บทที่ 266 ท่านฉู่จะแต่งงาน? เหล่าหญิงรับใช้ราชสำนักแทบสิ้นใจ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง! (ฟรี)

"เป็นไปไม่ได้ ต้องเป็นข่าวลวงแน่ๆ ข้าไม่เชื่อ"

หญิงรับใช้อีกคนส่ายหน้าไปมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยอมรับ

"ท่านฉู่จะแต่งงานได้อย่างไร? ข้ายังไม่ทันได้แสดงความในใจเลย" เสียงของหญิงรับใช้สาวคนหนึ่งแฝงความโศกเศร้า ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตา

"น่าโมโห! ใครกันที่ขโมยหัวใจท่านฉู่ไป? นางงามกว่าข้าหรือ? ข้าจะไปเคลียร์กับนางให้รู้เรื่อง!" หญิงรับใช้คนหนึ่งตะโกนด้วยความไม่พอใจ ยืนเท้าสะเอว หน้าตาบ่งบอกถึงความไม่ยอมรับ

"เลิกคิดไปเถอะ" หัวหน้านายพรานเงินที่อยู่ข้างๆ พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

"ด้วยรสนิยมของท่านฉู่ ผู้ที่ท่านเลือกต้องไม่ใช่สตรีธรรมดา จำต้องเป็นหญิงงามระดับชาติที่หาได้ยากในใต้หล้า"

"อย่างเจ้านี่ ท่านฉู่จะมาสนใจได้อย่างไร?" เขาพูดต่อ น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

"เจ้าว่าอะไรนะ? กล้าบอกว่าข้าไม่สวยงั้นหรือ?" หญิงรับใช้คนนั้นตาแดงขึ้นมาทันที จ้องหัวหน้านายพรานเงินด้วยสายตาขุ่นเคือง ทำท่าเหมือนจะกระโจนเข้าใส่

หัวหน้านายพรานเงินตกใจกับปฏิกิริยาของนาง ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง รีบอธิบายว่า

"ไม่ได้บอกว่าเจ้าไม่งาม แต่เจ้าต้องสู้คู่หมั้นของท่านฉู่ไม่ได้แน่"

"เจ้าเคยเห็นคู่หมั้นของท่านฉู่หรือ?" หญิงรับใช้ถามอย่างดุดัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธและไม่ยอมรับ

"ข้าไม่เคยเห็น" หัวหน้านายพรานเงินส่ายหน้า แต่รีบพูดต่อด้วยความมั่นใจ

"แต่มันเห็นได้ชัดไม่ใช่หรือ? หากนางไม่งดงาม ท่านฉู่จะเลือกนางได้อย่างไร? เจ้าก็รู้ ด้วยตำแหน่งและความสามารถของท่านฉู่ในตอนนี้ มีธิดาขุนนางมากมายเพียงใดที่อยากแต่งงานด้วย แต่ท่านฉู่กลับเลือกคู่หมั้นคนนี้ เพราะเหตุใด? ก็เพราะนางงดงามพอนั่นเอง"

หญิงรับใช้ถูกคำพูดเหล่านี้ทำให้พูดไม่ออก ความโกรธบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป แทนที่ด้วยความจำนนและความสิ้นหวัง นางรู้ดีว่าความเห็นของหัวหน้านายพรานเงินผู้นี้มีเหตุผล หญิงที่สามารถดึงดูดสายตาของฉู่เทียนเก๋อได้ จำต้องมีโฉมงามระดับที่ทำให้บ้านเมืองล่มสลายได้เลยทีเดียว

"ฮือๆๆ ข้าก็อยากแต่งงานกับท่านฉู่เหลือเกิน" หญิงรับใช้สาวคนหนึ่งสะอื้นออกมา เสียงของนางเต็มไปด้วยความใฝ่ฝันและความเสียดายไม่สิ้นสุด

เหล่าหญิงรับใช้คนอื่นๆ ที่ได้ยินก็พลอยรู้สึกสะเทือนใจไปด้วย ดวงตาแดงก่ำกันถ้วนหน้า ราวกับถูกความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้กระทบใจ

