EP.18 ภารกิจแรก (1)
EP.18 ภารกิจแรก (1)
[มุมมองบุคคลที่ 3]
“สตีเฟนพูดถูก! สมาชิกในทีมจะคอยช่วยเหลือเธอ ดังนั้นจงทำพลาดได้มากเท่าที่เธอต้องการ!” แม็กน่าพูดพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้กับโนเอล
จากนั้นแม็กน่าก็หันไปมองสตีเฟน “เฮ้ นายใช้เวทมนตร์มิติได้ด้วยสินะ นายคิดว่านายสามารถเทเลพอร์ตพวกเราไปที่หมู่บ้านซอสชิได้ไหม”
“ชั้นต้องการภาพที่ชัดเจนของสถานที่ที่จะเทเลพอร์ตไปที่นั่น เนื่องจากชั้นไม่เคยไปที่นั่น ชั้นจึงไปไม่ได้ ขอโทษด้วย…” สตีเฟนยักไหล่
ไหล่ของมักน่าทรุดลง "ชั้นน่าจะรู้... ฟินรัลก็เป็นเหมือนกัน ชั้นเดาว่าเราคงต้องใช้ไม้กวาดของพวกเรา"
“ยกเว้นว่าผมไม่สามารถใช้ไม้กวาดได้... ผมไม่มีพลังเวทย์” แอสต้าพูดพร้อมกับยกมือขึ้น
“ชั้นก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เพราะชั้นยังควบคุมพลังตัวเองไม่ได้” โนเอลพูดพร้อมกับยกมือขึ้น
แมกน่าเอามือปิดหน้าแล้วหันไปมองสตีเฟน "แล้วนายล่ะ ?"
“ชั้นไม่ใช้ไม้กวาด ชั้นใช้เสื้อคลุม และมันก็ชอบอิจฉาเมื่อชั้นใช้สิ่งอื่นในการบิน”
“ชั้นเดาว่านั่นคงไม่เป็นไร…” แม็กน่าพูดพร้อมส่ายหัว
“นายหมายความว่ายังไงที่มันอิจฉา” โนเอลถามโดยมองสตีเฟนด้วยสายตาแปลกๆ จากนั้นก็มองไปที่เสื้อคลุมของเขา “มัน... มีจิตสำนึกหรือเปล่า”
เสื้อคลุมหลุดจากไหล่ของสตีเฟนก่อนจะโบกมือให้โนเอล และกลับมาหาเขา
“นายไม่ได้ควบคุมมันเหรอ ?” โนเอลถามด้วยความประหลาดใจ
"ไม่…"
“พอแล้วเรื่องเสื้อคลุมวิเศษของสตีเฟน! ชั้นจะแสดงบางอย่างที่เจ๋งกว่านั้นให้พวกนายดู” แม็กน่าพูดอย่างมั่นใจ
“ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะดูหมิ่น แต่ชั้นสงสัยจริงๆว่าเป็นเช่นนั้น” สตีเฟนกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง
แมกน่าเดินไปที่โรงเก็บของอย่างมั่นใจ เปิดมันออกอย่างหรูหรา ก่อนจะหยิบไม้กวาดสไตล์พังก์ที่มีลวดลายคาลาเวราที่ด้านหน้าและด้ามจับออกมา
"ท๊า ดา!!" แม็กน่าพูดพร้อมทำมือแจ๊สไปทางมัน
"เท่มาก!!" แอสต้าอุทาน
โนเอลยืนด้วยสีหน้าจริงจัง ในขณะที่เสื้อคลุมของสตีเฟนหลุดออกจากไหล่ของเขาและตบหลังของแม็กน่าอย่างแรง
“โอ้ย! นั่นมันทำแบบนั้นทำไม !?” แม็กน่าจ้องไปที่เสื้อคลุมที่ลอยอยู่และดูเหมือนจะพลิ้วไหวและไขว้แขน
“เห็นได้ชัดว่ามันโกรธที่โดนไปเปรียบเทียบกับสิ่งที่มันนั้นน่าเกลียดมาก” โนเอลเยาะเย้ย “และพูดตามตรง ชั้นไม่โทษมันเลย เพราะเองก็ชั้นคงรู้สึกแย่เหมือนกันถ้าถูกเปรียบเทียบกับสิ่งนั้น”
เสื้อคลุมบินไปหาโนเอลและพยักหน้าเห็นด้วย
“เฮ้ย! อย่าดูหมิ่น แครซี่ไซโคลน แบบนั้นสิ! ในเมื่อแอสต้าคิดว่ามันเจ๋งมันก็เป็นแค่ความแตกต่างทางรสนิยมระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงเท่านั้น!”
