บทที่ 2 หน้าตาดีไม่ใช่ข้ออ้างสำหรับการหลอกลวง  

เมื่อหลินเฟิงเหมียนหลับตาลง แสงสว่างเจิดจ้าพลันเปล่งออกมาจากหยกที่อยู่ในมือของเขา หมอกดำลึกลับปกคลุมร่างของเขาทั้งหมด

เขารู้สึกเหมือนถูกพัดพาไปในแม่น้ำนิลกาฬที่เชี่ยวกราก ไหลทวนกระแสอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งปรากฏตัวขึ้นบนชายฝั่งแห่งหนึ่ง

ริมแม่น้ำมีหญิงสาวสวมอาภรณ์ขาวยืนอยู่นับเป็นโฉมงามเลิศล้ำ โดดเด่นราวกับหลุดออกมาจากโลกอื่น

หญิงงามจ้องมองหลินเฟิงเหมียนที่ลอยขึ้นจากน้ำด้วยสายตาเย็นชา คิ้วงามขมวดมุ่นเล็กน้อย

ลั่วเสวี่ยยกกระบี่โบราณในมือขึ้นและกล่าวด้วยเสียงเย็นชา "ปีศาจน้อย เจ้ากลับมาอีกแล้วหรือ!"

แต่ครั้งนี้ชายที่นางเรียกว่าปีศาจน้อยกลับมีท่าทีอ่อนน้อม ผิดไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา เขาประสานมือโค้งคารวะอย่างสุภาพ

"พี่เทพธิดา ขอโปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด!"

ลั่วเสวี่ยถึงกับชะงัก นี่มันแผนอะไรอีก?

เมื่อสามเดือนก่อน นางถูกดึงเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ ที่นี่มีเพียงแม่น้ำนิลกาฬและความมืดมิดไร้สิ้นสุด และยังมีชายประหลาดตรงหน้า

ชายผู้นี้พอปรากฏตัวก็มองนางไม่ละสายตา เอาแต่พูดเพ้อเจ้อเกี่ยวกับความฝันและความสมจริงของสัมผัส

ที่เลวร้ายที่สุดคือเขาพยายามลวนลามนาง นางจึงฟันเขาด้วยกระบี่จนแหลกสลายและหลุดพ้นจากที่นี่

แต่ไม่นานเขาก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกับบ่นเรื่องความไม่ยุติธรรม

ลั่วเสวี่ยรำคาญจนแทบทนไม่ไหว นางจึงฟันเขาด้วยกระบี่ทุกครั้ง และในที่สุดปีศาจน้อยก็หายไป

ใครจะรู้ว่าเขาจะโผล่มาอีกคืนนี้ ทั้งยังรู้จักระวังตัวมากขึ้น

ลั่วเสวี่ยขมวดคิ้วถาม "เจ้าคิดจะเล่นตลกอะไรอีก?"

หลินเฟิงเหมียนไม่สนใจว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเป็นมารปีศาจหรือเทพธิดา เพราะนี่คือความหวังสุดท้ายของเขา

"ข้าไม่ใช่ปีศาจน้อย ท่านเคยเห็นปีศาจที่ไหนอ่อนแอถึงเพียงนี้"

ลั่วเสวี่ยชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะสิ่งที่เขาพูดก็มีเหตุผล

แต่เขาถูกฆ่าแล้วก็ยังกลับมาได้ นั่นไม่ใช่ลักษณะของมารหรอกหรือ?

"เช่นนั้นเจ้าเป็นอะไร ที่นี่คือที่ไหน?"

"ข้าเป็นมนุษย์ ข้าก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ข้าถูกหยกดึงเข้ามา" หลินเฟิงเหมียนรีบอธิบาย

"หยก?" ลั่วเสวี่ยขมวดคิ้วอย่างสงสัย

"ใช่ เป็นหยกปลาคู่สีน้ำเงินและสีแดงพันเกี่ยวกัน"

ลั่วเสวี่ยถึงกับตกตะลึง เพราะนั่นคือเครื่องรางที่ติดอยู่กับกระบี่เจิ้นหยวนของนาง

นางยกกระบี่ขึ้นดู และพบว่าหยกปลาคู่บนกระบี่หายไปจริงๆ

หรือว่าหยกนี้มีสองชิ้นและสามารถเชื่อมโยงผู้ถือครองทั้งสองได้?

