บทที่ 24 : หาเรื่อง

"ก็แค่ไปเล่นหนังของพี่สตีเฟ่นเฉาเองนี่นา มีอะไรน่าแปลกใจ"

ในชาติที่แล้ว แฟนคลับของเธอเอาเรื่องนี้มาโม้กันจนหูชา ว่าเธอเป็นนางฟ้าแห่งโชคชะตา เป็นสาวดาวรุ่งคนแรกของสตีเฟ่น

แต่เมื่อเห็นหยางมี่ทำท่าลึกลับ เฉินนั่วก็ไม่ได้พูดอะไร

วันรุ่งขึ้น เขาไปพบอาจารย์หลี่ที่โรงเรียนเพื่อคุยเรื่องสัญญา แต่คงเพราะฉีหยุนเทียนกลับไปเล่าให้ฟังแล้ว อาจารย์หลี่จึงไม่ได้ถามรายละเอียดอะไร กลับพูดถึงเรื่องอื่นแทน

"นายกล้าดีนักนะที่จ้างเขาเป็นผู้จัดการ ไม่กลัวจะทำลายอนาคตตัวเองเหรอ?"

"ผมว่าพี่ฉี...พี่เขาดีนะครับ นิสัยอ่อนโยนใจดี แต่งตัวมีสไตล์เป็นของตัวเอง แถมยังจบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ ปริญญาโทบริหารธุรกิจด้วย... มาเป็นผู้จัดการให้ผมนี่ถือว่าเกินตัวผมไปอีก"

"แต่เขาไม่มีคอนเนคชั่นอะไรในประเทศเลยนะ จะช่วยอะไรนายได้?"

เฉินนั่วตอบ "อาจารย์ครับ ตอนผมมาปักกิ่งใหม่ๆ ผมก็ไม่มีคอนเนคชั่นอะไรเลย แต่ผมก็ได้แสดงนะครับ ผมว่าคนเราอยู่ด้วยกัน ความถูกคอกันสำคัญที่สุด ถ้าคนใช่ ต่อให้กินข้าวต้มด้วยกัน ในชามก็ยังมีน้ำตาลหวานๆ"

ยังมีความจริงอีกข้อที่เฉินนั่วไม่ได้พูดออกมา นั่นคือ "ก็ยังมีอาจารย์อยู่ไม่ใช่เหรอครับ?"

อาจารย์หลี่ทำหน้าเหมือนปวดใจ "พูดอะไรสองคำ นายก็เถียงกลับมาตั้งยาว พูดเก่งกว่าฉันอีก ช่างเถอะ ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับพวกนายแล้ว เอาใบสมัครมาให้ฉันดู แล้วนี่จะไปเซี่ยงไฮ้กันเมื่อไหร่?"

"พี่ฉีบอกให้ไปก่อนสองวัน พรุ่งนี้คงไม่ได้มาเรียนแล้วครับ จะได้ไปดูสถานที่ก่อน แล้วก็หาห้องเช่าด้วย เพราะต้องอยู่ตั้งเดือนนึง พักโรงแรมคงไม่ไหว แถมถ้าไกลจากกองถ่ายก็จะลำบาก"

"ทางกองถ่ายไม่จัดที่พักให้เหรอ?"

"เขาไม่ได้พูดถึงครับ"

อาจารย์หลี่มองเขาลึกๆ พยักหน้า "เฉินเค่อซินคงไม่สนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้หรอก ส่วนคนอื่นน่ะเหรอ... ฮึ... เฉินนั่ว ฉันหวังว่านายจะจำวันนี้ไว้นะ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จะเช่าก็เช่าไป ไปบอกอาจารย์เกากับอาจารย์จางด้วยล่ะ พวกเขาใส่ใจนายมากเลยช่วงนี้ ไม่ใช่แค่เห็นแก่หน้าฉันหรอก แต่เขาเป็นห่วงนายจริงๆ เข้าใจไหม? อ้อ แล้วไหล่นายเป็นอะไร เห็นเดินแปลกๆ"