“ไม่ใช่หรอก... เพราะชั้นก็ว่ามันนั้นแปลก” สตีเฟนพูดขณะที่เสื้อคลุมกลับมาอยู่บนไหล่ของเขาอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้น นายก็ไม่รู้จักรสชาติของมันเลย เพราะมันนั้นไม่เหมือนใคร! ยังไงก็ตาม ใครที่บินไม่ได้ก็ขึ้นไปขี่ซะ!” แม็กน่าพูดพลางกระโดดขึ้นไปบนไม้กวาด แอสต้าปีนขึ้นไปอย่างมีความสุขโดยจับไหล่ของแม็กน่าเอาไว้
"เย้!!" แอสต้าร้องดีใจพร้อมชี้ไปข้างหน้า
“โอเค ชั้นจะไม่ขึ้นไปนั่งบนมันแน่... เพราะชั้นมีภาพลักษณ์ที่ต้องรักษา” โนเอลเยาะเย้ย “เหวอ!” เธอร้องลั่นเมื่อจู่ๆก็มีคนยกเธอขึ้น
โดยสัญชาตญาณ เธอคว้าสิ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วโอบคอของสตีเฟนไว้
“นายกำลังทำอะไรอยู่ !?” โนเอลล์ถามขึ้นพร้อมกับหน้าแดงก่ำ
“มันเป็นอย่างนั้นเหรอ-” สตีเฟนเริ่มพูด
“เจ้านี่ยังมีที่ว่างนะรู้ใช่ไหม!” แม็กน่าประกาศ
“หรือจะให้ชั้นจะพาเธอไป เธอเลือกเอาเอง” สตีเฟนพูดต่อ
โนเอลมองไปมาระหว่างแครซี่ไซโคลนกับใบหน้าของสตีเฟนด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอหดตัวเข้าหาเขามากขึ้น “นี่... นี่ไม่ได้แย่ขนาดนั้น ไม่มีอะไรผิดกับการถูกอุ้ม” เธอบ่นพึมพำด้วยความเขินอาย
สตีเฟนมองดูเธอด้วยความสนุกสนานขณะที่เขาเริ่มลอยตัวขึ้นจากพื้นดิน
"เอาล่ะ ออกไปลุยกันเถอะ!!" แม็กน่าตะโกนและพุ่งออกไป ทิ้งร่องรอยของเปลวไฟและควันไว้
สตีเฟนบินตามไปไม่ไกลนัก โดยสื้อคลุมของเขาปลิวไสวไปตามสายลม โนเอลต้องหันไปทางหน้าอกของสตีเฟนเพื่อปกป้องดวงตาของเธอจากลมแรง
'น่าอายฉมัดเลย…' เธอคิดในใจ ใบหน้าแดงก่ำ 'ชั้นเป็นเชื้อพระวงศ์ ชั้นไม่ควรต้องมาเจอเรื่องน่าเขินอายแบบนี้…'
อย่างไรก็ตาม โนเอลอดไม่ได้ที่จะหลับตาลงอย่างเต็มที่และดื่มด่ำไปกับความอบอุ่นและกลิ่นของสตีเฟน “เขาเป็นคนอบอุ่น… เหมือนกับเวทมนตร์ของเขา และเขาไม่ได้มีกลิ่นตัวเหม็นเลย… จริงๆแล้วเขามีกลิ่นหอมมาก… อย่างน้อยก็สำหรับสามัญชนคนธรรมดาทั่วไป”
เนโรนั่งบนไหล่ของสตีเฟนแล้วมองโนเอลก่อนจะเหลือบมองสตีเฟนด้วยตาที่หรี่ลง สตีเฟนเมื่อเห็นสีหน้าของเธอก็กลอกตาด้วยความหงุดหงิด
...
ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงทางแยกซึ่งเป็นเส้นทางนึงที่นำไปสู่หมู่บ้านที่พวกเขาควรจะไปเยี่ยมชม
“นี่มันอะไร…” แม็กน่าพึมพำในขณะที่สีหน้าของเขาเริ่มจริงจังมากขึ้น
สตีเฟนลอยลงมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเช่นเดียวกัน และวางโนเอลลง แม้ว่าเธอจะไม่เคยยอมรับเรื่องนี้แต่โนเอลก็ไม่อยากปล่อยมือ
“ทั้งหมู่บ้านถูกปกคลุมไปด้วยหมอก…” เธอพูดกระซิบ ขณะที่ดวงตาจ้องไปที่หมอกหนาทึบที่บดบังหมู่บ้านข้างหน้า
“แอต้า ตัดมันเลย” สตีเฟนสั่ง “หมอกมันนั่นเป็นเวทย์มนต์”
แอสต้าพยักหน้า ความสงสัยเริ่มปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาเรียกกรีมัวร์ออกมาและวิ่งไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน
“เขาเร็วมาก…” โนเอลพึมพำด้วยความประทับใจในความสามารถทางกายภาพของแอสต้า
แอสต้าฟาดดาบไปข้างหน้า คลื่นดาบฟันผ่านหมอกด้วยการโจมตีอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งดาบของเขาแตกกระจายไปจนหมดสิ้นด้วยการฟันครั้งสุดท้ายอันทรงพลัง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขานั้นน่าตกตะลึงมาก น้ำแข็งย้อยขนาดใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้า พุ่งลงมาที่ชาวบ้านที่หวาดกลัวซึ่งรวมตัวกันอยู่ใจกลางหมู่บ้าน
