EP.19 ภารกิจแรก (2)
EP.19 ภารกิจแรก (2)
[มุมมองบุคคลที่ 3]
"หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ในดินแดนถูกทิ้ง ซึ่งเป็นดินแดนสุดท้ายระหว่างดินแดนราษฎรและดินแดนกษัตย์ ดินแดนถูกทิ้งเป็นที่อาศัยของสามัญชนและเผ่าพันธุ์ที่ด้อยกว่า เวทมนตร์เดียวที่พวกเขาใช้ได้คือเวทมนตร์ที่น่าสมเพชซึ่งใช้ในชีวิตประจำวัน
พวกมันเหมือนสัตว์ที่ใช้เครื่องมือไม่ได้ สัตว์โง่ๆพวกนี้อาจขโมยเวลาของชั้นไป ชั้นแค่พยายามกำจัดพวกมันออกไปก่อนหน้านี้ แกนั้นมีเวทมนตร์มากพอที่จะเข้าร่วมกับหน้วยอัศวินเวทมนตร์ได้ไม่ใช่เหรอ แต่แกพยายามช่วยพวกมันเพราะว่ามันเป็นภารกิจของแกก็เท่านั้น พวกมันดูเหมือนสัตว์ที่น่าสงสารสำหรับแกงั้นเหรอ แม้แต่ตอนนี้” ชายผู้ถือนาฬิกากล่าวพร้อมมองพวกมันอย่างไม่สนใจ
“คนพวกนั้นเป็นคนที่ชั้นต้องปกป้อง!” แอสต้าประกาศพร้อมกับจับดาบไว้แน่น
“เอาล่ะ…” ชายคนนั้นเหลือบมองนาฬิกาของเขา “ตายไปพร้อมกับสัตว์พวกนี้ซะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เขาก็ยื่นมือออกไปโดยล้อมบริเวณทั้งหมดด้วยน้ำแข็งย้อยอันแหลมคม ในขณะที่ชายสวมหมวกคลุมคนนึงก็ยื่นมือออกไปและปล่อยหมอกอันทรงพลังออกมา ซึ่งเป็นหมอกชนิดเดียวกับที่เคยบดบังหมู่บ้านไว้ก่อนหน้านี้
“โนเอล ระวังหลังให้ชั้นด้วย” สตีเฟนพูดโดยไม่สนใจทุกสิ่งรอบตัวขณะที่เขามุ่งความสนใจไปที่บาดแผลของลุงคนที่บาดเจ็บ
“ห๊ะ-” โนเอลหยุดตัวเองและมองไปที่สตีเฟน เธอเห็นเขากำลังควบคุมเข็มเย็บผ้าด้วยนิ้ว เย็บแผลของลุงอย่างระมัดระวังด้วยสมาธิ
เด็กหญิงตัวน้อยเดินเข้ามาคว้ามือของโนเอลไว้ด้วยน้ำตาคลอเบ้า “โปรดช่วยพวกเราด้วย อัศวินเวทมนตร์!”
ดวงตาของโนเอลเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย 'พวกเขาทั้งหมดขึ้นอยู่กับชั้น... ชั้นทำให้พวกเขาผิดหวังไม่ได้!'
กรีมัวร์ของเธอตอบสนองต่ออารมณ์ของเธอ มันเรืองแสงอย่างสว่างไสวในขณะที่หน้ากระดาษว่างเปล่าเริ่มเต็มไปด้วยคำต่างๆ เธอหมอบลงและแตะพื้น และมานาก็เริ่มก่อตัวเป็นโดมรอบๆพวกเขา
"ในฐานะราชวงศ์และสมาชิกของหน่วยแบล็คบูลส์ ชั้นจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง!"
