บทที่ 18 งานเลี้ยงไข่

บทที่ 18 

"เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงในค่ำคืนแห่งความเงียบสงัด"

ในช่วงกลางดึก เถ้าแก่ร้านบะหมี่ที่อาศัยอยู่ตรงข้ามบ้านของชิวหยวนไหวไม่สามารถข่มตาหลับได้

เขาปีนขึ้นไปบนกำแพงบ้านเพื่อรับลมและบังเอิญได้เห็นเหตุการณ์เลวร้ายทั้งหมด

ด้วยความซาบซึ้งที่ชิวหยวนไหวเคยปฏิบัติต่อเขาอย่างมีน้ำใจ เถ้าแก่จึงเขียนจดหมายร้องเรียนโดยไม่ลงชื่อแล้วโยนไว้หน้าประตูศาลาว่าการ

แต่จดหมายนั้นกลับเงียบหายไปเหมือนโยนหินลงทะเล ไม่มีการตอบสนองใดๆ

"คนอย่างจินหนิวยังทำตัวตามอำเภอใจได้เหมือนเดิม!"

ในขณะที่สายลับชนเผ่าอูยังไม่ถูกจับ เมืองฉางเฟิงยังคงปิดประตูเมือง และชาวบ้านอีกจำนวนมากอาจต้องเผชิญการข่มเหงจากพวกมัน

ปัง!

ฝ่ามือของหวังซวนจีฟาดลงบนโต๊ะไม้ เสียงดังจนโต๊ะที่ไม่มั่นคงนักแตกออกเป็นชิ้นๆ

ตะเกียบที่วางอยู่บนโต๊ะกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

เถ้าแก่ร้านบะหมี่สะดุ้งสุดตัวก่อนถอยหลังไปหลายก้าวพลางร้องออกมาอย่างหวาดกลัว

"ท่านนักพรต โปรดระงับโทสะ! โปรดระงับโทสะ!"

หวังซวนจีสูดลมหายใจลึกก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างรู้สึกผิด

"ขออภัย ข้าไม่ได้ควบคุมอารมณ์ตัวเอง"

พลางหยิบเงินสามตำลึงโยนให้เถ้าแก่

"เงินนี้ถือเป็นค่าชดเชยโต๊ะ และส่วนที่เหลือถือเป็นรางวัลที่เจ้ากล้าหาญส่งจดหมายร้องเรียน"

เถ้าแก่รีบปฏิเสธพร้อมส่ายหน้า

"มากเกินไป ข้าไม่อาจรับได้ ข้าทำไปเพราะใจยินดี ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน!"

หลวงจีนคงหมิงซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"พุทธองค์ทรงเมตตา ประสพรับไว้เถอะ การทำดีต้องได้รับผลตอบแทนตามกรรมที่สมควร"

เถ้าแก่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมรับเงินและเริ่มเก็บร้านด้วยท่าทางร้อนรน

เมื่อดูจากอาการหวาดกลัวของเขา คาดว่าคงไม่กล้ากลับมาเปิดร้านอีกในเร็วๆ นี้

หลวงจีนคงหมิงยกมือประสานพร้อมกล่าวกับชายหนุ่มผู้หนึ่ง

"ขออภัย ประสพมีนามว่าอะไร?"

ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเรียบง่าย

"หลี่ชิงซาน"

หลวงจีนคงหมิงพยักหน้าก่อนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ประสพ หลี่ ไม่ทราบว่าท่านจะร่วมมือกับพวกเราเพื่อหยุดยั้งคนพวกนั้นจากการทำชั่วต่อไปได้หรือไม่?"

หวังซวนจีซึ่งปกติมักแย้งกับคงหมิง กลับสนับสนุนคำพูดของหลวงจีนครั้งนี้

"ข้าเห็นด้วย เราควรร่วมมือกันเพื่อปกป้องชาวบ้านจากคนเหล่านั้น!"