“เริ่มการประหารได้” เสียงเย็นชาดังก้องไปในอากาศ
ก่อนที่ใครจะตอบสนอง แม็กน่าก็พุ่งไปข้างหน้าและยิงลูกไฟหลายลูกไปที่น้ำแข็งย้อย ทำให้พวกมันระเบิดเป็นระลอกไฟ
[เวทย์มนต์ไฟ : ระเบิดกระจาย]
เมื่อเปลวไฟจางลง มีเพียงแม็กน่าเท่านั้นที่ยังคงอยู่ตรงกลาง เหงื่อหยดลงจากหน้าผากของเขา และเกล็ดหิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างอ่อนโยนรอบตัวเขา
“นั่นมันอัศวินเวทมนตร์! พวกเขามาช่วยพวกเราแล้ว!” ชาวบ้านร้องด้วยความโล่งใจ
“เกิดบ้าอะไรขึ้นที่นี่ !?” แม็กน่าตะโกน ความโกรธของเขาพุ่งสูงขึ้น
“คุณปู่! คำอธิษฐานของคุณปู่ได้รับการตอบสนองแล้ว!” เด็กน้อยสะอื้นไห้เพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเขา
พวกเขาหันไปเห็นเด็กชายกำลังร้องไห้คร่ำครวญถึงชายชราที่นอนอยู่บนพื้น มีเลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่ท้อง เขาไม่ตอบสนองใดๆ
ดวงตาของโนเอลและแอสต้าเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ขณะที่แม็กน่ารีบวิ่งไปหาชายชรา "ลุง!" เขาร้องออกมา เมื่อจำได้ว่าเขาคือคนที่เขาพนันไว้กับยามิ
สตีเฟนก้าวไปข้างหน้า ย่อตัวลงข้างๆแม็กน่าและวางมือบนไหล่ของเขา “ปล่อยให้ชั้นจัดการเอง ชั้นจะรักษาแผลพวกเขาเอง”
“นายรู้จักเวทย์รักษาด้วยเหรอ” แม็กน่าถามด้วยสีหน้าเข้มข้น
“ชั้นกำลังฝึกอยู่” สตีเฟนตอบอย่างเรียบง่าย เขาพับแขนเสื้อขึ้นแล้วใช้มือเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและแม่นยำเพื่อเสกเข็มเย็บผ้าสีส้มและด้ายโดยใช้เวทมนตร์เหนือธรรมชาติของเขา
ขณะที่สตีเฟนทำงาน แมกน่าก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธ เขาจ้องไปที่ชายผู้รับผิดชอบต่อการโจมตี ซึ่งเป็นชายผมขาวที่มีตาเฉียง นั่งอยู่บนกล่องไม้และดูนาฬิกาอย่างสบายๆ ด้านหลังเขามีชายหลายคนสวมฮู้ดสีขาวยืนรอคำสั่งอย่างเงียบๆ
“เป็นฝีมือแกเองเหรอ !?” แม็กน่าถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ
ชายคนนั้นไม่สนใจเขา แต่ยังคงจดจ่ออยู่กับนาฬิกาของเขา “พวกแกกล้าดีอย่างไรที่ทำให้ชั้นเสียเวลา... ใน 3 วินาที พวกแกทั้งหมดจะต้องตาย”
เขาชูมือขึ้นเมื่อตำราเวทมนตร์ของเขาปรากฏขึ้น และธารน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา และพุ่งเข้าหากลุ่มคน
ก่อนที่แม็กน่าจะได้โต้ตอบ แอสต้าก็พุ่งไปข้างหน้าและฟันธารน้ำแข็งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยดาบของเขาอย่างรวดเร็ว เส้นสีดำปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแอสต้า ขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายสีแดง จ้องมองชายคนนั้นด้วยความโกรธ
“ทำไมนายถึงทำเรื่องเลวร้ายขนาดนั้น !? พวกนายเป็นใครกัน !?” แอสต้าตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ
ร่างที่สวมหมวกคลุมอยู่ข้างหลังชายคนนั้นพึมพำกันเอง
“พวกเราไม่ได้ยินเรื่องที่อัศวินเวทมนตร์ที่ถูกส่งมา…”
“พวกเขาอยู่ในภารกิจอย่างเป็นทางการหรือเปล่า ? พวกเขาฝ่าหมอกเข้ามาได้ยังไง ?”
ชายผู้ถือนาฬิกาเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งด้วยท่าทางสงบ “พวกกระทิงดำ... พวกนอกรีตที่ไร้ยางอายซึ่งไม่เข้าพวกกับอัศวินเวทมนตร์คนอื่นๆ 5 นาที ชาวบ้านไร้ค่าพวกนั้นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พวกเราจะกำจัดพวกมันให้หมดโดยเร็วที่สุด... แล้วค่อยออกล่าสิ่งที่พวกเราต้องการ”
โปรดติดตามตอนต่อไป.
_______________
