บทที่ 28 : มันบ้าไปแล้ว

เฉินนั่วกำลังจะปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าทำไมต้องปฏิเสธด้วย? อีกไม่นานก็ต้องจากไปแล้ว ใครจะจำใครได้?

แต่ก็ไม่ควรรับปากลงไป

ดังนั้น หนุ่มเจ้าเล่ห์คนนี้จึงชี้นิ้ว ไปข้างหน้า

"อ๊ะ..." เซี่ยเย่อเหอถูกหลอกจริงๆ มองนิ้ว ของเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง "จริงเหรอ?"

“อย่ามองฉัน มองถนนสิ”

เฉินนั่วไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เซี่ยเย่อเหอคิดว่าตัวเองเข้าใจแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากซ้อมเต้นเสร็จ เซี่ยเย่อเหอก็บอกเขาว่า "วันนี้ไปนอนที่หอฉันไหม? เพื่อนร่วมห้องฉันไปแสดงต่างประเทศ นายนอนเตียงฉันได้"

เฉินนั่วลังเลตอบ "ไม่ค่อยดีมั้ง?"

เซี่ยเย่อเหอพูด "จะไม่ดียังไง ไปเถอะ~"

เฉินนั่วทำหน้าจริงจัง "มันไม่ค่อยดีจริงๆ นะ ฉันเป็นผู้ชาย หญิงชายต้องมีขอบเขต"

เซี่ยเย่อเหอหัวเราะพรืด "ขอบเขตอะไรกัน นายเป็น... ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้านายถือว่าฉันเป็นเพื่อน ก็ตามฉันมาสิ"

"เฮ้อ เธอแบบนี้... ฉันจริงๆ... เฮ้อ ช่างเถอะ ใครใช้ให้ฉันถือว่าเธอเป็นเพื่อนล่ะ"

ห้องพักของเซี่ยเยเหอค่อนข้างเล็ก มีเตียงสองเตียงกับตู้สองตู้ ตรงกลางมีทางเดินแคบๆ พอให้คนเดินผ่านได้ พอเข้ามา เซี่ยเย่อเหอก็บอก "ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เตียงสีแดงเป็นเตียงฉัน นายนั่งได้"

เฉินนั่วนั่งที่ขอบเตียงของเซี่ยเย่อเหอ เตียงนุ่มและสบายมาก

จริงๆ แล้วเขาไม่อยากมา แต่การซ้อมเต้นเหนื่อยมาก มีที่ให้งีบพักดีๆ สักหน่อยก็เป็นสิ่งล่อใจชั้นดี แถมเซี่ยเย่อเหอก็มีน้ำใจขนาดนี้ ปฏิเสธก็กระไรอยู่

เฉินนั่วสำรวจห้อง

จริงๆ ก็ไม่มีอะไรให้สำรวจมาก การตกแต่งและข้าวของในห้องค่อนข้างเรียบง่าย มีแค่ผนังข้างเตียงเซี่ยเย่อเหอที่ติดโปสเตอร์หนังไว้เยอะ เขาเดินไปดูโปสเตอร์ทีละแผ่น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด ดูเหมือนเซี่ยเยเหอจะออกมาแล้ว

แน่นอน เสียงของเซี่ยเย่อเหอดังขึ้น "ฉันอาบเสร็จแล้ว นายไปอาบได้"

"อืม"

เฉินนั่วหันไปทางเซี่ยเย่อเหอ มองเธอแวบหนึ่ง แล้วก็ชะงัก เขาย่อตัวลงอย่างนุ่มนวล ค้นกระเป๋าที่วางอยู่บนพื้น พึมพำ "เอ๊ะ หายไปไหนแล้วนะ จำได้ว่าเอามาแท้ๆ"

"นายหาอะไรอยู่?" เซี่ยเย่อเหอถามพลางย่อตัวลงข้างๆ เฉินนั่ว "นายไม่ได้เอาชุดเปลี่ยนมาเหรอ?"

ได้กลิ่นครีมอาบน้ำจากข้างๆ เฉินนั่วรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว เขาไม่ได้หันไป แต่จากหางตาก็ยังเห็นผิวขาวจ้าที่แสบตา

"น่าจะใช่ เธอไปใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวหนาว"

"ไม่หนาวหรอก น้ำร้อนไปหน่อย เลยเหงื่อออก ให้ฉันช่วยหาไหม?" เซี่ยเย่อเหอยื่นมือมา ตัวโน้มมาข้างหน้า ท่อนบนทั้งหมดอยู่ในสายตาของเฉินนั่วทันที

เธอไม่ได้ไม่ใส่อะไรเลย แต่ชุดชั้นในมันเล็กไปหน่อย แปลกดีที่ส่วนอื่นๆ ของเธอผอมบาง มีแต่ตรงนั้นที่แตกต่าง ทำให้ความต่างระหว่างสัดส่วนชัดเจนมาก โดยเฉพาะตอนนี้ที่เธอก้มตัว ท่อนบนห้อยอยู่กลางอากาศ ท่าทางเหมือนจะช่วยเฉินนั่วหาของ...