หลวงจีนคงหมิงยิ้มบางๆ

"ดีมาก สหายนักพรต เจ้าชักเริ่มเข้าใจธรรมะแล้ว"

จากนั้น ทั้งสองคนหันมองไปที่หลี่ชิงซานพร้อมกัน

พวกเขารู้ดีว่าในเมืองฉางเฟิงนี้ จอมยุทธที่เข้าสู่ระดับฝึกตนมีเพียงไม่กี่คน หากหลี่ชิงซานยอมร่วมมือก็จะช่วยเพิ่มแรงกดดันให้ฝ่ายตรงข้ามได้

อีกทั้ง หลี่ชิงซานยังดูเป็นคนหนุ่มที่มีจิตใจยุติธรรม น่าจะไม่ทนต่อความอยุติธรรมได้

แต่หลี่ชิงซานกลับทำให้ทั้งสองคนผิดคาด

เขาพูดเพียงว่า

"ข้าต้องกลับแล้ว"

จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่หยุดหันกลับมาแม้แต่ก้าวเดียว

"สายลมแห่งยามสนธยาที่เจือด้วยกลิ่นคาวเลือด"

ท้องฟ้ายามเย็นเปื้อนสีแดงฉานดุจโลหิต ลมเย็นพัดผ่านแก้มของหลี่ชิงซาน คล้ายเสียงสะท้อนของโลกที่เงียบงัน

เขาหยุดเดินเมื่อชายชราคนหนึ่งที่ขี่เกวียนผ่านมาขวางทาง

ชายชราผู้สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง มีผมขาวทั้งหัว เกวียนของเขาบรรทุกหญิงชราอีกคนหนึ่งที่นอนห่มผ้าหนา และตะกร้าไข่ไก่พร้อมไหดินเก่าๆ อยู่

ด้านหลัง

ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า

"หนุ่มน้อย เจ้าสนใจซื้อไข่ไก่ไหม? ไข่ไก่จากไก่บ้านของข้า ดีต่อร่างกายมากนะ"

หลี่ชิงซานมองตะกร้าไข่ไก่ก่อนถามด้วยน้ำเสียงสงบ

"ท่านลุง ไข่ไก่นี้ขายอย่างไร?"

ชายชรารีบใช้ตัวบังใบหน้าของหญิงชราที่โผล่ออกมานอกผ้าห่ม พลางตอบ

"สามฟืนต่อไข่สามฟอง หากเจ้าซื้อเยอะ ข้าจะแถมให้อีกสักหน่อย"

หลี่ชิงซานมองปริมาณไข่ในตะกร้า คำนวณคร่าวๆ ได้ไม่เกินสองร้อยฟอง ซึ่งทั้งหมดนี้ขายได้เพียงเจ็ดสิบฟืนเท่านั้น

เขาตอบทันที

"ข้าขอซื้อทั้งหมด"

ชายชราอ้าปากค้างก่อนถามด้วยความกังวล

"เจ้าแน่ใจหรือ? ไข่มีทั้งหมด 198 ฟอง เจ้าอาจกินไม่หมด มันจะเสียเปล่า"

หลี่ชิงซานยิ้มบาง

"ไม่ต้องห่วง ข้ามีคนในครอบครัวมากมาย ไม่นานก็กินหมดแน่"

เขาวางเงินสองตำลึงให้ชายชรา

"ไข่ของท่านคุณภาพดีเกินไปที่จะขายถูกเช่นนี้ ข้าไม่สบายใจ เอาเงินนี้ไปเถอะ"

ชายชราส่ายหน้าพลางพยายามดึงเงินคืน

"ไม่ได้เด็ดขาด หนุ่มน้อย เจ้าเป็นบัณฑิต ย่อมต้องใช้เงินในการสอบ อย่าให้ข้ารับมากเกินสมควรเลย!"

เสียงไอแผ่วเบาของหญิงชราดังขึ้นในบรรยากาศที่เงียบสงัด…

"ความอบอุ่นที่แฝงในสายลมเย็น"

หญิงชราที่นอนอยู่ในเกวียนเริ่มไออย่างรุนแรงจนตัวสั่น ชายชรารีบยัดเงินคืนใส่มือหลี่ชิงซานก่อนรีบร้อนวิ่งไปยังไหดินเก่าที่อยู่ท้ายเกวียน

เขาจุดไฟและใช้พัดใบลานที่ดำคล้ำพัดโหมไฟใต้ไหอย่างรวดเร็ว

กลิ่นของสมุนไพรอบอวลขึ้นทันที แต่กลิ่นนั้นกลับชวนให้รู้สึกถึงความเก่าที่ไม่สดใหม่

"แค่กๆ… แค่กๆ…"

เสียงไอของหญิงชรายังคงดังขึ้นเรื่อยๆ และรุนแรงมากกว่าเดิม

"อดทนหน่อยนะ อีกเดี๋ยวก็กินยาได้แล้ว"

ชายชราดับไฟด้วยฝาเหล็ก ก่อนใช้มือเปล่ายกไหที่ร้อนแดงแล้วรินน้ำยาสมุนไพรลงในชามเซรามิกเก่าที่บิ่น

