บทที่ 29 : ดิ่งลงสู่…

"เขาชื่อกั๋วจุ้นเสวียน แม่เขาเป็นรองหัวหน้าคณะของเรา นามสกุลหลี่ เขาไม่ได้อยู่ในคณะเรา แต่ชอบมาที่นี่บ่อยๆ เพื่อชวนผู้หญิงไปเที่ยว แต่ก่อนไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร ก็มีคนยอมไปกับเขาจริงๆ ผลคือ โดนเขาทำร้ายไปไม่น้อย ช่วงนี้เขาชวนฉันหลายครั้งแล้ว ฉันก็หาข้ออ้างปฏิเสธตลอด ไม่คิดว่าเขาจะหน้าด้านขนาดนี้ วันนี้ถึงกับเอาแม่มากดดันฉัน... อืม ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้" พูดจบ เซี่ยเย่อเหอก็เหลือบมองเขา "...เราเท่ากันแล้วนะ" หัวใจเฉินนั่วกระตุกวูบ เข้าใจในทันทีว่าเรื่องวันนั้นเธอไม่ได้ลืมเลย จำมาตลอด! รีบยิ้มรับ "ครับๆ คุณใจกว้างจริงๆ งั้นวันนี้ให้เกียรติผมสักมื้อไหมครับ? ผมเลี้ยงเอง" เซี่ยเย่อเหอเอียงคอทำท่าครุ่นคิด ตาโตกะพริบไปมา ดูน่ารักมาก ถ้าบอกว่าเป็นนักเรียนมัธยมปลายสาวน้อยคงไม่มีใครสงสัย หาร่องรอยของซินดี้คนเก่าไม่เจอเลยสักนิด ผ่านไปครู่หนึ่ง เซี่ยเย่อเหอถึงตอบ "ก็ได้ เมื่อกี้บอกไปแล้วว่าวันนี้จะไปกินข้าวกับนาย ถ้าไม่ได้ไปกินจริงๆ แล้วกั๋วจุ้นเสวียนรู้เข้า คงยุ่งแน่ๆ" เฉินนั่วถาม "ถ้าเขายังตามรังควานเธออีก เธอจะทำยังไง?" สีหน้าเซี่ยเย่อเหอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มตอบ "ก็รับมือไปตามเรื่องไง จะทำไงได้? แม่เขาจะเป็นรองหัวหน้าคณะ ยังไงก็กินฉันไม่ได้หรอก อีกอย่าง ไม่ก็ไม่ทำที่นี่แล้ว ฉันไม่เชื่อหรอก ฝึกเต้นมาตั้งสิบกว่าปี จะหาที่รับเข้าทำงานไม่ได้" เฉินนั่วเห็นได้ชัดว่ารอยยิ้มของเซี่ยเย่อเหอดูฝืนๆ อารมณ์ของเธอคงไม่สบายใจเหมือนที่พูดแน่ๆ

หลังจากนั้น เฉินนั่วได้นั่งรถ QQ สีเหลืองคันนั้นอีกครั้ง ออกจากประตูคณะมาได้ 20 กว่านาที เซี่ยเย่อเหอก็จอดรถข้างร้านปิ้งย่าง ร้านนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีลูกค้า ที่นั่งในร้านก็ไม่เต็ม ทั้งสองลงจากรถแล้วเดินเข้าไปนั่งที่มุมหนึ่ง เซี่ยเย่อเหอดูจะเป็นลูกค้าประจำที่นี่ พอนั่งลง พนักงานสาวอายุราวๆ 20 ก็เอาเมนูมาให้ ทักทายเธออย่างสนิทสนม "พี่เย่อเหอ ไม่ได้มาตั้งเกือบอาทิตย์แล้ว ที่แท้ก็ไปมีแฟนนี่เอง นี่แฟนพี่เหรอ? หล่อจังเลย" ใบหน้าเซี่ยเย่อเหอแดงขึ้นมา รีบโบกมือปฏิเสธ "ไม่ใช่ อย่าพูดส่งเดชสิ นี่เพื่อนร่วมงานฉัน" พนักงานหัวเราะ หันไปพูดกับเฉินนั่ว "ขอโทษนะคะพี่หล่อ พี่เย่อเหอเป็นคนดีมากเลย พวกเรารู้จักกันมานาน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพี่เขาพาผู้ชายมากินด้วย เลยเข้าใจผิดไปค่ะ ขอโทษๆ" เฉินนั่วยิ้มตอบ "ไม่เป็นไรๆ" เซี่ยเย่อเหอพูดเสียงลนลาน "เสี่ยวเทียน เธอไปทำงานก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกเราเลือกเสร็จค่อยเรียกนะ" "ได้ค่า~" พนักงานที่ชื่อเสี่ยวเทียนลากเสียงยาว "พี่ๆ เลือกไปเรื่อยๆ นะคะ ไม่ต้องรีบ" เซี่ยเย่อเหอก้มหน้ามองเมนู แต่เฉินนั่วเห็นว่าใบหูของเธอแดงขึ้นมา