เฉินนั่วไม่กล้าบอกความจริง

เมื่อคืนหยางมี่บอกว่าเธอนวดเป็น เขาก็เลยให้เธอลองนวดให้ดู ผลก็เป็นแบบนี้... ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงตัวผอมบางแบบนั้นจะมีแรงขนาดนี้? พอตื่นมาตอนเช้า พอขยับไหล่ตรงไหนก็เจ็บไปหมด

"ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยวผมจะไปบอกอาจารย์เกากับพวกเขาครับ"

"อืม อย่าลืมกลับมาสอบกลางเดือนกุมภาพันธ์ล่ะ"

"ครับ อาจารย์ ผมขอตัวก่อนนะครับ"

หลังจากออกมาจากห้องอาจารย์หลี่ เฉินนั่วก็ไปเข้าเรียน

คาบนี้เป็นวิชาการเคลื่อนไหวร่างกาย พอเรียนจบ เขาก็รีบตามไปหาอาจารย์เพื่อแจ้งว่าพรุ่งนี้จะไม่มาเรียนแล้ว

อาจารย์จาง เป็นผู้หญิงอายุราวยี่สิบกว่า พอได้ยินก็ยิ้มพลางพูดว่า "อาจารย์หลี่บอกว่านายมีอนาคตไกล ดูท่าจะจริงๆ เสียด้วย เริ่มต้นเร็วดีนะ ไปเถอะ แต่อย่าลืมฝึกพื้นฐานที่ฉันสอนในห้องด้วยล่ะ ฝึกทุกวันนะ จะมีประโยชน์มากในอนาคต สู้ๆ นะ เดี๋ยวฉันรอดูนายที่มหาวิทยาลัยภาพยนตร์"

พอพูดจบ เฉินนั่วหันไปเห็นนักเรียนชายตาเล็กคนหนึ่งยืนพิงประตู กอดอกด้วยท่าทางเย็นชา พูดว่า "เฉินนั่ว มีเวลาไหม? ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย"

เฉินนั่วรู้จักผู้ชายคนนี้ ชื่อพานเยว่ เป็นคนที่เขาเห็นวันแรกที่เข้าเรียน เป็นหนึ่งในคนตามจีบหม่าเหยียนหราน แต่เขาไม่รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายต้องการอะไร

จะกลัวอะไร เกิดใหม่ทั้งทีจะกลัวคนมาหาเรื่องด้วยเหรอ?

เฉินนั่วกำลังจะเดินเข้าไปหา จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เป็นฉีหยุนเทียน

"เลิกเรียนหรือยัง?"

"เลิกแล้ว"

"ฉันเอาบทมาให้ ลงมารับหน่อย"

"ได้ รอแป๊บนึง"

เฉินนั่วมองพานเยว่แวบหนึ่ง แล้วเดินลงบันได

ฉีหยุนเทียนมาถึงแล้ว ยืนอยู่ข้างล่าง กำลังกระโดดโลดเต้นเพราะความหนาว ด้วยสไตล์การแต่งตัวของเขา แม้จะอยู่ในมหาวิทยาลัยภาพยนตร์ที่เต็มไปด้วยแฟชั่นนิสต้า ก็ยังโดดเด่นสะดุดตาไม่เหมือนใคร ดึงดูดสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมาไม่น้อย

ฉีหยุนเทียนชินกับการเป็นจุดสนใจไปแล้ว ไม่ได้สนใจสภาพรอบข้างเลย พอเห็นเฉินนั่วลงมา ก็ก้าวเบาๆ เข้ามาหา ยื่นหนังสือให้ "อากาศหนาวชะมัด นี่ เอาไปเก็บให้ดีๆ อย่าให้คนอื่นเห็นล่ะ พี่ต้องเซ็นสัญญารักษาความลับถึงจะเอาออกมาได้ ของที่บ้านพี่ยังเก็บไม่เสร็จเลย ขอตัวก่อนนะ"

