบวนคนที่ถูกคุมตัวมีจำนวนมาก ทำให้ชาวบ้านที่แอบดูรู้สึกตกตะลึง

หลายคนขยี้ตาตัวเองหลายครั้ง ยังไม่อยากจะเชื่อ

"!"

"ข้าไม่ได้ตาฝาดใช่หรือไม่!"

"คนที่ถูกองครักษ์เสื้อแพรและกองทัพจับ มีมากมายเหลือเกิน"

"ตั้งแต่อัครมหาเสนาบดีโจวหยานหรู ไปจนถึงขุนนางทั้งพลเรือนและทหารในราชสำนัก"

"แม้แต่ตระกูลของพ่อตาฝ่าบาททั้งสาม ก็มิได้ละเว้น"

"ฝ่าบาทกวาดล้างตระกูลของขุนนางทั้งราชสำนัก!"

"สวรรค์!"

"คนพวกนี้รวมกัน อย่างน้อยก็ต้องมีหมื่นกว่าคนกระมัง"

"ฝ่าบาททรงคิดก่อการสังหารหมู่หรือ!"

"อึ๋ย!"

"ขุนนางโดนจัดการหมด ราชสำนักจะทำเช่นไร"

"สังหารขุนนางมากมายปานนี้ ฝ่าบาทมิทรงกังวลหรือ"

"ช้าก่อน"

"ในนั้นมีหลายคนที่เคยรังแกชาวบ้าน"

"ดูสิ ดูสิ"

"โจวเจี้ยน ไอ้เด็กเหลือขอคนนั้น ก็ถูกองครักษ์เสื้อแพรจับแล้ว"

"ดีนัก ดีนัก!"

"ต่อไปก็จะไม่มีใครมารังแกพวกเราชาวบ้านตาดำๆ อีกแล้ว"

โจวหยานหรู เฉียนเชียนอี้ จูฉุนเฉิน และขุนนางกลุ่มหนึ่งถูกยึดทรัพย์

รวมถึงครอบครัวของพวกเขาก็ถูกองครักษ์เสื้อแพรและกองทัพนำตัวไปด้วย คนในตระกูลของขุนนางเหล่านี้ ล้วนเป็นดั่งภัยพิบัติในเมืองหลวง

บัดนี้ถูกกวาดล้างจนสิ้น

ชาวบ้านที่เคยถูกขุนนางเหล่านี้รังแก ต่างก็รู้สึกสะใจ

หลายคนยังคงพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น

"ฝ่าบาททรงพระปรีชา ฝ่าบาททรงพระปรีชา"

"หลังจากจับคนพวกนี้ได้แล้ว เมืองหลวงก็จะสงบสุข"

"พวกเราชาวบ้านตาดำๆ ก็ไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว"

ชาวบ้านพูดคุยกันด้วยเสียงเบา

แต่ก็ยังมีหลายคนที่ยังคงสงสัยและรอดูสถานการณ์

"พวกเจ้าคิดอะไรกันอยู่"

"ช่างไร้เดียงสาเสียจริง"

"ถึงแม้ว่าขุนนางเหล่านี้จะถูกยึดทรัพย์ทั้งหมดในตอนนี้"

"แต่อย่าได้ลืม"

"หากจับกุมขุนนางมากมายขนาดนี้ ราชสำนักจะดำเนินการเช่นไร"

"ยิ่งไปกว่านั้น พ่อตาฝ่าบาททั้งสาม ล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์"

"ฝ่าบาทคงไม่ทรงลงโทษหรอก แค่ทรงแสร้งเล่นละครเท่านั้น"

"ทุกคนจงระวังตัว อย่าได้พูดในสิ่งที่คิดออกมา"

"มิเช่นนั้น หากคนพวกนี้กลับมามีอำนาจอีก พวกเราก็จะโดนแก้แค้น"

"ครานั้น คนที่วิบัติก็คือตัวพวกเราเองและครอบครัว"