เธอก้มหน้าพูดเสียงเบา "ร้านนี้ฉันมากินประจำ ราคาถูกมาก รสชาติก็อร่อย แค่เจ้าของไม่มีทุน ตกแต่งไม่ค่อยดี ดูไม่น่าเข้าจากข้างนอก แถวนี้มีโรงแรมกับที่พักเยอะ ส่วนใหญ่เป็นคู่รักมาเที่ยวกัน เขาเลยไม่ค่อยมองร้านนี้" "แล้วเธอมาเจอร้านนี้ได้ยังไง?" "ฉันอยู่แถวนี้เอง ย่านนี้สภาพแวดล้อมไม่ค่อยดี แต่ค่าเช่าถูก เหมาะกับคนจนๆ อย่างพวกเราน่ะ" เฉินนั่วทำหน้าแปลกใจ "เธอไม่ได้มีห้องพักในคณะเหรอ?" "หอในคณะเพิ่งมีเตียงว่างเดือนที่แล้ว ฉันเพิ่งย้ายเข้าไป" เซี่ยเย่อเหอตอบ "ที่นี่เป็นห้องที่เช่าไว้ก่อน จ่ายค่าเช่าล่วงหน้าไปปีนึงแล้ว เจ้าของไม่ยอมคืนเงิน เลยบางทีก็มานอนที่นี่บ้าง รีบสั่งอาหารเถอะ ฉันหิวจะตายแล้ว" ทั้งสองสั่งอาหารเสร็จ เจ้าของร้านย่างเร็วมาก ไม่นานของย่างก็มาเสิร์ฟ รสชาติดีจริงๆ โดยเฉพาะมะเขือย่าง ข้างนอกไหม้กรอบกำลังดี ข้างในเผ็ดร้อนกลมกล่อม ถูกปากเฉินนั่วที่เป็นคนซีชวนมาก เห็นเฉินนั่วกินอย่างเอร็ดอร่อย เซี่ยเย่อเหอก็ดูมีความสุข "กินไปเรื่อยๆ ถ้าไม่พอเราสั่งเพิ่มได้ มะเขือที่นี่คุ้มมาก ร้านอื่นลูกละ 8 หยวนก็มี ที่นี่แค่ 3 หยวน 50" พูดพลาง เซี่ยเย่อเหอก็โบกมือเรียกพนักงาน "พี่คะ ขอเหล้าเอ๋อร์กั่วโถวขวดนึง" สังเกตเห็นสายตาของเฉินนั่ว เซี่ยเย่อเหอรีบอธิบาย "บ้านฉันอยู่ริมทะเล เป็นชาวประมง ที่นั่นไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ชอบดื่มกันทั้งนั้น ฉันดื่มกับพ่อมาตั้งแต่เด็ก โดยเฉพาะหน้าหนาวแบบนี้ ชื้นๆ หนาวๆ ไม่ได้ดื่มสักหน่อยจะรู้สึกไม่สบายตัวไปหมด แต่พอดื่มแล้ว ฉันคงไม่ไปส่งนายนะ ที่นี่นั่งแท็กซี่กลับไม่ไกล แค่สิบกว่าหยวน"

