บทที่ 11 เงินดอลลาร์

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เย่ฟานใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการดูไลฟ์สดและมอบของขวัญเล็กน้อยให้กับผู้ถ่ายทอดสด แล้วก็ทำธุรกรรมเล็กน้อยกับระบบ วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วห้าวันเต็ม

ถึงแม้ว่าทุกวันจะมีการทำธุรกรรม แต่ดูเหมือนโชคไม่ค่อยเข้าข้างเขาเท่าไร จำนวนเงินที่ได้จากการทำธุรกรรมห้าวันรวมกันเพียงแค่ประมาณ 500 หยวน ยังไม่พอซื้อโสมป่าต้นหนึ่งเลยด้วยซ้ำ

วันนี้ เย่ฟานเปิดระบบการค้าขึ้นมาตรวจสอบธุรกรรมในวันนี้เหมือนเช่นเคย

เมื่อเขาเห็นรายละเอียดการทำธุรกรรมที่แสดงขึ้นมา ก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นทันทีและจ้องมองอย่างตั้งใจ

【ยังเป็นเสือตัวเดิม วันนี้มันยังล่าเหยื่อไม่ได้ ตอนนี้มันหิวโซ ต้องการอาหารด่วนเพื่อเสริมพลังงาน เพียงแค่ให้อาหารเป็นเนื้อวัว 20 กิโลกรัม ไม่เอาเนื้อหมู ยินดีจ่ายเงิน 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ ใช่ คุณไม่ได้ดูผิด คือ 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ】

【ความต้องการของผู้ซื้อ: เนื้อวัว 20 กิโลกรัม】

【ผู้ซื้อยินดีจ่าย: 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ】

【คำสั่งซื้อนี้มีอายุ 2 ชั่วโมง เริ่มจับเวลาตั้งแต่บัดนี้】

“นี่ เสือยังรู้จักเลือกกินด้วยเหรอ? เนื้อหมูถึงจะอร่อยสู้เนื้อวัวไม่ได้ แต่ก็ยังเป็นเนื้ออยู่นะ การเลือกกินแบบนี้ไม่ใช่นิสัยที่ดีเลย”

เย่ฟานมองไปยังเสือตัวที่เคยทำธุรกรรมด้วยก่อนหน้านี้ แล้วก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เนื้อวัวแพงกว่าเนื้อหมูเยอะมาก โดยเฉลี่ยราคากิโลกรัมละ 50 หยวน สั่งซื้อ 20 กิโลกรัมต้องใช้เงินถึง 1,000 หยวน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องลงทุนเงินจำนวนมากที่สุดตั้งแต่เริ่มต้นธุรกรรม แม้จะไม่เต็มใจ แต่เมื่อคิดถึงผลตอบแทน 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ เขาก็พร้อมที่จะซื้อเนื้อวัว

ถึงเขาจะไม่รู้แน่นอนว่าอัตราแลกเปลี่ยนระหว่างดอลลาร์สหรัฐกับหยวนเป็นเท่าไร แต่คาดว่าอยู่ที่ประมาณ 1 ต่อ 6 ซึ่งหมายความว่า 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ เท่ากับ 60,000 หยวน เป็นการทำธุรกรรมที่ได้กำไรมากที่สุดตั้งแต่เขาเริ่มต้น

หลังจากเตรียมตัวเรียบร้อย เขาหยิบโทรศัพท์และเงินแล้วเดินออกจากคอนโด

ยามเช้า ผู้คนบนถนนยังคงพลุกพล่าน เย่ฟานเดินผ่านผู้คนที่เร่งรีบและอดนึกถึงชีวิตก่อนหน้านี้ไม่ได้ เมื่อเขาต้องรีบตื่นแต่เช้า ไม่ได้กินอาหารเช้าก็ต้องไปทำงาน และอาจโดนหัวหน้าต่อว่า โชคดีที่ตอนนี้เขามีระบบที่ช่วยให้ชีวิตดีขึ้น ทำให้เขารู้สึกขอบคุณอย่างมาก

