ตอนที่แล้วบทที่ 512 วิญญาณแห่งโลกต่างมิติ
ทั้งหมดรายชื่อตอน

บทที่ 513 ความแปลกแยกจากโลก


บทที่ 513 ความแปลกแยกจากโลก

"ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ปรากฏพร้อมกันหรือ? บางครั้งในโลกมนุษย์ก็อาจเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้เหมือนกัน"

ลู่เฉาเฉานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก มือเท้าคางมองหญิงชรา

จิตวิญญาณของหญิงชรา ดูเหมือนจะไม่สอดคล้องกับร่างกายนี้เลย

"ไม่ใช่ ข้าที่พูดถึงดวงอาทิตย์และดวงจันทร์พร้อมกันนั้น หมายถึงดวงอาทิตย์และดวงจันทร์แขวนอยู่บนท้องฟ้าพร้อมกัน" หญิงชราแหงนหน้าขึ้น แววตาเผยให้เห็นถึงความทรงจำที่ลึกซึ้ง

เซี่ยอวี้โจวฟังจนตะลึง "ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน"

"คุณย่า ถ้าเป็นแบบนั้น ท่านก็จะกลับบ้านไม่ได้อีกแล้วหรือ?" เซี่ยอวี้โจวพูดขึ้นด้วยเสียงดัง

ลมหายใจของหญิงชราสะดุด เก้าอี้ไม้ไผ่ที่โยกอยู่ก็หยุดนิ่ง

อามานจ้องเซี่ยอวี้โจวด้วยความไม่พอใจ ขณะที่เซี่ยอวี้โจวเพิ่งรู้ตัวและรีบเอามือปิดปากพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "คุณย่า โทษทีนะครับ ข้าพูดจาไม่ระวัง ท่านอย่าโกรธเลย... ข้าเชื่อว่าท่านต้องได้กลับบ้านแน่นอน"

แม้ว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าบ้านนั้นอยู่ที่ไหน

หญิงชรายิ้มเศร้าพลางส่ายหัว เธอพยายามจะลุกขึ้นหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ

อามานรีบเข้าไปพยุงเธอ "คุณย่า ให้ข้าช่วยเถอะ"

หญิงชราก้มตัวลง "แก่แล้ว... แก่แล้ว..."

"กลับไปจะมีประโยชน์อะไรล่ะ? บางที ข้าอาจจะแก่จนตายไปแล้วก็ได้"

เธอฮัมเพลงทำนองหนึ่ง เสียงนั้นอ่อนโยนและไพเราะ เป็นเพลงที่ไม่มีใครเคยได้ยินมาก่อน

"คุณย่าดูเหมือนมีความลับนะ... ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ปรากฏพร้อมกัน ถึงจะได้กลับบ้าน สถานที่แบบนี้มีจริงหรือ?" เซี่ยอวี้โจวเอ่ยด้วยความสงสัย

ลู่เฉาเฉารำลึกถึงภาพที่เธอเคยเห็นในช่วงที่เธอเสียสละชีวิต จึงพยักหน้า "มีสิ

"บางที อาจมีโลกเล็ก ๆ มากมายอยู่นอกเหนือจากโลกของเรา"

"กฎแห่งสวรรค์ควบคุมเพียงโลกนี้"

"แต่จักรวาลที่กว้างใหญ่ อาจประกอบด้วยโลกเล็ก ๆ มากมายนับไม่ถ้วน"

"เมื่อดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ปรากฏพร้อมกัน ประตูแห่งกาลเวลาอาจเกิดความผิดพลาด นำเธอออกจากโลกเดิม แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้า" ลู่เฉาเฉารู้ดีว่าคำพูดของเธอน่าจะถูกต้องถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

"จริงหรือ? ทฤษฎีแบบนี้ข้าเพิ่งเคยได้ยิน" เซี่ยอวี้โจวพูดด้วยความประหลาดใจ

"ถ้าเป็นแบบนั้น คุณย่าก็จะกลับบ้านไม่ได้อีกแล้วสิ!"

