บทที่ 300 ภารกิจของวิหารเทพเจ้า (ฟรี)
บทที่ 300 ภารกิจของวิหารเทพเจ้า (ฟรี)
"ทีมไป๋ ท่านคือคนที่ผมไว้ใจที่สุด"
"ผมจะบอกความจริง"
เฉิงฉีขมวดคิ้ว "ผมมาจากอนาคต และในตอนนั้น มนุษยชาติจะเผชิญวิกฤตครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ กาแล็กซี่ทางช้างเผือกทั้งหมดถูกทำลาย"
ดวงตาของไป๋เซียนสั่นไหว
เขารู้สึกว่าตนเองกำลังเจอกับระบบเหนือธรรมชาติที่อยู่นอกเหนือความเข้าใจของวิหารเทพเจ้า หรือไม่ก็กำลังเจอคนบ้าสักคน
แต่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง สีหน้าของไป๋เซียนค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้น เขาคิดว่าตนเองน่าจะเจอกรณีแรกมากกว่า
ขณะนี้ ไป๋เซียนมองเฉิงฉี "เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร"
"สมแล้วที่เป็นทีมไป๋ รับรู้ความร้ายแรงของสถานการณ์ได้ในทันที"
เฉิงฉีดวงตาเป็นประกาย "เฉวียนหยาจ้ายอยู่ไหน?"
"ใคร?"
ไป๋เซียนหรี่ตา "ข้าไม่เคยได้ยินชื่อคนนี้มาก่อน"
"นักเรียนในวิหารเทพเจ้ามีมากเกินไป"
เฉิงฉีเสริม "เขาเป็นเด็กอายุราว 7 ขวบ มีพันธุกรรมบกพร่อง ในปากมีฟันเจ็ดแปดชั้น"
ไป๋เซียนสีหน้าจริงจัง ค่อยๆ ส่ายหน้า "ข้าจำชื่อและหน้าตาของนักเรียนทุกคนที่นี่ได้ ต่อให้พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน ข้าก็สามารถแยกแยะได้ในทันที ข้าบอกเจ้าได้ชัดเจนว่า ในโรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่งไม่มีคนแบบนั้น"
"อะไรนะ?!"
ร่างของเฉิงฉีสั่นเล็กน้อย
เหตุการณ์ที่เมืองพันธุกรรมเกิดขึ้นก่อนเหตุการณ์ที่โรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่งแน่ๆ ตามเวลาแล้ว วาเลนท์ต้องส่งคนมาแล้วแน่ แต่ทำไมตอนนี้กลับไม่มีคนคนนี้?
หายไปไหน?
ถูกจับตัวไป?
เป็นไปไม่ได้!
ข้อมูลของวาเลนท์บอกชัดเจน - คนถูกส่งมาแล้ว
นับถอยหลัง 00:16:52!
เฉิงฉีไม่กล้าเสียเวลา รีบถามข้อสงสัยถัดไปทันที "ทีมไป๋ ที่ท่านห้ามออกจากโรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่งเกิน 24 ชั่วโมง เหตุผลคืออะไร จริงๆ แล้วเป็นอย่างที่ผมคิดหรือไม่ ท่านกำลังคุ้มครองอะไรบางอย่างอยู่ใช่ไหม เช่น [ระเบิด] บางอย่าง?"
ม่านตาของไป๋เซียนหดเล็กลงทันที "ดูท่าเจ้าจะมาจากอนาคตจริงๆ"
...