เมื่อเดินออกจากคอนโด เย่ฟานมุ่งหน้าไปยังตลาดเช้า ระหว่างทางเขาแวะซื้อซาลาเปาสองลูกเพื่อรองท้อง

ในขณะที่เดินกินซาลาเปา เขาก็เดินถึงตลาดเช้า ผู้คนยังคงหนาแน่นเหมือนเช่นเคย เขาเดินเลี่ยงโซนขายอาหารทะเลอย่างระมัดระวัง และตรงไปที่แผงขายเนื้อวัว

“เถ้าแก่ ขอเนื้อวัวสด 20 กิโลกรัมนะ ขอแบบสดจริง ๆ ถ้าไม่สดฉันไม่เอา” เย่ฟานพูดเสียงดัง เพราะในตลาดเสียงค่อนข้างดัง

“ได้เลย รับประกันว่าเป็นเนื้อสดแน่นอน” เถ้าแก่ตอบด้วยรอยยิ้ม เพราะได้ลูกค้ารายใหญ่แต่เช้า เขาจึงเริ่มลงมือหั่นเนื้ออย่างรวดเร็ว

สองนาทีผ่านไป เถ้าแก่ชั่งเนื้อแล้วบอกว่า “ทั้งหมด 20 กิโลกรัมกับอีก 300 กรัม คิดให้แค่ 20 กิโลกรัมก็แล้วกัน ราคา 1,000 หยวน”

เย่ฟานพยักหน้าและหยิบโทรศัพท์เตรียมสแกนจ่ายเงิน แต่เถ้าแก่กลับยื่น QR Code สองอันมาให้ และกล่าวว่า “น้องชาย ลองสแกนจ่าย 200 กับ QR Code อันนี้ แล้วที่เหลือจ่ายกับอีกอันได้ไหม?”

เย่ฟานงงไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นแม่ค้าอีกคนด้านหลัง เขาก็เข้าใจทันทีและพยักหน้ารับ แล้วจ่ายเงินแยกตามที่ขอ

หลังจากซื้อเนื้อวัวเสร็จ เขายังแวะซื้อเครื่องดื่มโคล่ากระป๋องอีกแปดกระป๋อง แล้วเดินกลับบ้านอย่างสบายใจ

เมื่อกลับถึงบ้าน เขาโยนเนื้อวัวเข้าไปในคลังสินค้าของระบบทันที ระบบก็ทำการส่งเนื้อไปยังอีกฝั่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่กี่วินาที

【ธุรกรรมเสร็จสมบูรณ์ คุณมอบเนื้อวัว 20 กิโลกรัม และได้รับเงิน 10,000 ดอลลาร์สหรัฐ เงินจำนวนนี้สะอาด ใช้ได้อย่างสบายใจ】

เย่ฟานรีบเปิดคลังสินค้าของระบบ หยิบเงินจำนวน 10,000 ดอลลาร์ออกมา เมื่อมองไปยังเงินที่สะอาดเอี่ยม เขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย นี่มันดีกว่าทำงานกินเงินเดือนเสียอีก ทั้งได้เงินเยอะกว่า แถมยังไม่ต้องอดทนกล้ำกลืน

“ว่าแต่ว่า เสือมันจะมีเงินดอลลาร์ได้ยังไง? หรือว่ามันเก็บได้จากป่า? ก็ดูมีความเป็นไปได้นะ” เย่ฟานครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะส่ายหัวปัดความคิดนั้นทิ้งไป เงินถึงมือเขาแล้ว เขาไม่สนใจว่ามันจะมาจากไหน

เงินดอลลาร์นี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้จับ ก่อนหน้านี้ไม่มีโอกาสใช้ มองดูเงินที่แตกต่างจากเงินหยวนโดยสิ้นเชิง เขาหยิบมันขึ้นมาและใช้หัวแม่มือไล่นับ

แม้จะรู้ว่ามันมีอยู่ 10,000 ดอลลาร์ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะนับอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เขากำลังนับไม่ใช่แค่เงิน แต่เป็นความรู้สึกมั่นคงและปลอดภัยที่เงินมอบให้

