ตอนที่ 12 บ้านนี้ไม่มีสุนัข

จ้าวเหลยเดินออกมาจากความมืดด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ช่วงนี้เขาได้รับคำสั่งจากลู่โฉ่วอี๋ให้คุ้มกันลู่เฉินอย่างเต็มที่ ทุกคืนเขาจึงแอบซ่อนตัวอยู่ใกล้กระท่อมในสวนดอกไม้

วันนี้เขาบังเอิญเห็นลู่เฉินวิ่งออกไปดุจเงาสีขาว ความเร็วนี้เหนือกว่าคุณชายที่ไร้เรี่ยวแรงคนนั้นมาก

“หรือว่าเขาจะเป็นยอดฝีมือเพลงเตะคนนั้น?” จ้าวเหลยคิด แต่ก็ส่ายหน้าหัวเราะ คิดว่าเป็นไปไม่ได้

เขาเห็นลู่เฉินเติบโตขึ้นมา รู้ว่าลู่เฉินเป็นคนไร้ค่า บางทีท่านอ๋องอาจจงใจเลี้ยงดูเขาให้เป็นคนไร้ค่า ลู่เฉินจึงอ่อนแอ ไม่เคยฝึกฝนวรยุทธ์แม้แต่วันเดียว

“บางทีคุณชายอาจวิ่งเร็วมาตั้งแต่เกิด ไม่เกี่ยวกับการเป็นยอดฝีมือเพลงเตะ” เมื่อคิดได้ดังนั้น จ้าวเหลยก็หายตัวไปในความมืดอีกครั้ง

ขณะเดียวกัน ลู่เฉินก็ไม่พบเห็นจ้าวเหลย

เขาวิ่งสุดกำลังราวกับเด็กที่เพิ่งได้รองเท้าวิ่งคู่ใหม่ วิ่งออกจากทางเดินในสวน วิ่งวนรอบสระน้ำขนาดใหญ่ เขารู้สึกว่าการสวม “รองเท้าใยไหมเหล็กกล้า” คู่นี้ช่วยเพิ่มพลังให้เขามากจริง ๆ

ไม่นานนัก เขาก็วิ่งวนรอบจวน

เขารู้สึกว่าจวนนี้เล็กเกินไป จึงกระโดดขึ้นไปด้วยความไม่พอใจ ร่างสีขาวดุจสายฟ้าแลบ เขากระโดดขึ้นไปบนกำแพงจวน

ขณะที่เขากำลังจะออกจากจวนเพื่อวิ่งเล่น เสียงของระบบก็ดังขึ้นในหัว

[คำเตือน: เจ้าของ เช็คอินครบ 20 วันติดต่อกัน หากออกจากบ้าน การเช็คอินต่อเนื่องจะถูกขัดจังหวะ]

“เช็คอินต่อเนื่อง? ออกจากบ้านแล้วจะหยุด…” ลู่เฉินรู้สึกแปลกใจ “หรือว่า…ข้าเข้าใจแล้ว”

เขาเข้าใจได้ในที่สุด

ใน [ประสบการณ์บ่มเพาะ] เขาจะได้รับประสบการณ์หนึ่งปีทุกวัน เขาเคยสงสัยว่าทำไมวันแรกที่เขามาถึงระบบถึงไม่ให้ประสบการณ์บ่มเพาะเขา

ตอนนี้ทุกอย่างกระจ่างแล้ว

นี่คือระบบสำหรับคนขี้ขลาด เขาจะได้รับรางวัลประสบการณ์โดยการอยู่บ้าน วันแรกที่เขามาถึงเขาออกไปข้างนอกจึงไม่ได้รับประสบการณ์

และดูเหมือนว่าการอยู่บ้านนาน ๆ จะมีรางวัลพิเศษด้วย!

“เข้าใจแล้ว!” เมื่อลู่เฉินเข้าใจ เขาก็รีบกระโดดกลับเข้าไปในจวน

“ต่อไปนี้ข้าจะไม่ก้าวขาออกจากจวนอีก!”

เมื่อกลับเข้ามาในจวน เขาก็วิ่งต่อไป เร็วยิ่งกว่าเดิม เร็วเสียจนมองเห็นเป็นเพียงภาพติดตา

“สุดยอด!” หลังจากวิ่งจนพอใจ ลู่เฉินก็อยากจะลองเตะดูบ้าง

ก่อนหน้านี้เขาเตะกองหินจนแตกเพราะหินมีความเปราะบางและแข็ง เขาจึงไม่รู้สึกเจ็บเท้า ตอนนี้เขาตัดสินใจลองเตะต้นไม้ดู