ตึก ตึก ตึก
เฉิงฉีได้เข้ามาในโรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่ง หรือก็คือ [วิหารเทพเจ้า] อย่างถูกต้องอีกครั้ง
และครั้งนี้ ยังมีทีมไป๋นำทางด้วย
พวกเขาเดินผ่านประตูโรงเรียน ผ่านต้นหลิวใหญ่ ผ่านสวนดอกไม้ที่บานสะพรั่ง อ้อมผ่านอาคารเรียน มาถึงหน้าตึกเตี้ยที่มีผนังอิฐแดงเก่าๆ
และในตึกเตี้ยที่ดูไม่น่าสนใจนี้ กลับซ่อนความลับมหาศาล
ภายในมีประตูเหล็กนิรภัยหลายชั้น และในประตูนิรภัยคือลิฟต์ที่นำลงไปใต้ดินลึก 100 เมตร
ระหว่างที่ลิฟต์เคลื่อนลง แสงไฟกะพริบไม่หยุด
"โรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่งกำลังปกป้องความลับอยู่จริงๆ"
"จริงๆ แล้ว พูดอีกแง่หนึ่ง การมีอยู่ของโรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่งก็เพื่อควบคุมเขา"
เสียงของไป๋เซียนก้องในลิฟต์ "เหตุผลที่ข้าออกจากที่นี่ไม่ได้เกิน 24 ชั่วโมง เพราะทุกๆ 24 ชั่วโมง เขามีโอกาส... ปลดปล่อยพลังงานมหาศาล"
ดวงตาของเฉิงฉีเบิกกว้างเล็กน้อย
เช่นนั้นแล้ว จุดยึด '24 ชั่วโมง' นี้ก็ไม่ใช่เรื่องเลื่อนลอย มันมีปัญหาที่เกี่ยวข้อง!
งั้นก็มีความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง ในอนาคตวันหนึ่ง วิหารเทพเจ้าอาจจะด้วยเหตุผลบางอย่าง ควบคุมล้มเหลว ทำให้ [ระเบิดเวลา] ระเบิด!
แต่ การหายตัวไปของเฉวียนหยาจ้ายเกิดอะไรขึ้น?
โรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่งกับเฉวียนหยาจ้าย ใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุ!
ตอนนี้ เฉิงฉีขมวดคิ้วแน่น "ทีมไป๋ สิ่งที่พวกท่านควบคุมอยู่ คืออะไรกันแน่?"
"นักเรียนคนหนึ่ง"
ดวงตาของไป๋เซียนเป็นประกาย "นักเรียนที่ลุงเจ็ดรับเข้ามาเมื่อหลายร้อยปีก่อน"
ตูม!
ในตอนนั้นเอง เสียงดังสนั่นก็ดังมาจากด้านหน้าอย่างกะทันหัน
เสียงสะท้อนไปมาในพื้นที่ใต้ดินลึก 100 เมตร
เฉิงฉีมองไปด้านหน้า ที่ปลายทางเดินคือหน้าต่างกันแยกขนาดใหญ่ยาว 10 เมตร ในกระจกเต็มไปด้วยไอน้ำ เหมือนกระจกฝ้า มองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน
และเสียง 'ตูม' เมื่อครู่ คือฝ่ามือมนุษย์ที่ตบลงบนกระจกอย่างแรง แล้วเลื่อนลง รบกวนไอน้ำบนกระจก ทิ้งรอยเหมือนรอยเลือดไว้
เฉิงฉีใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าในหน้าต่างกันแยกที่มีทหารคุ้มกันมากมายนี้ มีสัตว์ประหลาดอะไรอยู่
มันถูกล้อมด้วยคำสำคัญลึกลับมากมาย หลายร้อยปีก่อน... นักเรียน?!
ฉึก!
อย่างไม่คาดคิด
ในหน้าต่างกันแยกขนาดใหญ่ มีหลอดไฟทังสเตนไม่สว่างมากดวงหนึ่งสว่างขึ้น
แสงส่องมาจากด้านหลัง และกระจกเต็มไปด้วยไอน้ำ เหมือนกลายเป็นฉากหนัง
เฉิงฉีนึกย้อนอย่างละเอียด เคยมีศิลปะโบราณแบบนี้บนโลกขยะ เรียกว่าอะไรนะ?