ชาวบ้านที่สงสัย อดไม่เชื่อจริงๆ

ว่าฝ่าบาทจูโหยวเจี้ยน จะประหารขุนนางมากมายขนาดนี้ในคราวเดียว

เพราะในสายตาของพวกเขา

ขุนนางเหล่านี้คือเสาหลักของราชวงศ์หมิง

หากถูกสังหารทั้งหมด ราชวงศ์หมิงก็คงล่มสลาย

ส่วนตระกูลของพ่อตาฝ่าบาททั้งสาม ล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์

อย่างมากก็แค่แสร้งทำ ถูกด่าว่าสองสามคำ

ไม่มีทางถูกประหารเช่นนี้แน่นอน

ไหนจะฮองเฮาและพระสนมในวังหลังยังอยู่

แค่พูดจาอ่อนหวานสองสามคำ ฝ่าบาทก็คงจะปล่อยตัวพวกเขา

เสียเวลาเปล่าๆ

ชาวบ้านแบ่งเป็นสองฝั่ง ต่างก็พูดคุยกันด้วยเสียงเบา

ฝ่ายหนึ่งคิดว่าขุนนางชั่วช้าเหล่านี้ถูกยึดทรัพย์ ชีวิตดีๆ หมดไปแล้ว

อีกฝ่ายหนึ่งคิดว่าฝ่าบาทแค่แสร้งทำ

คงไม่ปล่อยให้ขุนนางเหล่านี้หายไปเช่นนี้หรอก

ทั้งสองฝ่ายถกเถียงกันอย่างดุเดือด

กลายเป็นเรื่องที่ชาวเมืองหลวงพูดถึงกันมากที่สุด

ในเวลาเดียวกัน

ข่าวการจับกุมขุนนาง แพร่สะพัดไปถึงหูของเหล่าบัณฑิต

เหล่าบัณฑิตต่างโกรธแค้น และพร้อมลุกขึ้นสู้

ตอนนี้พวกเขาไม่พอใจกับพระบัญชาของจูโหยวเจี้ยน

บัณฑิตเหล่านี้ หลายคนเป็นพวกพรรคตงหลิน

ตอนนี้ขุนนางพรรคตงหลินทั้งหมดถูกกวาดล้าง

พวกเขาที่เคยเป็นพวกพรรคตงหลิน ก็เสียที่พึ่งไป

หากไม่มีที่พึ่ง จะอยู่ในราชสำนักได้อย่างไร

จะก้าวหน้าและร่ำรวยได้อย่างไร

เหล่าบัณฑิตต่างร้อนใจ

พากันมารวมตัวกัน และพูดแสดงความคิดเห็นอย่างไม่เกรงกลัว

"ไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้เด็ดขาด"

"ท่านโจว ท่านเฉียน พวกเขาล้วนเป็นขุนนางที่ดี!"

"ก่อนหน้านี้ ท่านเฉิน ท่านหม่า และคนอื่นๆ ก็ถูกขังคุกไปแล้ว"

"ตอนนี้ฝ่าบาทมีรับสั่ง จับกุมขุนนางมากมายขนาดนี้"

"จับแต่ขุนนางที่ดีของราชวงศ์หมิง ขุนนางที่ซื่อสัตย์!"

"ฝ่าบาทต้องถูกหลอกแน่ๆ"

"ต้องมีคนยุยงฝ่าบาท"

"ไม่ได้"

"พวกเราจะยอมให้ท่านโจว ท่านเฉียน และคนอื่นๆ ถูกขังคุกเช่นนี้ไม่ได้"

"พวกเราต้องหาวิธี ขอให้ฝ่าบาทเปลี่ยนพระทัย"

"ใช่ ใช่"

"ตอนนี้ราชสำนักกำลังตกอยู่ในอันตราย"

"กบฏต่างๆ ชาวแมนจู รวมถึงชาวบ้านที่อดอยาก ล้วนต้องให้ท่านโจวและคนอื่นๆ ช่วยเหลือ"

"ตอนนี้ถูกขังคุกกันหมด ราชสำนักก็ไม่มีคน"

"เช่นนี้ได้อย่างไร!"

