บทที่ 16 บริจาคให้บ้านเจีย

บทที่ 16 บริจาคให้บ้านเจีย

ที่แท้ก็จะให้ทุกคนบริจาคเงิน!

เพื่อนบ้านที่งงมาตลอดถึงได้เข้าใจ สวี่ต้าเม่าแสดงสีหน้าเยาะหยัน

อี้จงไห่เห็นสีหน้าทุกคนหมด "ผมเป็นเจ้าของบ้านคนที่หนึ่ง ผมบริจาค 30 หยวน!"

ทุกคนฮือฮา อี้จงไห่ลงทุนจริงๆ 30 หยวนเท่ากับเงินเดือนหนึ่งเดือนของกรรมกรทั่วไป ในสายตาหลายคนถือว่าแพงลิบลิ่ว

หลิวไห่จงกับเฉียนปู้กุ้ยชะงักพร้อมกัน พวกเขาเป็นเจ้าของบ้านเหมือนกัน เจ้าของบ้านคนที่หนึ่งบริจาค 30 หยวน พวกเขาจะบริจาคน้อยได้หรือ?

แม้หลิวไห่จงจะเป็นช่างระดับ 6 เงินเดือนไม่น้อย แต่มีลูกชายสามคน ภรรยาก็ไม่ได้ทำงาน ห้าคนในบ้านอาศัยเงินเดือนเขา

ไม่ต้องพูดถึงเฉียนปู้กุ้ย เขาเป็นแค่ครูประถม มีลูกสี่คน หกคนในบ้านค่าใช้จ่ายรายเดือนเขาต้องคิดคำนวณละเอียด

สองคนไม่พอใจอี้จงไห่ ลูกศิษย์นาย นายบริจาคก็พอ ทำไมต้องให้พวกเราบริจาคด้วย

เพื่อนบ้านคิดเหมือนกันหมด ยุคนี้ดูแลตัวเองยังไม่พอ ใครจะมีแรงดูแลคนอื่น?

เห็นทุกคนเงียบ อี้จงไห่ไม่พอใจ มองเจ้าของบ้านสองคนข้างๆ พูดว่า "เจ้าของบ้านคนที่สอง คนที่สาม พวกคุณเป็นเจ้าของบ้าน ควรทำเป็นตัวอย่าง!"

หลิวไห่จงจำใจพูด "ผม...ในฐานะเจ้าของบ้านคนที่สอง ผมบริจาคสองหยวน!"

ไม่ทันอี้จงไห่พูด เฉียนปู้กุ้ยก็พูดตาม "ผมบริจาคห้าเหมา!"

เสียงหัวเราะดังขึ้น เจ้าของบ้านคนที่สองบริจาคสองหยวน ลุงสามบริจาคห้าเหมา ช่างน่าอาย

อี้จงไห่หน้าเขียว มองสองคนอย่างไม่พอใจ ตอนนั้นไท้จู้ก็พูด

"พี่ใหญ่ ผมบริจาคสิบหยวน! พี่ฉินน่าสงสารจัง บ้านยังมีเด็กอีกตั้งหลายคน พวกคุณยังเป็นคนอยู่ไหม? จะปล่อยให้ตายได้ยังไง?"

"ดี! จู้มีจิตสำนึกจริงๆ!" อี้จงไห่ชม

"โง่ชะมัด!" สวี่ต้าเม่าพึมพำที่แถวหลัง

ไท้จู้แหวกฝูงชน สวี่ต้าเม่าตกใจรีบถอยไปหลายก้าว

"สวี่ต้าเม่า อยากโดนตีใช่ไหม? พูดมา วันนี้แกจะบริจาคให้พี่ตงสวี่เท่าไหร่?"

สวี่ต้าเม่าโตมาด้วยกันกับไท้จู้ สองคนไม่ถูกกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีเรื่องก็ทะเลาะกัน จบลงที่เขาโดนตีทุกที

"ทำไมฉันต้องบริจาค?" ถอยห่างปลอดภัยแล้ว สวี่ต้าเม่าแหงนคอพูด

"สวี่ต้าเม่า แกยังเป็นคนอยู่ไหม? พี่ตงสวี่เป็นเพื่อนบ้านเรา ตอนนี้บาดเจ็บเพราะสร้างประเทศ ทุกคนต้องบริจาค!" ไท้จู้กำหมัด มองอีกฝ่ายอย่างข่มขู่

เย่ชวนคิดในใจ ไท้จู้จริงๆ คนที่อี้จงไห่เลือกให้ดูแลยามแก่จริงๆ แม้แต่การบีบบังคับด้านศีลธรรมยังเหมือนกันไม่มีผิด

สวี่ต้าเม่าจะแก้ตัว แต่เห็นกำปั้นไท้จู้ กลืนน้ำลายพูด "ฉันบริจาคหนึ่งหยวนก็แล้วกัน!"

"แกบริจาคแค่หนึ่งหยวน?" ไท้จู้ร้อง

"ลุงสามยังบริจาคแค่ห้าเหมา ทำไมฉันจะบริจาคหนึ่งหยวนไม่ได้?" สวี่ต้าเม่าพูด

เฉียนปู้กุ้ยเห็นมีคนเปรียบเทียบกับตน พูดว่า "สวี่ต้าเม่า แกจะเทียบกับฉันได้ยังไง? บ้านฉันมีคนกินหกคน แกคนเดียวอิ่มทั้งบ้านไม่หิว!"

