บทที่ 8 พันธะสัญญาร่วมชีวิต

บทที่ 8 

ท้องฟ้าราวกับผืนผ้าใบอันกว้างใหญ่ ทาบทอด้วยแสงสีของกลีบเมฆยามเย็นที่แต่งแต้มอย่างไร้ขอบเขต

ตะวันลับขอบฟ้าช้าๆ แสงสีค่อยๆ จางหาย กลายเป็นความมืดที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ ประดับอยู่บนผืนผ้าใบแห่งราตรี

หลี่ชิงซานเอนตัวพิงหลังม้า คาบต้นหญ้าไว้ในปาก มองทิวทัศน์ที่เปลี่ยนผ่านจากกลางวันสู่กลางคืนอย่างผ่อนคลาย

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

เสียงหญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวด ดังขึ้นทำลายความสงบอันงดงามนี้

หลี่ชิงซานพลิกตัวลงจากหลังม้า เห็นหญิงสาวในชุดที่ไม่เรียบร้อยล้มลงตรงหน้าม้า

ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มที่ถือจอบอุปกรณ์การเกษตรกำลังวิ่งเข้ามา

“ท่านบัณฑิต! ได้โปรดช่วยข้าด้วย!”

“ชายผู้นี้จะล่วงเกินข้า ข้าขอร้อง ช่วยข้าด้วย!”

หญิงสาวกอดขาม้า พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น

ในจังหวะนั้นเอง ชายถือจอบก็วิ่งมาถึงตรงหน้า เขาชี้ไปที่หญิงสาวพร้อมด่าทอเสียงดัง

“หญิงสารเลว! ข้ารู้แล้วว่าเจ้ามีชู้! นี่คงเป็นหนุ่มหน้าขาวของเจ้าใช่ไหม?”

เมื่อชายหนุ่มมาถึง หญิงสาวกลับแสดงความหวาดกลัวสุดขีด รีบเอื้อมมือไปจับหลี่ชิงซานที่อยู่บนหลังม้า

“ท่านบัณฑิต! ช่วยข้าด้วย!”

หลี่ชิงซานขมวดคิ้วเล็กน้อย ดึงบังเหียนเบาๆ ม้าคู่ใจส่งเสียงร้องดังลั่น ยกขาหน้าขึ้นสูง ทำให้ชายหนุ่มตกใจถอยหลังไปหลายก้าว

ชายหนุ่มโยนจอบในมือกระแทกพื้น ชี้หน้าหลี่ชิงซานพร้อมตะโกนว่า

“เจ้าหนุ่ม! ไปเถอะ!”

พูดจบ ชายหนุ่มก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

หลี่ชิงซานเหลือบมองหญิงสาวอย่างเย็นชา เอ่ยขึ้นเบาๆ “เจ้าไปได้แล้ว”

“ท่านบัณฑิต โปรดเมตตาข้าเถิด ข้าไม่มีอะไรตอบแทนบุญคุณยิ่งใหญ่นี้ ขอเพียงร่วมทางไปกับท่านสักระยะ”

น้ำเสียงของหญิงสาวนั้นแฝงไว้ด้วยความอ่อนหวาน แต่แววตาที่มองหลี่ชิงซานเต็มไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวน

“ฮึบ!”

หลี่ชิงซานกระตุกบังเหียน หมายจะควบม้าออกไป

เมื่อหญิงสาวเห็นดังนั้น ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที!

ชั่วพริบตา เสื้อผ้าของหญิงสาวหลุดร่วงลงกับพื้น ผิวของนางเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ ตาขาวกลายเป็นสีขุ่น และเล็บทั้งสองมือกลายเป็นกรงเล็บแหลม

คม!

เสียงกรีดร้องที่แหลมบาดหูดังขึ้น!

สิ่งมีชีวิตประหลาดพุ่งตัวขึ้น หมายจะโจมตีด้านหลังของหลี่ชิงซาน!

ม้าคู่ใจรู้สึกถึงอันตราย มันย่อขาลงนั่งในทันที ทำให้สิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นพุ่งวืดไป

“ที่แท้ก็เป็นภูตปีศาจกินพลังชีวิต” หลี่ชิงซานลงจากหลังม้า หันไปมองสิ่งมีชีวิตประหลาดด้วยสายตาสงบนิ่ง เอ่ยขึ้นว่า

“ตอนนี้หากเจ้าไป ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปครั้งนี้ เพราะข้าเองก็ไม่อยากลดอายุขัยของตัวเองอีกแล้ว”

“อวดดีนัก!” เสียงของภูตปีศาจนั้นแหลมจนเหมือนเล็บขูดกระจก

เมื่อเห็นภูตปีศาจเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หลี่ชิงซานถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนจะหยิบมีดทำครัวเก่าที่คมบิ่นออกมาจากถุงหนังสือ

ฟันฉับ!

ภูตปีศาจสาวเห็นมีดทำครัวก็อดหัวเราะไม่ได้

แต่ในชั่วขณะนั้น แสงคมดาบที่ลึกล้ำราวกับเหวลึกก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า!

ก่อนที่ภูตปีศาจจะเข้าถึงตัวหลี่ชิงซาน ร่างของมันก็ถูกฟันขาดออกเป็นสองท่อน

“ลดอายุขัยอีกแล้ว...”

หลี่ชิงซานถอนหายใจยาว หันหลังเดินกลับไปหาม้าคู่ใจ

“ฮี่ๆ!”

ทันใดนั้น ม้าคู่ใจส่งเสียงร้องลั่น พุ่งชนหลี่ชิงซานจนร่างลอยกระเด็นออกไป!

ม้า...มันทรยศข้าหรือ!?

ในจังหวะที่หลี่ชิงซานมองไปทางม้า เขาก็เห็นว่าครึ่งตัวบนของภูตปีศาจที่ถูกฟันขาด กำลังใช้กรงเล็บแหลมแทงทะลุลำคอม้าของเขา!

เป็นการโจมตีครั้งสุดท้ายก่อนตาย!

แม้ร่างจะเจ็บจากแรงกระแทก แต่หลี่ชิงซานก็รีบพุ่งเข้าไปหาเจ้าภูตปีศาจทันที!

ฟัน! ฟัน! ฟัน!

หลี่ชิงซานฟันไปนับร้อยครั้ง จนร่างของปีศาจหญิงกลายเป็นเศษชิ้นส่วน

“ฮี่...ฮี่...”

ม้าคู่ใจหายใจหอบหนัก ลมหายใจขาดห้วง บริเวณลำคอมีรอยแผลขนาดใหญ่ถึงสิบจุด แต่ละจุดมีขนาดเท่าไข่นกพิราบ เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมา

ไม่หยุด

“เจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าจะทำให้เจ้ามีอายุยืนเท่ากับข้า...” หลี่ชิงซานวางมือลงบนหน้าผากของม้า

แสงสีทองอ่อนๆ ไหลออกมาจากซอกนิ้วของหลี่ชิงซาน พร้อมเสียงบทสวดโบราณที่ดังก้องราวกับมาจากอดีตกาล

“ข้าอยู่เจ้าจงอยู่ ข้าตายเจ้าสูญสิ้น...

ร่วมชีพคู่ฟ้าดิน อายุยืนยงพันปี...”

...

ย่างเข้าสู่เทศกาลเช็งเม้ง ฝนในฤดูใบไม้ผลิเริ่มบางเบาลง ส่วนใหญ่จะเป็นเพียงฝนปรอยๆ ทำให้รู้สึกเย็นสบาย

ม้าคู่ใจตัวสูงใหญ่ก้าวย่างไปในป่าไผ่ บนหลังของมันมีถุงผ้าสีน้ำเงินเข้มใบใหญ่สองใบ ใบหนึ่งใส่อาหาร อีกใบหนึ่งเป็นถุงหนังสือ

บนหลังม้า หลี่ชิงซานกำลังถือสมุดเล่มหนึ่ง ขีดเขียนบางสิ่งลงบนกระดาษ

หากดูให้ชัด บนปกสมุดมีคำเขียนด้วยอักษรจีนตัวโตว่า

“บันทึกอายุขัย”

•    หน้าแรก: สั่งสอนมือปราบ ชีวิตลดไป 5 ปี... ยังมีอายุอีกยาวไกล..

•

•    หน้าสอง: ทวงคืนความยุติธรรม ชีวิตลดไป 5 ปี... ยังพอรับมือได้... ต้องไม่ผลีผลาม...