"หุ่นเงา - ซุนหงอคงตีผีกระดูกขาวสามครั้ง"
"เริ่มการแสดง!"
"วะฮ่าๆๆ!"
ฉัวะ!
เงาผีกระดูกขาวปรากฏบนฉาก
ฉัวะ!
เงาซุนหงอคงก็ม้วนตัวมาถึง ติดอยู่บนฉาก
ทั้งคู่เริ่มต่อสู้อย่างสนุกสนาน ผู้ควบคุมมีเทคนิคสูง เคลื่อนไหวลื่นไหล
แต่ต่อมา ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามบทดั้งเดิม
บนฉากปรากฏเงาผู้ชมมากมาย บางคนนั่งบนม้านั่งดูการต่อสู้ บางคนเดินผ่านแล้วหยุดดู เงาบนจอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คงมีหลายร้อยหลายพัน และแขนขาของพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างราบรื่น
เฉิงฉีมองการแสดงตรงหน้าอย่างตกตะลึง
หลังฉากนี้มีคนควบคุมกี่คนกัน?
นี่ไม่ใช่การแสดงที่ 'คนคนเดียว' จะทำได้
พรวด!
ผู้ควบคุมหลังฉากพ่นของบางอย่างออกมาจากปาก เป็นของเหลวสีขาว กระเด็นใส่จอ เหมือนจุดสว่างสีขาวมากมายที่ไร้ที่มาที่ไป
สมองของเฉิงฉีพลันมีความคิดวาบขึ้นมา!
ตัวละครในหุ่นเงาอาศัยอยู่บนระนาบเดียว เป็นโลกสองมิติมาตรฐาน
แต่ถ้ามีสิ่งมีชีวิตมิติสูงกว่า เหมือนผู้ควบคุมที่พ่นของเหลวออกมาจากปาก พวกเขาโยนจุดสว่างสีขาวมากมายลงมาจากมิติที่สาม และ 'เงา' ที่ถูกจำกัดการมองเห็นและความเข้าใจอยู่ในสองมิติ ก็จะไม่มีทางรู้ว่าจุดสว่างเหล่านั้นมาจากที่ใด
และในตอนนั้น
ของเหลวสีขาวบนจอพลันถูกจุดไฟ น่าจะเป็นแอลกอฮอล์หรืออะไรทำนองนั้น เปลวไฟแทบมองไม่เห็นสร้างความร้อน ทำให้ไอน้ำบนกระจกระเหย โลกของเงาถูก 'ทำลาย'
ภาพนี้ช่างคล้ายกับการระเบิดของจุดสว่างสีขาวที่เฉิงฉีเคยเห็นมาหลายครั้ง
และเพราะไอน้ำที่สลายไป
เงาร่างด้านหลังหน้าต่างกันแยกค่อยๆ ปรากฏชัด
ที่นั่นมีเพียงคนคนเดียว ชายชราที่ดูอายุอย่างน้อย 100 ปี ผมขาวโพลนทั้งศีรษะ ใบหน้าเต็มไปด้วยกระชรา นิ้วผอมแห้งเหมือนกรงเล็บไก่กำไม้บังคับหุ่นเงาสิบกว่าอัน
ในแสงสลัว ชายชราแยกเขี้ยว เผยฟันเหลืองดำ ยิ้มอย่างน่าขนลุก เปล่งเสียงที่มีเสียงก้องและสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
"เฉิงฉี เจ้ามาแล้ว"
"ขอแนะนำตัว ข้าชื่อตี้ซือ ตี้ที่แปลว่าเวลา"
ป.ล. อีก 20 ตอนจะทันต้นฉบับแล้วนะครับ ใครอยากให้แปลนิยายเรื่องไหนต่อ แปะ มาได้นะครับ ถ้ามยังไม่มีคนแปล เดียวจะลองมาแปลดูให้นะครับ
(จบบทที่ 300)