หลิวไห่จงก็พูดตาม "ใช่ เงินเดือนแกสูงขนาดนั้น ควรบริจาคให้มากหน่อย!"

สวี่ต้าเม่าพ่ายแพ้ทันที กลัวคนพวกนี้จะกินเขาทั้งเป็น จำใจพูด "ผม...ผมบริจาคสองหยวน!"

"ไม่ได้ อย่างน้อยห้าหยวน!" ไท้จู้พูดแข็งกร้าว

เหอยื่อสุ่ยดูไม่ได้แล้ว เธองง ไม่ใช่เรื่องบ้านตัวเอง ทำไมพี่ชายถึงใส่ใจยิ่งกว่าเรื่องของเธอ

คนอื่นจะบริจาคเท่าไหร่เป็นสิทธิ์ของเขา พี่ชายทำแบบนี้ต่างอะไรกับปล้น?

ไอ้...หมา...สวี่ต้าเม่าด่าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วของไท้จู้ในใจ แต่เห็นกำปั้นที่ยกขึ้น ก็หมดฤทธิ์ทันที

"ได้ ฉันบริจาคห้าหยวน!" สวี่ต้าเม่าพูดอย่างหดหู่

เพื่อนบ้านที่ฐานะพอไหวหรือภาระในบ้านไม่หนักต่างหน้าดำ ไท้จู้บังคับสวี่ต้าเม่าบริจาค ก็เท่ากับบังคับพวกเขาด้วย

ไท้จู้เป็นพ่อครัวโรงงาน มีอี้จงไห่กับคุณยายหูหนวกคุ้มครอง บวกกับพลังต่อสู้สูงลิบ จึงเป็นคนที่ในเรือนไม่มีใครกล้าแตะ

บางทีไม่พอใจอะไรนิดหน่อยก็จะด่าคนจนไม่มีที่ยืน สวี่ต้าเม่า เฉียนเจี๋ยเฉิง พี่น้องสามคนตระกูลหลิวโดนสั่งสอนบ่อย

ดูเหมือนจะให้เกียรติไท้จู้ คุณยายหูหนวกก็บริจาคห้าหยวน เพื่อนบ้านเห็นผู้อาวุโสที่สุดในเรือนยังบริจาค ก็ได้แต่จำใจควักเงิน

มาถึงบ้านเย่ เย่หย่งซุ่นกำลังจะฝืนใจบริจาคห้าหยวนด้วย ชายเสื้อถูกเย่ชวนดึงเบาๆ ก็หุบปาก

เย่ชวนหัวเราะเยาะ มองเฉียนปู้กุ้ยที่นั่งหน้าโต๊ะด้วยสายตาดูถูก

"ลุงสาม คุณเป็นเจ้าของบ้าน บริจาคแค่ห้าเหมา ยังหน้าด้านนั่งตรงนั้นได้? หน้าด้านให้พวกเราบริจาคห้าหยวนได้?"

ไท้จู้นึกว่าเขาจะหาเรื่อง ที่ไหนได้กลับตำหนิเฉียนปู้กุ้ยบริจาคน้อยเกินไป เอามือสองข้างใส่กระเป๋ากางเกง พึมพำ "นั่นสิ!"

เฉียนปู้กุ้ยได้ยิน รีบแย้ง "บ้านฉันคนเยอะ ภาระหนัก บริจาคห้าเหมาก็ดีแล้ว ส่วนบ้านนายสิ เย่ ควรบริจาคให้มากหน่อย!"

หลิวไห่จงกระแอมแล้วพูด "เย่ชวน บ้านนายแค่สามคน นายก็ทำงานแล้ว คราวนี้บริจาคให้มากหน่อยสิ!"

เย่ชวนพูดอย่างดูถูก "เจ้าของบ้านคนที่สอง คุณเป็นช่างระดับ 6 ที่โรงงานรีดเหล็ก เงินเดือนสูง ภาระไม่หนัก เจ้าของบ้านคนที่หนึ่งบริจาค 30 หยวน คุณไม่ควรทำตัวอย่างบริจาค 25 หยวนหรือ?"

สวี่ต้าเม่าก็ช่วยพูด "ใช่ เจ้าของบ้านคนที่สองบริจาค 25 หยวน ลุงสามบริจาค 20 หยวน!"

หลิวไห่จงกับเฉียนปู้กุ้ยหน้าดำ ให้พวกเขาบริจาคเงินเยอะขนาดนั้น ต่างอะไรกับเอาชีวิต?

อี้จงไห่แปลกใจในใจ ปกติตอนเรือนประชุมใหญ่ เย่ชวนมักหลบอยู่หลังพ่อแม่ แม้เรียนดี แต่นิสัยซื่อเชื่องช้า แทบไม่ต้องสนใจ

"เย่ชวน เจ้าของบ้านคนที่สองและสามมีเหตุผลพิเศษ พวกเราต้องเข้าใจนะ! ไม่ต้องสนใจคนอื่น บ้านนายจะบริจาคห้าหยวนเหมือนคนอื่นไหม?"

เย่ชวนยิ้มเย็น พูดช้าๆ "บ้านเรา ไม่บริจาคแม้แต่สตางค์เดียว!"