"ถ้าเธออยู่ในโลกเทพ โลกมนุษย์ โลกปีศาจ หรือยมโลก ยังอาจหาวิธีกลับบ้านได้ แต่ถ้าอยู่ในมิติอื่น ก็ไม่มีทางกลับบ้านได้อีก" เซี่ยอวี้โจวพูดพลางสูดหายใจลึก

"ครอบครัวและเพื่อนฝูง ทุกสิ่งที่ผูกพันอยู่ในอีกมิติหนึ่ง การที่ต้องคิดถึงแต่ไม่สามารถพบเจอ คงเป็นความเศร้าที่สุด"

"ไม่แปลกใจเลยที่คุณย่ามักจะดูเหมือนไม่เข้ากับโลกนี้" อามานปิดประตูเบา ๆ และถอนหายใจ

ที่จริง เธอพอจะเดาได้ว่าคุณย่าไม่ใช่คนของโลกนี

ทุกอย่างที่คุณย่าแสดงออกมา ล้วนไม่สอดคล้องกับที่นี่

"ข้าเคยได้ยินชาวบ้านพูดกันว่า ตอนที่คุณย่ายังสาว เธอซุ่มซ่ามมาก แต่หลังจากพลัดตกน้ำตอนอายุสิบหก เธอก็กลายเป็นคนฉลาดขึ้น แต่ก็บ้า ๆ บอ ๆ ตลอดวันเอาแต่พูดถึงการกลับบ้าน"

"เธอเคยทำเรื่องโง่ ๆ หลายอย่าง"

"จนกระทั่งต่อมา เธอเหมือนจะตัดใจ เปลี่ยนเป็นคนเงียบขรึม ไม่พูดไม่จา และไม่ติดต่อกับใครอีกเลย"

"ตอนนั้น เธออาศัยอยู่ที่นี่คนเดียว"

"จนกระทั่งเธอรับข้ามาเลี้ยงดู เราสองคนพึ่งพากันและกัน คุณย่าถึงได้เริ่มมีรอยยิ้มอีกครั้ง

แต่เธอรู้ดีว่าคุณย่าไม่เคยลืมเรื่องนั้น

อามานถอนหายใจเบา ๆ "ข้าพูดเรื่องนี้ทำไมกันนะ มีแต่จะทำให้พวกเจ้ากังวลไปเปล่า ๆ"

"ไปเถอะ ๆ ข้าจัดห้องให้พวกเจ้าเรียบร้อยแล้ว ไปพักผ่อนก่อน"

"ชาวบ้านในหมู่บ้านอาจไม่ชอบข้ากับคุณย่า แต่พวกเจ้าแค่ผ่านมา ข้าจะอธิบายกับพวกเขาเอง" อามานมีจิตใจดี แม้ที่นอนจะเก่าแต่ก็สะอาดและมีกลิ่นหอม

"พวกเจ้าสองคนดูเป็นพี่น้องที่รักกันดีนะ" อามานยิ้มพลางแซว

เซี่ยอวี้โจวเพิ่งอายุสิบปี ส่วนลู่เฉาเฉาเพียงสี่ปี อามานกลัวว่าลู่เฉาเฉาจะกลัว จึงให้ทั้งสองคนนอนในห้องเดียวกัน

อีกอย่าง ในบ้านก็ไม่มีห้องอื่น

เมื่ออามานออกไป เซี่ยอวี้โจวก็ดึงที่นอนลงมาปูที่พื้น

"ข้าจะนอนที่พื้นเอง"

"แม่บอกว่าหญิงชายต้องไม่ใกล้ชิดกันเกินไป แม้จะเด็กก็ต้องระวัง พี่อวี้โจว ท่านรู้เรื่องพวกนี้เยอะจัง!" ลู่เฉาเฉามองด้วยความชื่นชม

เซี่ยอวี้โจว...

"เรื่องพวกนี้ต้องรอถึงเจ็ดปีก่อนเถอะ"

"ที่ข้าทำ ก็เพื่อป้องกันเจ้า"

ข้ากลัวว่าเจ้าจะฉี่รดที่นอน แล้วมาหาเรื่องข้า..."

"ตอนนี้จุยเฟิงไม่อยู่ ไม่มีใครมารับความผิดแทนเจ้า! ข้าอายุสิบปีแล้ว ถ้าข้าฉี่รดที่นอน อามานกับคุณย่าจะมองข้าอย่างไร?" เซี่ยอวี้โจวพูดพลางดึงผ้าห่มคลุมตัวด้วยความไม่พอใจ

ลู่เฉาเฉาทำแก้มป่องจนดูเหมือนจะระเบิด

"ใครรับความผิดแทนเจ้า? เจ้าลองให้จุยเฟิงมาพูดเองสิ!" เด็กหญิงตัวน้อยยืนเท้าสะเอว คิ้วขมวดแน่น

เซี่ยอวี้โจวเบ้ปาก "ถ้าจุยเฟิงพูดได้ มันคงบ่นจนสามวันสามคืนไม่จบ"