•

•    หน้าสาม: ปราบโจรภูเขา ชีวิตลดไป 10 ปี! โอ้ ช่างเจ็บปวด... ต้องหาวิชาใหม่ฝึกแล้ว ไม่เช่นนั้นข้าคงสิ้นอายุขัยง่ายๆ...

•

•    หน้าสี่: สังหารปีศาจสาว ชีวิตลดไป 5 ปี... ข้าบอกนางแล้ว แต่นางไม่ฟัง... เศร้าใจจริงๆ ชีวิตข้าใกล้จะหมดลงเรื่อยๆ...

หลี่ชิงซานปิดสมุดบันทึก ยัดมันกลับเข้าไปในถุงหนังสือ พร้อมกับตัดสินใจเป้าหมายต่อไป

หลีกเลี่ยงใช้ "ดาบตัดอายุ"... หรือเรียกให้ดูดีว่า "ดาบตัดกาลเวลา"

อีกทั้งต้องหาวิชาที่เหมาะสมมาฝึกฝนให้ได้

“เสี่ยวหง เร็วเข้า เราจะไปเมืองฉางเฟิง!”

หลี่ชิงซานตบสะโพกม้า ม้าคู่ใจยกขาหน้าขึ้นวิ่งทะยานไปข้างหน้า

หลังจากลงนามใน "พันธสัญญาร่วมชีวิต" กับหลี่ชิงซาน หน้าผากของม้าคู่ใจมีขนสีแดงเล็กๆ โผล่ออกมา

ด้วยเหตุนี้ หลี่ชิงซานจึงตั้งชื่อให้มันว่า เสี่ยวหง

แต่เดิมหลี่ชิงซานฟังไม่ออกว่าเสี่ยวหงพูดอะไร แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมเขาถึงเข้าใจ “ภาษาม้า” ได้อย่างชัดเจน

เสี่ยวหงเองหลังได้รับการเปิดปัญญาก็มีพฤติกรรมที่ดูคล้ายมนุษย์มากขึ้น

“ฮี่!”

เสี่ยวหง: เจ้าตั้งชื่อให้ข้าว่าเสี่ยวหง ข้าพอใจ... แต่การตบข้าแบบนี้ ข้าไม่ชอบ...

เพียะ!

เสียงมือตบดังสนั่น!

“ฮี่!”

เสี่ยวหงร้องเสียงดัง พลางวิ่งทะยานออกไปด้วยความรวดเร็ว ไม่นานนักมันก็หายลับไปในป่าไผ่

...

เมืองฉางเฟิง นั้นเจริญรุ่งเรืองกว่าเมืองเล็กๆ อย่างชิวหลิงมากนัก

หลี่ชิงซานจูงเสี่ยวหงเดินสำรวจถนนหนทาง เขาตรวจสอบดูแล้วว่าไม่มีประกาศจับตัวเขาที่นี่ จึงตัดสินใจพักอยู่สักระยะ

อย่างน้อยเขาต้องฟื้นฟูอายุขัยให้ได้ก่อน

•    [วิชาเพลิงประกายดาว: ขั้นสองของระดับเหลือง (25%)]

•

•    [วันนี้เก็บพลังแสงได้ 500 หน่วย (ครบขีดจำกัดแล้ว!)]

•

•    [เพิ่มอายุขัย: 15 วัน!]

•

•    [อายุขัยปัจจุบัน: 29 ปี!]

หลังจากหลับตาตรวจสอบ หลี่ชิงซานพบว่าตอนนี้เขามีอายุขัยเพียง 29 ปีเท่านั้น ช่างน้อยเหลือเกิน... หากใช้วิชาอย่างประมาทอีกไม่กี่ครั้ง เขาอาจตายก่อนวัยอันควร

เขาเลือกเช่าลานบ้านเล็กๆ จากโรงเตี๊ยมราคาถูกไว้พักอาศัยชั่วคราว

หลังจากผูกเสี่ยวหงไว้ในลานบ้าน หลี่ชิงซานก็สั่งอาหารมาเลี้ยงมัน

เสี่ยวหง: ในที่สุดก็ได้กินอาหารที่ม้าควรกินเสียที...

จากนั้นเขาก็ออกจากโรงเตี๊ยม ซื้อหาของกินอย่างเร่งรีบ ก่อนจะมุ่งหน้าสู่ตลาด

ในเมื่อเขาตั้งใจจะพักที่นี่ อย่างน้อยเขาต้องหาหนทางเลี้ยงชีพให้ได้!