ตอนที่ 480 สิ่งมีชีวิตไร้หัวใจ!
ไอร่าจ้องมองด้วยสายตาแน่วแน่ “ใช่!”
ผู้พยากรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและไร้ความรู้สึก “จงจำคำพูดของเจ้าไว้”
ในตอนนี้ ไอร่าต้องการเพียงช่วยชีวิตระบบเท่านั้น
หากการฟื้นคืนชีพของเธอเกิดขึ้นจากการเสียสละระบบ เธอจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือด้วยการโทษตัวเอง
!!
ผู้พยากรณ์กล่าวว่า “ก่อนที่เจ้าจะช่วยระบบได้ เจ้าต้องขึ้นไปบนยอดเขาและเก็บผลไม้แฝด”
“ผลไม้แฝด?”
“ใช่ มันมีลักษณะเฉพาะตัวมาก เมื่อเจ้าเห็นมัน เจ้าจะจำได้ทันที หลังจากเก็บมันได้ ให้นำมันกลับมาที่นี่โดยทันที การที่ระบบจะรอดหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับสิ่งนี้”
เมื่อได้ยินดังนั้น ไอร่ารีบลุกขึ้นยืน “ข้าจะไปเก็บผลไม้แฝดเดี๋ยวนี้!”
ผู้พยากรณ์เตือนเธอ “จำไว้ว่าเจ้าต้องเก็บมันคนเดียว หากมีใครอยู่ใกล้ มันอาจจะไม่ปรากฏตัว”
ไอร่าไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีกฎเกณฑ์เช่นนี้ ทั้งที่เพียงแค่เก็บผลไม้ แต่เพราะผู้พยากรณ์พูดเช่นนั้น เธอจึงพยักหน้ารับ “ข้าจะจำไว้”
ไอร่าเดินออกจากวิหารอย่างรวดเร็ว และพบบุหรงที่จัตุรัสด้านนอก
เมื่อเห็นสีหน้าวิตกของเธอ บุหรงเลิกคิ้วถาม “เจ้าคุยความลับกับผู้พยากรณ์เสร็จแล้วหรือ?”
ไอร่าไม่สนใจกับคำประชดประชันของเขา เธอกล่าว “ข้าจะขึ้นไปบนยอดเขาเพื่อเก็บผลไม้แฝด รอข้าอยู่ที่นี่นะ”
“ผลไม้แฝด? สิ่งนั้นมันเจ้าเล่ห์มาก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจับมันได้” บุหรงหยุดครู่หนึ่ง ก่อนจะถามด้วยความอยากรู้ “ทำไมเจ้าต้องเก็บมันด้วย?”
“ข้าต้องใช้ผลไม้แฝดเพื่อช่วยชีวิตคน”
“ข้าจะไปกับเจ้า”
ไอร่าตอบ “ข้าทำคนเดียวได้”
เมื่อถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย สีหน้าของบุหรงก็มืดครึ้มลงทันที “ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าไปด้วย? นี่เป็นคำสั่งของผู้พยากรณ์ใช่ไหม?”
ไอร่ารีบอธิบาย “เขาบอกว่าข้าต้องเก็บผลไม้แฝดคนเดียว ไม่อย่างนั้นมันจะไม่ปรากฏตัว”
“เจ้าเชื่อทุกคำที่เขาพูดหรือ?!”
ไอร่ามองเขาอย่างจนปัญญา “ตอนนี้ข้าต้องรีบไปเก็บผลไม้แฝด หากเจ้ามีคำถาม เราค่อยคุยกันตอนกลับมาได้ไหม?”
บุหรงสะบัดชายเสื้อและพูดด้วยความหงุดหงิด “เจ้าคนไร้หัวใจ!”
