บทที่ 27 อาหารแห่งความทรงจำ

บทที่ 27 อาหารแห่งความทรงจำ

"ไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ถนนอาหารไหม? พี่ใหญ่ บอกว่าที่นั่นมีแผงเล็กๆ ทำบะหมี่น้ำมันลวกอร่อยที่สุดในโลกไม่ใช่เหรอ?"

"อร่อยที่สุดในโลกจริงๆ แต่ตามที่ผมรู้มา เจ้าของร้านก็เป็นนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยเจียงเป่ยเหมือนกัน วันนี้ไม่รู้เขาจะมาขายไหม" ซ่งเจ๋อบอก

ซ่งเจ๋อแค่รู้สึกว่าอาหารที่แผงเล็กๆ ของเฉิงเฟิงอร่อยจริงๆ ส่วนจะอร่อยที่สุดในโลกหรือเปล่า ซ่งเจ๋อก็ไม่แน่ใจ

แต่การพูดเกินจริงนิดหน่อยต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องก็เป็นเรื่องปกติ

...

"มีเมนูใหม่ด้วยเหรอ?" พวกซ่งเจ๋อสงสัยเมื่อเห็นแถวยาวหน้าแผงและคำว่า "หมูตุ๋นป๋าจื่อโร่ว" ที่เพิ่มมาบนรถเข็น

"ลองชิมหมูตุ๋นไหม?" ซ่งเจ๋อหันไปถามเพื่อน

หมูตุ๋นในโรงอาหารตอนกลางวันทิ้งบาดแผลในใจพวกเขาไม่น้อย ทำให้ทุกคนลังเลเล็กน้อย

ฟ่านเจ๋อหยู่มองข้ามแถวไปข้างหน้า เห็นเฉิงเฟิงกำลังตักหมูตุ๋นชิ้นนุ่มๆ ออกจากหม้อใหญ่

"ดูจากสีแล้ว น่าจะรสชาติดีนะ" ฟ่านเจ๋อหยู่ชาวเจียงเป่ยแท้แสดงความเห็น

หมูตุ๋นป๋าจื่อโร่วเป็นอาหารดั้งเดิมของเมืองเจียงเป่ย ฟ่านเจ๋อหยู่ที่เกิดและโตที่นี่รู้จักหมูตุ๋นเป็นอย่างดี

"ลองดูไหม?" ฟ่านเจ๋อหยู่หันไปถาม

หลังจากรออยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็ถึงคิวพวกเขา

เฉิงเฟิงเงยหน้ามองลูกค้าประจำที่คุ้นหน้า

"หมูตุ๋นสี่ที่ ข้าวสี่จาน" ซ่งเจ๋อสั่ง

"ราดน้ำซุปเนื้อบนข้าวด้วย" ฟ่านเจ๋อหยู่เสริม

การราดน้ำซุปเนื้อบนข้าวเป็นวิธีกินแบบดั้งเดิมของชาวเจียงเป่ย น้ำซุปที่ดูดซับกลิ่นหอมของเนื้อจากการตุ๋นนานๆ เมื่อราดลงบนข้าว ทำให้ข้าวมีกลิ่นหอมเฉพาะตัว

ยิ่งไปกว่านั้น น้ำซุปยังเป็นตัวช่วยให้กินข้าวได้เยอะ ที่แผงขายหมูตุ๋นหรือร้านอาหารในเจียงเป่ย คนที่เสียดายเงินไม่อยากกินหมูตุ๋นมักจะเลือกกินข้าวราดน้ำซุปกับผักสักอย่าง ทั้งอิ่มท้อง และกลิ่นหอมของน้ำซุปก็พอช่วยแก้อยากได้

ดังนั้นเมื่อฟ่านเจ๋อหยู่ขอราดน้ำซุป เฉิงเฟิงก็รู้ว่าเขาเป็นคนท้องถิ่นเจียงเป่ย

"ทานที่นี่หรือห่อกลับ?"