ในขณะที่เย่ฟานกำลังเพลิดเพลินกับความรู้สึกนั้น ที่อีกฟากหนึ่งของโลก ท่ามกลางหิมะขาวโพลน เสือตัวใหญ่ตัวหนึ่งกำลังงับเนื้อวัวที่เพิ่งปรากฏขึ้นตรงหน้ามันอย่างตะกละตะกราม

เดิมทีมันคิดว่าวันนี้คงต้องหิวโซ แต่ไม่คาดคิดว่าจะมีอาหารมาให้กิน แถมยังไม่ใช่เนื้อหมูที่ไม่ถูกปาก แต่เป็นเนื้อวัวที่ทั้งอร่อยและเคี้ยวสนุก

เสือใหญ่กินเนื้อหมดในพริบตา ก่อนจะเรอออกมาเบา ๆ จากนั้นมันก็คาบเป้สะพายใบหนึ่งและหายไปในป่าหิมะอย่างรวดเร็ว

【ในส่วนนี้ไม่มีความผิดพลาดจากต้นฉบับ (6-9 Book Bar)】

เงินดอลลาร์ใช้ในประเทศไม่ได้ ดังนั้นหลังจากตรวจสอบเสร็จ เย่ฟานก็ออกจากคอนโดอีกครั้ง เพื่อมุ่งหน้าไปธนาคารเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นเงินหยวน

แต่เมื่อเขาไปถึงธนาคารเพื่อการเกษตรแห่งประเทศจีน พนักงานสาวผู้มีใบหน้าสวยงามก็กล่าวกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เงินดอลลาร์สามารถแลกเปลี่ยนได้ที่ธนาคารแห่งประเทศจีนเท่านั้น ที่นี่ไม่มีบริการดังกล่าวค่ะ”

เย่ฟานไม่มีทางเลือก จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาตำแหน่งของธนาคารแห่งประเทศจีน แล้วเรียกรถผ่านแอปพลิเคชัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เขาก็เดินเข้าไปในธนาคารแห่งประเทศจีน และพบพนักงานสาวอีกคนซึ่งก็มีใบหน้าที่งดงามไม่แพ้กัน

พนักงานสาวอธิบายขั้นตอนการแลกเปลี่ยนเงินอย่างอดทน และพาเขาไปที่เคาน์เตอร์

“คุณคะ กรุณาแสดงบัตรประชาชนด้วยค่ะ” พนักงานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เย่ฟานรีบหยิบบัตรประชาชนส่งให้เธอ และรออย่างใจเย็น

สิบห้านาทีต่อมา เขาเดินออกจากธนาคารพร้อมกับบัตรเอทีเอ็มใบใหม่ในมือ แสงแดดที่สาดส่องลงมาบนตัวเขาทำให้เขาสะดุ้งและตระหนักได้ว่า เขามาเพียงเพื่อแลกเงิน แต่กลับได้บัตรเอทีเอ็มใบใหม่มาเสียด้วย

“แม่ของจางอู๋จี้พูดไว้ไม่ผิดจริง ๆ ยิ่งผู้หญิงสวยเท่าไร ยิ่งหลอกเก่ง เจอหลอกให้ทำบัตรเอทีเอ็มเสียได้ แล้วฉันกว่าจะรู้ตัวเนี่ย...”

มองบัตรเอทีเอ็มในมือ เย่ฟานถอนหายใจใส่มัน ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเงิน การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ทำให้เขาได้เงินหยวนถึง 66,000 หยวน เงินนี้หาได้ง่ายเสียจนเขารู้สึกเหมือนลอยอยู่ในความฝัน

“นี่จะนับว่าเป็นเงินเดือนหกหมื่นแล้วใช่ไหม?” เย่ฟานบ่นพึมพำกับตัวเอง ความฝันของคนส่วนใหญ่คือการมีเงินเดือนหมื่นหยวน แต่เขากลับทำสำเร็จอย่างง่ายดาย แถมยังได้มาถึงหกเท่าของความฝันนั้น ทำให้เขาภูมิใจไม่น้อย

(จบบท)###