ถึงแม้จะถูกดุ แต่ไอร่ากลับยิ้มบาง “หัวใจของข้าอยู่กับเจ้าแล้ว หากเจ้ารังเกียจมัน ก็คืนมันให้ข้าเถอะ”
บุหรงไม่พอใจที่เธอปฏิเสธเขา แต่กลับต้องยอมแพ้เพราะคำพูดหวาน ๆ ของเธอ เขารู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่าจนพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันยิ่งขึ้น “อยากไปก็ไปสิ ข้ารำคาญเจ้า”
“ได้เลย!” ไอร่ารีบเดินจากไป
เมื่อเห็นเธอเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา บุหรงก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโห นางนี่ช่างไร้น้ำใจจริง ๆ!
เขาเดินเข้าไปในวิหาร และเห็นผู้พยากรณ์ยังคุกเข่าอยู่บนเบาะรองนุ่ม ใบหน้าที่งดงามเปล่งปลั่งของเขาดูศักดิ์สิทธิ์ยิ่งขึ้นในความมืด
บุหรงนั่งลงอย่างไม่แยแส ถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก “ทำไมเจ้าถึงบอกให้นางไปเก็บผลไม้แฝดบนภูเขา?”
คำตอบของผู้พยากรณ์สั้นและกระชับ “เพื่อช่วยชีวิตคน”
บุหรงไม่เชื่อแม้แต่น้อย “ข้าเคยได้ยินว่าผลไม้แฝดใช้ช่วยชีวิตหญิงที่คลอดบุตรยาก คนที่เจ้าต้องการช่วยเป็นหญิงที่กำลังตั้งครรภ์หรือ?”
“ในสภาพปัจจุบัน เขาก็ดูเหมือนทารกในครรภ์ ต้องใช้ผลไม้แฝดเพื่อช่วยชีวิตเขา”
...
ไอร่าปีนขึ้นบันไดทีละก้าว
ตอนนี้เธอแข็งแกร่งมาก และทุกก้าวของเธอมั่นคง
บันไดที่สูงเสียดฟ้าค่อย ๆ สั้นลงภายใต้ฝ่าเท้าของเธอ ในที่สุด เธอก็ขึ้นมาถึงยอดเขาสำเร็จ
ยอดเขากว้างขวางอย่างน่าประหลาดใจ
ตรงกลางมีแท่นบูชาหินทรงกลมสีดำ บนแท่นบูชามีลวดลายโบราณและซับซ้อนสลักอยู่มากมาย ไอร่าก้มลงดูแต่ก็ไม่เข้าใจอะไรเลย
ด้านหลังแท่นบูชามีเสาหินทรงสี่เหลี่ยมตั้งอยู่
บนเสาหินมีใบหน้าประหลาดสลักอยู่มากมาย เถาวัลย์สีเขียวเลื้อยพันเสาหินขึ้นไป ใบกว้าง ๆ ห้อยลงมาแกว่งไกวตามลม
ไอร่าก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง และเห็นผลไม้สีขาวนวลอยู่ลาง ๆ ผ่านช่องว่างระหว่างใบ
เธอยื่นมือออกไปและค่อย ๆ แหวกใบไม้ออกอย่างระมัดระวัง
มันเป็นผลไม้จริง ๆ
ผลไม้มีเปลือกสีขาวนวล ขนาดประมาณฝ่ามือของสัตว์โตเต็มวัย ลักษณะของมันคล้ายเด็กเล็กมาก ไม่เพียงแต่มีหัวและลำตัว แต่ยังมีแขนและขาอีกด้วย หากมองใกล้ ๆ ก็จะเห็นลักษณะใบหน้าได้ชัดเจน
สิ่งแรกที่ไอร่าคิดในใจคือ นี่มันเหมือนผลไม้ในตำนานจริง ๆ
เธอลองเอื้อมมือไปแตะผลไม้แฝด
ราวกับว่ามันสัมผัสได้ว่าเธออยากเข้าใกล้ ผลไม้แฝดแกว่งตัวเล็กน้อยและหลบอยู่หลังใบไม้ เผยให้เห็นเพียงครึ่งหัวที่มองไอร่าอย่างเงียบ ๆ
ไอร่าพลาดจึงต้องดึงมือกลับ เธอพูดอย่างอ่อนโยน “สวัสดี”
ผลไม้แฝดพูดไม่ได้ มันทำเพียงเสียงสั้น ๆ เหมือนเสียงเด็กทารก “จี๊~”
เมื่อเห็นว่ามันพูดได้ ไอร่าก็ยิ่งประหลาดใจ เธอถามว่า “เจ้าเป็นผลไม้แฝดหรือ?”
