บทที่ 390: ในหลุมยังจะตามไปอีกเหรอ?!
คำกล่าวที่ว่า "คนทั่วไปดูเอาสนุก แต่คนวงในดูเอาเทคนิค" เป็นจริงทุกประการในสถานการณ์นี้
การเคลื่อนไหวของลู่เป่าในสายตาคนทั่วไปอาจดูเหมือนแค่หลบการโจมตี พุ่งลงจากด้านบนของมังกรหนามแหลมแล้วสวนกลับด้วยทักษะสายน้ำโรมรัน แต่สำหรับเหล่าผู้ฝึกสัตว์อสูรมืออาชีพหรือผู้ที่มีสัตว์อสูรประเภทน้ำเหมือนกันแล้ว การโจมตีนี้แสดงให้เห็นถึงบางสิ่งที่พิเศษออกไป
“ว่าแล้วเชียว ทำไมถึงยอมเสียพลังไปมากขนาดนั้นตั้งแต่เริ่มต้นเพื่อใช้้เรียกฝน ที่แท้ก็เพราะสัตว์อสูรตัวนี้มีลักษณะเฉพาะตัวอย่างว่ายน้ำเร็วนี่เอง”
“พลังของสัตว์อสูรตัวนี้ดูเหมือนจะสูงกว่ามาตรฐานสัตว์อสูรระดับกลางทั่วไปซะอีก” อีกคนซึ่งเป็นนักพัฒนาสัตว์อสูรประเภทน้ำพูดเสริม
โดยปกติแล้ว ขนาดของกระแสน้ำที่เกิดจากสายน้ำโรมรันจะขึ้นอยู่กับขนาดร่างกายของสัตว์อสูร แต่กระแสน้ำที่ลู่เป่าปล่อยออกมาเมื่อครู่นี้ ใหญ่เกินขนาดตัวถึงหลายเท่า ซึ่งบ่งบอกถึงพลังงานอันมหาศาลที่เกินกว่ามาตรฐานธรรมดา
พื้นที่นั่งของผู้เข้าแข่งขัน
สุนัขเพลิงพร่างพรายที่กำลังจ้องมองเวทีตาเป็นประกายเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่พยายามกดความรู้สึกไม่ให้ส่งเสียงออกมาจนสวี่อี้เสวียนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆอดถามไม่ได้ว่า
“นี่อยากส่งเสียงเชียร์ผู้ฝึกสัตว์อสูรของแกใช่ไหม? แล้วทำไมไม่ร้องออกมาล่ะ?”
“ย่าห์! ย่าห์!” หยาเป่าหันมาตอบด้วยภาษาของตัวเอง พยายามอธิบายว่าผู้ฝึกสัตว์อสูรของตนเคยบอกไว้ว่า การส่งกำลังใจแบบเงียบๆในใจจะได้ผลดีกว่าการตะโกนออกมา
สวี่อี้เสวียนฟังแล้วทำหน้างง พยายามเดาความหมาย
“หมายความว่า ถึงไม่เชียร์ก็ชนะได้ใช่ไหม?”
“ย่าห์!”
หยาเป่าชะงักไปครู่หนึ่ง แต่พอคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าคำพูดนั้นไม่ได้ผิดอะไร จึงพยักหน้ารับอย่างจริงจัง
สวี่อี้เสวียนอดยิ้มไม่ได้คิดในใจว่า ดูเหมือนฉันจะมีพรสวรรค์ด้านการเข้าใจภาษาสัตว์อสูรนะเนี่ย... เอาไงดี ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยลองเรียนสายนี้ดีไหมนะ?