มันบ้าไปแล้ว

บ้าจนเฉินนั่วรู้สึกเวียนหัว

เขาเคยเป็นมืออาชีพ ปกติจะไม่เวียนหัว นอกจาก... จะทนไม่ไหวจริงๆ

สำคัญคือทุกอย่างตรงหน้ามันมาอย่างกะทันหัน เขาไม่มีการเตรียมใจเลย แถมสิ่งที่เซี่ยเย่อเหอใส่... ไม่ใส่ยังจะดีกว่า

ทำยังไงดี ตอนนี้มีสองทางเลือก

ทางเลือกแรกคือเอาเสือลงเขา ทางเลือกที่สองคือเผ่นแน่บ

"เอ่อ จู่ๆ นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ เดี๋ยวเจอกันที่ห้องเรียนนะ" เฉินนั่วกลัวจะโดนจับได้ จึงตัดสินใจเลือกทางที่สอง คว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกไป ตอนวิ่งยังไม่กล้ายืดตัวตรงด้วยซ้ำ

เซี่ยเย่อเหอพักอยู่ชั้นสองของหอพักโสดของคณะ เฉินนั่ววิ่งลงบันไดรวดเดียวจบ หลังจากนั้นผ่านไปพักใหญ่ ความร้อนวูบวาบในร่างกายถึงค่อยๆ สงบลง

สุดท้าย เขาก็ต้องกลับไปนอนที่ห้องเต้นบนพื้นอีกครั้ง

เฉินนั่วคิดว่าตอนบ่ายเซี่ยเย่อเหอต้องมาเอาเรื่องกับเขาแน่ หรืออย่างน้อยก็ต้องถามสาเหตุ แต่ไม่คิดว่าเซี่ยเย่อเหอจะไม่พูดอะไรเลย ไม่ถามอะไรเลย มาเรียนด้วยสีหน้าปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผ่านไปสามวันแบบนี้

"ตรงนี้ ตอนนี้ขาทั้งสองต้องแกว่งขึ้นในอากาศ จำไว้ ต้องใช้กำลังจากเอวและหน้าท้อง ใช่ แบบนั้นแหละ ลองอีกครั้ง... ดีมาก เอาล่ะ จำความรู้สึกนี้ไว้ พักสิบนาที"

ขณะที่เฉินนั่วกำลังดื่มน้ำ จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาค่อนข้างอ่อนหวานเดินเข้ามาหาเซี่ยเยเหอ พูดว่า "เยเหอ คืนนี้ไม่ว่างจริงๆ เหรอ? ครั้งแรกที่ฉันเชิญเธอมางานวันเกิด ไม่ให้หน้ากันเลยเหรอ?"

"ขอโทษจริงๆ ค่ะ วันนี้ฉันนัดคนไว้จริงๆ" เซี่ยเย่อเหอยิ้มสุภาพให้เขา จากนั้นก็เงยคอที่มีเส้นสวยโค้งอ่อนช้อย จิบน้ำแร่ทีละน้อย

เฉินนั่วสังเกตเห็นว่าชายคนนั้นจ้องคอเสื้อที่เผยให้เห็นของเธอด้วยสายตาตะกละ

พอเซี่ยเย่อเหอดื่มเสร็จ เขาก็เก็บอาการ พูดว่า "คนในคณะไปกันเยอะแยะ แถมแม่ฉันยังสั่งมาเป็นพิเศษว่าอยากให้เธอไปด้วย คำสั่งรองหัวหน้าคณะ เธอไม่ควรปฏิเสธนะ"

เซี่ยเย่อเหอร้อง "อ๊ะ" เสียงเบาลงทันที ท่าทางไม่เป็นธรรมชาติเหมือนเดิม "แต่ว่าฉันนัดคนไว้จริงๆ ค่ะ ขอโทษนะคะ"

ชายหนุ่มพูดกดดัน "นัดใครไว้? เลื่อนเวลาไม่ได้เหรอ?"