ลั่วเสวี่ยถามด้วยความอยากรู้ "เจ้าเป็นใคร?"

"ข้าชื่อหลินเฟิงเหมียน มาจากแคว้นจ้าวในดินแดนตะวันออก ตอนนี้ข้าเป็นศิษย์ของสำนักเหอฮวน"

ลั่วเสวี่ยอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนกล่าว "ดินแดนตะวันออก? ที่นั่นอยู่คนละฝั่งแม่น้ำไท่ชวนเทียนเหอกับเสินโจวเลยนะ"

หยกนี้สามารถเชื่อมต่อคนจากดินแดนไกลแสนไกลได้จริงหรือ? น่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก

หลินเฟิงเหมียนเห็นท่าทางลั่วเสวี่ยเริ่มเชื่อก็รู้สึกยินดี รีบกล่าวขอความช่วยเหลือทันที

"พี่เทพธิดาลั่วเสวี่ย ข้ากำลังตกอยู่ในอันตราย ขอท่านโปรดช่วยข้าด้วย!"

ลั่วเสวี่ยขมวดคิ้ว "ช่วยเจ้า?"

หลินเฟิงเหมียนพยักหน้ารัวๆ จากนั้นก็เล่าเรื่องราวที่เขาเผชิญมาในสำนักเหอฮวนอย่างละเอียด

หลินเฟิงเหมียนโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งกล่าวว่า "อีกสามวันข้าก็จะถูกนางมารแห่งสำนักเหอฮวนดูดกลืนพลังหยางจนตาย ขอพี่เทพธิดาช่วยชีวิตข้าด้วยเถิด!"

ลั่วเสวี่ยรีบประคองเขาขึ้นมา "อย่ากังวลไปเลย ข้าผู้เป็นฝ่ายธรรมะจะต้องกำจัดปีศาจและปกป้องประชาชน นี่เป็นหน้าที่ของข้า"

หลินเฟิงเหมียนดีใจจนเนื้อเต้น "พี่เทพธิดาลั่วเสวี่ย รีบพาคนในสำนักฉงฮวาของท่านมาที่นี่ ข้าจะเป็นสายลับให้พวกท่านเอง!"

ลั่วเสวี่ยถามขึ้นว่า "เจ้ารู้ตำแหน่งที่ตั้งของสำนักเหอฮวนไหม? เพราะข้าต้องเดินทางข้ามดินแดนมา"

คำถามของนางเหมือนน้ำเย็นสาดรดหลินเฟิงเหมียน เพราะทั้งสองอยู่ห่างกันคนละทวีป ในสามวันจะเดินทางมาถึงได้อย่างไร?

ถึงตอนนั้นเขาคงกลายเป็นซากศพไปแล้ว

ลั่วเสวี่ยมองเขาอย่างเข้าใจและปลอบโยน "อย่าเพิ่งตกใจ ถ้าสำนักเหอฮวนอยู่ใกล้ค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามแดน ข้าจะเร่งเดินทางมาให้ทันภายในสามวัน"

หลินเฟิงเหมียนขมวดคิ้วอย่างหนักใจ "ข้าไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอน ข้าต้องกลับไปตรวจสอบก่อน"

ลั่วเสวี่ยพยักหน้า "งั้นเราจะแยกย้ายกันไปตรวจสอบ ข้าจะกลับไปตรวจสอบสำนักในดินแดนตะวันออกเผื่อจะพบตำแหน่งของสำนักเหอฮวน"

หลินเฟิงเหมียนกล่าวขอบคุณหลายครั้ง แต่เขาสังเกตเห็นความตื่นเต้นของลั่วเสวี่ยเหมือนนางพร้อมจะลงมือ

แต่เวลาเร่งรีบเกินกว่าจะคิดมาก พวกเขาจึงตกลงกันว่าจะใช้หยกปลาคู่ติดต่อกันเมื่อพบข้อมูล

ทว่าทั้งคู่ก็ติดปัญหา เมื่อมองไปยังแม่น้ำนิลกาฬและถามกันว่า "แล้วจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?"