บนสนามแข่ง
สายฝนยังคงตกโปรยปรายไม่หยุด
“ซี๊ด…”
มังกรหนามแหลมสะบัดหัวไปมาเหมือนพยายามไล่อาการมึนงง แต่ยังไม่ล้มลง
สมกับเป็นสัตว์อสูรประเภทมังกรจริงๆหนังหนามาก… เฉียวซาง ได้แต่นึกชื่นชมในใจ
มังกรหนามแหลม เป็นสัตว์อสูรสองประเภท มังกร-ดิน ซึ่งประเภทน้ำสามารถข่มประเภทดินได้โดยตรง การโจมตีของลู่เป่าที่ได้รับการเสริมพลังจากว่ายน้ำเร็วควรจะรุนแรงพอที่จะล้มมันได้ในคราวเดียว แต่ดูเหมือนเจ้ามังกรตัวนี้จะแค่ส่ายหัวไปมา ยังไม่ถึงกับได้รับบาดเจ็บหนัก
“โจมตีต่อเนื่องไปเลย!” เฉียวซางตัดสินใจสั่งอย่างเด็ดขาด
“ลูลู่!”
ลู่เป่าไม่รอช้า กวาดน้ำไปข้างหน้าก่อนจะใช้สายน้ำโรมรันออกมาอีกครั้ง โดยใช้จังหวะที่มังกรหนามแหลมยังตั้งตัวไม่ได้
“ซี้ด…”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น ขณะที่กระแสน้ำพุ่งเข้ากระแทกศีรษะของมังกรหนามแหลมอย่างจัง!
แต่นี่ยังไม่จบ!
ปัง! ปัง! ปัง!
ภายใต้สายฝนลู่เป่าแสดงความสามารถที่เหนือชั้นขึ้นไปอีก ความเร็วในการใช้ทักษะและโจมตีเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ทุกครั้งที่โจมตีโดนมังกรหนามแหลมมันจะพุ่งตัวขึ้นเป็นกระแสน้ำ ก่อนจะกลับมาโจมตีอีกครั้งโดยไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามได้พักหายใจ
การโจมตีอย่างดุดันนี้จำกัดการเคลื่อนไหวของมังกรหนามแหลมจนแทบทำอะไรไม่ได้
ในสายตาของผู้ชมมังกรหนามแหลมดูเหมือนกำลังถูกโจมตีอย่างรุนแรงโดยไม่มีโอกาสตอบโต้ เป็นการโดนบดขยี้อย่างแท้จริง
แม้ทุกคนจะรู้ว่าไม่มีอะไรพลิกล็อกและเฉียวซางต้องเป็นฝ่ายชนะ แต่การได้เห็นสัตว์อสูรประเภทมังกรที่แข็งแกร่งถูกเล่นงานจนหมดสภาพ ก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกตกตะลึง
“เจาะโพรง!”
หวังรุ่ยกำหมัดแน่น สั่งการเสียงดัง แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความรู้สึกท้อแท้และหมดหวัง
พรายเกล็ดน้ำค้างอาจเป็นสัตว์อสูรที่มีพลังรบต่ำที่สุดในบรรดาสัตว์อสูรทั้งสามตัวของเฉียวซาง แต่ถึงอย่างนั้นมันกลับบดขยี้มังกรหนามแหลมของเขาได้อย่างง่ายดาย
“ซี๊ด…”
มังกรหนามแหลมดูเหมือนจะรับรู้ถึงความรู้สึกของผู้ฝึกสัตว์อสูรของมัน มันพยายามกลั้นความเจ็บปวดและอาการเวียนหัว ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง
แต่ทันใดนั้น การโจมตีด้วยสายน้ำโรมรันของลู่เป่าก็พุ่งมาจากด้านหลังอีกครั้ง
ครั้งนี้มังกรหนามแหลมแค่สั่นเล็กน้อย แต่ยังคงยืนหยัดไม่ล้มลง
วินาทีต่อมามันขุดพื้นดินและมุดลงไปใต้ดินอย่างรวดเร็ว หายตัวไปจากสายตา
หวังรุ่ยถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะแสดงสีหน้าดีใจออกมา
คำสั่งให้ใช้เจาะโพรงเมื่อครู่เป็นแค่การตัดสินใจที่ดีที่สุดตามหลักทฤษฎี แต่ในสถานการณ์จริง การทำเช่นนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้ เพราะการโจมตีของลู่เป่านั้นถี่ยิบจนมังกรหนามแหลมแทบไม่มีโอกาสใช้ทักษะ อีกทั้งมันยังบาดเจ็บหนักจากการโจมตีต่อเนื่องอีกด้วย
แต่เขาไม่คิดเลยว่า ในสถานการณ์แบบนี้ มังกรหนามแหลมจะสามารถทำตามคำสั่งได้สำเร็จ
ในตอนนั้นลู่เป่าได้ใช้สายน้ำโรมรันอีกครั้งและมันพุ่งตรงไปยังตำแหน่งที่มังกรหนามแหลมยืนอยู่ก่อนจะมุดหายไป
แม้มังกรหนามแหลมจะหายตัวไปใต้ดิน แต่ลู่เป่าก็ไม่ได้หยุด
กระแสน้ำสีฟ้าพุ่งเข้าไปในหลุมที่มังกรหนามแหลมขุดไว้ด้วยความเร็วสูง
หวังรุ่ยถึงกับเบิกตากว้าง นี่มันเดือดเกินไปไหม?! ถึงในหลุมยังจะตามไปอีกเหรอ?!