ในจังหวะนั้น หัวหน้านายพรานเงินก้าวออกมา ยืนตัวตรง เท้าเอว ดูองอาจผึ่งผาย เขาเอ่ยปากพูดกับกลุ่มหญิงสาวที่กำลังโศกเศร้า

"ชายหนุ่มที่ดีในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ท่านฉู่คนเดียว พลาดท่านไปก็ยังมีคนต่อไป ชีวิตยังอีกยาวไกล โอกาสยังมีอีกมาก ไม่จำเป็นต้องทิ้งป่าทั้งป่าเพื่อต้นไม้ต้นเดียว"

"คนต่อไป? อยู่ที่ไหนกัน?" หญิงรับใช้คนหนึ่งถามด้วยความหวังและความสงสัย เงยหน้ามองไปรอบๆ พยายามหา 'คนต่อไป' ที่ว่า แต่นอกจากหัวหน้านายพรานเงินที่ยืนอยู่ตรงหน้า นางก็ไม่เห็นใครเลย

หัวหน้านายพรานเงินเห็นดังนั้นก็ยิ้มตอบ

"ก็ข้านี่ไง แม้ข้าจะไม่หล่อเหลาสง่างามเท่าท่านฉู่ แต่ก็นับว่าเป็นมังกรในหมู่มนุษย์ หน้าตาดีทีเดียว ยิ่งกว่านั้น ข้ายังมีความเคารพต่อทุกท่านอย่างสูง พร้อมจะมอบความจริงใจให้"

"เฮอะ!" เหล่าหญิงรับใช้ต่างส่งสายตารังเกียจมาให้ คนหนึ่งพูดอย่างไม่ไว้หน้า

"เจ้าอย่าฝันเฟื่องไปเลย ข้าขอโสดไปทั้งชาติยังดีกว่าเลือกเจ้า พวกเราแค่หวังจะพบคนที่คู่ควรกับการมอบชีวิตให้เหมือนท่านฉู่เท่านั้น"

หัวหน้านายพรานเงินแก้ตัว "ข้าไม่หล่อพอหรือ? ไม่เก่งพอหรือ?" เสียงของเขามีแววน้อยใจและเสียใจ ราวกับไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงไม่เป็นที่สนใจของเหล่าหญิงรับใช้

"พลังของข้าก็โดดเด่นนัก ถึงขั้นก่อนสวรรค์ขั้นปลายแล้ว อีกสิบปีมีหวังก้าวสู่ขั้นอาจารย์ใหญ่!" เขาพยายามใช้การแสดงพลังของตนเองมาดึงดูดใจพวกนาง

อย่างไรก็ตาม หญิงรับใช้คนนั้นกลับส่ายหน้าเบาๆ โบกมือปฏิเสธ

"ขอผ่านเถอะ ถึงเจ้าจะขึ้นถึงขั้นอาจารย์ใหญ่ ก็ยังไม่อาจเทียบท่านฉู่ได้" คำพูดของนางเผยให้เห็นถึงความเทิดทูนและหลงใหลในตัวท่านฉู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

"แม้ท่านฉู่จะมีครอบครัวแล้ว ข้าก็ยังรักใคร่ท่าน" นางพูดต่อ

"เป็นอนุภรรยาก็ได้ หากไม่มีโอกาสเป็นอนุ ข้าก็ยินดีเป็นบ่าวรับใช้"

เหล่าหญิงรับใช้คนอื่นๆ ต่างพากันเห็นด้วย "ใช่ๆ"

เมื่อเจอคำตอบเช่นนี้ สีหน้าของหัวหน้านายพรานเงินก็เปลี่ยนไป เขาไม่เคยคิดว่าจะถูกปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ยิ่งไม่เคยคิดว่าตนจะมีตำแหน่งแห่งที่ต่ำต้อยในใจของเหล่าสตรีถึงเพียงนี้

"เจ้าชายหยาบกร้าน ไปหาที่เย็นๆ นั่งเถอะ"

ประโยคสุดท้ายนี้ทำลายกำแพงในใจของเขาลงจนสิ้น หัวหน้านายพรานเงินร้องไห้อาบน้ำตา เอามือปิดหน้าวิ่งหนีไป

ในตอนนี้ เขารู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน การถูกปฏิเสธครั้งนี้หนักหนาเกินไป ทำให้เขาเริ่มสงสัยในตัวเอง - เขาแย่ถึงขนาดนั้นเลยหรือ?