ไม่นานนัก เขาก็พบต้นไม้ต้นหนึ่งอายุราว ๆ ยี่สิบปี ไม่เล็กไม่ใหญ่ เขาเตะเข้าไปอย่างแรง “วิชาเตะวายุอัสนี” เสียงลมปราณดังก้อง เงาขาปรากฏขึ้น ขี้เลื่อยปลิวว่อน ไม่นานนัก ต้นไม้ขนาดเท่าหม้อดินก็โค่นล้มลง

“เยี่ยม! ข้าไม่รู้สึกเจ็บเท้าเลย แถมรองเท้าก็ไม่พังด้วย! สุดยอด!” ลู่เฉินพอใจกับ “รองเท้าใยไหมเหล็กกล้า” คู่นี้มาก

หลังจากทดสอบจนพอใจ ลู่เฉินก็วิ่งกลับ ระหว่างทางเขาก็เปลี่ยนเป็นวิ่งเหยาะ ๆ

เมื่อใกล้ถึงสวนดอกไม้ เขาก็เห็นจ้าวเหลย

“อาเหลย”

“คุณชาย” จ้าวเหลยทักทายก่อนวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

ตอนแรกจ้าวเหลยไม่ได้ตามลู่เฉินเพราะกลัวว่าลู่เฉินจะรู้ตัว อย่างไรเสียลู่เฉินก็ปลอดภัยในจวน

แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงต้นไม้ล้ม จึงรีบมาดู

เขาเห็นต้นไม้หักโค่นก็ตกตะลึง

“ใครทำ? ไม่สิ ที่ความสูงขนาดนี้…หรือว่าใช้เท้าเตะ?” จ้าวเหลยตกใจ เขาคิดว่าด้วยพลังของเขา การจะเตะต้นไม้ต้นนี้ให้ล้มเป็นเรื่องยากมาก

“พลังของยอดฝีมือเพลงเตะคนนี้เหนือกว่าข้ามาก!”

จ้าวเหลยมองไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจ ขณะที่มอง เขาก็คิดว่าเหมือนเคยเห็นลู่เฉินเดินออกมาจากแถวนี้…

“หรือว่า…คุณชาย… รีบไปรายงานท่านอ๋อง!”

จ้าวเหลยไม่รู้เลยว่าหลังจากที่เขาจากไป ก็มีบุคคลหนึ่งมาที่นี่ มองดูต้นไม้ที่โค่นล้มแล้วพึมพำกับตัวเอง “ก่อนหน้านี้จวนกำลังตามหายอดฝีมือเพลงเตะอยู่ หรือว่าจะเป็นคนนี้? ต้องรีบไปรายงาน”

วันรุ่งขึ้น ลู่โฉ่วอี๋ได้รับรายงานจากจ้าวเหลย เขาจึงไปตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุด้วยตัวเอง

“ต้นไม้มีความยืดหยุ่นสูง ยากที่จะหักโค่นได้มากกว่ากองหิน ยอดฝีมือเพลงเตะคนนี้น่ากลัวกว่าที่เราคิด!” ลู่โฉ่วอี๋หวาดหวั่น

ในจวนเขามียอดฝีมือเช่นนี้ซ่อนอยู่ ช่างน่าเป็นห่วงยิ่งนัก

คำถามสำคัญคือ เขาเตะกองหินและต้นไม้เพื่ออะไร? ต้องการยั่วโมโหลู่โฉ่วอี๋ผู้นี้หรือ?

แต่ทำไมเขาถึงฆ่าจวี้เซียง? ฆ่าปิดปากงั้นหรือ?

จ้าวเหลยกล่าว “ท่านอ๋อง มีอีกเรื่องหนึ่งที่น่าสงสัย ก่อนที่ต้นไม้จะโค่น ข้าน้อยเห็นคุณชายเดินผ่านมาทางนี้…”

“เขา!” ดวงตาของลู่โฉ่วอี๋เป็นประกาย ไม่คิดว่าบุตรชายของเขาจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

จ้าวเหลยวิเคราะห์ต่อ “ช่วงนี้คุณชายขยันขันแข็งขึ้นมาก ความเร็วในการวิ่งก็เร็วขึ้นกว่าเดิม แถมยังย้ายออกจากเรือนพักไปอาศัยอยู่ในสวน…”

ลู่โฉ่วอี๋ก็รู้สึกว่ามันน่าสงสัย เขาถามด้วยน้ำเสียงเข้ม “เจ้าบอกว่าเป็นบุตรชายข้า? เป็นไปไม่ได้!”