ลู่เฉาเฉา... เขาไม่น่าพูดเลยจริง ๆ

ไม่นานนัก เซี่ยอวี้โจวก็หลับสนิทไปพร้อมกับผ้าห่มในมือ และเสียงกรนเบา ๆ ดังขึ้น

ลู่เฉาเฉากึ่งหลับกึ่งตื่น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

เด็กหญิงในชุดชั้นในห่อด้วยขนแดงหนานุ่ม เงาวาว เดินไปเปิดประตูเบา

ภายใต้แสง

หญิงชราผมสีเงินเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง คุกเข่าลงต่อดวงจันทร์ด้วยความศรัทธา

น้ำตาสองสายไหลอาบแก้มดวงตาของเธอดูเหมือนจะมองผ่านดวงจันทร์ไปยังอดีต

เธอคิดถึงบ้านของเธอ

เธอเลือกไม่แต่งงาน ไม่อยากพูดคุยกับใคร ใช้ชีวิตในความทรงจำ เธอต่อต้านโลกใบนี้ แต่ก็ไม่สามารถจากไปได้

"เด็กน้อย กลับไปพักผ่อนเถอะ กลางคืนอากาศเย็น เดี๋ยวจะไม่สบาย" หญิงชราเช็ดน้ำตา เมื่อเห็นลู่เฉาเฉาเดินออกมา เธอจึงจูงมือนั่งลงบนเก้าอี้ในสวน

สวนปลูกดอกไม้และผักเล็ก ๆ ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย

"ข้าคงไม่มีวันได้กลับบ้านอีกแล้ว" เธอยิ้มขมขื่น

"ร่างกายของข้า ข้ารู้ดี เวลาของข้าใกล้หมดแล้ว เดิมข้าหวังให้อามานแต่งงานมีที่พึ่งพิง แต่ก็ไม่คิดว่า..."

"อามานช่างโชคร้าย พ่อก็ไม่รู้ว่าอยู่ไหน เธอจะทำอย่างไรดี" เธอกอดลู่เฉาเฉา น้ำตาคลอเบ้า

"คุณย่า ในวันที่ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ปรากฏพร้อมกัน ท่านเกิดอะไรขึ้นหรือถึงมาอยู่ที่นี่? มีอะไรพิเศษหรือไม่?" เด็กน้อยนอนหนุนตักหญิงชราอย่างเรียบร้อย ขณะที่หญิงชราลูบหลังเธอเบา ๆ

แววตาของหญิงชราเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ข้า... ในบ้านเกิดของข้า ข้าเป็นคนป่วย"

"จริง ๆ แล้ว การกลับบ้านหรือไม่อาจไม่มีความหมายอะไรเลย"

"ข้าเกิดมาพร้อมโรคภัยไข้เจ็บ ต้องอยู่กับเตียงเสมอ เป็นแขกประจำของโรงพยาบาล โรงพยาบาลนั้นก็เหมือนโรงหมอที่นี่"

"หมอบอกว่าข้าจะมีชีวิตไม่เกินสิบแปดปี แต่พ่อแม่ของข้าทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้ข้ามีชีวิตอยู่นานขึ้นอีกวันหนึ่ง"

"ข้าเป็นภาระของพวกเขา"

เสียงของหญิงชราสั่น เธอรู้ดีว่าในบ้านเกิดของเธอ ชีวิตของเธอไม่นาน แต่ชีวิตที่เธอมีอยู่นี้ พ่อแม่ของเธอแลกมาด้วยทุกสิ่ง เธออยากกลับไป เพื่ออธิบายให้พวกเขาเข้าใจ

"วันหนึ่ง ข้าพบเด็กอายุประมาณสองสามขวบปี ปีนขึ้นระเบียงแล้วร้องไห้ เด็กคนนี้อยู่บ้านคนเดียว เธอร้องเรียกหาผู้ใหญ่และปีนขึ้นเก้าอี้ไปที่ระเบียง"

"อาคารนั้นสูงมาก ขณะนั้นมีคนมุงดูมากมาย"

"ข้าเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ไม่ทันได้คิดอะไร ก็รีบวิ่งขึ้นไปรับเธอ"

"เธอตกลงมาที่ตัวข้า ในชั่วพริบตานั้น ข้าหลับตา และเห็นคนจำนวนมากเข้ามารุมล้อม... ข้าเห็นดวงอาทิตย์และดวงจันทร์อยู่บนฟ้าพร้อมกัน เพียงชั่วครู่ จากนั้นทุกอย่างก็หายไป ข้าหมดสติและจมดิ่งลงสู่ความมืด"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด