บทที่ 402: โรงแรมใต้ทะเล

ไอ้หมอนี่ไม่หัดอ่านสถานการณ์ซะบ้าง!... เจียงซิ่วบ่นในใจอย่างหงุดหงิด

แม้ว่าเขาจะเป็นนักพัฒนาสัตว์อสูรระดับ A แต่เมื่อมีข่าวว่าผู้ฝึกสัตว์อสูรของพรายเกล็ดน้ำค้างจะมาที่นี่ ในภูมิภาคกู่หวู่ก็มีนักพัฒนาสัตว์อสูรระดับเดียวกันหลายคนทั้งที่แสดงตัวและแอบเข้ามาแข่งกันเพื่อรับงานนี้แบบฟรีๆ ไม่รู้ว่าพวกที่วันๆเอาแต่ก้มหน้าวิจัยได้ข่าวพวกนี้จากไหนกันแน่

เขาเองก็ต้องอาศัยความสัมพันธ์จากการเป็นรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยของหลิวเหยา ถึงได้แย่งงานนี้มาได้

ช่างเถอะ ยังเหลือเวลาอีกตั้งสิบกว่าวัน ให้เฉียวซางได้สัมผัสบรรยากาศของภูมิภาคกู่หวู่ไปก่อนละกัน... เจียงซิ่วหันไปพูดกับกิ้งก่าผลึกขาวว่า "ไปกันเถอะ"

"เยียน"

กิ้งก่าผลึกขาวพยักหน้าก่อนจะค่อยๆคลานลงไปในคลองน้ำและหยุดอยู่ตรงริมฝั่ง

"พวกเธอขึ้นมาได้เลย" เจียงซิ่วพูดพร้อมกับนั่งลงบนตัวของกิ้งก่าผลึกขาว

กิ้งก่าผลึกขาวนั้นไม่เหมือนสัตว์อสูรประเภทน้ำตัวอื่นในลำคลองที่มีเก้าอี้ติดตั้งบนตัว แต่มันมีขนาดใหญ่พอ และลำตัวของมันก็มีส่วนที่ยื่นออกมาคล้ายหนามในบางจุดซึ่งพอจะใช้แทนที่พิงหลังได้

ทั้งสี่คนขึ้นไปนั่งบนตัวของมันอย่างรวดเร็ว

เจียงซิ่วนั่งอยู่ด้านหน้า เขาลูบหัวกิ้งก่าผลึกขาวเบาๆ

ทันใดนั้น กิ้งก่าผลึกขาวก็อ้าปากออก ฟองน้ำขนาดใหญ่โปร่งแสงก่อตัวขึ้นจากด้านหน้าและห่อหุ้มร่างของมันทั้งตัว

นี่จะลงน้ำจริงๆเหรอเนี่ย... เฉียวซางเพิ่งคิดได้ไม่นาน กิ้งก่าผลึกขาวก็พลันพุ่งลงน้ำไป

ทันใดนั้น ทิวทัศน์รอบตัวก็เปลี่ยนไป

ตามปกติ สายน้ำยามค่ำคืนมักจะมืดสนิทจนชวนขนลุก แต่คลองใต้เมืองไห่เฉิงในช่วงเวลานี้กลับมีแสงสีน้ำเงินลึกลับกระจายอยู่ทุกหนแห่ง สัตว์อสูรประเภทน้ำที่เปล่งแสงลี้ลับประดับประดาโลกใต้น้ำให้สวยงามราวกับเป็นอีกมิติหนึ่ง

สวยเกินไปแล้ว แล้วสัตว์อสูรพวกนี้...ทำไมถึงได้มีเยอะขนาดนี้กัน... เฉียวซางตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

รอบตัวเธอมีสัตว์อสูรประเภทน้ำหลากหลายชนิดรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กๆซึ่งส่วนใหญ่ล้วนเป็นสายพันธุ์ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

"ซุน ซุน!"

ซุนเป่าตาเป็นประกาย มันตื่นเต้นจนกระโดดไปเกาะฟองน้ำ พลางจ้องมองโลกภายนอกอย่างตื่นเต้น

"แม่เจ้า! นี่ต้องลงโซเชียลหน่อยแล้ว!" สวี่อี้เสวียนยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปด้วยความตื่นเต้น

ซุ่นปั๋วอวี้ยังคงพยายามรักษามาดของอาจารย์ผู้เข้มขรึมเอาไว้ แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพสองสามรูป

เจียงซิ่วหันกลับมามองสีหน้าของเฉียวซาง แล้วเขาก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

เขารู้อยู่แล้วว่าไม่มีใครสามารถต้านทานความงามของทิวทัศน์ใต้น้ำในภูมิภาคกู่หวู่ได้

"นี่เป็นสัตว์อสูรป่าหมดเลยเหรอคะ?" เฉียวซางถาม

เจียงซิ่วเผยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร ก่อนอธิบายว่า "ภูมิภาคกู่หวู่ไม่เหมือนภูมิภาคเย่หัว เมืองของเราถูกล้อมรอบไว้ด้วยน้ำ สัตว์อสูรป่าที่อยู่ใต้น้ำไม่มีทางขับไล่ออกหมดได้ ดังนั้นเราจึงอยู่ร่วมกันกับมันอย่างสงบสุข แค่ไม่รบกวนมันโดยไม่จำเป็นก็จะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว"

ไม่ทันไร สัตว์อสูรรูปร่างบางใสที่มีครีบคู่เหมือนปีกโบยบิน ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านนอกฟองน้ำ มันส่งจูบให้กับซุนเป่า

"ซุนซุน!"

ซุนเป่าตื่นเต้นจนแทบจะพุ่งทะลุฟองน้ำออกไป

ตั้งแต่เกิดมา มันยังไม่เคยเจอสัตว์อสูรตัวไหนที่แสดงความเป็นมิตรออกมาทันทีที่เจอแบบนี้มาก่อน!

มันอยากจะเป็นเพื่อนกับเจ้านั่น!

เฉียวซางตกใจจนรีบคว้าซุนเป่าเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

เจียงซิ่วหัวเราะแล้วพูดว่า "นี่คือสัตว์อสูรที่ชื่อคิสซี่หรือจะเรียกอีกอย่างว่่่าปลาจูบก็ได้ จริงๆแล้วมันไม่มีอะไรหรอก มันแค่ชอบส่งจูบเล่นไปทั่ว เป้าหมายที่มันส่งจูบนี่นับไม่ถ้วนเลยนะ บอกให้อสูรล่าสมบัติของเธออย่าไปจริงจังกับมันมากนัก"

แต่เฉียวซางยังไม่ทันต้องพูดอะไร ซุนเป่าก็เข้าใจเองเรียบร้อยแล้ว

มันมองคิสซี่ที่ว่ายจากไปด้วยสายตาเหม่อลอย และเห็นว่ามันไม่ทันไปไหนไกลก็ส่งจูบให้เป้าหมายใหม่อีกแล้ว

"ซุน..."

ซุนเป่าแสดงสีหน้าผิดหวัง ความปรารถนาในมิตรภาพที่เพิ่งจะจุดประกายก็แตกสลายไปทันที

แต่โชคดีที่ซุนเป่าเปลี่ยนความสนใจได้ง่ายมาก

ไม่นานมันก็ลืมเรื่องของคิสซี่หมดสิ้น แล้วหันไปตื่นเต้นกับสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติอื่นๆที่อยู่ด้านนอกฟองอากาศ

...

กิ้งก่าผลึกขาวไม่ได้ว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่มุ่งหน้าลึกลงไปยังส่วนลึกของใต้น้ำ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงโรงแรมที่ถูกล้อมรอบด้วยฟองอากาศขนาดยักษ์ ตัวอาคารหรูหราและโอ่อ่าอย่างเหลือเชื่อ

เฉียวซางและพวกอีกสองคนถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก

โรงเรียนทุ่มทุนขนาดนี้เลยเหรอ?! สวี่อี้เสวียนตกใจสุดขีด

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะตกตะลึงขนาดนี้ เพราะในสองปีก่อนที่เธอได้มาแข่่งยังรอบแบ่งเขตภูมิภาค เธอได้แต่นอนในโรงแรมราคาถูก!