"ขับรถดีๆ นะ"

ฉีหยุนเทียนโบกมือ แล้วขึ้นรถมาสด้าสีแดงที่จอดอยู่ข้างๆ เหยียบคันเร่งออกไป

เฉินนั่วมองบทในมือ เล่มบางๆ คงไม่กี่หน้า แต่ดูหรูหรา ปกพลาสติกสีดำแบบด้าน สัมผัสนุ่มมือ ต่างกับบทของจางอี้อี้ที่ปริ้นท์จากร้านถ่ายเอกสารลิบลับ

เปิดดูหน้าแรก มีแค่คำภาษาอังกฤษสองคำ เฉินนั่วพึมพำ "Perhaps Love... ความรักที่เป็นไปได้? อยากร้องบอกโลกว่ารัก?"

อยากร้องบอกโลกว่ารัก? เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ แต่ไม่เคยดู ถ้างั้นหนังเรื่องนี้น่าจะไม่เละ

ตอนนี้ยังไม่เหมาะจะอ่านละเอียด เฉินนั่วถือบทเตรียมจะขึ้นบันได แต่ยังไม่ทันได้หัน รู้สึกมือเบาโหวง บทถูกกระชากไป

เฉินนั่วหันไปมอง เห็นพานเยว่ถือบทไว้ในมือ พลิกดูอย่างไม่ใส่ใจ พูดว่า "อะไรวะ? โอ้โห บทเหรอ"

เฉินนั่วยิ้ม พูดว่า "ใช่ บทหนังใหญ่ เพิ่งเซ็นสัญญาเมื่อวาน การเอาบทนี้ออกมาต้องเซ็นสัญญารักษาความลับ มีค่าปรับด้วย ถ้ามีข้อมูลรั่วไหล ต้องจ่ายค่าเสียหายห้าแสนหยวน นายลองเดาดูสิ ถ้าเกิดอีกสักพัก มีข่าวหลุดออกไป แล้วกองถ่ายมาเรียกค่าเสียหายจากฉัน เงินก้อนนี้ฉันจะยอมจ่ายเองไหม? กล้องวงจรปิดเหนือหัวนายนั่นเป็นหลักฐานชัดๆ..."

พูดยังไม่ทันจบ พานเยว่ก็สะดุ้งเหมือนถูกงูกัด โยนบทคืนมาทันที

เฉินนั่วรับไว้ เห็นปกย่นนิดหน่อย ขมวดคิ้วแล้วถามว่า "หม่าเหยียนหรานใช้ให้นายมาเหรอ?"

พานเยว่ตอบอย่างระแวง "ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับเธอ"

เฉินนั่วพอจะเดาออกแล้ว ยิ้มเล็กน้อยพลางพูด "นายชอบเธอใช่ไหม? แล้วเธอไม่สนใจ นายเลยมาระบายอารมณ์กับฉัน ใช่ไหมล่ะ?"

พานเยว่เงียบไปทันที

เฉินนั่วรู้ว่าตัวเองทายถูก นี่มันเรื่องหึงหวงแบบที่มีแต่ผู้ชายอายุต่ำกว่า 25 ถึงจะทำได้ ผู้ชายอายุเกิน 25 เจอเรื่องแบบนี้มีแต่จะหลีกให้ห่าง

เพราะผู้หญิงที่ดีจริงๆ จะไม่มีวันทำให้คุณต้องหึงหวง

เฉินนั่วรู้สึกสงสารพานเยว่จริงๆ ดูท่าคงถูกหม่าเหยียหรานตกจนงอมแงม เขาถามต่อ "เธอรู้ไหมว่านายชอบเธอ?"

พานเยว่ยังคงเงียบ

เฉินนั่วถอนหายใจ รู้สึกว่าไม่มีอะไรต้องพูดอีกแล้ว ส่ายหน้าแล้วเดินขึ้นบันไดไป

มาวุ่นวายกับเด็กน้อยพวกนี้ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย

(จบบทที่ 24)