"อืม ไม่เป็นไร" เฉินนั่วพยักหน้า "ให้ฉันดื่มเป็นเพื่อนหน่อยไหม?" เซี่ยเย่อเหอหัวเราะ "อย่าเลยนาย นายเป็นดาวรุ่งในอนาคตนะ ฉันไม่กล้าให้นายมาดื่มด้วยหรอก" แม้จะพูดแบบนั้น พอเหล้ามาเสิร์ฟ เซี่ยเย่อเหอก็รินให้เฉินนั่วแก้วหนึ่ง บอกให้ค่อยๆ จิบ ส่วนตัวเธอเองก็ดื่มตามที่บอก รินไม่หยุด แต่ดูเหมือนจะไม่เมา แค่หน้าแดงนิดหน่อย และพูดมากขึ้น "วันนั้นที่นายบอกว่าเป็นเกย์ ฉันเชื่อจริงๆ นะ รู้ไหมทำไม?" "ทำไมล่ะ?" "ก็วันนั้นมีผู้หญิงอยู่รอบๆ ตั้งเยอะ แต่ตอนนายซ้อมเต้น สายตาไม่ได้มองส่งเดชไปทั่วเลย มันผิดปกติชัดๆ" เซี่ยเย่อเหอทำเสียงฮึมฮัม "ที่ไหนได้ นั่นเป็นแค่ม่านควันของนาย ทำให้ฉันหลงกล" เฉินนั่วกำลังจะอธิบาย แต่เซี่ยเย่อเหอโบกมือ "ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้วไงว่าเราเท่ากัน แล้วฉันก็คิดดูอีกที นายก็ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นั่นแหละ ไม่งั้นตอนนั้นนายคงไม่วิ่งหนีหรอก เพราะงั้นนายเห็นไหม ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่งั้น นายคิดว่าพี่สาวอย่างฉันจะให้ใครมาถือโอกาสง่ายๆ เหรอ?" ดวงตาโตของเซี่ยเย่อเหอฉายแววดุดันแบบเด็กๆ จ้องมองเฉินนั่วอย่างกราดเกรี้ยว

"ครับๆ คุณใจกว้างจริงๆ" เฉินนั่วรีบยกแก้วขึ้น "มา อาจารย์เย่อเหอ ผมขอดื่มชดใช้ความผิด"

เซี่ยเย่อเหอไม่ได้เรื่องมาก ยกแก้วขึ้นชนกับเขา แล้วแหงนคอดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็เรอเบาๆ หันไปตะโกน "พี่คะ ขอเพิ่มอีกขวด!"

เฉินนั่วรีบห้าม "เอาไว้ก่อนดีกว่า เธอดื่มไปสองขวดแล้วนะ"

เซี่ยเยเหอหัวเราะคิกคัก "แค่นี้เรียกว่าอะไร สะอึก นายไม่รู้หรอก เมื่อก่อนฉัน สะอึก ดื่มกับพ่อนี่ถึงจะเรียกว่า..."

พูดยังไม่ทันจบ เฉินนั่วก็เห็นศีรษะของเซี่ยเย่อเหอดิ่งลงสู่โต๊ะราวกับการตกอย่างอิสระ หน้าผากปะทะกับพื้นโต๊ะอย่างจัง ส่งเสียงดัง "ตุ้บ"

จากนั้น เธอก็ก้มหน้านิ่งไม่ขยับเลย

เฉินนั่วตกใจมาก รีบลุกขึ้นยืนทันที "เฮ้ย เป็นอะไรไป? เย่อเหอ?" เดินไปเขย่าไหล่ ลองดูลมหายใจ ยังมีอยู่ เขารีบควักโทรศัพท์ เตรียมจะโทร 120

ในตอนนั้น พนักงานสาวคนเดิมเดินมาอย่างไม่รีบร้อน มองเซี่ยเย่อเหอที่นอนนิ่งบนโต๊ะ แล้วหันมามองเฉินนั่ว ถามว่า "คราวนี้ เปลี่ยนเป็นพี่แบกไหมคะ?"

(จบบทที่ 29)