อาคารตรงหน้าที่ดูหรูหราอลังการแบบนี้ มองจากนอกบลูสตาร์ยังรู้้เลยว่าเป็นโรงแรมห้าดาว

ในภูมิภาคกู่หวู่ โรงแรมที่อยู่ใต้น้ำในระดับเดียวกันนี้ แพงกว่าบนบกถึงสามเท่า

นั่นหมายความว่า การพักในโรงแรมห้าดาวนี้หนึ่งคืน เท่ากับการพักในโรงแรมห้าดาวบนบกสามคืนเลยทีเดียว!

ซุ่นปั๋วอวี้พูดขึ้นอย่างลังเลว่า "ศาสตราจารย์เจียง ผมจำได้ว่าผมไม่ได้จองโรงแรมนี้นะครับ"

ที่แท้ก็เข้าโรงแรมผิดหรอกเหรอ?... สวี่อี้เสวียนรู้สึกเศร้าใจในใจเงียบๆ

เจียงซิ่วหัวเราะแล้วพูดว่า "โรงแรมที่นายจองไว้น่ะ ฉันไปดูมาแล้ว ห้องเล็กไปหน่อย แถมยังไม่สะดวกสำหรับการฝึกซ้อม พวกนายเดินทางมาไกลทั้งที ไหนๆก็มาถึงภูมิภาคกู่หวู่แล้ว ควรพักให้สบายหน่อย"

"เพราะงั้นฉันเลยเปลี่ยนโรงแรมให้พวกนายใหม่ โรงแรมนี้อยู่ด้านบนของสนามประลองสัตว์อสูรของเมืองไห่เฉิง พอถึงเวลาการแข่งขันก็จะสะดวกมาก"

"แถมทุกห้องที่ฉันจองไว้มีหน้าต่างบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นวิวใต้น้ำได้เต็มที่ จะนอนพักไปพร้อมกับดูวิวใต้น้ำแบบนี้ ฉันคิดว่าสัตว์อสูรประเภทน้ำของพวกนายคงจะชอบมาก"

พูดจบ เขาหันสายตาไปมองเฉียวซาง ราวกับจะบอกว่า

โรงแรมนี้ฉันจองมาเพื่อพรายเกล็ดน้ำค้างของเธอโดยเฉพาะ มันต้องชอบแน่ๆ!

สวี่อี้เสวียนตื่นเต้นจนแทบไม่อยากเชื่อว่าได้พักในโรงแรมนี้จริงๆ เธอแทบจะอยากโยนทุกอย่างทิ้งแล้ววิ่งกระโจนเข้าไปในห้องทันที

ซุ่นปั๋วอวี้เอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่สายตาที่เขามองเฉียวซางนั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน เพราะเขารู้ดีว่าเหตุผลทั้งหมดที่เจียงซิ่วทำแบบนี้ก็เพราะอะไร

...

ทั้งสามคนได้ห้องพักกันคนละห้อง

ห้องพักตกแต่งอย่างหรูหราสุดๆ ภายนอกหน้าต่างบานใหญ่มีสิ่งมีชีวิตประเภทน้ำหลากหลายสายพันธุ์ว่ายผ่านไปมาเป็นระยะ ๆ บรรยากาศให้ความรู้สึกสมจริงราวกับตัวเองกำลังอยู่ภายใต้สายน้ำเฉกเช่นเดียวกับพวกมัน

เฉียวซางเรียกหยาเป่าและลู่เป่าที่กำลังหลับออกมา พอเธอล้มตัวลงนอนบนเตียง หนังตาก็ค่อยๆหนักอึ้งจนหลับไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉียวซางสะดุ้งตื่นเพราะเสียง "ย่าห์!", "ซุนซุน!", และ "ลู่ลู่!" ที่ดังตลบอบอวล

เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็เห็นหยาเป่าและลู่เป่ากำลังเกาะอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ด้วยท่าทางตื่นเต้น มองวิวใต้น้ำที่สวยงามอย่างสนุกสนาน

หยาเป่าและลู่เป่ายืนใกล้กัน แถมยังแกว่งหางพร้อมกันอย่างน่ารัก ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกมันดีขึ้นอย่างรวดเร็ว

เฉียวซางลุกขึ้นนั่ง มองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ "พวกแกคืนดีกันแล้วเหรอเนี่ย?"