บนอัฒจันทร์ เสียงฮือฮาของผู้ชมดังขึ้นทันที
“เฮ้ย! พรายเกล็ดน้ำค้าง ตามเข้าไปในหลุมจริงดิ?!”
“สุดยอดเลยนะ แต่สัตว์อสูรประเภทน้ำมันไม่น่าจะมองเห็นในหลุมได้ไม่ใช่เหรอ? แล้วยังพุ่งลงไปแบบนี้ ถ้าหลุมของมังกรหนามแหลมมันขุดแบบวกไปวนมา พรายเกล็ดน้ำค้างคงหลงทางจนออกมาไม่ได้แน่!”
“ไม่ต้องถึงกับวกไปวนมาหลายรอบหรอก แค่เลี้ยวสักรอบเดียวก็พอแล้ว พรายเกล็ดน้ำค้างพุ่งตัวด้วยความเร็วขนาดนั้น ฉันว่าโอกาสสูงมากที่มันจะพุ่งชนพื้นจนสลบไปเองในหลุม”
“ฉันก็คิดแบบเดียวกัน แต่คงไม่ถึงกับสลบหรอก อย่างมากก็แค่เจ็บตัวนิดหน่อย อีกอย่างอย่าลืมว่ามันใช้แสงแห่งการรักษาได้นะ”
“ที่พูดก็—เฮ้ย!!”
เสียงถกเถียงของกลุ่มผู้ชมเงียบลงทันทีเมื่อทุกคนเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้า
สิ่งที่พวกเขาคาดการณ์ไว้ไม่เกิดขึ้นแต่อย่างใด สิ่งที่เห็นคือมังกรหนามแหลมร้องลั่นก่อนพุ่งทะลุหลุมขึ้นมาบนพื้นและบินขึ้นสู่ฟ้า ในขณะที่กระแสน้ำมหาศาลตามหลังมันมาติดๆ และในกระแสน้ำนั้นคือพรายเกล็ดน้ำค้างที่พวกเขาคิดว่าจะพลาดจนบาดเจ็บหนัก แต่ตอนนี้มันกลับปรากฏตัวขึ้นอย่างสง่างาม
ปัง!!!
มังกรหนามแหลม ร่วงลงมาจากฟ้ากระแทกพื้น และครั้งนี้มันไม่ลุกขึ้นมาอีก
ลู่เป่าสลายกระแสน้ำที่ล้อมรอบตัวก่อนยืนอยู่ข้างๆร่างของมังกรหนามแหลมด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่แฝงความเย็นชา
หวังรุ่ยถึงกับตาค้างพูดอะไรไม่ออก
“ว้าว!”
เสียงเชียร์และฮือฮาดังสนั่นในสนามจนแทบกลบทุกสิ่ง
“แบบนี้ก็ได้เหรอ?! สัตว์อสูรประเภทน้ำใช้สายน้ำโรมรันพุ่งตามเข้าไปในหลุมได้ด้วยเหรอ?!”