[เวทย์สร้างน้ำ: วังมังกรวารี]
โดมน้ำที่มีน้ำวนหมุนวนก่อตัวขึ้นปกป้องพวกเขาในขณะที่เม็ดน้ำแข็งที่ตกลงมา
พื้นดินใต้ตัวแอสต้าแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเขาฟันและเบี่ยงคาถากลับไปที่ศัตรูด้วยด้านแบนของดาบของเขา แม็กน่าขว้างลูกไฟอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดการระเบิดขึ้นบนท้องฟ้า
ขณะที่สตีเฟนเย็บตะเข็บสุดท้ายบนตัวลุง เขาก็กำหมัดอย่างช้าๆและได้ยินเสียงร้อนฉ่า และมีควันลอยออกมาจากบาดแผล ทำให้ชายชราครางด้วยความเจ็บปวดจากความรู้สึกแสบร้อน
“คุณปู่!” หลานชายตะโกนด้วยความกังวล
“นั่นน่าจะหยุดเลือดได้” สตีเฟนพึมพำ “แต่เขายังคงเสียเลือดมาก…”
โนเอลหันกลับมา เห็นรอยไหม้ที่มีลักษณะเหมือนรอยเย็บบนตัวของชายชรา จากนั้นจึงหันไปมองสตีเฟนที่เริ่มลอยขึ้นไป
“ชั้นจะต้องทำให้เสร็จเร็วๆนี้” สตีเฟนพูดในขณะที่เต๋ามันดาลาถูกสร้างขึ้นด้วยกำปั้นของเขา
เขาทำท่าปัดเล็กน้อยไปด้านข้าง แล้วโดมน้ำก็เปิดประตูเล็กๆให้เขาออกไป เมื่อเขาลอยออกไปโดมก็ปิดตัวเองลงด้านหลังเขา
'เขาแทรกแซงเวทย์มนต์ของชั้นได้ยังไง... โดยที่ไม่ทำลายความสมบูรณ์ของมันด้วยซ้ำ' โนเอลคิดอย่างประหลาดใจ
น้ำแข็งบางก้อนเปลี่ยนทิศทางในอากาศ มุ่งไปที่สตีเฟน แต่เขาขยายเต๋ามันดาลาของเขาเพื่อป้องกันการโจมตี จากนั้นมันก็หดตัวกลับเพื่อใส่ในกำปั้นของเขาอีกครั้ง
สตีเฟนเริ่มทำท่าทางมืออย่างรวดเร็ว "แอสต้า , แม็กน่า ชั้นฝากชายสวมฮู้ดไว้กับพวกนายได้ไหม ในขณะที่ชั้นจัดการกับหัวหน้า โนเอลจะปกป้องชาวบ้านเอง"
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง!” แม็กน่าพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง พร้อมทั้งสร้างลูกไฟในมือทั้ง 2 ข้าง
“มันจะจบลงแล้ว!” แอสต้าพูดพร้อมกับถือดาบไว้บนไหล่ของเขา
สตีเฟนลอยอยู่ตรงกลางของพวกเขา จากนั้นยื่นมือไปด้านข้าง "เปลวเพลิงแห่งฟัลไทน์!"
เปลวไฟสีฟ้าห่อหุ้มมือของสตีเฟนทันทีที่น้ำแข็งย้อยขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากพื้นดิน พุ่งเข้าหาเขา
ทั้ง แม็กน่า และ แอสต้า ถือว่านั่นเป็นสัญญาณและโจมตีไปทางฝ่ายตรงข้ามในทิศทางตรงกันข้าม
ผ้าคลุมของสตีเฟนพันรอบตัวเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาหลุดจากอันตรายก่อนจะแกะออกด้วยการโบกมือ จากนั้นสตีเฟนจึงปล่อยเปลวไฟสีน้ำเงินใส่คู่ต่อสู้หลักของเขา
ชายคนนั้นโบกมือเรียกกำแพงน้ำแข็งแหลมออกมา ซึ่งละลายไปอย่างรวดเร็วภายใต้ความร้อนแรงของคาถาของสตีเฟน ทำให้เขาต้องดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว เขาทำท่าฟาดฟันอย่างสิ้นหวัง ทำให้พื้นดินใต้ร่างของเขากลายเป็นน้ำแข็งและลื่นไถลออกไป
สตีเฟนเทมานาลงในคาถาของเขามากขึ้น ทำให้มันรุนแรงขึ้น เมื่อเขาลงข้างๆคู่ต่อสู้เขาก็เคลื่อนไหวขึ้นด้านบน ก่อนจะสร้างวงแหวนไฟสีน้ำเงินล้อมรอบพวกเขา แยกพวกเขาออกจากการต่อสู้ที่กำลังดำเนินอยู่