เขาหยิบช้อนที่หักครึ่งออกมา ค่อยๆ ช้อนน้ำยาเป่าเบาๆ แล้วป้อนให้หญิงชราที่เขาประคองไว้ในอ้อมแขน

"ภรรยาข้าไอแบบนี้มาตั้งหลายสิบปีแล้ว เป็นอาการเรื้อรังที่ไม่เคยหาย"

ชายชรากล่าวขณะป้อนยาให้หญิงชรา

"ไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน ก็ต้องพานางไปด้วยเสมอ"

หลี่ชิงซานมองภาพนั้นครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น

"ท่านลุง ข้าว่า พาท่านป้าไปดูที่หมอเถิด เงินนี้ข้าให้ยืมก่อน ท่านเอาไข่มาให้ข้าภายหลัง ข้าเดินผ่านถนนนี้ทุกวัน ท่านจะคืนด้วยไข่ไก่ก็ได้"

ชายชราอ้าปากจะปฏิเสธ แต่หลี่ชิงซานยังคงกล่าวต่อ

"เงินนี้ไม่ใช่ให้เปล่า ท่านต้องคืนด้วยไข่ แต่ตอนนี้รีบพาท่านป้าไปรักษาเถิด รักษาหายแล้วเลี้ยงไก่ขายไข่ไปด้วย จะได้เงินเร็วกว่าเดิม"

ดวงตาขุ่นมัวของชายชรามีแววแห่งความลังเล เหมือนกำลังชั่งใจว่าจะทำตามหรือไม่

หลี่ชิงซานพูดสรุป

"ตัดสินใจแล้ว ข้าขอซื้อไข่เหล่านี้"

เขาวางเงินห้าตำลึงลงไป หยิบไข่ครึ่งหนึ่งติดตัวไปด้วย

ชายชราร้อง "เอ๊ะๆ" อยู่สองครั้ง แต่พริบตาเดียว หลี่ชิงซานก็เดินจากไปจนลับสายตา

"วันนี้ เราเจอคนดีเข้าแล้ว หากลูกของเรายังมีชีวิตอยู่ คงจะใจดีเหมือนเด็กคนนี้แน่"

หญิงชรากล่าวเสียงแผ่ว

"เด็กดี... เด็กดี..."

"วันนี้เรากินงานเลี้ยงไข่กัน!"

บนโต๊ะอาหารที่อัดแน่นไปด้วยเมนูที่ทำจากไข่ หลากหลายสีสันและกลิ่นหอมที่อบอวล

เซี่ยหลินมองด้วยความตื่นเต้น กลืนน้ำลายก่อนพูดขึ้น

"เจ้ามีภารกิจจับสายลับมิใช่หรือ… ไปเอาไข่มามากมายเช่นนี้จากที่ใดกัน?"

กลิ่นหอมของอาหารทำให้นางอดใจไม่ไหว หยิบช้อนตักไข่ตุ๋นขึ้นมาชิม

รสชาติเนียนนุ่มของไข่ตุ๋นที่หอมละมุนลื่นไหลไปในปาก ความอบอุ่นของอาหารทำให้นางรู้สึกโล่งใจ

บนโต๊ะมีอาหารหลากชนิด เช่น ไข่ผัดมะเขือเทศ ไข่ตุ๋นเนื้อนุ่ม ไข่เจียวกรอบ ไข่ตุ๋นแห้ง ซุปไข่ดอกไม้ และอีกหลายเมนูที่ทำจากไข่ ทั้งหมดมีมาเพียง

อย่างละจาน

สองคนกับหนึ่งม้าต่างช่วยกันลุย "งานเลี้ยงไข่" กันอย่างเอร็ดอร่อย

เซี่ยหลินกัดไข่ตุ๋นแห้งพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

"อร่อยดีนะ 'งานเลี้ยงไข่' แบบนี้ พรุ่งนี้เรากินอีกได้ไหม?"

หลี่ชิงซานพยักหน้าพลางกล่าว

"กินแน่นอน"

เซี่ยหลินตาเป็นประกาย

"งั้นพรุ่งนี้ข้าขอลองทำเองบ้างดีไหม?"

หลี่ชิงซานพยักหน้า

"อืม ได้เลย"

เซี่ยหลินหันไปหาเสี่ยวหงที่กำลังกินอาหารอย่างเพลิดเพลิน

"เสี่ยวหง พรุ่งนี้ข้าจะทำให้เจ้ากินเองนะ!"

เสี่ยวหงเงยหน้าขึ้นส่งเสียงร้อง

"ฮี่!"

(เสี่ยวหง: แน่นอน ข้ารอเลย!)