เซี่ยเย่อเหอดูลนลานอย่างเห็นได้ชัด สายตาหลบๆ เลี่ยงๆ "นัดกันไว้นานแล้วค่ะ เลื่อนเวลาคงไม่ค่อยดี ขอโทษจริงๆ นะคะ"

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปใกล้เซี่ยเย่อเหอสองก้าว พูดเสียงกดดัน "จะไม่ดียังไง เอาง่ายๆ เธอโทรหาเพื่อนเธอมา ให้ฉันคุยเอง"

เซี่ยเย่อเหอถอยหลังสองก้าว โบกมือปฏิเสธ "ไม่... ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่ค่อยดีจริงๆ" จากนั้นเธอก็มองมาทางเฉินนั่วด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

เฉินนั่วกระแอมเบาๆ แทรกขึ้น "เลื่อนไม่ได้หรอกครับ ผมไม่อนุญาต"

"นายว่าไงนะ?" ชายหนุ่มหันมามอง ราวกับเพิ่งสังเกตเห็นเฉินนั่วในตอนนั้น

เฉินนั่วพูด "คนที่อาจารย์เยเหอนัดไว้ก็คือผมเอง ผมไม่อยากเลื่อน ขอโทษนะครับ"

ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มที่ไม่ถึงดวงตา "น้องชาย วันนี้วันเกิดฉัน ให้หน้าหน่อย พวกนายเลื่อนไปกินวันอื่นได้ไหม"

เฉินนั่วส่ายหน้า "ไม่ได้ครับ อาจารย์เยเหอเพิ่งตกลงให้ผมเลี้ยงข้าวสักมื้อ เลื่อนไปคราวหน้าอาจไม่ได้แล้ว ถ้าจะให้ผมให้หน้า พี่ลองเลื่อนวันเกิดดูไหมครับ?"

ชายหนุ่มถาม "วันเกิดฉันจะให้เลื่อนยังไง?"

เฉินนั่วทำหน้าจริงจัง "เลื่อนไปปีหน้าไงครับ ปีถัดไปก็ได้ พี่มีวันเกิดทุกปี รีบอะไรล่ะครับ?"

สีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันที "มึงนี่มัน... อย่าคิดว่าตัวเองเป็นนักแสดง แล้วจะวางมาดได้ มึงรู้มั้ยแม่กูเป็นใคร?"

เฉินนั่วยิ้ม "ข้อนี้ผมรู้คำตอบนะครับ แต่พี่น่าจะถามผมตอนไม่มีคนอื่นอยู่ดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นเขาหัวเราะเอา"

ชายหนุ่มชะงักไป จากนั้นก็สติกลับมา หน้าเขียวขึ้นมาทันที ชี้หน้าเฉินนั่ว "มึงกล้าพูดแบบนี้อีกครั้งไหม"

เฉินนั่วยังคงยิ้ม "ได้ครับ ผมจะพูดอีกรอบ คำถามที่ว่าแม่พี่เป็นใครน่ะ อย่าถามต่อหน้าคนอื่นเลยครับ เดี๋ยวเขาหัวเราะ พี่เอาเบอร์ผมไหม? ผมส่งคำตอบให้ได้นะ พรุ่งนี้พี่จะได้ไปหาแม่เลย ลูกอ๊อด"

ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ท่าทางเหมือนจะพุ่งเข้ามาต่อย เฉินนั่วเพียงแต่มองเขาเย็นชา ชายหนุ่มเห็นแววตาของเฉินนั่วแล้วชะงักฝีเท้า ลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน "มึงเก่งนักนะ มึงคอยดู" พูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป

เฉินนั่วตะโกนไล่หลัง "ได้ครับ ผมรอ ไม่เอาเบอร์ผมจริงๆ นะ?"

พอชายหนุ่มจากไป เฉินนั่วก็มองหน้ากับเซี่ยเย่อเหอด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

ทันใดนั้น เซี่ยเย่อเหอก็หลุดขำออกมา เสียงหัวเราะควบคุมไม่ได้ดังขึ้นเรื่อยๆ จนต้องก้มเอวลงกุมท้อง

พอหัวเราะพอ เซี่ยเย่อเหอก็ยืดตัวขึ้น เช็ดน้ำตาที่มุมตา พูดอย่างยังไม่หายติดใจ "นายนี่ร้ายจริงๆ"

เฉินนั่วยักไหล่ "ก็ใครใช้ให้เขาถามคำถามแปลกๆ ไม่รู้จักพ่อนี่ผมเจอมาเยอะแล้ว แต่ไม่รู้จักแม่นี่ เขาเป็นคนแรกเลย"

(จบบทที่ 28)