คู่ต่อสู้ของเขาเยาะเย้ย “แกคิดว่าการแยกพวกเราออกไปเป็นการเคลื่อนไหวที่ฉลาดงั้นเหรอ ตอนนี้เพื่อนของแกก็ช่วยแกไม่ได้แล้ว แกติดอยู่ที่นี่กับชั้น”
เขาแบแขนออก ก่อนจะเรียกน้ำแข็งย้อยพุ่งเข้าหาสตีเฟน ด้วยการโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ เปลวไฟของสตีเฟนก็ละลายน้ำแข็งให้กลายเป็นน้ำ ทำให้คู่ต่อสู้ของเขาต้องดีดลิ้นด้วยความหงุดหงิด
สตีเฟนยิ้มเยาะเมื่อสังเกตเห็นว่าคู่ต่อสู้ของเขาก้าวถอยหลังขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า เวทมนตร์น้ำแข็งหลายลูกพุ่งเข้าหาเขา แต่สตีเฟนปัดมันออกไปได้อย่างง่ายดาย เปลวไฟของเขาทำให้เวทมนตร์แต่ละอันมอดลงจนหมด
สตีเฟนกำลังเดินช้าๆขนะอยู่ภายในวงแหวนแห่งไฟที่ล้อมรอบพวกเขา เสื้อคลุมของเขาพลิ้วไสวไปข้างหลังเขาทุกครั้งที่เขาเดินและโบกมือไปมา ดวงตาสีดำสนิทของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ซึ่งเข้ากับสีของคาถาที่เขาใช้
ตอนนี้สตีเฟนยืนตัวตรงอยู่หน้าคู่ต่อสู้ของเขา ฮีธ ไกรซ์ โดยฮีธไม่สามารถถอยหนีได้อีกแล้ว เขารู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาออกมาจากเปลวเพลิง พลังของเปลวเพลิงครอบงำเขา
“นายควรพูดใหม่ว่านายนั้นติดอยู่ที่นี่กับใคร” สตีเฟนแซว
“แกเป็นคนที่ติดอยู่ที่นี่กับชั้น!” ฮีธประกาศพร้อมกับเรียกดาบน้ำแข็งออกมาและแทงไปทางสตีเฟนพร้อมกับยิ้ม
แต่เมื่อดาบเข้าใกล้ มันก็ละลายและกลายเป็นน้ำหยดลงพื้น ฮีธมองลงไปด้วยความตกใจและเห็นมือของสตีเฟนยกขึ้นอยู่ตรงหน้าเขา ทุกครั้งที่ดาบเข้าใกล้ มันก็สลายไป
ฮีธหันกลับไปมองสตีเฟนด้วยความประหลาดใจ ซึ่งจ้องมองเขาด้วยท่าทีไม่ประทับใจ “ชั้นไม่ชอบนาย นายมองว่าเวทมนตร์เป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้เพื่อเก็บเกี่ยวชีวิตและทำให้คนอื่นต้องทุกข์ทรมาน ทั้งที่เวทมนตร์นั้นควรทำให้ชีวิตดีขึ้น ไม่ใช่ทำให้ชีวิตแย่ลง”
“ชั้นจะไม่ยืนอยู่ที่นี่แล้วให้เด็กมาสั่งสอน!” ฮีธถ่มน้ำลายอย่างเย็นชาและชกหมัดไปทางสตีเฟน
สตีเฟนเอนหลังหลบหมัดได้อย่างง่ายดาย “ชั้นไม่ได้สั่งสอนนาย… ชั้นแค่บอกเหตุผลที่ชั้นจะเผานายตอนนี้ และนั่นก็เพราะว่าชั้นไม่ชอบนาย” สตีเฟนพูดด้วยรอยยิ้มขณะจับใบหน้าของฮีธ
“อ๊ากกกกก! มันไหม้! มันกำลังไหม้! อ๊ากกกกก!” ฮีธกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่เปลวไฟของสตีเฟนแผดเผาเข้าไปในผิวหนังของเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง สตีเฟนก็ปลดเปลื้องเปลวไฟของเขาและตีฮีธอย่างแรงจนเขาหมดสติ
ใบหน้าของฮีธมีรอยไหม้ขนาดใหญ่เป็นรูปฝ่ามือของสตีเฟน ซึ่งตอนนี้กลายเป็นแผลเป็นแล้ว มีไอและควันลอยออกมาจากเนื้อหนังของเขา ผิวหนังของเขาบางส่วนละลายหายไป ทิ้งรอยแผลเป็นที่น่ากลัวไว้ขณะที่เขานอนนิ่งอยู่บนพื้น
โปรดติดตามตอนต่อไป.
_______________