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง? ต่อให้มองเห็นในหลุม แต่การเคลื่อนที่ตามเส้นทางที่มังกรหนามแหลมขุดไว้ในความเร็วขนาดนั้นมันควบคุมได้ยังไงกันเนี่ย?”
“สุดยอดไปเลย ถ้านี่เป็นการแข่งขันระดับภูมิภาคฉันคงไม่แปลกใจ แต่นี่เด็กคนนี้เพิ่งอายุแค่ 15 ปีเองนะ! ฝึกยังไงถึงทำให้สัตว์อสูรประเภทน้ำเก่งขนาดนี้?”
“เด็กคนนี้ชื่อเฉียวซางใช่ไหม? สุดยอดไปเลย! ทำให้สัตว์อสูรทำแบบนี้ได้ อัจฉริยะจริงๆ!”
ขณะที่ผู้คนกำลังยกย่องในความสุดยอดของเฉียวซาง เจ้าตัวกลับยืนนิ่งเหมือนคนที่ยังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
อันที่จริงเธอเองก็ไม่คิดว่าลู่เป่าจะพุ่งลงไปในหลุมตามมังกรหนามแหลมแบบนั้น…
และที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ ลู่เป่าสามารถเคลื่อนที่ในหลุมแคบๆพร้อมตามมังกรหนามแหลมได้ทันและโจมตีมันสำเร็จ
เธอพอจะเข้าใจว่าความสามารถในการมองเห็นในหลุมอาจเป็นผลจากยาที่กลั่นจากคริสตัลน้ำค้างสีฟ้าแต่แค่การมองเห็นไม่ได้หมายความว่าสมองและการตอบสนองจะทำงานเร็วทันกันได้
ดูเหมือนฉันยังไม่รู้จักศักยภาพของลู่เป่าดีพอสินะ… หลังแข่งจบคงต้องหาเวลาทดสอบมันอย่างละเอียดแล้วล่ะ
ปรี๊ด!!!
เสียงนกหวีดประกาศจบการแข่งขันดังขึ้น เฉียวซางโบกมือเรียกลู่เป่ากลับเข้าตำราอสูร
บนแพลตฟอร์มถ่ายทอดสดที่เต็มไปด้วยคำว่า "เฮ้ย!" "โคตรเจ๋ง!" และ "สุดยอด!" ก่อนหน้านี้ เปลี่ยนเป็นข้อความอันเต็มไปด้วยความเสียดายอย่างรวดเร็ว
[อย่าเพิ่งสิ! เรียกพรายเกล็ดน้ำค้างกลับไปทำไม! ฉันยังอยากดูพรายเกล็ดน้ำค้างต่อ]
[อย่าทำแบบนี้เลย! ขอร้องล่ะ! ส่งพรายเกล็ดน้ำค้างออกมาต่อแล้วกวาดเรียบสองตัวเลยสิ!]
[เรียกพรายเกล็ดน้ำค้างออกมาด่วน! อย่าบังคับให้ฉันต้องกราบ!]
[ใจเย็นกันหน่อยนะทุกคน สัตว์อสูรตัวถัดไปของหวังรุ่ยเป็นประเภทพลังจิต ถ้าส่งพรายเกล็ดน้ำค้างออกไปมันจะลำบากเอานะ!]
[หยุดเถียงกันได้แล้ว! พรายเกล็ดน้ำค้างในรอบนี้ใช้ทั้งเรียกฝนแล้วก็สายน้ำโรมรันไปตั้งหลายครั้ง พลังงานคงเหลือไม่มากแล้ว จะเอามาสู้ต่อยังไง?]
[ฉันไม่สน! ฉันไม่ฟัง! ฉันแค่อยากดูพรายเกล็ดน้ำค้างต่อไป!]
ท่ามกลางเสียงโอดครวญและการถกเถียงกันในช่องแชทของการถ่ายทอดสด เฉียวซางใช้สองมือประกอบท่าทางเพื่อเรียกสัตว์อสูรตัวใหม่ออกมา
และเธอก็ได้เรียกอสูรล่าสมบัติออกมาแทน