"พวกเราไม่ยอมให้ขุนนางที่ดีอย่างท่านโจว ท่านเฉียน ต้องมาลำบากเช่นนี้"

"ทุกคนจงร่วมมือกัน รวมตัวกันให้มากขึ้น"

"พรุ่งนี้เช้า คุกเข่าหน้าวังหลวง ขอให้ฝ่าบาทเปลี่ยนพระทัย"

เหล่าบัณฑิตพูดคุยกันไม่หยุด

ต่างก็ทำเพื่อช่วยเหลือโจวหยานหรูและคนอื่นๆ เพื่ออนาคตของตัวเอง

ต่างก็วางแผนการ และลงมือทำทันที

ในสายตาของพวกเขา

โจวหยานหรู เฉียนเชียนอี้ และคนอื่นๆ เป็นตัวแทนของพรรคตงหลิน เป็นตัวแทนของชนชั้นนักปราชญ์ของราชวงศ์หมิง

หากถูกจับทั้งหมด พรรคตงหลินก็คงล่มสลาย

ชนชั้นนักปราชญ์ของราชวงศ์หมิงทั้งหมด ก็จะถูกกดขี่

เหล่าบัณฑิตไม่ยอมให้เป็นเช่นนี้เด็ดขาด

เพื่อผลประโยชน์ พวกเขาทำได้ทุกอย่าง!

อีกด้านหนึ่ง

ณ ที่ทำการสมาคมการค้าแห่งเมืองหลวง

พ่อค้าข้าวและพ่อค้าเกลือ ต่างก็พึงพอใจ

"ทุกท่าน"

"จนถึงตอนนี้"

"ลูกน้องของพวกเราที่ส่งไปซื้อข้าวและเกลืออย่างต่อเนื่อง"

"ได้ซื้อข้าวมาแล้ว 30 ล้านจิน และเกลือ 6 ล้านจิน"

"จากการสังเกตของลูกน้องพวกเรา"

"ข้าวและเกลือของสหกรณ์การค้าราคาประหยัด เหลือน้อยแล้ว"

"แค่ซื้อต่อไปอีก ก็จะซื้อจนหมดได้อย่างง่ายดาย"

"ถึงตอนนั้น ราคาข้าวและเกลือในเมืองหลวงก็จะขึ้นอยู่กับพวกเราแล้ว"

"ใช้ข้าวและเกลือที่ซื้อมา สร้างกำไรมหาศาล"

"ทั้งเมืองหลวง จะอยู่ในการควบคุมของพวกเรา"

"ฮ่าๆๆๆๆ!"

พ่อค้าข้าวและเกลือที่พูดนั้น ตื่นเต้นและดีใจอย่างมาก

ในสายตาของพวกเขา

แค่ซื้อข้าวและเกลือจนหมด ทำลายสหกรณ์การค้าราคาประหยัด

ก็จะไม่มีอุปสรรคใดๆ อีกต่อไป

"สหกรณ์การค้าที่ฝ่าบาทตั้งขึ้น ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริง"

"ยังจะบังคับให้พวกเราพ่อค้า ลดราคาข้าวและอาหารอีก"

"ช่างไร้เดียงสานัก"

"เชื่อว่าครั้งนี้ จะทำให้ฝ่าบาทหวาดกลัว"

"สั่งสอนฝ่าบาทให้หลาบจำ"

"การขายข้าวและเกลือ แม้แต่ฝ่าบาทก็ไม่ควรยุ่งเกี่ยว"

"คิดจะสู้กับพวกเรา ยังอ่อนหัดนัก"

"ใช่"

"มีผู้ยิ่งใหญ่เบื้องบน คอยสนับสนุนพวกเราพ่อค้า"

"รู้ความเคลื่อนไหวของราชสำนักก่อนใคร"

"ฮ่องเต้แล้วอย่างไร ยังไงก็ต้องยอมแพ้"

"ฮ่าๆๆๆ!"

ยิ่งพูด พ่อค้าก็ยิ่งไม่เกรงกลัว

ต่างก็คิดว่าตัวเองชนะแน่ คิดว่าจะสั่งสอนจูโหยวเจี้ยนให้หลาบจำ