ไม่ได้ เขาจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้ คืนนี้ เขาต้องไปที่หอชีนหงเพื่อรักษาใจสักหน่อย ให้เหล่าหญิงงามที่นั่นช่วยให้เขาได้ความมั่นใจกลับคืนมา

อ้าว แย่แล้ว เกือบลืมไป หอชีนหงถูกปิดเพราะเรื่องอื้อฉาวของซ่งจี้ซานและบุตรชาย ยังไม่ได้เปิดใหม่ ดูท่าคงต้องไปหอไป๋เซียงแทน

ในช่วงต่อมา กิจการภายในกรมหกประตูก็วุ่นวาย เสวี่ยเหลยและกู้หนานอี้นำทีมขึ้นเหนือไปชายแดนเพื่อจัดการเรื่องฉุกเฉิน หัวหน้านายพรานทองคนอื่นๆ ก็แยกย้ายกันไปปฏิบัติภารกิจสำคัญในที่ต่างๆ

ชั่วขณะนั้น ดูเหมือนทั้งกรมหกประตูจะมีเพียงฉู่เทียนเก๋อเท่านั้นที่สบายใจไร้กังวล

ฉู่เทียนเก๋อนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ยาวในลานบ้าน เพลิดเพลินกับแสงแดดอุ่นๆ กัดเมล็ดแตงไปพลาง รอยยิ้มสบายๆ ประดับบนใบหน้า

ความคิดของเขาล่องลอยไปตามสายลม บางครั้งก็นึกถึงงานแต่งงานที่กำลังจะมาถึง บางครั้งก็หวนคิดถึงประสบการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา

สำหรับฉู่เทียนเก๋อแล้ว ภารกิจเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ก็คือการแต่งงาน นี่ไม่เพียงเป็นความคาดหวังของตระกูล แต่ยังเป็นก้าวสำคัญในชีวิตส่วนตัวของเขา จะประมาทไม่ได้แม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เตรียมงานแต่งงาน ในใจของฉู่เทียนเก๋อยังซ่อนเรื่องใหญ่อีกเรื่องไว้ - นั่นคือศีรษะของซ่งเหาหราน

นับตั้งแต่รู้ว่าซ่งเหาหรานมีส่วนร่วมในแผนการลอบทำร้ายตน ฉู่เทียนเก๋อก็แอบหาโอกาสที่จะจัดการภัยคุกคามนี้ด้วยตัวเอง

น่าเสียดายที่ซ่งเหาหรานดูเหมือนจะรู้ตัวบางอย่าง จึงไม่เคยให้โอกาสเขาลงมือ

ไม่เพียงเท่านั้น จิ้งจอกแก่ผู้นี้ยังใช้วิธีการพิเศษบางอย่าง จนสำเร็จในการย้ายเข้าไปอยู่ในวังหลวง ทำให้ฉู่เทียนเก๋อยิ่งเข้าใกล้เป้าหมายได้ยากขึ้น

ก่อนหน้านี้ ผู้ที่สามารถเข้าออกวังหลวงและพักค้างคืนได้อย่างอิสระ มีเพียงยอดนายพรานไป๋เย่ซิงเท่านั้นที่ได้รับสิทธิพิเศษเช่นนี้

"บ้าจริง ฮ่องเต้ไม่กลัวซ่งเหาหรานจะทำให้พระองค์กลายเป็นเขียวหรืออย่างไร? กล้าเอาผู้ชายแบบไหนก็ได้เข้าวัง?" ฉู่เทียนเก๋อรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและความสงสัย

เขาพบว่าตนประเมินความโปรดปรานที่เจาหยางตี้มีต่อซ่งเหาหรานต่ำเกินไป ถึงขนาดยอมทำลายระเบียบราชสำนักครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เกรงใจที่จะสละผลประโยชน์ของประเทศ พฤติกรรมเช่นนี้นอกจากจะทำให้ผู้คนงุนงงแล้ว ยังทำให้รู้สึกโกรธแค้นอีกด้วย

(จบบท)