"ไม่ต้องห่อครับ" ซ่งเจ๋อทั้งสี่หิวจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว พอมาถึงถนนอาหาร กลิ่นหอมรอบตัวยิ่งทำให้พวกเขาหิวมากขึ้น

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ห่อกลับ

ถือข้าวกับหมูตุ๋นนั่งลง ฟ่านเจ๋อหยู่มองหมูตุ๋นในชาม ความคิดดูเหมือนจะล่องลอยไปไกล

"หมูตุ๋นสมัยนี้สู้ตอนผมเด็กๆ ไม่ได้เลย" ฟ่านเจ๋อหยู่ถอนหายใจ

"ตอนนั้นข้างบ้านผมมีร้านกั้นฝาน" ฟ่านเจ๋อหยู่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ พูดขึ้น

"ร้านกั้นฝาน? นั่นมันต้องเป็นร้านของคนกินจุสิ" จางจินหุยหัวเราะ

"กั้น อ่านเสียงเอก" ฟ่านเจ๋อหยู่แก้ให้ "นี่เป็นภาษาถิ่นเจียงเป่ย ตรงข้ามกับข้าวต้ม หมายถึงข้าวสวยที่พวกเรากินกันตอนนี้"

"ร้านนั้นขายหมูตุ๋นดังมาก ตอนนั้นแม่ให้ค่าอาหารผมวันละสามหยวน หมูตุ๋นตอนนั้นชิ้นละห้าหยวน ข้าวห้าเฟิน"

"น้ำซุปฟรี ผมสั่งแต่ข้าวราดน้ำซุปทุกครั้ง เก็บเงินไว้ สองวันถึงจะได้กินหมูตุ๋นที"

"แล้วร้านนั้นก็ย้ายไป ผมไม่เคยได้กินหมูตุ๋นอร่อยขนาดนั้นอีกเลย"

ฟ่านเจ๋อหยู่กำลังเศร้าหมอง แต่ไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนสนิททั้งสามก้มหน้าก้มตากินไปแล้ว ไม่มีใครสนใจเขาเลย

"นี่สิถึงเรียกว่าหมูตุ๋น ของโรงอาหารนั่นมันอะไรกัน!" จางจินหุยวางชามลงกะทันหัน พูดอย่างโมโห

ฟ่านเจ๋อหยู่เห็นสีหน้าเพื่อนร่วมห้อง รู้ว่าหมูตุ๋นนี้ต้องรสชาติดีไม่น้อย

ฟ่านเจ๋อหยู่ยกชามขึ้น คีบหมูตุ๋นเข้าปาก

สัมผัสนุ่มลิ้นพร้อมน้ำซุปมันๆ และกลิ่นหอมของเนื้อระเบิดในปากของฟ่านเจ๋อหยู่

สายตาพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำ

ฤดูร้อนเมื่อสิบปีก่อน ฟ่านเจ๋อหยู่ที่กำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ บนเนินเขาเล็กๆ ใกล้บ้านก็หยุดฝีเท้า

มองพระอาทิตย์ตกที่ขอบฟ้า ฟ่านเจ๋อหยู่คะเนเวลา น่าจะถึงเวลาที่อาจารย์เฟิงออกขายแล้ว

ฟ่านเจ๋อหยู่รีบบอกลาเพื่อน บอกว่าจะกลับไปกินข้าว

พ่อแม่ของฟ่านเจ๋อหยู่งานยุ่ง จึงให้เงินฟ่านเจ๋อหยู่ทุกวัน ให้เขาจัดการเรื่องอาหารเย็นเอง

มือเล็กๆ ที่เปื้อนดินกำเหรียญหนึ่งหยวนกับห้าเฟินในกระเป๋ากางเกงแน่น

ที่ปากซอย ตัวอักษรสีแดงเขียนว่า "ร้านกั้นฝานเฟิงเจีย" ห้าตัวปรากฏในสายตาของฟ่านเจ๋อหยู่

เห็นฟ่านเจ๋อหยู่มา คุณลุงที่กำลังยุ่งก็ยิ้มให้

คุณลุงตักข้าวให้ฟ่านเจ๋อหยู่หนึ่งชาม ราดน้ำซุปนิดหน่อย แล้วเลือกหมูตุ๋นชิ้นที่มีมันเจ็ดส่วนเนื้อสามส่วนจากในหม้อ วางบนข้าว

ฟ่านเจ๋อหยู่ที่หอบแฮ่กๆ จากการวิ่ง ใช้ตะเกียบคีบหมูตุ๋นเข้าปาก

น้ำตาพร่า ฟ่านเจ๋อหยู่เหมือนย้อนกลับไปยังฤดูร้อนเมื่อสิบปีก่อน

...

【ติ๊ง!】

ภารกิจ【อาหารแห่งความทรงจำ】สำเร็จ 【ความคืบหน้าปัจจุบัน: 1/5】

เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเฉิงเฟิงกะทันหัน

(จบบทที่ 27)