หลินเฟิงเหมียนกัดฟัน ก้มหน้าพร้อมกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว "เอาเถอะ ฆ่าข้าให้จบเรื่องเถิด!"

และลั่วเสวี่ยก็ไม่ลังเล ปลดปล่อยแสงกระบี่เจิดจ้าฟันลงมา

หลินเฟิงเหมียนสะดุ้งตื่นราวกับหลุดจากฝันร้าย เขายกมือกุมคอและหายใจเฮือกใหญ่

เขาไม่สนใจว่าเป็นกลางดึก รีบออกจากห้องตรงไปยังหอตำราของยอดเขาชิงจิ่ว

หอตำรานี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้ศิษย์ชายมีอะไรทำระหว่างรอ และเนื้อหาส่วนใหญ่ล้วนเกี่ยวกับศาสตร์คู่บำเพ็ญ กระตุ้นให้พวกเขามีแรงผลักดันฝึกฝน

หลังจากผ่านตำราภาพคู่รักจำนวนมาก เขาก็พบข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งของสำนักเหอฮวน

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือสำนักเหอฮวนไม่ได้อยู่ในดินแดนตะวันออก แต่ตั้งอยู่ในเป่ยหมิง

เมื่อเชื่อมโยงกับช่วงเวลาที่เขาถูกนำตัวมาด้วยเรือเหาะ เขาคาดว่าที่ตั้งของสำนักเหอฮวนน่าจะอยู่ในป่าตงวั่งซึ่งเป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างเป่ยหมิงและดินแดนตะวันออก

หลินเฟิงเหมียนหยิบแผนที่ออกมาดูและพบว่ามีค่ายกลเคลื่อนย้ายข้ามแดนอยู่ไม่ไกล

เขาถอนหายใจยาว โล่งอกที่ยังพอมีทางรอด!

อย่างไรก็ตาม เพื่อความมั่นใจ เขาตรวจสอบแผนที่ของสำนักในเสินโจว แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอชื่อสำนักฉงฮวา

หัวใจของเขาหล่นวูบ

"อย่าบอกนะว่า..."

เขารีบเปิดตำรา 'ร้อยสตรีงาม' เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับลั่วเสวี่ยและสำนักฉงฮวา

ในที่สุดเขาก็พบชื่อลั่วเสวี่ยและบันทึกของสำนักฉงฮวา

ถึงแม้ภาพประกอบจะถูกฉีกออกไป แต่ข้อมูลที่เหลือทำให้เขาตกใจจนทำหนังสือตกพื้น

ลั่วเสวี่ย เซียนกระบี่ขั้นสูงสุด อดีตประมุขแห่งสำนักฉงฮวาซึ่งเป็นหนึ่งในสำนักชั้นยอดของเสินโจว

นางยังได้รับการยกย่องเป็นหนึ่งในสี่หญิงงามแห่งเสินโจว กระบี่หนึ่งเดียวที่ส่องประกายเจิดจรัสทั่วเก้าแคว้น

ทว่านางได้หายสาบสูญไปเมื่อหนึ่งพันปีก่อน หลังจากเข้าไปในแดนต้องห้ามแห่งหนึ่งชื่อเจิ้นหยวน

หลินเฟิงเหมียนถึงกับตกตะลึก

"อะไรนะ? สำนักฉงฮวาที่ล่มสลายไปแล้ว?!"

"แล้วเทพธิดาลั่วเสวี่ยที่หายตัวไปหนึ่งพันปี?!"

"นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!"

เขารู้สึกเหมือนโดนหลอกอย่างแรง ผู้หญิงคนนี้แอบอ้างว่าเป็นเซียนกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่แถมยังจะพากองกำลังที่ล่มสลายไปแล้วมาช่วยเขา?

เขาสบถอย่างเหลืออด "ให้ตาย! หลอกข้าชัดๆ!"

"หน้าตาดีแล้วอย่างไร! นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เจ้าจะหลอกข้าได้หรอกนะ!"

หลินเฟิงเหมียนขว้างตำรากลับเข้าชั้นหนังสือด้วยความโกรธ ก่อนจะเดินกลับไปหานางเพื่อเอาเรื่อง!