"ย่าห์!"

หยาเป่าหันมาทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้ฝึกมัน เลยกระโดดเข้ามาหาเธอด้วยความตื่นเต้น

เฉียวซางจึงได้แต่อ้าแขนและรับมันไว้โดยอัตโนมัติ

"ลู่..."

อีกด้านหนึ่ง ลู่เป่าหันมามองเฉียวซางเมื่อได้ยินคำถาม มันหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้าไปอีกทางด้วยท่าทางหยิ่งยโสและแสดงอาการเหมือนไม่ยอมรับง่ายๆ

ใครคืนดีกับเจ้าหมอนี่กันเล่า!

ลู่เป่าหันหน้าหนีอย่างหยิ่งยโส แต่หยาเป่าไม่สนใจคำพูดนั้นเลย มันตื่นเต้นมาก ใช้กรงเล็บชี้ไปที่วิวใต้น้ำด้านนอกและร้องออกมาสองครั้ง แสดงความเห็นว่าที่นี่สวยมาก

เฉียวซางจ้องมองหยาเป่าอยู่สองวินาที ก่อนจะถามว่า "ไม่ใช่ว่าแกเกลียดน้ำที่สุดเหรอ?"

"ย่าห์?"

หยาเป่าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะแสดงสีหน้าสงสัยเหมือนไม่เข้าใจตัวเอง

จริงด้วย...แต่ดูเหมือนตอนนี้มันจะไม่ได้เกลียดน้ำขนาดนั้นแล้ว...

เฉียวซางเข้าใจทันทีว่าเป็นเพราะอะไร

ตั้งแต่หยาเป่าได้วิวัฒนาการและประเภทพลังจิตเพิ่มเข้ามา มันก็ไม่ได้เกลียดน้ำเท่าเดิมอีกต่อไป ยิ่งตอนฝึกกับลู่เป่าในสวน ถ้ามีน้ำกระเด็นใส่ มันก็ไม่ได้แสดงความรำคาญเหมือนเมื่อก่อน

แถมลู่เป่าฝึกทักษะประเภทน้ำอยู่ข้างๆมันบ่อยๆทำให้หยาเป่าก็เริ่มคุ้นเคยกับน้ำมากขึ้น

นี่เป็นโอกาสดีที่จะช่วยพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างหยาเป่ากับลู่เป่า เฉียวซางคิดในใจว่าจะไม่บอกเหตุผลที่แท้จริงกับพวกมันเด็ดขาด

เธอแกล้งทำท่าครุ่นคิด ก่อนพูดอย่างเข้าใจว่า "หรือเพราะลู่เป่าแกเลยไม่เกลียดน้ำแล้ว?"

"ย่าห์..."

หยาเป่าทำหน้าจริงจังและเริ่มนึกย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าหลังจากลู่เป่าเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกับมัน มันก็ไม่ได้รู้สึกเกลียดน้ำขนาดนั้นอีกแล้ว

สุดท้ายมันก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ

"ลู่..."

ลู่เป่าได้ยินบทสนทนานั้น ตัวของมันแข็งค้างทันที

เฉียวซางเห็นท่าทีของลู่เป่า รีบใช้โอกาสนี้พูดต่อว่า "ลู่เป่าที่นี่คือภูมิภาคกู่หวู่ ใต้น้ำคือถิ่นที่แกถนัดและคล่องตัวมากที่สุด ถ้าพวกเราออกไปเล่น แกต้องช่วยดูแลหยาเป่าดีๆนะ"

"ซุน!"

ซุนเป่าร้องขึ้นมา เหมือนจะย้ำเตือนว่ามันก็อยู่ที่นี่ด้วย

"รวมถึงเจ้าซุนเป่าด้วย" เฉียวซางพูดเสริม

"ลูลู่..."

ลู่เป่าไม่ได้มองหยาเป่า แต่พยักหน้าอย่างแข็งทื่อ เพื่อตอบรับว่ามันเข้าใจแล้ว