ผลไม้แฝดส่งเสียงตอบกลับเหมือนเป็นคำยืนยัน
ไอร่าถามต่อ “เจ้าจะไปกับข้าได้ไหม?”
ผลไม้แฝดดูลังเล
ไอร่าอธิบายอย่างอดทน “ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า บุคคลนั้นสำคัญกับข้ามาก ได้โปรดช่วยข้านะ ตกลงไหม?”
ผลไม้แฝดส่งเสียงจี๊อีกครั้ง
เมื่อได้รับคำตอบที่ยืนยัน ไอร่าจึงรีบยื่นมือออกไป ผลไม้แฝดคลายเถาวัลย์ที่พันอยู่ และค่อย ๆ ลอยลงมาในฝ่ามือของเธอ
มันกลิ้งไปมาบนฝ่ามือของเธอเหมือนชอบกลิ่นของเธอ
ไอร่ายิ้มด้วยความดีใจ “ขอบคุณที่ยอมช่วยข้า”
ผลไม้แฝดตอบกลับ “จี๊~”
ไอร่าอุ้มผลไม้แฝดและรีบเดินกลับ
เมื่อเธอกลับมาถึงวิหารว่านโซ่ว เธอวางผลไม้แฝดที่ขาวนุ่มไว้ตรงหน้าผู้พยากรณ์
แม้ดวงตาของผู้พยากรณ์จะถูกปิดด้วยผ้าไหมฉลาม แต่สายตาของเขาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ผลไม้แฝด “ใช่ นี่คือผลไม้แฝดที่ข้าต้องการ”
เขาสั่งให้คนยกกระถางดินเผามา จากนั้นวางผลไม้แฝดลงในนั้น
ผู้พยากรณ์หยิบมีดกระดูกออกมาและกรีดข้อมือของตัวเอง เลือดไหลล้นและหยดลงในกระถาง
เมื่อเห็นดังนั้น ไอร่ากับบุหรงก็มองด้วยความตกใจ
ไอร่ารีบพูด “ผู้พยากรณ์ ท่านกำลัง…”
ผู้พยากรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยโดยไม่แสดงความเจ็บปวด “หากต้องการช่วยระบบ เจ้าต้องใช้เลือดของข้าเป็นตัวนำ”
เลือดในกระถางมากขึ้นเรื่อย ๆ และใบหน้าของผู้พยากรณ์ก็ซีดลงเรื่อย ๆ
ไอร่ารู้สึกปวดใจ เพราะผู้พยากรณ์มีสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว การเสียเลือดมากขนาดนี้ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าจะฟื้นตัว
เมื่อเลือดเต็มถึงสามในสี่ของกระถาง ผู้พยากรณ์จึงดึงมือกลับและพันข้อมือด้วยผ้าฝ้าย
ผลไม้แฝดลอยอยู่ในเลือด มันขยับแขนขาอย่างร่าเริง และส่งเสียงจี๊เป็นระยะ ๆ ราวกับว่ามันชอบสิ่งแวดล้อมใหม่นี้
“ปล่อยให้ผลไม้แฝดแช่ในเลือดไปก่อน ตอนนี้ยังไม่ต้องกังวล” ผู้พยากรณ์พูดด้วยริมฝีปากที่แทบไม่มีสีเลือด แต่ท่าทางของเขายังคงมั่นคง “ไอร่า ในช่วงนี้เจ้าต้องปล่อยให้วิญญาณของเจ้ากลับเข้าสู่ร่าง เลือดของเจ้าคือขั้นตอนสุดท้ายในการช่วยชีวิตระบบนั่น”