“ทุกคนต่างรู้ความสามารถของคุณชาย เขาไม่ใช่นักสู้” จ้าวเหลยลังเลก่อนสรุป “ข้าน้อยคิดว่าคุณชายอาจจะไปฝากตัวเป็นศิษย์ของยอดฝีมือเพลงเตะ”

“นี่มัน…” ตอนแรกลู่โฉ่วอี๋คิดว่ามันไร้สาระ แต่เมื่อคิดดูอีกทีก็รู้สึกว่ามันอาจเป็นไปได้

หากเป็นเช่นนั้น ก็อธิบายได้

ทำไมเขาถึงเตะกองหิน ทำไมเขาถึงเตะต้นไม้ ทำไมลู่เฉินถึงปรากฏตัว… นั่นเป็นเพราะยอดฝีมือเพลงเตะคนนั้นกำลังสอนวิชาให้ลู่เฉิน

“ถ้าเช่นนั้น ยอดฝีมือเพลงเตะคนนั้นก็เป็นพวกเดียวกับเรา?” ลู่โฉ่วอี๋รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

“นี่เป็นเพียงการคาดเดา ทำไมไม่ลองถามคุณชายดูละขอรับ?” จ้าวเหลยกล่าว

ลู่โฉ่วอี๋โบกมือ “ไม่ต้อง ยอดฝีมือเช่นนั้นคงไม่อยากเปิดเผยตัวตน เขาถึงแอบสอนวิชาให้ลูกข้าตอนกลางคืน หากพวกเรารู้ คงไม่ดีเท่าไหร่ เอาไว้มีโอกาสข้าจะถามเฉินเอ๋อร์เอง”

“เช่นนั้นก็ดีขอรับ”

ลู่โฉ่วอี๋พยักหน้าพลางยิ้ม “ไม่นึกเลยว่าเจ้าเด็กนั่นจะมีโอกาสเช่นนี้ หากมียอดฝีมือคอยช่วยเหลือ เช่นนั้นข้าก็วางใจได้”

พูดจบ ดวงตาของเขาก็เป็นประกายอีกครั้ง เขาคิดในใจ แม่ทัพเหมิงเซียนออกไปข้างนอกได้ครึ่งเดือนแล้ว คงจะกลับมาในเร็ว ๆ นี้

ลู่เฉินไม่รู้เรื่องพวกนี้ เขากลับไปที่กระท่อมในสวนดอกไม้นอนหลับพักผ่อน ด้วยความช่วยเหลือจากระบบ เขาไม่จำเป็นต้องฝึกฝน เพียงแค่ตั้งใจปลูกดอกไม้ก็พอ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกสิบวันก็ผ่านพ้นไป

ด้วยความพยายามของลู่เฉิน ดอกไม้ทะเลสีทองในสวนก็บานสะพรั่ง ต้นกล้าหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์ กิ่งก้านใบเขียวขจีมีน้ำค้างเกาะอยู่ ดูมีชีวิตชีวาชวนมอง

ลู่อันถอนหายใจ “คุณชาย ข้าน้อยยอมรับเลย ท่านมีพรสวรรค์จริง ๆ ข้าน้อยไม่เคยปลูกดอกไม้ทะเลสีทองได้สวยงามขนาดนี้มาก่อน!”

“ฮ่า ๆ ข้าก็แปลกใจเหมือนกัน” ลู่เฉินเดินเล่นในสวนดอกไม้อย่างภาคภูมิใจ

ดอกไม้ทะเลสีทองทุกต้นที่เขาปลูกล้วนแข็งแรง เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ดอกมีขนาดใหญ่ เมื่อบานแล้วจะต้องสวยงามมากแน่ ๆ

ใบหน้าเหี่ยวย่นของลู่อันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “หากข้าน้อยเดาไม่ผิด อีกไม่เกินสามวันดอกไม้ก็จะบานแล้วขอรับ”

ชิวเยว่เดินเข้ามาพร้อมกล่าวด้วยความดีใจ “เมื่อถึงเวลานั้น ขอเชิญท่านแม่มาชมดอกไม้ด้วยนะเจ้าคะ”

ลู่เฉินพยักหน้า “เป็นความคิดที่ดี”

หนึ่งเดือนนับตั้งแต่ข้ามเวลามา ลู่เฉินได้พบกับฮูหยินหลิว แม่ของเขาหลายครั้ง ฮูหยินหลิวกอดลู่เฉินไว้แนบอก มองดูเขาด้วยความรักใคร่

ฮูหยินหลิวมองเขาพลางร้องไห้ ก่อนจะถามว่าเขาขาดเหลืออะไรหรือไม่? ทำให้ลู่เฉินรู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง

“อีกสามวัน เชิญท่านพ่อและท่านแม่มาชมดอกไม้ด้วย ชุนฮวา ชิวเยว่ พวกเจ้าไปเตรียมเครื่องดื่มและขนมไว้”

“เจ้าค่ะ”

ขณะที่เขากำลังรอให้ดอกไม้บาน ลู่เฉินก็ได้ยินเสียงของระบบอีกครั้ง [เจ้าของร่างเช็คอินครบหนึ่งเดือนติดต่อกัน ระบบจะมอบ “สูตรยาล้างตา” เป็นรางวัล โปรดพยายามต่อไป]